Νοέμβρη φίλε ήσυχε

 

Στου Νοέμβρη την αυγή

 Ο Νοέμβρης έρχεται αθόρυβα, σαν σκιά που περπατά πάνω στα φύλλα που γερνούν.

Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο και νοσταλγία, οι μέρες μικραίνουν, μα μέσα στο σκοτάδι ανάβουν άλλου είδους φώτα , κεράκια στα παράθυρα, σκέψεις που φωτίζουν τη σιωπή.

Είναι ο μήνας της επιστροφής προς τα μέσα.

Οι δρόμοι γεμίζουν υγρασία κι οι καρδιές αναζητούν καταφύγιο.

Τα δέντρα, γυμνά πια, μοιάζουν να ψιθυρίζουν στο χώμα τα μυστικά του χρόνου, κι εκεί, κάτω απ’ τα πεσμένα φύλλα, κοιμάται η υπόσχεση της άνοιξης.

Ο Νοέμβρης δεν κραυγάζεισου μαθαίνει να ακούς τα ήσυχα πράγματα, 

τη βροχή που πέφτει ρυθμικά στο τζάμι,

τον ήχο του ανέμου που περνά από το χθες στο αύριο,

την ανάσα σου, που γίνεται προσευχή για ό,τι αγάπησες και κράτησες μέσα σου.

Κι έτσι, μέσα στη γαλήνη του φθινοπώρου, ο Νοέμβρης σπέρνει στο σκοτάδι το φως που θα ξαναγεννηθεί.

Στου Νοέμβρη την αυγή 

Ήρθε του Νοέμβρη η αυγή,
στα μάτια σου στάζει βροχή,
μα μέσα στη στάχτη, στη καρδιά,
ανθίζει μια μικρή φωτιά.

Κι αν ο άνεμος φέρει καημό,
θα τον κάνω τραγούδι γλυκό,
να θυμάσαι πως πάντα η ζωή
ξαναρχίζει με μιαν αυγή.

Στους δρόμους κυλάει η σιωπή,
μα εσύ μου χαρίζεις πνοή,
σαν φύλλο που φεύγει μακριά,
κι επιστρέφει ξανά στη φωλιά.

Κι αν ο άνεμος φέρει καημό,
θα τον κάνω τραγούδι γλυκό,
να θυμάσαι πως πάντα η ζωή
ξαναρχίζει με μιαν αυγή.

Στου Νοέμβρη την αυγή,
 εγώ θα σ’ αγαπώ πιο πολύ,
μες στη βροχή, μες στη σιωπή,
Θα' μάστε οι δυο μας μαζί 

Στου χρόνου το γκρίζο το φως,
γεννιέται το αύριο εντός,
κι αν νύχτα σκεπάσει τη γη,
θα φέξει για μας η αυγή.

Στου Νοέμβρη την αυγή,
 εγώ  θα σ’ αγαπώ πιο πολύ,
μες στη βροχή, μες στη σιωπή,
Θα' μάστε οι δυο μας μαζί 

31 Οκτωβρίου Παγκόσμια ημέρα της Αποταμίευσης - Ο Ύμνος της αποταμιεύσεως του Παύλου Νιρβάνα

 

31η Οκτωβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης

🔹 Ιστορικό

Η ημέρα καθιερώθηκε το 1924 στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια του 1ου Διεθνούς Συνεδρίου Ταμιευτηρίων, με στόχο να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αποταμιεύουν χρήματα και να προγραμματίζουν το οικονομικό τους μέλλον.

🔹 Σκοπός

Η αποταμίευση θεωρείται θεμέλιο της οικονομικής σταθερότητας, τόσο για τα άτομα όσο και για τις κοινωνίες. Η ημέρα αυτή υπενθυμίζει τη σημασία:

του οικονομικού προγραμματισμού,

της υπεύθυνης διαχείρισης των πόρων,

και της αποφυγής σπατάλης.

🔹 Σήμερα

Σε μια εποχή έντονης κατανάλωσης, η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης λειτουργεί ως ευκαιρία να καλλιεργηθεί η οικονομική παιδεία — ιδίως στα παιδιά — μαθαίνοντάς τους την αξία του να «φυλάς τα χρήματά σου για το μέλλον».

Αν θυμάστε, μικροί τότε, τιμούσαμε τη μέρα αυτή και γράφαμε εκθέσεις με γνωστά ρητά:

«Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι»,

«Μάζευε κι ας είναι ρώγες»,

«Σταλαγματιά σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα».

Όποιος τα έγραφε πιο… καλλιτεχνικά, κέρδιζε βραβείο: έναν κουμπαρά από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Κάποια στιγμή αποφάσισα κι εγώ να πάρω στα σοβαρά την αποταμίευση.

Έριχνα κάτι ψιλά — δεκάρες και δραχμούλες από τα κάλαντα ή από συγγενείς — στον κόκκινο κουμπαρά μου. Κάθε δεκάλεπτο ήταν μια υπόσχεση: πως, αν μαζευτούν πολλά μικρά, μπορεί να γεννηθεί κάτι μεγάλο. Ένα ποδήλατο, ένα παιχνίδι, ένα όνειρο.

Ώσπου ήρθε η μέρα να “κεφαλαιοποιήσω” την προσπάθεια. Το πρόβλημα; Είχε κλειδί — κι αυτό βρισκόταν στο Ταχυδρομείο, όπου έπρεπε να πάω τον κουμπαρά για να τον ανοίξουν και, φυσικά, να κρατήσουν κι ένα μικρό ποσό από το περιεχόμενο.

Ξεκίνησε, λοιπόν, το ματσακόνισμα: κατσαβίδια, τσιμπίδες, σφυράκια… Στο τέλος, κατάφερα να τον ανοίξω και να μετρήσω το πρώτο μου “κερδισμένο” ποσό.

Σήμερα, με την οικονομική κρίση που πέρασε σαν παγωμένος αέρας και σκόρπισε μισθούς, δουλειές και ελπίδες, οι άνθρωποι έμαθαν να μετρούν όχι μόνο τα χρήματα, αλλά και τις ανάσες τους.

Όμως η αποταμίευση δεν είναι μόνο να φυλάς λεφτά.

Είναι να φυλάς αξίες.

Να κρατάς λίγο φως, λίγο κουράγιο, λίγο μοίρασμα για τις δύσκολες μέρες.

Είναι υπομονή, είναι πίστη στο αύριο· είναι η δύναμη να κρατάς κάτι μικρό σήμερα, για να το χαρείς μεγάλο αύριο.

Είναι να κρατάς λίγο χαμόγελο, λίγη ελπίδα, λίγη ανθρωπιά στην άκρη —

γιατί, τελικά, φασούλι το φασούλι, γεμίζει όχι μόνο το σακούλι… αλλά και η ψυχή.

Ο Ύμνος της αποταμιεύσεως του Παύλου Νιρβάνα είναι ένα ποίημα 

Ο "Ύμνος της αποταμιεύσεως" είναι ένα ποίημα του 

Παύλου Νιρβάναπου εξυμνεί την αποταμίευση, τονίζοντας την αξία του να μη σπαταλάς τα χρήματα και πώς τα λεπτά γεννούν περισσότερα χρήματα. Το ποίημα περιλαμβάνει στίχους όπως "Τα λεπτά μου δεν πετώ / άσωτα δεν τα σκορπώ" και "Η δραχμή γεννάει δραχμή / και γεμίζει το σακί". 

Ημέρα Ελευθερίας της Βέροιας 29 Οκτωβρίου 1944

 

29 Οκτωβρίου 1944 – Ημέρα Ελευθερίας της Βέροιας

Στις 29 Οκτωβρίου 1944, η Βέροια ξαναβρήκε την ελευθερία της.

Ύστερα από τέσσερα σκοτεινά χρόνια γερμανικής κατοχής, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ ( Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός} μπήκαν στην πόλη, υψώνοντας ξανά την ελληνική σημαία στα δημόσια κτήρια. 

Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν ήδη αρχίσει να υποχωρούν προς τον βορρά, και η Βέροια, όπως και πολλές πόλεις της Μακεδονίας, γέμισε ελπίδα και συγκίνηση.

Οι δρόμοι πλημμύρισαν από κόσμο, τραγούδια και δάκρυα χαράς. Ήταν η στιγμή που ο λαός της Βέροιας ένιωθε πως οι θυσίες, οι αγώνες και η πίστη στην ελευθερία δεν πήγαν χαμένα.

Από τότε, κάθε χρόνο στις 29 Οκτωβρίου, θυμόμαστε εκείνη τη μέρα όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός, αλλά ως σύμβολο δύναμης, ενότητας και αξιοπρέπειας.

Τιμούμε όσους πάλεψαν, όσους αντιστάθηκαν, και όσους ονειρεύτηκαν μια πατρίδα ελεύθερη και ειρηνική.

Το χρονικό της Απελευθέρωσης

27 Οκτωβρίου

Οι πρώτες δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. βρίσκονται στη Βέροια. Η αποχώρηση των Δυνάμεων Κατοχής έχει ήδη ξεκινήσει.

28 Οκτωβρίου

Οι Κατοχικές Δυνάμεις ολοκληρώνουν την αποχώρησή τους, πιθανότατα τις νυκτερινές ώρες.

29 Οκτωβρίου

Εισέρχονται οργανωμένα τμήματα του Ε.Λ.Α.Σ. και εγκαθίστανται στην πόλη.

30 Οκτωβρίου

Παρέλαση 16ου Συντάγματος Βερμίου του Ε.Λ.Α.Σ..

31 Οκτωβρίου

Πρωί: Κηδεία Επονιτών, οι οποίοι σκοτώθηκαν κατά την αποχώρηση των Γερμανών.

Απόγευμα: Εκδήλωση με ομιλίες και παρουσίαση Δημάρχου στο λαό. Είσοδος 2ου τάγματος /50ου Συντάγματος Πιερίων και παρέλαση.

1 Νοεμβρίου

Είσοδος του διοικητή της Ο.Μ.Μ. Ευριπίδη Μπακιρτζή και του Μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδη στην πόλη. Εκδήλωση για την Απελευθέρωση, με ομιλίες από διάφορους πολιτικούς παράγοντες. Εκ μέρους της πόλης χαιρετίζει ο μητροπολίτης της, Αλέξανδρος Δηλανάς.

🇬🇷29 Οκτωβρίου 1944

Ημέρα Ελευθερίας της Βέροιας 🇬🇷

Στους δρόμους της Βέροιας σηκώθηκε φως,

 έφυγε μακριά  ο άσπονδους εχθρός 

Τέσσερα χρόνια φόβος και σκοτάδι,

 μα τώρα η καρδιά της πόλης χτυπά.παλι 

Η σημαία ψηλά, στα μπαλκόνια ανεμίζει 

τραγούδι ελπίδας τα σοκάκια γεμίζει 

Οι ήρωες θυμούνται, η μνήμη δεν ξεχνάει,

Με δάκρυα χαράς τους ήρωες καρτεράει

Κάθε 29 Οκτωβρίου ξαναζωντανεύει,

η δύναμη, η ενότητα, και η πίστη ανασαίνει 

Η Βέροια ελεύθερη, φωτεινή, ζωντανή,

θυμάται, τιμά, και ποτέ δεν λησμονεί.

Η σημαία ψηλά, στα μπαλκόνια ανεμίζει 

τραγούδι ελπίδας τα σοκάκια γεμίζει 

Οι ήρωες θυμούνται, η μνήμη δεν ξεχνάει,

Με δάκρυα χαράς τους ήρωες καρτεράει

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου 

Η δύναμη μέσα σου

 

Η δύναμη μέσα σου 🌙

Μέσα στην ψυχή σου κοιμάται μια δύναμη·μια φλόγα ήσυχη, που περιμένει τη στιγμή να φανερωθεί.

Ίσως να μην το ξέρεις, μα την κουβαλάς από τη γέννησή σου.

Σήκωσε το κεφάλι σου λοιπόν —μην αφήνεις τη λύπη να σκύβει το βλέμμα σου στη γη.

Ο δρόμος είναι δικός σου, μα το φως που σε καθοδηγεί είναι του Θεού.

Εκείνος γνωρίζει τη διάρκεια του ταξιδιού, κι εσύ απλώς χρειάζεται να περπατάς με πίστη.

Και πάνω απ’ όλα… να συγχωρείς.

Γιατί η συγχώρεση είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της ψυχής.

Μην ξεχάσεις ποτέ τα όνειρά σου —

εκεί μέσα βρίσκεται η ελπίδα σου,

η αγάπη σου,

η ίδια σου η ζωή.

Ας είναι η διαδρομή σου γεμάτη υγεία, φως και χαμόγελα·

κι ας θυμάσαι πάντα πως ο Θεός σε οδηγεί με σοφία και αγάπη. 🌸

❤️Η δύναμη σου ζει μέσα στην καρδιά ❤️

Μέσα στην ψυχή σου μια φλόγα καίει σιγανά,

δύναμη που αγνοείς, μα είναι πάντα εκεί κοντά.

Σήκωσε το βλέμμα, μη σκύβεις πια στη γη,

ο Θεός γνωρίζει τη δική σου διαδρομή 

Σήκωσε το κεφάλι ψηλά,

κοίτα τον ουρανό, προχώρα ξανά.

Στο φως που σε οδηγεί, πίστεψε βαθιά,

η δύναμή σου ζει, εκεί ---μέσα στην καρδιά 

Μη λυπάσαι για όσα έφυγαν μακριά 

οι πληγές άνθισαν, μέσα στην καρδιά 

Άσε την να μιλήσει, --να συγχωρά 

και τα όνειρά σου, κράτα τα σφιχτά.

Σήκωσε το κεφάλι ψηλά,

κοίτα τον ουρανό, προχώρα ξανά.

Στο φως που σε οδηγεί, πίστεψε βαθιά,

η δύναμή σου ζει, εκεί, ---- μέσα στην καρδιά 

Και αν χαθείς μες στη σιωπή,

θυμήσου πως Εκείνος μέσα σου βαθιά ζει

Η διαδρομή σου θα γίνει όμορφη πολύ 

αν περπατάς με πίστη κι αγάπη στη ψυχή 

Σήκωσε το κεφάλι ψηλά,

άσε την ψυχή σου να πετά.

Η μέρα αυτή να είναι γιορτή,

γεμάτη φως, γεμάτη ζωή. 

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Ευλογημένη η 28 Οκτώβρη μέρα

 

Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι! 

🙏Η Εκκλησία μας τιμά την Αγία Σκέπη της Παναγίας ανήμερα της της Εθνικής μας Επετείου  28ης Οκτωβρίου1940🙏

🇬🇷ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η 28 ΟΚΤΏΒΡΗ

 ΜΕΡΑ 🇬🇷

28 Οκτώβρη σήμερα διπλή τρανή γιορτή 

γιορτάζει η Παναγία κι Ελλάδα μας μαζί 

όλοι οι απανταχού Έλληνες με μια φωνή 

Ζήτω η Ελλάδα μας θα πουν σ' όλη τη γη 

Πάνω στις Πίνδου τις βουνοκορφές

 αστράφτει η Μάνα μας η Παναγία

σε καταράχια και σε σπηλιές ευλογεί 

 νικηφόρα του "40" την εποποιία.

Αστράφτουν οι λόγχες  του στρατού 

κι αντηχεί  η τρομερή ιαχή “αγέρα”  

Ελευθερία ή θάνατος ακούς παντού 

μ' αίμα του ποτίζεται η γη νύχτα μέρα

Ευλογημένη  για την Ελλάδα δυο φορές

 η 28 Οκτώβρη τούτη η λαμπρή μέρα,

Με την βοήθεια της Παναγίας έδιωξαν 

τους Ιταλούς απ’ την Ελλάδα πέρα.

Τιμή και δόξα  σ’ αυτούς που βροντερά

είπαν το “ΟΧΙ” του  28 Οκτώβρη μέρα!

Τιμή και δόξα στον φαντάρο και τσολιά  

 κάθε καρδιά αναρριγα τούτη τη μέρα

Ζήτω - ζήτω του "40" η  γενιά τιμημένη,  

με της Παναγίας την ευχή ευλογημένη

τη ανδρεία τους στα στήθη κεντημένη 

στη μνήμη μας αλησμόνητη θα μένει.

🇬🇷Χρόνια πολλά και Λεύτερα  Έλληνες 

και Ελληνίδες!

Σε Ελλάδα, σε ξενιτιά και σ' αλησμόνητες

 Πατρίδες. 🇬🇷

🇬🇷ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΆ 

ΠΑΤΡΙΔΑ  ΜΟΥ ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ 

ΚΙ ΩΣ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ  ΜΌΝΟ ΕΣΥ

ΔΕΣΠΟΖΕΙΣ  ΞΑΚΟΥΣΜΕΝΗ! 🇬🇷

  Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου

https://youtu.be/bbtzbtvhtVM?si=uaye9XZujUFK6syO

🇬🇷Επετειακό αφιέρωμα: Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η Αγία Σκέπη🇬🇷

Εορτασμός της Εθνικής Εορτής της 28ης Οκτωβρίου στην Λυκόβρυση - 

Γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος Δημοσιογράφος – Δημοσιολόγος.

Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου από το 1952 συνεορτάζεται με την Παναγία, την Αγία Σκέπη, όπως η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου συνεορτάζεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Από το τέλος του 9ου αιώνα – αρχές 10ου έως το 1952, η Θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης εορταζόταν την 1η Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε επί αυτοκράτορος Λέοντος Στ’ του Σοφού (886-912) σε ανάμνηση της απαλλαγής της Βασιλεύουσας από την απειλή των Βουλγάρων και των Αγαρηνών. Πρόκειται για εορτή ευχαριστίας προς την Παναγία, όπως εκείνη που καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα με τον Ακάθιστο Ύμνο, όταν η Παναγία βοήθησε να αντιμετωπισθεί με επιτυχία η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους.

Η Σκέπη της Παναγίας

Στη σκοτεινή ώρα της πολιορκίας,  της Βασιλεύουσας, όταν ο φόβος περνούσε πάνω από τα τείχη της σαν σκιά, ο Άγιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός, στάθηκε ολονυχτίς προσευχόμενος. Τα χείλη του ψιθύριζαν ικεσίες, κι η καρδιά του άναβε σαν καντήλι.

Και τότε, μέσα στο ιερό φως της αγρυπνίας, είδε εκείνην —την Παναγία— να απλώνει το μαφόριό Της, λεπτό σαν ανάσα, πάνω από την Πόλη. Σαν ουράνιο πέπλο αγάπης, σκέπασε τους ανθρώπους, τα σπίτια, τα όνειρα.

Και η πίστη του λαού φούντωσε σαν φλόγα∙ κι εκεί όπου έμοιαζε πως όλα θα χαθούν, η ελπίδα έγινε όπλο, κι η προσευχή ασπίδα.

Αιώνες αργότερα, άλλοι πολεμιστές, με ρούχα σχισμένα και καρδιές αλύγιστες, κράτησαν πάλι τη μνήμη της Σκέπης Της. Οι αγωνιστές του ’21, με το σταυρό στο στήθος, την επικαλούνταν μέσα στον καπνό των μαχών. Και το 1940, όταν η Ελλάδα είπε το μεγάλο «Όχι», εκείνη στάθηκε ξανά κοντά στα παιδιά της.

Ήταν 15 Αυγούστου, στη γιορτή Της, όταν το υποβρύχιο χτύπησε την «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου. Μα ο λαός δεν αγρίεψε· σιώπησε, περίμενε, ελπίζοντας πως η ειρήνη θα σωθεί.

Μα ήρθε το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου, κι ο ουρανός μίλησε με φωνές σειρήνων. Οι ξένοι έλεγαν πως οι λίγοι Έλληνες θα λυγίσουν σε μια μέρα. Μα δεν ήξεραν το μυστικό αυτής της γης: πως κάτω από τα σύννεφα, μια Μάνα απλώνει ακόμα το μαφόριό Της.

Και τότε, στα χιονισμένα βουνά, μέσα στη βουή του πολέμου, πολλοί είπαν πως είδαν την Παναγία να περπατά ανάμεσά τους, να σκουπίζει τα δάκρυα των στρατιωτών και να σκεπάζει με το φως Της την Ελλάδα ολόκληρη.

Γιατί η Σκέπη Της δεν είναι θρύλος μονάχα, μα ζωντανή παρουσία, που διδάσκει πως όπου υπάρχει πίστη, ο φόβος μικραίνει, κι ο άνθρωπος θυμάται τι σημαίνει ψυχή.

Η  Ιερά Σύνοδο και αυτή στη συνεδρίασή της την 21η Οκτωβρίου 1952 αποφάσισε η εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου. 

Ενέκρινε επίσης την Ακολουθία του εορτασμού, την οποία έγραψε ο σπουδαίος Αγιορείτης υμνογράφος του 20ού αιώνα Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Εις μνήμην

 

Καλό βράδυ και όμορφο ξημέρωμα  της  εθνικής επετείου της 28ης  Οκτωβρίου . 

Χρόνια πολλά Λεύτερα και Ειρηνικά. 

Ζήτω η Αθάνατη γενιά του έπους του ' 40;

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία…

Όχι όπως γράφονται στα βιβλία, αλλά όπως φυλάγονται μέσα στη μνήμη.

Μια ιστορία για έναν θείο που δεν γνώρισα, μα τον ένιωσα σαν παρουσία σιωπηλή μέσα στην οικογένεια, για τη γιαγιά μου και για το  παππού που έζησαν  με τη σιωπή της απουσίας του.

Είναι μια ιστορία για τη γενναιότητα, την αγάπη και εκείνα τα ανείπωτα που ταξιδεύουν από γενιά σε γενιά.

🙏Εις μνήμην 🙏

Θείο Σίμο , 

Δεν σε γνώρισα ποτέ, κι όμως η μορφή σου υπάρχει μέσα μου  από αυτή την  παλιά φωτογραφία  που είχε η μαμά μου φυλαγμένη,  που δεν ξεθωριάζει ποτέ στ’ αλήθεια.

Η μαμά μιλούσε λίγο για σένα ,  μόνο όσα δεν μπορούσαν να σβηστούν από ένα κοριτσάκι 8 χρονών,   όταν εσύ έφυγες για το Μέτωπο 

Μα έλεγε ότι ήσουν πολύ όμορφος , ήσουν ο μεγάλος, ο πρωτότοκος· πως τη φώναζες “Σφουγγαράκι” με  παιδική τρυφερότητα ,  πως πήγες στον πόλεμο,  παρ’ όλο που μπορούσες να μείνεις, σαν πρωτότοκος και πολύτεκνος , γιατί δεν άντεχες να βλέπεις τους φίλους σου να φεύγουν μόνοι κι ότι ήθελες να υπερασπιστείς την πατρίδα  

Η μοτοσυκλέτα σου σε πήρε μακριά,  εκεί στις κορφές της Αλβανίας όπου πολέμησες με αυταπάρνηση τον εχθρό . Μα η διαδρομή  της ζωής σου τελείωσε μετά από τραυματισμό σου, πριν να δεις την  Ελλάδα  ελεύθερη .

Μα  όχι της παρουσίας σου , που έμεινε για πάντα στην οικογένεια μας. 

Η γιαγιά δεν μίλησε ποτέ·για σένα ,  κουβάλησε τη σιωπή σου σαν προσευχή που δεν λέγεται φωναχτά.

Κι εμείς, οι επόμενοι, μεγαλώσαμε με μια σκιά φωτεινή να στέκει ανάμεσά μας: τη μνήμη σου.

Σε φαντάζομαι νέον, με το βλέμμα ήσυχο κι αποφασισμένο, λίγο πριν φύγεις για την Αλβανία.

Δεν ήσουν ήρωας των βιβλίων, μα ένας άνθρωπος που διάλεξε το δύσκολο από το εύκολο — κι αυτό, για μένα, είναι το αληθινό μεγαλείο ψυχής 

Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες.

Σ’ ευχαριστώ που, χωρίς να σε γνωρίσω, με δίδαξες τι σημαίνει ευθύνη, γενναιότητα και αγάπη που δεν ζητά τίποτα πίσω.

Κι ύστερα, ο παππούς…

Έμεινε πίσω με το βάρος της σιωπής.

Μετά τον θάνατό σου, έσβησε λίγο λίγο· όχι ξαφνικά, αλλά όπως σβήνει ένα φως που τρεμοπαίζει για καιρό πριν χαθεί.

Το ποτό έγινε το καταφύγιό του ,  όχι για να ξεχάσει, αλλά για να αντέξει τη μνήμη.

Κάθε σταγόνα ήταν σαν να ήθελε να πνίξει εκείνη τη φωνή μέσα του που έλεγε:

«Εγώ του την αγόρασα τη μοτοσυκλέτα… Εγώ τον άφησα να φύγει.»

Κι όμως, δεν έφταιγε.

Ήταν μόνο ένας πατέρας που ήθελε να δώσει χαρά στο παιδί του· που πίστεψε ότι η ζωή είναι μπροστά, όχι ένα σύνορο πολέμου.

Η ενοχή του ήταν το τίμημα της αγάπης του — μιας αγάπης που δεν γνώριζε πώς να σωθεί.

Η γάγγραινα δεν τον νίκησε· τον είχε ήδη πληγώσει περισσότερο η απουσία.

Μα πριν φύγει, ίσως, μέσα του να έγινε η σιωπηλή συμφιλίωση:

να άκουσε τη φωνή σου να του λέει πως όλα ήταν όπως έπρεπε· πως η μοτοσυκλέτα δεν σε πήρε μακριά, αλλά σε κράτησε αιώνια νέο στη μνήμη όσων έμειναν πίσω . 

Κι έτσι, δύο ζωές ενώθηκαν στο ίδιο νήμα: 

ο γιος που έφυγε με γενναιότητα

κι ο πατέρας που έμεινε με αγάπη.

Δύο σιωπές που συναντιούνται μέσα στο φως της μνήμης.

Αιώνια η μνήμη σας,

σε κήπους Παραδείσου. 🌹

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Γυναίκες Ηπειρώτισσες

 Καλησπέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι Το Facebook θυμίζει πριν 4 χρόνια 

Η μελοποίηση έγινε σήμερα . 

https://www.facebook.com/share/p/1BYx174grE/

"Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης, 

εχθρέ γιατί δεν ρώτησες, ποιόν πας να κατακτήσεις

❤️Γυναίκες Ηπειρώτισσες ❤️

Γυναίκες Ηπειρώτισσες, 

ξαφνιάσματα της φύσης,

εχθρέ, γιατί δεν ρώτησες

 ποιον πας να κατακτήσεις;

Μες στ’ άγρια κρύα τα βουνά,

 στην πάχνη και στο  χιόνι 

το βήμα τους αντήχησε σιγά 

εκεί που πόδι δεν ζυγώνει

Με μαντήλια  δεμένα σφιχτά,

με το βλέμμα καθάριο σαν φως,

κουβαλούσαν πολεμοφόδια κι ελπίδα,

χωρίς να τις βλέπει ο εχθρός 

Τα χέρια τους στις χαράδρες - γέφυρες 

οι καρδιές τους στο σκοτάδι -  σπίθες 

Την σημαία με κλωστές δακρύων, έραβαν 

με υψωμένο το μέτωπο, τις νύχτες 

Δεν είχαν στην καρδιά τον φόβο,

μόνο το χρέος και  την αγάπη.

Κι όταν ο εχθρός πλησίαζε,

οι σκιά τους, βουνοκορφή μεγάλη 

"Εμπρός, παιδιά της λευτεριάς!"

φωνές αντήχησαν μέχρι τ' αστέρια 

από μανάδες, κόρες, αδελφές,

που σήκωσαν μια  Ήπειρο στα χέρια 

Εχθρέ, δεν γνώρισες ότι αυτή η γη 

 γεννά γυναίκες-  όχι μόνο για να ζουν 

μα , όταν το  σκοτάδι πέφτει βαρύ 

- το φως αναμμένο  να κρατούν 

Η Πίνδος κρύβει μια ανάσα γυναίκας 

κι όρκο τιμής στα ιερά χώματά της 

κι ας μην έγραψε  πουθενά κανείς 

 μετα τον πόλεμο το όνομά της 

🌹Αφιέρωμα για τη προσφορά της Ελληνίδας γυναίκας της Ηπείρου  στο Έπος του 40 🌹

Κανένα παράδειγμα αυτοθυσίας, ηρωισμού και λεβεντιάς δεν πλησιάζει αυτό της προσφοράς της γυναίκας της Ηπείρου. 

Σκληροτράχηλη δωρική, μαυροφορεμένη με τα γουρνοτσάρουχα και τα σεγκούνια της η Ηπειρώτισσα παραστάθηκε σε όλον τον αγώνα με αυτοθυσία 

Στα βουνά της Πίνδου, μέσα στην ομίχλη και το χιόνι, οι γυναίκες της Ηπείρου δεν φορούσαν στολή, μα πολεμούσαν.

Με τα χέρια σκασμένα από το κρύο, κουβαλούσαν πολεμοφόδια, ψωμί, και ελπίδα. Ανέβαιναν τα κακοτράχαλα μονοπάτια με το βλέμμα στραμμένο στην πατρίδα και στα παιδιά τους που πολεμούσαν.

Άλλες έπλεκαν κάλτσες, άλλες έραβαν σημαίες, κι άλλες κρατούσαν τα χωριά όρθια, όταν όλα γύρω έτρεμαν απ’ τον πόλεμο.

Δεν ζητούσαν τίτλους, δεν περίμεναν δόξα —ήξεραν μόνο να στέκονται όρθιες, εκεί που οι άντρες έπεφταν εξαντλημένοι.

Κι όταν οι στρατιώτες γύριζαν πίσω, με τα ρούχα σκισμένα και τις ψυχές βαριές, οι γυναίκες της Ηπείρου τους υποδέχονταν με ένα χαμόγελο, σαν ήλιους μέσα στο χιόνι.

Γιατί χωρίς αυτές, ο πόλεμος εκείνος δε θα είχε ποτέ γραφτεί με γράμματα τόσο μεγάλα, τόσο ανθρώπινα.

❤

-----

 Κοιτώντας πίσω οφείλουμε να πούμε ότι η Ελληνίδα γυναίκα, αν και αγωνίστηκε 

στην πρώτη γραμμή του αγώνα μαζί με τον άνδρα, για τη ζωή, για την εθνική ανεξαρτησία, για τη δημοκρατία, για τη δουλειά, δε δικαιώθηκε σε σχέση με την προσφορά και τις ικανότητές της. 

Χρειάστηκε να ξεκινήσει νέους διεκδικητικούς αγώνες για να αλλάξει τη θέση της προς το καλύτερο και να κατακτήσει την ισότητα θεσμικά. 

Ακόμη και σήμερα αγωνίζεται να κατακτήσει την ισότητα στην πράξη.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου

"Στον δάσκαλο " Διονύση Σαββόπουλο

 

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ 
κάτι για τον Διονύση Σαββόπουλο,
 τον μεγάλο μας Δάσκαλο
 που πριν λίγο τον αποχαιρετήσαμε
 στο μεγάλο του  ταξίδι στο φως 

Έναν άνθρωπο που με το τραγούδι 
και τον λόγο του, μας συντρόφεψε, 
μας ταξίδεψε, μας ξύπνησε.
Η φωνή του έγινε φως στις νεανικές μας αναζητήσεις, παρηγοριά και έμπνευση
 στις σιωπές μας.

Το ποίημα που ακολουθεί το έγραψε ένας αγαπημένος φίλος,  ποιητής,  
με ευαισθησία και αγάπη
 Μια μικρή ανθοδέσμη λέξεων
 για έναν μεγάλο καλλιτέχνη.
Μέσα στις λέξεις του καθρεφτίζεται 
αυτό που όλοι νιώθουμε σήμερα·
μια βαθιά ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο
που μας δίδαξε  να κοιτάμε βαθύτερα, να αμφισβητούμε, να ονειρευόμαστε και πώς 
  η τέχνη μπορεί να γίνει ζωή —
 και η ζωή, τραγούδι.
 
🌹Αφιερωμένο στον Δάσκαλο με αγάπη. 🌹

Τίτλος:<<Στον Δάσκαλο>>
Ήταν ένας ταξιδιώτης 
που στα χρόνια μας της νιότης, 
μας οδήγησε, 
να του κάνουμε παρέα, 
με εκείνα τα ωραία, 
που τραγούδησε.

Ήταν ένας καλλιτέχνης 
που οι άνθρωποι της τέχνης, 
τον θαυμάζουνε.
Η δική του η πορεία 
δίδαξε την ιστορία,
πως την γράφουνε.

Τα λευκά του τα μαλλιά του 
και η όμορφη χροιά του, 
θα μας λείψουνε.
Μα θα μείνουν τα τραγούδια, 
σαν αιώνια λουλούδια, 
που  ανθίζουνε.

" Καλό ταξίδι δάσκαλε " 
© Σπύρος Βενετσανόπουλος
Spiros Venetsanopoulos 
,-------------
Σπύρο μου,
θερμά συγχαρητήρια για αυτό το υπέροχο αφιέρωμα στον "Νιόνιο μας."
Γνωρίζω πόσο αγαπάς την άμεση επαφή του στιχουργού με τον συνθέτη —
εκεί όπου η ψυχή μιλάει κατευθείαν στην ψυχή.
κι όμως, πήρα το θάρρος να μελοποιήσω
 τους στίχους σου
με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης,
σαν και  δικό μου μικρό αποχαιρετισμό
στον μεγάλο Διονύση Σαββόπουλο.
"Καλό ταξίδι στο φως Νιόνιο μας 
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους"
Με αγάπη, εκτίμηση  και συγκίνηση,
Helen Kalaitsidou

Ο Άγιος Δημήτριος - Ο Μυροβλήτης -

 

❤Ο Άγιος Δημήτριος - Ο Μυροβλήτης - 

Ο Προστάτης και Πολιούχος της Θεσσαλονίκης❤

Από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους αγίους της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, μαζί με τον Άγιο Γεώργιο. 

Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, στην πόλη που γεννήθηκε, έζησε και μαρτύρησε. Η μνήμη του εορτάζεται (και από τους Καθολικούς) στις 26 Οκτωβρίου και στις 8 Νοεμβρίου γι’ αυτούς που ακολουθούν το Ιουλιανό Ημερολόγιο (Παλαιοημερολογίτες).

Ο Δημήτριος γεννήθηκε γύρω στο 280 στη Θεσσαλονίκη, επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού, και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και έφτασε ως το βαθμό του χιλίαρχου, σε ηλικία μόλις 22 ετών. 

Σαν φιλομαθής βρήκε στη χριστιανική πίστη, της οποίας έγινε  κήρυκας στη Θεσσαλονίκη.

Σχημάτισε ένα κύκλο νεαρών μαθητών και τους δίδασκε την Αγία Γραφή στις υπόγειες στοές κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνάθροισης, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, που παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη. Όταν ο αυτοκράτορας του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του, ο Δημήτριος του απάντησε: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Ο Μαξιμιανός εξοργισμένος από τη θαρραλέα στάση του αξιωματικού του διέταξε να τον φυλακίσουν.

Εν τω μεταξύ, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστορας, παρουσιάστηκε στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο Μαξιμιανός διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες και ζήτησε να αγωνιστεί εξ ονόματος των χριστιανών με τον θηριώδη και ακατανίκητο παλαιστή Λυαίο, ειδωλολάτρη καταγόμενο από το Σίρμιο της Πανονίας (σημερινή Μητροβίτσα Σερβίας). Με την πεποίθηση ότι έχει τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, ο Νέστορας μπήκε στην παλαίστρα και όχι μόνο νίκησε τον Λυαίο, αλλά τον σκότωσε, όπως ο Δαυίδ τον Γολιάθ στην Παλαιά Διαθήκη.

Οργισμένος ο Μαξιμιλιανός από την ήττα του εκλεκτού του, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα και τη θανάτωση του Δημητρίου με λογχισμούς. Ο Δημήτριος τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, όπου αργότερα χτίστηκε περίβλεπτος ναός προς τιμήν του. Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο, εξού και η ονομασία Μυροβλύτης.

Σπάνια ένας άγιος έχει ταυτισθεί τόσο στενά με μία πόλη, όσο ο Άγιος Δημήτριος με τη Θεσσαλονίκη. Θεωρήθηκε ανέκαθεν από τους Έλληνες ο φρουρός της πόλης, που μαζί με το λαό αγωνίζεται εναντίον των Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων και άλλων βαρβάρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου1912), γεγονός που θεωρήθηκε θαύμα.

Γιατί απεικονίζεται καβαλάρης σε κόκκινο άλογο

Ο Άγιος Δημήτριος συχνά απεικονίζεται μπροστά στο Μαξιμιανό, στη φυλακή, ευλογώντας το Νέστορα. Επιπλέον επειδή ο Άγιος Δημήτριος είναι και ένας από τους στρατιωτικούς και συγχρόνως προστάτης της Θεσσαλονίκης, που πολλές φορές έσωσε από διάφορους κινδύνους, οι παραστάσεις στις οποίες ο άγιος εικονίζεται στρατιωτικός, είτε πεζός είτε καβαλάρης, είναι συνηθισμένες στην ορθόδοξη αγιογραφία.

Μεταξύ αυτών των αγιογραφιών ο Άγιος Δημήτριος απεικονίζεται και έφιππος σε κόκκινο άλογο, σε αντίθεση με το λευκό άλογο του Άη Γιώργη.

Στην εικόνα αυτή ο άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται καβαλάρης με στρατιωτική στολή πάνω σε κόκκινο άλογο φονεύοντας με το δόρυ του τον τσάρο των Βουλγάρων Σκυλογιάννη. Πρόκειται για το θαύμα που έγινε τον Οκτώβριο του 1207 έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης.

Ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωαννίτζης που οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν Σκυλογιάννη, φονεύτηκε κατά την παράδοση από τον άγιο Δημήτριο, όταν εκείνος πολιορκούσε τη Θεσσαλονίκη. Στο πρόσωπο του αγίου Δημητρίου η Θεσσαλονίκη βλέπει πάντοτε τον προστάτη της, το στήριγμά της. (Η απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους το 1912 συνέπεσε με την ημέρα της γιορτής του αγίου μας).

Δίκαια ο άγιος Δημήτριος αποκαλείται από τον υμνωδό της Εκκλησίας «ο μέγας φρουρός της Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοις κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος» (Κανών δεύτερος). Σ’ έναν άλλο Κανόνα, που συνέθεσε ο Συμεών Θεσσαλονίκης, ο άγιος Δημήτριος φέρεται να λέει στην προστατευόμενή του πατρίδα Θεσσαλονίκη «…μη φοβού ουν, πατρίς μου, εμέ κατέχουσα, τους εχθρούς σου γαρ πάντας πατάξω εν Χριστώ και φυλάξω σε την τιμωσανμε».

Δίκαια παρατηρήθηκε, πως από όλες τις εικόνες του Αγίου Δημητρίου, η εικόνα του έφιππου αγίου αγαπήθηκε περισσότερο, γιατί ενσαρκώνει τα ελληνικά ιδεώδη της παληκαριάς και της λεβεντιάς. Στη συνείδηση των πιστών ο άγιος Δημήτριος δεν έιναι μόνο, κατά τον υμνωδό, «κρηπίς ακατάβλητος και θεμέλιος άρρηκτος και πολιούχος, οικιστής και υπέρμαχος» της πόλεως της Θεσσαλονίκης και «εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς των Θεσσαλονικέων προϊστάμενος», αλλά και ομέγας υπέρμαχος της οικουμένης.Από τους ενδοξότερους και δημοφιλέστερους αγίους της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, μαζί με τον Άγιο Γεώργιο. Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, στην πόλη που γεννήθηκε, έζησε και μαρτύρησε. Η μνήμη του εορτάζεται (και από τους Καθολικούς) στις 26 Οκτωβρίου και στις 8 Νοεμβρίου γι’ αυτούς που ακολουθούν το Ιουλιανό Ημερολόγιο (Παλαιοημερολογίτες).

🙏Δέηση στον Άγιο Δημήτριο 🙏

Άγιε Δημήτριε, 
Στρατιώτη του Χριστού,
φύλακα της Θεσσαλονίκης 
και σκέπη των πιστών,
Στάσου κοντά μας στις ώρες 
του φόβου και της δοκιμασίας.

Δίδαξέ μας την ανδρεία της καρδιάς,
όχι των όπλων, μα της αγάπης.
Κάνε να πολεμούμε το σκοτάδι
με το φως της συγχώρεσης,
να νικούμε την κακία με πραότητα,
και την απελπισία με ελπίδα.

Πρόσταξε, Μυροβλύτη, 
να ρέει μέσα μας
το άρωμα της πίστης
 και της ειρήνης·
να γίνει η ψυχή μας 
θυσιαστήριο καθαρό,
όπου θα ανάβει 
η φλόγα του Θεού.
Και όταν η ζωή μας βαραίνει
από θλίψεις, απώλειες ή φόβους, 
Στείλε το άγγιγμά σου σαν δρόσο,
να θυμηθούμε πως το θαύμα
ζει μέσα στην υπομονή
 και την αγάπη.

Άγιε Δημήτριε,
φώτιζε τη χώρα μας 
την  πόλη  μας 
το σπίτι  μας 
και την καρδιά μας,
να μη χαθεί ποτέ από εμάς
η ελπίδα του Χριστού.
Αμήν.
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου

25 Οκτωβρίου 2021 

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού

 

Η 25η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού .
Μια ημέρα αφιερωμένη στην ενημέρωση, την πρόληψη και την υποστήριξη όσων δίνουν τη μάχη με τη νόσο.

👉 Στόχος της ημέρας είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης, που σώζει ζωές. Η τακτική αυτοεξέταση, η μαστογραφία και η ιατρική παρακολούθηση είναι οι πιο αποτελεσματικοί τρόποι πρόληψης.

🎀Το ροζ κορδελάκι αποτελεί το διεθνές σύμβολο της ημέρας, εκφράζοντας ελπίδα, αλληλεγγύη και δύναμη.

🌅Η ημέρα αυτή είναι επίσης μια υπενθύμιση για να στηρίξουμε όσες γυναίκες (και άνδρες, σε μικρότερο ποσοστό) έχουν νοσήσει, αναδεικνύοντας τη σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης και της κοινωνικής αποδοχής.

🎀Μήνυμα ημέρας:
«Η πρόληψη σώζει ζωές — μην αμελείς τον ετήσιο έλεγχο.
Η δύναμη, η ελπίδα και η αλληλεγγύη φωτίζουν το ροζ μήνυμα ζωής.🎀

🌹Εύχομαι στους ασθενείς με καρκίνο "δυνάμεις"
στους δε γιατρούς "σοφία"
Προς όλο τον κόσμο , "πρόληψη και πάλι πρόληψη" !
Και σε όλους εσας  φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι να έχετε υγεία και πάλι υγεία γιατί χωρίς αυτήν δεν έχεις τίποτα. 🌹

💗 Φορά το ροζ στην καρδιά σου

Ροζ φως απλώνεται στις καρδιές…
Φως ελπίδας, δύναμης και ζωής.

Κάθε ουλή μια νίκη.
Κάθε δάκρυ, μια σταγόνα θάρρους.
Κάθε γυναίκα που παλεύει, ένας
φάρος που φωτίζει όλους μας.

Η πρόληψη είναι αγάπη για τον εαυτό.
Η στήριξη, δύναμη για τον άλλον.
Η αλληλεγγύη, το πιο όμορφο ρούχο της ψυχής.

Σήμερα, ας φορέσουμε το ροζ…
όχι μόνο στο στήθος μας,
αλλά στην καρδιά μας. 💗

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Ο αληθινός πολιτισμός

' Το πόσο πολιτισμένος είναι ένας άνθρωπος φαίνεται, όχι από τον τρόπο με τον οποίο φέρεται στους φίλους του, αλλά από το πώς αντιμετωπίζει τους εχθρούς του."

Ο αληθινός πολιτισμός 

Ο αληθινός πολιτισμός δεν φαίνεται στα εύκολα·φαίνεται εκεί όπου δοκιμάζεται η ψυχή.

Όλοι μπορούμε να δείξουμε καλοσύνη στους φίλους μας, να χαμογελάσουμε σε όσους μας αγαπούν.

Το πόσο πολιτισμένος είναι ένας άνθρωπος
δεν φαίνεται στα λόγια του,

Φαίνεται
στο βλέμμα που ρίχνει σ’ εκείνον

 που τον πλήγωσε,
στον τρόπο που αντιστέκεται
χωρίς να μισεί,
στο πώς επιλέγει να σωπάσει
όταν η σιωπή έχει μεγαλύτερη 

αξία απ’ τη φωνή.

Ο πολιτισμός δεν είναι επίφαση ευγένειας·
είναι στάση ψυχής.
Είναι η στιγμή που μπορείς 

να σταθείς όρθιος
μπροστά στον εχθρό σου
χωρίς να μικρύνεις —
κι όμως, χωρίς να θέλεις 

να τον πληγώσεις.

Εκεί,
μέσα σ’ αυτή τη λεπτή ισορροπία 

φωτός και σκότους,
φαίνεται ο άνθρωπος.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Στα "Ελ" κρύβεται η μαγεία

 

"Οι λέξεις που ξεκινούσαν από «ελ» μου ασκούσαν πάντα μια μαγεία. 

Ελλάδα, ελευθερία, ελπίδα και μια Ελένη που ερωτεύτηκα."

Οδυσσέας Ελύτης 

🏵️Στα "Ελ" κρύβεται η μαγεία 🏵️

🇬🇷Ελλάδα, πηγή φωτός, γλώσσας, μνήμης και χρώματος, όπου φωλιάζει η ψυχή 

και ο χρόνος την τραγουδάει 

🌅Ελευθερία, φως που καίει,  δεν φυλακίζεται, ,  πετάει σαν άνεμος  πάνω από τείχη  με τα φτερά της καρδιάς 

💥Ελπίδα, φλόγα που δεν σβήνει, που ανθίζει μέσα στις καρδιές , που  φωτίζει στο σκοτάδι τις σκοτεινές σκιές 

👩‍❤️‍👨και μια Ελένη, που ερωτεύτηκα αθόρυβα με την αθωότητα του ανέμου, σαν μυστικό που μόνο η καρδιά μου ξέρει να διαβάζει και που θα κατοικεί για πάντα  μέσα μου . 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Χωρίς την συγκατάθεση σου

 

Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος χωρίς τη συγκατάθεσή σου."
— Eleanor Roosevelt

🏵️Χωρίς την συγκατάθεση σου

Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος ,  να σε μικρύνει,
αν δεν του ανοίξεις εσύ την πόρτα
της ψυχής σου.
Να του δώσεις το δικαίωμα .

Η αξία σου δεν εξαρτάται από βλέμματα,
λόγια ή κρίσεις.
Δεν ζητά επιβεβαίωση.
Ανασαίνει μέσα σου, ήσυχα, σαν προσευχή.
Είναι φως που γεννιέται μέσα σου,
και λάμπει όσο του επιτρέπεις να φαίνεται.

Μάθε να στέκεσαι όρθιος με σιωπή και αξιοπρέπεια.
Γιατί μόνο όταν συναινείς,
οι σκιές των άλλων μπορούν να σε σκεπάσουν
Όσοι βλέπουν μόνο τη σκιά σου,
δεν γνωρίζουν το φως που σε γεννά.

Κράτα το βλέμμα καθαρό,
κι άσε τις κρίσεις να πέφτουν
σαν φύλλα στο χώμα.

Η δύναμή σου δεν κατοικεί
στα λόγια των άλλων,
μα στη σιωπηλή σου βεβαιότητα.

Αξίζεις — χωρίς τη συγκατάθεσή τους.

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου 

Αφιέρωμα στο Αντάμωμα της τάξης μου 22 Οκτωβρίου 2023

 

Το αντάμωμα της τάξης 22 Οκτωβριου 2023

Το Facebook θυμίζει σαν σήμερα ..

Το αντάμωμα συμμαθητών -  συμμαθητριών μετά  50 χρόνια στις  22 Οκτωβρη 2023 

Πενήντα χρόνια μετά, ξαναβρεθήκαμε μετά από πρωτοβουλία του κάποιων συμμαθητών και συμμαθητριών . 

Πρωτεργάτης ο Τρανιδης ο Μιχάλης που είχε αναλάβει το βάρος του καλέσματος . 

Τα πρόσωπα είχαν αλλάξει, μα τα βλέμματα ήταν τα ίδια . Εκείνα τα ζωντανά μάτια των μαθητικών μας χρόνων, που κρύβουν ιστορίες, αγωνίες, χαρές, όνειρα.

Το αντάμωμα μας   δεν ήταν απλώς μια επιστροφή στο παρελθόν.

Ήταν ένα ταξίδι στον χρόνο, μια γιορτή μνήμης και αγάπης.

Ξανασυστηθηκαμε,  γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε πρόσωπα και στιγμές που άφησαν το αποτύπωμά τους μέσα μας. Μέσα σε εκείνη τη μέρα , ο χρόνος έπαψε να μετρά.

Γίναμε ξανά εκείνη η τάξη,  οι φίλοι, οι συμμαθητές, τα παιδιά που κοιτούσαν μπροστά με ελπίδα.

Κι αν κάποιοι από εμάς δεν πρόλαβαν να έρθουν,ή αν κάποιοι έφυγαν για πάντα, νιώθουμε πως ήταν κι αυτοί παρόντες , σε κάθε βλέμμα, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο που γεννήθηκε εκείνη τη μέρα.

❤️🌹Για τον  Μιχάλη ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΙΔΗΣ 🌹❤️

Ο Μιχάλης , αυτός ο γλυκός συμμαθητής μας ,  ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που έδωσαν ζωή σε αυτό το αντάμωμα 

Με το χιούμορ του, τη ζεστασιά και την καλοσύνη του, έκανε τον καθένα μας  να νιώθει πως τίποτα δεν είχε αλλάξει από τα μαθητικά μας χρόνια.

Ήταν ψυχή της οργάνωσης της τελευταίας μας συνάντησης, κι ίσως γι’ αυτό σήμερα η απουσία του μοιάζει πιο έντονη.

Τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη ,  για όσα πρόσφερε, για το φως που άφησε πίσω του και για εκείνη τη βαθιά αίσθηση συντροφικότητας που δεν σβήνει ποτέ.

❤️🌹Για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες που έφυγαν❤️🌹

Πέρασε μισός αιώνας  από τότε που αφήσαμε τα θρανία κι όμως οι μορφές όλων μας μένουν χαραγμένες στην καρδιά. Κάποιοι δεν είναι πια μαζί μας, μα στις φωτογραφίες, στις αναμνήσεις, στα αστεία και στις ιστορίες που ξαναλέμε, είναι πάντα εκεί.

Κρατάμε τη θύμησή τους σαν πολύτιμο κομμάτι της κοινής μας πορείας .

Μιας πορείας που ξεκίνησε με νιάτα και όνειρα,και συνεχίζεται τώρα με αγάπη, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.

Γιατί το αντάμωμα δεν είναι μόνο συνάντηση είναι αγάπη μνήμη βαθιά μέσα στις ψυχές . 

🧢Της τάξης μου το αντάμωμα🧢
1η Στροφή
Μισός αιώνας πέρασε, σαν όνειρο, σαν χτες,
κι εμείς ξαναβρεθήκαμε, παλιοί συμμαθητές.
Τα χρόνια μάς αλάφρωσαν, μας έμαθαν πολλά,
μα μέσα μας το γέλιο μας, παιδί είναι ξανά.

Ρεφρέν
Να 'μαστε πάλι εδώ, στον ίδιο ουρανό,
με μάτια που θυμούνται με βλέμμα φωτεινό.
Ό,τι κι αν φέρνει ο καιρός, η φλόγα δε σβήνει —
της νιότης η παρέα, για πάντα θα μείνει 

2η Στροφή
Τα πρώτα μας τα όνειρα, σε θρανία κρυφά,
κι η κιμωλία έγραφε του κόσμου τα  γραπτά.
Αλλού μας πήγε η μοίρα μας, αλλού ο καημός,
μα να που ξαναβρίσκεται ο κύκλος ο παλιός.

Ρεφρέν
Να 'μαστε πάλι εδώ, στον ίδιο ουρανό,
με μάτια που θυμούνται με βλέμμα φωτεινό.
Ό,τι κι αν φέρνει ο καιρός, η φλόγα δε σβήνει —
της νιότης η παρέα, για πάντα θα μείνει 

Γέφυρα
Στο άλμπουμ της ζωής μας, σελίδες γυριστές,
γράφουν τα γέλια, τα «θυμάσαι;», τις χαρές.
Και μια αγκαλιά μάς δένει, βαθιά κι αληθινά,
πως όσα αγαπήσαμε, μένουν στην καρδιά .

Τελικό Ρεφρέν
Να 'μαστε πάλι εδώ, κι ας πέρασαν πολλά,
μα η καρδιά μας ξέρει πιο πολύ ν' αγαπά 
Μισός αιώνας κύλησε, μα μοιάζει μια στιγμή —
της τάξης το αντάμωμα, για πάντα θα  ζει 

--------

https://loukarieleni.blogspot.com/2023/10/1973-22-10-2023.html?m=1

Της τάξης το αντάμωμα 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Το εγώ είναι πηγή πλάνης

Φιλοσοφικά, το κείμενο τονίζει ότι το εγώ είναι πηγή πλάνης και ότι η αυθεντική ύπαρξη απαιτεί ταπεινότητα, επίγνωση και αποδοχή της φθαρτότητας.

 Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται στην κατοχή ή στην ανύψωση του εγώ, αλλά στην πληρότητα της συνείδησης και στην εσωτερική ελευθερία.

Συνοπτική Ανάλυση

Το απόσπασμα εξετάζει τη σχέση του ανθρώπου με το εγώ και την πλάνη της αυτοαναφορικότητας. 

Ο "πύργος από καθρέφτες " συμβολίζει τις ψευδαισθήσεις του εγώ, που νομίζει πως ανυψώνεται προς τον ουρανό, αλλά στην ουσία χτίζει μόνο εικόνες του εαυτού του.

Η φράση "κάθε του βήμα αντηχεί το ίδιο κενό" δείχνει την εσωτερική απομόνωση και το υπαρξιακό κενό που δημιουργεί η προσκόλληση στο εγώ.

 Παράλληλα, η εικόνα της ζωής που "γλιστρά σαν άμμος" υπογραμμίζει τη μάταιη προσπάθεια ελέγχου της ύπαρξης: όσο περισσότερο προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή, τόσο τη χάνει.

Εκτενής ανάλυση 

Εικόνες και σύμβολα

1. "Το εγώ χτίζει πύργους από καθρέφτες"

Οι πύργοι συμβολίζουν την επιθυμία για ανύψωση, δύναμη, ασφάλεια και υπεροχή.

Οι καθρέφτες όμως δηλώνουν ματαιότητα και αυτοαναφορικότητα: το εγώ δεν χτίζει πάνω σε πραγματικότητα, αλλά πάνω σε αντανακλάσεις του εαυτού του.

👉 Συνεπώς, το μεγαλείο του είναι ψευδαίσθηση.

2. "Νομίζει πως αγγίζει τον ουρανό"

Ο ουρανός εδώ συμβολίζει την τελείωση, τη λύτρωση ή τη θέωση.

Η λέξη νομίζει δείχνει ότι πρόκειται για αυταπάτη: η ψευδαίσθηση μεγαλείου δεν οδηγεί σε πνευματική άνοδο.

3. "Μα κάθε του βήμα αντηχεί το ίδιο κενό"

Το κενό είναι η εσωτερική φτώχεια του ανθρώπου που ζει μόνο για το εγώ.

Η αντήχηση δείχνει πως η φωνή του εγώ επιστρέφει πίσω σε αυτόν, χωρίς αληθινή επικοινωνία ή δημιουργία.

4. "Όσο σφίγγει τη ζωή στα χέρια του, τόσο του γλιστρά σαν άμμος"

Μια δυνατή εικόνα για τη ματαιότητα του ελέγχου: όσο προσπαθούμε να κατέχουμε ή να ελέγξουμε τη ζωή, τόσο την χάνουμε.

Η άμμος συμβολίζει το ρευστό, το φευγαλέο, το άπιαστο της ύπαρξης.

🔹 Φιλοσοφική διάσταση

Το ποίημα αγγίζει τον πυρήνα πολλών φιλοσοφικών και πνευματικών παραδόσεων:

Βουδισμός / Ανατολική σκέψη: το εγώ είναι πηγή πλάνης και οδύνης.

Χριστιανικός μυστικισμός: μόνο όταν το εγώ ταπεινωθεί, ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θείο.

Υπαρξισμός: η αναζήτηση νοήματος μέσω της αυταπάτης της ισχύος οδηγεί στην υπαρξιακή κενότητα.

🔹 Ύφος και τόνος

Το ύφος είναι λυρικό, συμβολικό και στοχαστικό.

Οι εικόνες (καθρέφτες, ουρανός, άμμος) δίνουν αισθητική δύναμη στο φιλοσοφικό μήνυμα.

Ο τόνος είναι μελαγχολικός, αλλά όχι απελπισμένος — περισσότερο προειδοποιητικός, σαν φωνή εσωτερικής σοφίας.

🔹 Κεντρικό νόημα

Η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας του εγώ οδηγεί σε πτώση και εσωτερικό κενό.

Η ζωή δεν κατακτιέται με τον έλεγχο, αλλά βιώνεται με ταπεινότητα, επίγνωση και ανοιχτή καρδιά.

Το εγώ είναι πηγή πλάνης 

Το απόσπασμα εκφράζει μια στοχαστική αλήθεια για την ανθρώπινη ύπαρξη με το  " εγώ" να   αποτελεί την πρωταρχική πλάνη του ανθρώπου.

 Μέσα από το εγώ, ο άνθρωπος επιδιώκει να οικοδομήσει μια ψευδή αυτονομία, να δημιουργήσει μια εικόνα δύναμης, ανωτερότητας και ασφάλειας. Όμως, όπως δείχνει η μεταφορά των «πύργων από καθρέφτες», αυτή η οικοδόμηση δεν έχει πραγματική υπόσταση· είναι αντανάκλαση του ίδιου του εαυτού, όχι επαφή με την ουσία της ύπαρξης.

Στην υπαρξιστική φιλοσοφία, το εγώ συνδέεται με την αποξένωση. Ο άνθρωπος που ταυτίζεται με την εικόνα του, χάνει την αυθεντική του ύπαρξη, ζει "προς τα έξω", μέσα σε ρόλους, προσδοκίες και φαντασιακές κατασκευές. 

Ο Sartre θα έλεγε πως ζει «en-soi», μέσα στην ψευδαίσθηση της πληρότητας, αποφεύγοντας την ελευθερία και την ευθύνη της ύπαρξής του. Αντί να βιώνει το είναι του, το προβάλλει στους καθρέφτες του εγώ.

Η φράση «κάθε του βήμα αντηχεί το ίδιο κενό» εκφράζει το υπαρξιακό κενό που συνοδεύει την αυτοαναφορική συνείδηση. Ο ήχος της αντήχησης δηλώνει πως ο άνθρωπος ακούει μόνο τον εαυτό του — εγκλωβισμένος σε έναν εσωτερικό μονόλογο χωρίς αληθινό διάλογο με τον κόσμο ή τους άλλους. Το "κενό" εδώ δεν είναι απλώς απουσία νοήματος, αλλά αντανάκλαση της αποκοπής από το Είναι.

Στο τέλος, η εικόνα της ζωής που «γλιστρά σαν "άμμος"  αποτυπώνει τη ματαιότητα της κατοχής. Όσο περισσότερο προσπαθεί ο άνθρωπος να κρατήσει, να ελέγξει, να ασφαλίσει τη ζωή, τόσο την χάνει. 

Αυτό θυμίζει τη ρήση του Λάο Τσε: «Όποιος θέλει να κυβερνήσει τη ζωή, τη χάνει». Η ύπαρξη δεν ανήκει στο εγώ,  είναι ροή και μόνο μέσα στην ταπεινότητα και την επίγνωση μπορεί να βιωθεί αυθεντικά.

✴️ Συμπέρασμα

Η φιλοσοφική ουσία του αποσπάσματος είναι ότι το εγώ αποτελεί πλάνη που γεννά κενότητα. Ο δρόμος προς την αλήθεια δεν βρίσκεται στην ύψωση του εαυτού, αλλά στην υπέρβαση του εγώ,  στη σιωπή, στην αυτογνωσία και στη συμφιλίωση με το πεπερασμένο.

Η αυθεντική ύπαρξη αρχίζει εκεί όπου καταρρέουν οι καθρέφτες.

© 

Το "εγώ" με το στέμμα

Η υπερεκτίμηση του εγώ είναι σαν καθρέφτης που έχει ξεχάσει πως ο ρόλος του είναι να αντανακλά — όχι να λάμπει από μόνος του.

Το  εγώ με το στέμμα

Το εγώ φόρεσε στέμμα 
Ήταν φτιαγμένο από φως που δεν του ανήκε —
μα το πίστεψε.
Περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και κάθε βλέμμα που το θαύμαζε
το έκανε να ψηλώνει λίγο ακόμη.
Όσο πιο πολύ ήταν  το  ύψος,
τόσο πιο μικρή γινόταν η καρδιά του.

Μα μια μέρα ο άνεμος φύσηξε.
Το στέμμα έπεσε στο χώμα,
κι ο καθρέφτης ράγισε.
Τότε το εγώ κοίταξε μέσα του
κι αντί για μεγαλείο,
είδε κάτι μικρό,
εύθραυστο, αληθινό.

Κι εκεί — χωρίς στέμμα, χωρίς φως δανεικό —
γνώρισε για πρώτη φορά
την ομορφιά της απλότητας.

 ✍️Το στέμμα μου ✍️

Φόρεσα στο κεφάλι, στέμμα από φως 
κι είπα " όλος ο κόσμος  να στέκει σκυφτός"
Μα κάθε μου βήμα σκορπούσε ηχώ,
κι ο άνεμος γέλαγε, με χαμόγελο πονηρό

Ω, καθρέφτη, καθρεφτάκι δείξε μου ξανά,
τί  είμαι στ’ αλήθεια, χωρίς τη φωτιά.
Όταν σβήνει το φως μου, μένει σιωπή,
κι εκεί βρίσκω εμένα,  μικρό παιδί.

Κοίταξε γύρω μου, δεν βλέπω  θεούς,
μόνο σκιές με ώμους σκυφτούς

Το στέμμα μου πέφτει, μα πριν χαθεί, 
θέλω τον ήλιο να βρει μες στη γη 

Δεν είμαι φως, μα καθρέφτης φωτός ,
σκιά κι ανάσα που ρίχνει ο ουρανός 
Όσο κι αν μικραίνω, θέλω να  ζήσω 
και σ' ό,τι αληθινό το φως μου να ρίχνω 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Η Αντανάκλαση του Καθρέφτη"

 

Η ιστορία "Η Αντανάκλαση  του Καθρέφτη"
μας θυμίζει ότι η αληθινή αλλαγή δεν γεννιέται από την εικόνα που βλέπουμε στον καθρέφτη, ούτε από τα λόγια που λέμε στον εαυτό μας.
Η μεταμόρφωση έρχεται όταν κοιτάμε τα μάτια εκείνων που αδικήσαμε, όταν τολμάμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη.

❤️Η Αντανάκλαση  του Καθρέφτη ❤️
Σ’ ένα χωριό που άγγιζε τη σιωπή των λόφων, ζούσε ένας νεαρός ονόματι  Μένιος . Ήταν άνθρωπος ευγενικός στα λόγια, αλλά βιαστικός στις κρίσεις του.
Κάθε πρωί στεκόταν μπροστά σ’ έναν μεγάλο καθρέφτη που φύλαγε στο σπίτι του, και συνήθιζε να λέει με αυτοπεποίθηση:
— "Είμαι καλός. Δεν έχω τίποτα να διορθώσω."

Ο καθρέφτης τού επέστρεφε πάντα την ίδια εικόνα· ήρεμη, σταθερή, δίχως ρωγμές.
Ο Μένιος  πίστευε πως αυτό ήταν η αλήθεια.

Μα μια μέρα, ύστερα από έναν θυμό που ξέφυγε απ’ την καρδιά του, είπε λόγια σκληρά στον φίλο του, τον Λύσανδρο ,  λόγια που βάρυναν τον αέρα και σκίασαν τη φιλία τους.
Το ίδιο βράδυ, στάθηκε πάλι μπροστά στον καθρέφτη.
— "Έκανα λάθος," ψιθύρισε.
Όμως ο καθρέφτης έμεινε σιωπηλός.
Το πρόσωπό του έδειχνε το ίδιο.
Ούτε θλίψη, ούτε ντροπή, ούτε τύψη.
Μόνο αντανάκλαση, χωρίς ψυχή.

Οι μέρες κύλησαν, κι η ενοχή φώλιασε μέσα του
σαν πέτρα.
Ως που ένα δειλινό, ενώ ο ήλιος έγερνε πίσω απ’ τα κυπαρίσσια, ο Μένιος ένιωσε πως δεν είχε ανάγκη να δει τον εαυτό του ,  αλλά να τον συναντήσει. Πήρε τον δρόμο για το σπίτι του Λύσανδρου και στάθηκε μπροστά του.
— "Συγχώρεσέ με, " είπε απλά.
"Έμαθα πως η συγγνώμη δεν λέγεται μπροστά σε γυαλί, αλλά σε  μια καρδιά."

Ο Λύσανδρος δεν μίλησε· μονάχα χαμογέλασε ελαφρά.
Και τότε, μέσα στα μάτια του, ο Μένιος  είδε κάτι που κανένας καθρέφτης δεν του είχε δείξει ποτέ: την αλήθεια του ίδιου του εαυτού του.

Από εκείνη τη μέρα, ο καθρέφτης στο σπίτι του έμεινε σκεπασμένος με ένα λευκό πανί.
Γιατί ο Μένιος  είχε μάθει πως η αληθινή αλλαγή δεν κατοικεί στο είδωλο,
αλλά στην ταπεινότητα της συγγνώμης και στο φως της καρδιάς.

Μέσα από τα βήματα του Μένιου, μαθαίνουμε πως η ειλικρίνεια, η ταπεινότητα και η αγάπη για τους άλλους είναι τα πραγματικά μέσα για να αλλάξουμε — και ότι η συγγνώμη δεν είναι αδυναμία, αλλά η γέφυρα προς την εσωτερική ελευθερία και την αληθινή ειρήνη.

Η ησυχία των Ονείρων

🌠Ησυχία των Ονείρων 🌠
"Όταν οι επιθυμίες σου αρχίζουν να
εκπληρώνονται λιγοστεύουν και τα όνειρα.
Εκτίμησε όσα κέρδισες και επιθύμησε
κάτι σημαντικότερο."

Όταν οι επιθυμίες σου αρχίσουν να πραγματοποιούνται, τα όνειρα φαίνονται να λιγοστεύουν.
Ίσως γιατί η ψυχή, όταν αρχίζει να αποκτά 
ό,τι ποθούσε, ξεχνά για λίγο την ίδια της 
τη φύση — τη δίψα για αναζήτηση, 
το άνοιγμα προς το άγνωστο.

Μα η πληρότητα δεν είναι ο τερματισμός
 της επιθυμίας· είναι η μεταμόρφωσή της.
Όταν μάθεις να εκτιμάς όσα έχεις κερδίσει, 
τότε γεννιέται μέσα σου μια άλλη 
μορφή πόθου πιο ήσυχη, πιο ώριμη.

Δεν ζητά πια να αποκτήσει,
 αλλά να κατανοήσει.
Δεν στρέφεται προς τα έξω, 
αλλά προς τα μέσα.
Κι εκεί, ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη 
και την επίγνωση, 
αρχίζει το πιο σπάνιο ταξίδι:
το ταξίδι προς το ουσιώδες.
Εκτίμησε όσα κέρδισες και επιθύμησε
κάτι σημαντικότερο.
Η αληθινή πληρότητα δεν βρίσκεται 
στην κατοχή, αλλά στην επίγνωση.

🌠Η ησυχία των ονείρων μου 🌠

Η ησυχία των ονείρων μου 🌠

Όταν οι πόθοι μου βρήκαν μορφή,
σώπασε λίγο μέσα μου το παιδί.
Κι είδα στα μάτια του κόσμου τη γαλήνη,
μα και μια σιωπή που όλα τα κρίνει.

Η ησυχία των ονείρων με καλεί,
εκεί που σβήνει το "θέλω" κι αρχίζει η ψυχή.
Δεν ζητώ πια να φτάσω ψηλά,
μονάχα να νιώσω πως είμαι καλά.

Μέτρησα χρόνια, χαρές και πληγές,
όλα μαθήματα, όλα στιγμές.
Κι όταν τη νύχτα  πάω να κοιμηθώ
μαθαίνω να αντλώ  φως απ’ το κενό.

Ίσως τα όνειρα  ποτέ να μην τελειώνουν
αλλάζουν φτερά με μεταμορφώνουν
Κι εκεί που νόμιζα πως όλα σωπαίνουν,
γεννιούνται ελπίδες που δεν πεθαίνουν.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Παγκόσμια ημέρα για την επάλειψη της Φτώχιας

Η 17η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας (International Day for the Eradication of Poverty).

🔹 Ιστορικό:

Η ημέρα αυτή θεσπίστηκε το 1992 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας ειρηνικής συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1987 στην Πλατεία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Παρίσι. Εκεί, χιλιάδες άνθρωποι δήλωσαν ότι η φτώχεια είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι πρέπει να καταπολεμηθεί συλλογικά.

🔹 Σκοπός:

Η ημέρα αυτή υπενθυμίζει ότι:

Η φτώχεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά αποτέλεσμα κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών επιλογών.

Όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται αξιοπρεπή ζωή, εκπαίδευση, υγεία, στέγη και εργασία.

Η εξάλειψη της φτώχειας συνδέεται άμεσα με τη δικαιοσύνη, τη βιώσιμη ανάπτυξη και την ισότητα.

Το θέμα για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Φτώχειας 2025 είναι:

«Τερματισμός της κοινωνικής και θεσμικής κακομεταχείρισης — διασφάλιση σεβασμού και αποτελεσματικής στήριξης για τις οικογένειες» 

Το θέμα για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Φτώχειας 2025 είναι:

«Τερματισμός της κοινωνικής και θεσμικής κακομεταχείρισης — διασφάλιση σεβασμού και αποτελεσματικής στήριξης για τις οικογένειες» 

Τι σημαίνει

Ο ΟΗΕ εστιάζει φέτος όχι μόνο στη φτώχεια ως έλλειψη χρημάτων, αλλά στη φτώχεια ως συνέπεια κοινωνικών αδικιών και ανισοτήτων μέσα στους θεσμούς.

Δηλαδή, η φτώχεια δεν είναι μόνο οικονομική· είναι και κοινωνική, πολιτισμική και θεσμική.

Το μήνυμα τονίζει τρία βασικά σημεία:

1. Κοινωνική κακομεταχείριση:

Αναφέρεται σε ανθρώπους ή ομάδες που περιθωριοποιούνται, στιγματίζονται ή αντιμετωπίζονται με προκατάληψη — π.χ. άνεργοι, μονογονεϊκές οικογένειες, άτομα με αναπηρία, πρόσφυγες, Ρομά, ηλικιωμένοι.

2. Θεσμική κακομεταχείριση:

Όταν οι ίδιοι οι θεσμοί (όπως υπηρεσίες πρόνοιας, εκπαίδευσης, υγείας) δεν λειτουργούν ισότιμα ή αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους.

Π.χ. καθυστερήσεις επιδομάτων, ανεπαρκής πρόσβαση σε φάρμακα ή στέγη.

3. Στήριξη των οικογενειών:

Η φτώχεια συχνά διαλύει οικογενειακούς δεσμούς. Ο ΟΗΕ ζητά πολιτικές που να στηρίζουν τους γονείς, να προστατεύουν τα παιδιά και να προσφέρουν πραγματικές ευκαιρίες — εκπαίδευση, εργασία, στέγαση, ψυχική στήριξη

🕊️ Εφαρμογή στην πράξη

Η εφαρμογή αυτού του οράματος διαφέρει ανά χώρα:

Στην Ελλάδα, υπάρχουν προγράμματα όπως το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, επιδόματα στέγασης και οικογένειας, προγράμματα κοινωνικής επανένταξης και σίτισης.

Ωστόσο, η γραφειοκρατία, η έλλειψη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και οι ανισότητες στην πρόσβαση δείχνουν ότι η θεσμική δικαιοσύνη δεν εφαρμόζεται πάντα πλήρως.

Σε διεθνές επίπεδο, οργανισμοί όπως η UNICEF, η UNDP και οι ΜΚΟ πιέζουν για πιο δίκαια συστήματα, συμμετοχή των φτωχών στη λήψη αποφάσεων και προγράμματα βιώσιμης ανάπτυξης.

Η ημέρα αυτή δεν είναι απλώς υπενθύμιση της ανάγκης να βοηθήσουμε τους φτωχούς· είναι έκκληση να αλλάξουμε τον τρόπο που οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν τη φτώχεια — με σεβασμό, ενσυναίσθηση και ισότητα.

🌏Η Σιωπή της Γης»🌍

Στις γειτονιές του κόσμου, εκεί όπου το φως διστάζει να σταθεί, οι άνθρωποι μαζεύουν τις μέρες τους σαν ψίχουλα ελπίδας.

Ένα παιδί κρατάει σφιχτά το χέρι της μάνας του, όχι από φόβο, μα για να μη χαθεί η ζεστασιά του κόσμου.

Η φτώχεια δεν είναι απλώς άδεια πορτοφόλια·είναι οι κλειστές πόρτες, τα βλέμματα που αποστρέφονται, 

οι θεσμοί που ξεχνούν πως πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει μια καρδιά που χτυπά, ένα όνειρο που ζητά να ανθίσει.

Μα η αξιοπρέπεια δεν ζητιανεύει — στέκει όρθια.

Ανθίζει μέσα στο χώμα της δοκιμασίας, όπως το στάχυ που επιμένει να υψώνεται, παρ’ όλη τη δίψα του καλοκαιριού.

Ας γίνει λοιπόν η 17η Οκτωβρίου μια υπόσχεση:να μην αφήσουμε κανέναν μόνο στο περιθώριο της ανάγκης· να αγκαλιάσουμε ξανά τον άνθρωπο ως οικογένεια — όχι από φιλανθρωπία, μα από δικαιοσύνη.

Γιατί κάθε ψίθυρος σεβασμού, κάθε πράξη κατανόησης, είναι ένα βήμα πιο κοντά στη γη που ονειρεύεται να μην πεινά κανείς.

🧢Στις γειτονιές του κόσμου»🧢

Στις γειτονιές του κόσμου,
δυο μάτια θλιμμένα, 

στο δρόμο περπατάν 

με ρούχα ξεσκισμένα,
Η μέρα του μικραίνει,
μα η ψυχή του μένει,
να ψάχνει μια αγκαλιά 

μέχρι η αυγή να φέξει 

Ρεφρέν:
Μα η ελπίδα δεν πεθαίνει,
μοιάζει φλόγα μες στη σιωπή,
κάθε χέρι που απλώνει
γράφει αγάπης προσευχή.

Κι αν ο άνεμος τα πάρει όλα,
κι η νύχτα φέρει παγωνιά,
ο άνθρωπος φωτίζει ακόμα —
μες στη φτώχεια, τη καρδιά.


Δεύτερη στροφή:
Στους δρόμους οι οικογένειες,
σφιχτά τα όνειρα κρατούν 
κι ας σβήνουν τα φανάρια,
στην άκρη του καιρού.

Μα όσο υπάρχει χέρι,
να δίνει φως και ψωμί,
θα ζει η ανθρωπιά παντού 

και μια αγάπη δυνατή 

Ρεφρέν (επανάληψη):
Μα η ελπίδα δεν πεθαίνει,
μοιάζει φλόγα μες στη σιωπή,
κάθε χέρι που απλώνεται,
γράφει αγάπης προσευχή...

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Η Ελληνική Σημαία – Το Σύμβολο της Πατρίδας

 

Η Ελληνική Σημαία – Το Σύμβολο της Πατρίδας

Σήμερα τιμούμε ένα από τα πιο ιερά σύμβολα του τόπου μας — την ελληνική σημαία.

Την σημαία που κυματίζει περήφανη κάτω από το γαλάζιο φως του ουρανού μας,την σημαία που μας ενώνει, που μας θυμίζει ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε.

Το γαλάζιο της θυμίζει τη θάλασσα που αγκαλιάζει την πατρίδα μας, το λευκό της συμβολίζει την αγνότητα, την ειρήνη και την καθαρότητα της ψυχής του ελληνικού λαού.

Και στο γαλάζιο τετράγωνο, ο λευκός σταυρός λάμπει ως σημάδι πίστης, ελπίδας και δύναμης —

της δύναμης που κράτησε ζωντανό το έθνος μέσα στους αιώνες.

Οι εννέα λωρίδες της σημαίας μας ψιθυρίζουν τις συλλαβές του όρκου των προγόνων μας:

«Ελευθερία ή Θάνατος».

Κάθε φορά που ο άνεμος την αγγίζει, είναι σαν να ξυπνούν οι φωνές εκείνων που αγωνίστηκαν, 

για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, να μαθαίνουμε, να ονειρευόμαστε.

Στις μέρες μας, η ελληνική σημαία είναι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ύφασμα.

Είναι φάρος ενότητας και αξιοπρέπειας,

είναι το σύμβολο μιας Ελλάδας που πορεύεται με πίστη, ελπίδα και φως.

Μας θυμίζει πως όπου κι αν βρισκόμαστε,

η ψυχή μας έχει πάντα τα χρώματά της — γαλάζιο και λευκό.

Ας την κρατούμε ψηλά,

όχι μόνο στα χέρια μας, αλλά και μέσα στην καρδιά μας.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Γαλανόλευκη σημαία

 

🇬🇷Η σημαία μας...🇬🇷

🩵Είναι η ψυχή της Ελλάδας  που κυματίζει

στο γαλάζιο του  ουρανού και της θάλασσας,

στο λευκό της αγνότητας και της ειρήνης.

Είναι η ανάσα των προγόνων μας,

η φωνή της ελευθερίας,

η πίστη που δεν λύγισε ποτέ.

Κάθε της κύμα ψιθυρίζει:

Ελευθερία ή Θάνατος.

Και κάθε της πνοή μάς θυμίζει

πως η Ελλάδα δεν είναι απλώς τόπος.

Είναι ψυχή! 

Δεν είναι απλώς ύφασμα που κυματίζει.

Είναι δάκρυ και περηφάνια μαζί.

Είναι ο χτύπος της καρδιάς κάθε Έλληνα,

όταν βλέπει το γαλάζιο να αγκαλιάζει το λευκό.

Κάθε της λωρίδα κουβαλά ιστορίες —

φωνές από βουνά, από θάλασσες, από προσευχές.

Κι ο σταυρός της… φως που δείχνει τον δρόμο,

ακόμη κι όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν.

Η ελληνική σημαία δεν είναι απλώς σύμβολο.

Είναι ψυχή.

Είναι μνήμη.

Είναι Ελευθερία. 💙🤍

🇬🇷Γαλανόλευκη σημαία 🇬🇷

Πέντε κύματα, θάλασσας

τέσσερα σύννεφα χιόνι,

κι ένας σταυρός λαμπρός

στον ουρανό σηκώνει.

Γαλανόλευκη σημαία,

της Ελλάδας η καρδιά,

όπου κυματίζεις φέγγει

ελπίδα και χαρά.

Μας ξεδιπλώνει η πατρίδα

περήφανη κι ωραία,

τη γαλανή, την ένδοξη,

ελληνική σημαία.

Γαλανόλευκη σημαία,

της Ελλάδας η καρδιά,

όπου κυματίζεις φέγγει

ελπίδα και χαρά.

Κι αν φυσήξει δυνατός βοριάς,

κι αν σκοτεινιάσει η μέρα,

εσύ φωτίζεις τις ψυχές

σαν άστρο στον αγέρα.

Γαλανόλευκη σημαία,

της Ελλάδας η καρδιά,

όπου κυματίζεις λάμπει

του κόσμου η λευτεριά!

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

 

Παγκόσμια ημέρα της Μάνας Αγρότισσας - Μάνα του μόχθου και της γης

 

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας Αγρότισσας (ή Μάνας Αγρότισσας) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Οκτωβρίου, όπως σήμερα. 🌾

Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) το 1995, με σκοπό να αναγνωριστεί ο καθοριστικός ρόλος των γυναικών στην αγροτική παραγωγή, στην επισιτιστική ασφάλεια και στη διατήρηση της υπαίθρου ζωντανής

Η Παγκόσμια Ημέρα της Μάνας Αγρότισσας:

Αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη φροντίδα του φυσικού περιβάλλοντος.

Υπενθυμίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν: έλλειψη ίσης αμοιβής, περιορισμένη πρόσβαση σε πόρους, εκπαίδευση και τεχνολογία.

Τιμά τη μάνα της υπαίθρου, που εργάζεται αδιάκοπα στα χωράφια και στο σπίτι, κρατώντας ζωντανές τις αξίες, την οικογένεια και την τοπική παράδοση.

> «Σήμερα τιμούμε τη μάνα αγρότισσα — τη γυναίκα του μόχθου και της γης  , της υπομονής και της δημιουργίας.

Με τα χέρια της θρέφει τη γη και με την καρδιά της θρέφει τον κόσμο.

Χωρίς εκείνη, η ύπαιθρος δεν θα ’χε ψυχή.» ❤️

❤️Μάνα του μόχθου και της γης ❤️

Στης γης τα χέρια φύτρωσε, κι εκεί ριζώνει η δύναμή της,

μες στο χωράφι και στο φως, ανθίζει η υπομονή της.

Ξυπνά πριν βγει ο ήλιος της, μ’ ένα τραγούδι απ’ την καρδιά,

κι ο ιδρώτας γίνεται νερό, που ποτίζει τη σοδειά.

Στον άνεμο δεν σκύβει, μόνο λυγά σαν το στάχυ,

κρατά στα χέρια χώμα, ψωμί, ζωή κι αγάπη.

Μάνα του μόχθου και της γης, φύλακας κάθε ρίζας,

στην κάθε αυγή, στην κάθε σπορά, γράφεις ιστορίες ελπίδας.

Κι όταν το δείλι απλώνεται, κι ο ήλιος γέρνει πέρα,

στ’ αγκάλια σου ανασαίνει ο κόσμος — κι η γη ξαποσταίνει μέρα.

© Ελένη Λούκαρη -Καλαϊτσίδου 

Η Υπομονή Είναι Χρυσός - Ο σταθμός της υπομονής

 Η Υπομονή Είναι Χρυσός

Η ζωή, πολλές φορές, μας παρασύρει σε ένα ταξίδι όπου μοιάζουμε απλοί επιβάτες.
Και άλλες φορές, αποφασίζει να σταματήσει ξαφνικά — στη μέση του πουθενά.

Όταν συμβεί αυτό, έχουμε μια επιλογή.
Μπορούμε να γκρινιάζουμε, να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε για τη μοίρα μας.
Ή μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο, να κοιτάξουμε γύρω μας, να εξερευνήσουμε,
και ύστερα να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με νέα μάτια.

Η υπομονή δεν είναι απλώς αρετή — είναι δύναμη.
Μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα,
μα προϋποθέτει μια μικρή, αλλά ουσιαστική, αλλαγή μέσα μας.
Γιατί, στο τέλος, η υπομονή είναι πραγματικά χρυσός.

🏵️Ο Σταθμός της Υπομονής 🏵️

Η ζωή του Άρη έμοιαζε με ατελείωτο ταξίδι με τρένο.
Καθόταν στο παράθυρο και έβλεπε το τοπίο να αλλάζει γρήγορα.  Βουνά, πόλεις, φώτα, πρόσωπα,
όλα περνούσαν χωρίς να προλαβαίνει να τα ζήσει.

Μια μέρα, το τρένο σταμάτησε απότομα στη μέση του πουθενά.
Ο μηχανοδηγός ανακοίνωσε πως δε γνώριζε πότε θα συνεχίσουν.
Οι επιβάτες αναστατώθηκαν. Άλλοι φώναζαν, άλλοι παραπονιούνταν, άλλοι χτυπούσαν νευρικά το πόδι τους.
Ο Άρης ένιωσε τον ίδιο εκνευρισμό να τον κυριεύει.

Ώσπου, από το απέναντι κάθισμα, μια ηλικιωμένη γυναίκα του χαμογέλασε.
«Αντί να θυμώνεις, παιδί μου, βγες να δεις πού βρίσκεσαι», του είπε.
Κι εκείνος, διστακτικά, την άκουσε.

Βγήκε έξω.
Το μέρος ήταν ήσυχο, με ένα μικρό λιβάδι γεμάτο αγριολούλουδα και έναν καθαρό ουρανό που δεν είχε προσέξει ποτέ.
Ένιωσε για πρώτη φορά μετά από καιρό γαλήνη.

Όταν το τρένο ξεκίνησε ξανά, ο Άρης γύρισε στη θέση του διαφορετικός.
Κατάλαβε πως η ζωή δεν είναι μόνο προορισμοί και ταχύτητα.
Κάποτε χρειάζεται να σταματήσεις, να περιμένεις, να δεις, να καταλάβεις.

Και τότε ανακάλυψε αυτό που του είχε πει η γυναίκα πριν εξαφανιστεί στο πλήθος:
«Η υπομονή είναι ο σταθμός όπου η ψυχή ξεκουράζεται πριν συνεχίσει το ταξίδι της

Ο Σταθμός της Υπομονής

(Στροφή 1)

Στης ζωής το τρένο  μπήκα δίχως στάσεις, και  φως,

τα τοπία τρέχαν γύρω, κι εγώ ήμουν σιωπηλός 

Κάποια μέρα το φρένο, σταματά στη μοναξιά,

κι η σιωπή μου ψιθυρίζει, "μείνε λίγο, δες ξανά".

(Ρεφρέν)

Στον σταθμό της υπομονής,

έμαθα πώς να σωπαίνω,

να μην ψάχνω τη γραμμή,

μόνο ήσυχα να περιμένω .

Στον σταθμό της υπομονής,

είδα φως μες στο κενό,

κι η ζωή μού είπε ήσυχα,

"περίμενε, είμαι εδώ".

(Στροφή 2)

Οι φωνές των επιβατών,  στο βαγόνι, σαν αγερας

"φύγε, μη σταθείς, δεν υπάρχει λόγος σ’ όνειρα" μου λέγαν 

Μα εγώ βγήκα κι είδα ήλιο, πάνω απ’ τα βουνά,

κι ένιωσα το χρόνο φίλο, όχι βάρος στην καρδιά.

(Ρεφρέν)

Στον σταθμό της υπομονής,

έμαθα πώς να σωπαίνω,

να μην ψάχνω τη γραμμή,

μόνο ήσυχα να περιμένω 

Στον σταθμό της υπομονής,

είδα φως μες στο κενό,

κι η ζωή μού είπε ήσυχα,

"περίμενε, είμαι εδώ".

(Γέφυρα)

Κι αν ξανασταματήσει, το ταξίδι μου ξανά,

θα χαμογελάσω και θα πω " βοηθά Παναγιά".

Γιατί έμαθα να βλέπω, την ομορφιά στη σιωπή,

κι η καρδιά να ταξιδεύει, δίχως να βιάζεται στη ζωή 

(Ρεφρέν – Τελικό)

Στον σταθμό της υπομονής,

είδα φως μες στο κενό,

κι η ζωή μού είπε ήσυχα,

"περίμενε… είμαι εδώ".

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου

28 Οκτωβρίου 1940 - Το ΟΧΙ

 

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες της νεότερης ελληνικής ιστορίας. 

Εκείνη την ημέρα, η Ελλάδα είπε το ιστορικό «ΟΧΙ» στις δυνάμεις του Άξονα και αρνήθηκε να παραδοθεί.

Γεγονότα 

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης Εμανουέλε Γκράτσι επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στο σπίτι του στην Κηφισιά. Εκεί του επέδωσε ένα τελεσίγραφο εκ μέρους του Μπενίτο Μουσολίνι, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε να επιτρέψει την είσοδο των ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα για να καταλάβουν στρατηγικά σημεία.

Ο Μεταξάς απάντησε με τη φράση «Alors, c’est la guerre» («Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»), δηλώνοντας ουσιαστικά «ΟΧΙ» στην παράδοση της Ελλάδας.

Λίγες ώρες αργότερα, οι ιταλικές δυνάμεις εισέβαλαν από την Αλβανία, και ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος ξεκίνησε. Παρά την αριθμητική υπεροχή του εχθρού, οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν με γενναιότητα και κατάφεραν να απωθήσουν τους Ιταλούς μέσα στο αλβανικό έδαφος, γράφοντας μία από τις πιο ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας.

Η σημασία του «ΟΧΙ»:

Συμβολίζει την αντίσταση στην καταπίεση και την υπεράσπιση της ελευθερίας.

Έγινε παγκόσμιο σύμβολο θάρρους και αξιοπρέπειας, καθώς η μικρή Ελλάδα αντιστάθηκε σε μια μεγάλη δύναμη.

Εορτάζεται κάθε χρόνο ως Εθνική Επέτειος, με παρελάσεις, εορτές και καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία των ηρώων.

Το Μήνυμα της ημέρας:

Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο ανάμνηση ενός πολέμου, αλλά μια υπενθύμιση του πόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία και της δύναμης που έχει ένας λαός όταν είναι ενωμένος απέναντι σε κάθε απειλή.

Η συμβολική σημασία του «ΟΧΙ» 

της 28ης Οκτωβρίου 1940 

Το " ΟΧΙ" ξεπερνά τα όρια ενός ιστορικού γεγονότος. Δεν είναι απλώς μια λέξη ή μια πολιτική απόφαση· είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας, αξιοπρέπειας και ενότητας.

✦ 1. Σύμβολο Ελευθερίας

Το «ΟΧΙ» εκφράζει την άρνηση της υποταγής και την πίστη στην ελευθερία. Η Ελλάδα προτίμησε να πολεμήσει παρά να παραδώσει τη γη της και την ανεξαρτησία της. Δείχνει ότι η ελευθερία είναι πολύτιμη και αξίζει κάθε θυσία.

✦ 2. Σύμβολο Θάρρους και Αντίστασης

Η απόφαση να αντισταθεί ένας μικρός λαός απέναντι σε μια υπερδύναμη είναι πράξη θάρρους και ηθικής δύναμης. Το «ΟΧΙ» δηλώνει ότι η αξιοπρέπεια και η τιμή δεν μετριούνται με στρατούς και όπλα, αλλά με το φρόνημα και τη θέληση των ανθρώπων.

✦ 3. Σύμβολο Ενότητας

Εκείνη την ημέρα, οι Έλληνες ενώθηκαν σαν ένας άνθρωπος. Πλούσιοι και φτωχοί, άντρες και γυναίκες, στρατιώτες και άμαχοι στάθηκαν δίπλα-δίπλα για τον κοινό σκοπό. Το «ΟΧΙ» δείχνει τη δύναμη της συλλογικής θέλησης ενός λαού που υπερασπίζεται τις αξίες του.

✦ 4. Σύμβολο Ελπίδας

Μέσα στα σκοτάδια του πολέμου, το ελληνικό «ΟΧΙ» έγινε φως ελπίδας για όλους τους λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στον φασισμό. Έδειξε ότι το δίκαιο μπορεί να σταθεί απέναντι στην αδικία, όσο ισχυρή κι αν φαίνεται.

✦ 5. Διαχρονικό Μήνυμα

Το «ΟΧΙ» δεν ανήκει μόνο στο 1940. 

Είναι ένα διαχρονικό μήνυμα που μας καλεί να λέμε «όχι» σε κάθε μορφή βίας, καταπίεσης, αδικίας ή απανθρωπιάς. Μας θυμίζει ότι η ελευθερία, η ειρήνη και η δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένες· πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε καθημερινά.

16 Οκτωβρίου 1912 — Η Μέρα που η Βέροια ανάσανε Ελεύθερη

 

16 Οκτωβρίου 1912 — Η Μέρα που η Βέροια ανάσανε Ελεύθερη

Η πόλη γιορτάζει την επέτειο της απελευθέρωσής της από τον οθωμανικό ζυγό

Σαν σήμερα, στις 16 Οκτωβρίου 1912, η Βέροια άνοιξε μια νέα, φωτεινή σελίδα στην ιστορία της. Ύστερα από σχεδόν πέντε αιώνες σκλαβιάς, η πόλη υποδέχθηκε με δάκρυα χαράς τον ελληνικό στρατό, που έφερε την ελευθερία στα χώματά της.

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα προέλαυναν νικηφόρα στη Μακεδονία. 

Η Ι Μεραρχία, με επικεφαλής τον στρατηγό Κωνσταντίνο Καλλάρη, έφτασε στη Βέροια και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον λαό. Οι οθωμανικές δυνάμεις αποχώρησαν χωρίς αντίσταση, και η παράδοση της πόλης πραγματοποιήθηκε ειρηνικά.

Η είδηση της απελευθέρωσης απλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την περιοχή. Οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα, τα σπίτια στολίστηκαν με ελληνικές σημαίες και οι δρόμοι γέμισαν φωνές, τραγούδια και δάκρυα συγκίνησης.

Από τότε, κάθε 16 Οκτωβρίου, η Βέροια θυμάται και τιμά τους αγωνιστές της ελευθερίας. Με δοξολογίες, παρελάσεις και εκδηλώσεις μνήμης, οι κάτοικοι αποδίδουν φόρο τιμής σε εκείνους που χάραξαν τον δρόμο της ιστορίας.

Η απελευθέρωση της Βέροιας δεν είναι απλώς ένα γεγονός του παρελθόντος· είναι ζωντανό σύμβολο ενότητας, ελπίδας και εθνικής αξιοπρέπειας.

🌅Βέροια του ήλιου θυγατέρα🌅

Στης ιστορίας την αυγή, 16  Οκτώβρη μέρα,

η Βέροια ξυπνά μ' ανάσα λευτεριάς κι αέρα.

Οι καμπάνες αντηχούν χαρμόσυνα, ζεστά

κι ο Όλυμπος από ψηλά δακρύζει με χαρά.

Περήφανοι οι στρατιώτες, μ' άρματα και ψυχή, περνούν τον Τριπόταμο, περήφανα με ορμή
Σε πόρτες και παραθύρια σημαίες υψωμένες,
κι οι καρδιές των Βεροιωτών, σαν ήλιοι, αναμμένες.

Χρόνια σκλαβιάς και σιωπής, κείτονται στο χώμα πια,
κάθε πέτρα της Μπαρμπούτας, ψιθυρίζει «Λευτεριά»
Η Παναγιά χαμογελά από το εικονοστάσι,
κι ο κόσμος με δάκρυα, το «Χαίρε, ω Χαίρε» ψάλλει.

Τούτη η ένδοξη μέρα, μέσα στους αιώνες , φως, στέκει σημάδι λυτρωμού, ένας όρκος ιερός. 

Βέροια, πόλη όμορφη, του ήλιου θυγατέρα,

στις φλέβες σου κυλά Ιερό, Μακεδόνων αίμα

Τούτη η ένδοξη μέρα μέσα στους αιώνες φως, στέκει σημάδι λυτρωμού, ένας όρκος ιερός. 

Βέροια, πόλη όμορφη, του ήλιου θυγατέρα,

στις φλέβες σου κυλά Ιερό Μακεδόνων αίμα

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου