Κάθε άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη σε κάποια στγμή της ζωής
του να εκφράσει τα συναισθήματά
του όχι επειδή έχει ανάγκη
από λύσεις, αλλά επειδή νιώθει
την ανάγκη να στηριχτεί κάπου.
Ίσως πρέπει πρώτα να μοιραστεί
τα συναισθήματά του και μετά
να δει πώς θα τα διαχειριστεί.
Όμως κάποιες φορές πιστεύεις ότι πρέπει να δώσεις εσύ τη λύση , όμως η αληθεια είναι
ότι δεν είναι αυτό που χρειάζεται.
Εάν κάποιος φίλος σου ακουμπά
δίπλα σου, προκειμένου να
εκφράσει κάποια αρνητικά συναισθήματα , όπως πολύ θυμό
μέσα του, θλίψη, απογοήτευση , εσύ σαν καλός ή καλή φίλη, είναι λογικό
να προσπαθήσεις να του δώσεις
μια λύση, να του πείς τι πρέπει να κάνει, ή τι θα έκανες εσύ στην θέση
του.
Φυσικά είναι κάτι πολύ σωστό, αλλά ίσως είναι και λίγο βιαστικό.
Η δική μας ευθύνη είναι να διορθώσουμε τις σκέψεις του
και τις συμπεριφορές του
(εάν και εφόσον θέλουμε να κατανοήσουμε γιατί σκέφτεται και
αισθάνεται έτσι).
Όλοι κάνουμε λάθη . Δεν είμαστε
όμως αυστηροί κριτές και δικαστές των λαθών των άλλων.
Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε
το πώς αισθάνεται, παύουμε να είμαστε ο εαυτός μας για λίγη ώρα.
Θα μπούμε στη δική του ζωή, θα
δούμε τα δικά του πιστεύω,
τον δικό του χαρακτήρα.
Όσες φορές κι αν αναλύσουμε
πού έχει το δίκιο και πού το άδικο,
αν δεν θέλει αυτό το άτομο
να ακούσει και ακόμα επεξεργάζεται
τα συναισθήματά του, δεν θα μας
ακούσει.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να βάζουμε ταμπελάκια. Ας είμαστε εκεί, ας
εκφράζουμε διακριτικά κάποιους
προβληματισμούς , κι όταν έρθει η ώρα, το ίδιο το άτομο θα αντιληφθεί
τι πήγε λάθος.
Αυτό που χρειαζεται να δίνουμε συμβουλές και να μιλάμε με
ειλικρίνεια χωρίς να «χρυσώνουμε
το χάπι»
Ας μην πιστεύουμε ότι έχουμε άποψη για καθετί που συμβαίνει και δήθεν
αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα
του άλλου ή την πηγή των συναισθημάτων του, ενώ πολύ
πιθανό να μην έχουμε ιδέα.
Εάν συμβεί αυτό το μόνο που θα πετύχουμε είναι να απομακρυνθούμε
ο ένας από τον άλλον, να μην
νιώθουμε εμπιστοσύνη στις σχέσεις μας, στον εαυτό μας και να δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε.
