Εκδρομή στο Βόλο συμμαθητριών Γυμνασίου Θηλέων Βέροιας 6-5-2018

Επειδή, όμως, τους φίλους που κάνει κανείς στο σχολείο δύσκολα τους ξεχνάει και νιώθει πάντα την ανάγκη να τους ξαναδεί, διοργανώσαμε αυτή την εκδρομή για να συναντήσουμε παλιές συμμαθήτριες που είχαμε να δούμε 45 χρόνια . 
Αρχικά δέχτηκαν περισσότερες συμμαθήτριες αλλά μετά υπήρχαν ακυρώσεις για διαφόρους λόγους καλέσαμε φίλες και συγγενείς . Αν και οι καιρικές συνθήκες ήταν άσχημες λόγω βροχοπτώσεων ήταν μια όμορφη εκδρομή, όταν ταν έχεις ωραία διάθεση και μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα αγάπης και νοσταλγίας τίποτε δεν σου στέκεται εμπόδιο. 
Γρήγορα γίναμε μια όμορφη παρέα κατά την διάρκεια της διαδρομής για Βόλο τραγουδήσαμε χορέψαμε είπαμε ανέκδοτα , τα πρόσωπά μας φωτίζονταν από τα χαμόγελα μας. 

Στο Βόλο μας περίμεναν οι συμμαθήτριες μας Όλγα Ευθύμογλου Όλγα η Λίνα Χατζησσάβα και η Δώρα Μεκερέ που ήρθε από την Αθήνα . Η χαρά που συναντηθήκαμε μετά από 45 χρόνια δεν περιγράφεται με λόγια αξίζει να τη ζήσει κάποιος. Η Όλγα ανέλαβε το ρόλου του ξεναγού μέσα στη πόλη . Γίναμε πάλι παιδιά και θυμηθήκαμε τη παλιά μας εκδρομή στο Βόλο στη έκτη Γυμνασίου. 

Η επίσκεψή μας στο Μουσείο ήταν εκπαιδευτική και εμπλουτίσαμε τις γνώσεις μας .

Το Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου είναι ένα από τα παλαιότερα Μουσεία της χώρας και μέχρι σήμερα παραμένει το κεντρικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλίας. Κτίσθηκε το 1909 με χρήματα που διέθεσε ο Αλέξιος Αθανασάκης από την Πορταριά του Πηλίου. Πρόκειται για ένα ισόγειο νεοκλασικό κτήριο με συνολικό εμβαδόν 870 τ.μ. που περιλαμβάνει επτά χώρους έκθεσης. Το αρχικό σχέδιο κατασκευής εκπόνησε ο μηχανικός της Αρχαιολογικής Εταιρείας Α. Αγγελίδης και το υλοποίησε ο αρχιτέκτονας Ι.Π. Σκούταρης. Βρίσκεται στην παραλία του Βόλου, μέσα στο πάρκο της περιοχής του Αναύρου. Αφορμή και σκοπός της ίδρυσής του υπήρξε η στέγαση και η έκθεση των γραπτών επιτύμβιων στηλών από το νεκροταφείο της αρχαίας Δημητριάδας, που είχαν έρθει στο φως με τις ανασκαφές του 

Α. Αρβανιτόπουλου στις αρχές του 20ου αι. Στο μυχό του Παγασητικού Κόλπου, σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρων νότια της σημερινής πόλης του Βόλου, βρίσκεται η Δημητριάδα. Ο χώρος που κατέλαβε η πόλη άρχισε να κατοικείται από το τέλος της νεολιθικής εποχής. Στην περίμετρο των τειχών της περιλαμβάνει ένα σημαντικό προϊστορικό οικισμό, τη Μαγούλα Πευκάκια, που χρονολογείται από το τέλος της νεολιθικής εποχής έως τα μυκηναϊκά χρόνια. Λόγω της επίκαιρης θέσης του αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό σταθμό - λιμάνι, μέσω του οποίου επικοινωνούσε η θεσσαλική ενδοχώρα με περιοχές όπως η Θράκη, η Μικρά Ασία, τα νησιά του Αιγαίου και η Νότια Ελλάδα, ιδιαίτερα στην ύστερη φάση της Χαλκοκρατίας.
Η Δημητριάδα πήρε το όνομά της από το όνομα του ιδρυτή της, Δημητρίου Πολιορκητή. 

Γύρω στο 293 π.Χ. ο Μακεδόνας βασιλιάς Δημήτριος ο Πολιορκητής ίδρυσε την πόλη Δημητριάδα, στη χερσόνησο του Βόλου που σήμερα ονομάζεται Πευκάκια, νότια της σύγχρονης πόλης. Η Δημητριάδα έμελλε να αναδειχθεί σε μεγάλο στρατιωτικό και εμπορικό κέντρο του μακεδονικού βασιλείου. Η πόλη χτίστηκε με το ιπποδάμειο σύστημα και είχε δυνατή οχύρωση και εξαιρετικά κτίρια, όπως το ανάκτορο, η αγορά και το θέατρο. Οι επιτύμβιες στήλες, που έχουν ανακαλυφθεί, δίνουν πλήθος πληροφοριών για την οικονομική και πολιτιστική ζωή της πόλης. Σημαντική επίσης υπήρξε και η πολύ κοντινή Αγχίαλος.

Μετά το 1204, η επικράτεια πέρασε στην κτήση των Μελισσηνών, η οποία ήταν περιώνυμη βυζαντινή οικογένεια. Τον 14ο αιώνα μ.Χ. συναντάται για πρώτη φορά σε έγγραφα η ονομασία της πόλης ως «Βόλος».
Η οθωμανική και νεώτερη ιστορία της πόλης είναι εξίσου σημαντική, γεγονός που αποτυπώνεται και στα πολλά μνημεία και μουσεία της.ο οποίος στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. συνοίκησε τις μικρές κώμες της περιοχής για να δημιουργήσει μια πόλη σε στρατηγική θέση, ισχυρή οικονομικά και πολιτικά. Η μεγάλη ακμή της πόλης ως οικονομικό, εμπορικό και πολιτικό κέντρο είναι από το 217-168 π.Χ., παρακμάζει τον 6ο αιώνα μ.Χ. και εγκαταλείπεται. Οι ανασκαφές που άρχισαν από το τέλος του 19ου αιώνα στην περιοχή και συνεχίζονται ακόμη, έχουν φέρει στο φως πολλά στοιχεία για τη ζωή και την οργάνωση της πόλης. 

Το τείχος

Ο Απ. Αρβανιτόπουλος ανέσκαψε σε μεγάλη έκταση το τείχος, το οποίο ενισχύεται με τετράγωνους πύργους και περιβάλλει την πόλη σε όλη της την έκταση. Το τείχος της πόλης, κτισμένο ισοδομικά, σώζεται σχεδόν σε όλη την έκταση εκτός από ένα τμήμα στη βόρεια πλευρά του.
Γραπτές επιτύμβιες στήλες
Στο τείχος βρέθηκαν οι περίφημες γραπτές επιτύμβιες στήλες της Δημητριάδας, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σαν οικοδομικό υλικό σε μεταγενέστερη επισκευή του τείχους. Οι στήλες αυτές δίνουν πολλές πληροφορίες για τη ζωή στη Δημητριάδα, τη διακίνηση ξένων στην πόλη, την τεχνική της μεγάλης ζωγραφικής.
Το Ηρώο

Το ηρώο, πάνω στο βραχώδη λόφο δυτικά του αρχαίου θεάτρου, αποτελείται από ένα ορθογώνιο περίβολο και ένα κεντρικό κτίσμα που ήταν επενδεδυμένο με μαρμάρινη διακόσμηση ιωνικού ρυθμού. Πιθανολογείται ότι πρόκειται για ταφικό μνημείο - μαυσωλείο, που έμεινε ατελείωτο και προοριζόταν για τη λατρεία του ήρωα κτίστη της πόλης, του θεοποιημένου Δημήτριου.
Το Θέατρο


Το θέατρο είναι ένας σημαντικός χώρος αναφοράς της πόλης. Κατασκευάστηκε κατά την πρώιμη ελληνιστική εποχή, στο α' μισό του 3ου αιώνα π.Χ. και επισκευάστηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές έως το β' μισό του 4ου αιώνα μ.Χ., οπότε και εγκαταλείφθηκε οριστικά. Η σκηνή του ήταν διώροφη. Στο ισόγειο διαιρείται σε τρία δωμάτια. Δυτικά της σκηνής σώζεται η υποθεμελίωση του προσκηνίου. Η ορχήστρα έχει διάμετρο 24,15 μ., δάπεδο από πατημένο πηλό και περιμετρικά αποχετευτικό αγωγό. Τα εδώλια της πρώτης σειράς είναι κατασκευασμένα από γκρίζο μάρμαρο, ενώ τα υπόλοιπα από πωρόλιθο.

Το Υδραγωγείο

Το τεράστιο τεχνικό έργο που κατασκευάστηκε για την υδροδότηση της πόλης είναι πιθανότατα δημιούργημα των αρχών του 4ου αιώνα μ.Χ. Σήμερα σώζονται μόνο οι πεσσοί, πάνω στους οποίους στηριζόταν η κτιστή αύλακα που μετέφερε το νερό από το Πήλιο στη Δημητριάδα.
Το Ανάκτορο

Το Ανάκτορο δεσπόζει πάνω σε ύψωμα στο ανατολικό τμήμα της πόλης. Στο ψηλότερο σημείο του λόφου έχει αποκαλυφθεί μία περίστυλη αυλή με δωρικούς κίονες, στις τρεις πλευρές της οποίας ανοίγονται τα διαμερίσματα, ενώ στη βόρεια πλευρά της βρίσκονται τα εργαστήρια χαλκουργίας και ένας μεγάλος αποχετευτικός αγωγός. Το κτίριο ήταν διώροφο. Στις τέσσερις γωνίες του υπάρχει από ένας ισχυρός πύργος. Στα δυτικά του συγκροτήματος της περίστυλης αυλής σε χαμηλότερα άνδηρα εκτείνονται οι υπόλοιποι χώροι του ανακτορικού συγκροτήματος, επίσης σε δύο ορόφους. Οι τοίχοι του κτιρίου ήταν διακοσμημένοι με τοιχογραφίες γκρίζου, κόκκινου, λευκού και κίτρινου χρώματος που μιμούνταν ορθομαρμάρωση. Το ανάκτορο εγκαταλείφθηκε στα μέσα περίπου του 2ου αιώνα π.Χ., στο τέλος δηλαδή της Μακεδονικής κυριαρχίας στην Ελλάδα. Ένα τμήμα του χρησιμοποιήθηκε στη ρωμαϊκή εποχή ως νεκροταφείο. Στο μουσείο υπάρχουν εκθέματα από την ευρύτερη περιοχή του Βόλου και ιδιαιτέρα από την νεολιθική εποχή και απεικόνιζαν τη σημερινή ζωή στην αρχαία Ελλάδα. Απολαύσαμε τα εκθέματα χωρίς περιορισμό ώρας και με τη βοήθεια και τις επεξηγήσεις του ξεναγού . Μας εντυπωσίασαν εκτός των άλλων οι έγχρωμες επιτύμβιες στήλες για τους νεκρούς.

Τα πλούσια ευρήματα της περιοχής αποδεικνύουν την ύψιστη θέση που κατείχε ο Βόλος την τότε εποχή. Επίσης καταπληκτικά χρυσά κοσμήματα και τέλος Θολωτοί μυκηναϊκοί τάφοι και το Υδραγωγείο της αρχαίας Δημητριάδος. 

Περπατήσαμε στην αγορά της πόλης τους όμορφους πεζόδρομους , κάναμε βόλτα στο λιμάνι του Βόλου και μετά πήγαμε για φαγητό στο Εξοχικό Κέντρο Αύρα . Μαγαζί ιστορικό, με θέα καταπληκτική μπροστά στην παραλία του Αναυρου. Τα βράδια του καλοκαιριού έχει και ζωντανή μουσική. Το φαγητό καλό. Εμείς βρεθήκαμε εκεί μεσημέρι, ήπιαμε τα τσιπουράκια μας, που συνοδεύονταν από ζεστό μαριδάκι και χταποδάκι. Για κυρίως πιάτο κοτόπουλο φιλέτο πολύ καλά ψημένο και σαλάτα χόρτα super. Οι τιμές φυσιολογικές, οι σερβιτόροι ευγενικοί. Πολύ καλή επιλογή.

Φυσικά δεν μας έλειψε ο χορός, γιατί ο οδηγός του λεωφορείου με τη συνοδεία ακορντεόν μας τραγούδησε πολλά ωραία τραγούδια .

Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε τη Μακρινίτσα αλλά επειδή έβρεχε πάρα πολύ αποφασίσαμε να πιούμε το καφεδάκι μας στα Καλά Νερά Βόλου . Τα Καλά Νερά ιδρύθηκαν το 1928, απέχουν από το Βόλο μόλις 18 χλμ. και αποτελούν οδικό κόμβο που συνδέει την πρωτεύουσα του νομού με το ανατολικό Πήλιο. Παλιά ήταν ένας μικρός ψαράδικος οικισμός, ενώ σήμερα είναι ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό.

Το όνομά τους προέρχεται από το πολύ καλό και ιδιαίτερα χωνευτικό νερό που αναβλύζει από τις δεκάδες βρύσες του χωριού. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σταμάτησε η βροχή .

Θαυμάσαμε το καταπράσινο τοπίο και την ομορφιά της φύσης . Απολαύσαμε το καφεδάκι μας στο καφέ - Μπάρ

Ναυτίλος με την θάλασσα ακριβώς μπροστά μας, ένα το τέλειο ήρεμο σκηνικό .

 Η ώρα επιστροφής πλησίασε και ανεβήκαμε στο λεωφορείο . 
Στη διαδρομή σταματήσαμε και αγοράσαμε λουλούδια από τα ανθοκήπια ΚΟΥΤΡΑ γαρδένιες , τριαντάφυλλα και άλλα . Αν και κουρασμένες πάλι χορέψαμε και τραγουδήσαμε μέσα στα λεωφορείο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ  στη συμμαθήτρια μας Σμαρούλα για τη διοργάνωση , στον άψογο οδηγό και καλλιτέχνη Ιωάννη Αυτζίδη και σε όλες τις συμμαθήτριες και φίλες που ήρθαν από μακριά για να τις δούμε , όλες τις φίλες που αν και μερικές τις βλέπαμε για πρώτη φορά νιώσαμε ότι γνωριζόμασταν χρόνια  .












Θα κλείσω με το τραγούδι του Νίκου Καρβέλα:

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα 

πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα

στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία

με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία

και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα

τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα 
Εύχομαι να ξανασυναντηθούμε με την ίδια χαρά και αγάπη 
!!!