Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι!
Χαρούμενο κι ευλογημένο τελευταίο Σαββατοκύριακο Νοεμβρίου, με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές και σκέψεις.
🏵️Θέλω να ζήσω σαν παιδί 🏵️
Πόσοι από εμάς
δεν θα θέλαμε να ζήσουμε
σαν τα παιδιά,
που το γέλιο τους γεμίζει ουρανό,
και κάθε στιγμή είναι παιχνίδι,
καθαρή σαν δροσιά το πρωί;
Να τρέχουμε χωρίς φόβο,
να αγγίζουμε τα σύννεφα,
και να πιστεύουμε
πως ο κόσμος είναι πάντα φιλικός
και η καρδιά μας πάντα ελεύθερη.
Κι όμως, αντί να φυλάμε τη ζωή τους
σαν πολύτιμο φως ,και να φροντίζουμε την αθωότητα, την περιέργεια και την ελευθερία των παιδιών, πολλές φορές τα «σκληραίνουμε» από νωρίς..
Δηλαδή, αντί να φυλάμε τη ζωή τους σαν ένα πολύτιμο φως, αφήνουμε τις απαιτήσεις της κοινωνίας, τις δικές μας ανησυχίες και τις προκαταλήψεις να σβήνουν λίγο-λίγο
τη ζωντάνια από τη λάμψη τους,
με πολέμους , με φόβους, με κανόνες
και με λόγια βαριά, ακόμη και με βία ,
που δεν τους αφήνουν να πετάξουν.
Κι έτσι η αθωότητά τους,
το παιχνίδι, η περιέργεια και η χαρά,
γίνονται θρύψαλα στον χρόνο,
και εμείς, που κάποτε ζητούσαμε
να ζήσουμε σαν παιδιά,
γινόμαστε οι φύλακες που καταστρέφουν
τη δική τους ζωή.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
Κουπλέ 1]
Την οθόνη ανοίγω, κάθε πρωί
μα οι ειδήσεις μου καίνε την ψυχή.
ένας κόμπος στο στήθος, δυστυχία πολύ
κι η αγωνία ξυπνά μ’ ένα γιατί.
Γράφω στίχους, μήπως κάποιος ακούσει,
μήπως μια σπίθα φωτίσει τη σκιά,
σ’ έναν κόσμο που μοιάζει να βουλιάζει
μες σε κραυγές από κομμάτια κορμιά
[Ρεφρέν]
Θέλω να ζήσω σαν παιδί, απ’ την αρχή,
να με ξυπνά ένα φως κάθε πρωί.
Πουλιά να λένε καλημέρα μελωδική,
σε ένα κόσμο ανθρώπινο, γλυκό , στη γη
Θέλω να ζήσω μια ζωή που θα αγαπώ,
να ονειρεύομαι ξανά όπως μπορώ.
Έναν ουρανό καταγάλανο, καθαρό—
μόνο αυτό ζητώ.
[Κουπλέ 2]
Βόμβες βροχή στους δρόμους, στις αυλές
σειρήνες σπέρνουν τον φόβο στη στιγμή.
Παιδιά κοιτούν με τα μάτια παγωμένα,
γονείς φωνάζουν το όνομα μαζί.
Πώς να αντέξει η καρδιά τόσο πόνο;
Πώς να γιατρέψει πληγές που δεν ξεχνά;
Κι όμως ζητάει ένα αύριο φωτεινό,
ένα αύριο σε μια ζεστή αγκαλιά.
[Ρεφρέν]
Θέλω να ζήσω σαν παιδί, απ’ την αρχή,
να με ξυπνά ένα φως κάθε πρωί.
Πουλιά να λένε καλημέρα μελωδική,
σε ένα κόσμο ανθρώπινο, γλυκό, στη γη
Θέλω να ζήσω μια ζωή που θα αγαπώ,
να ονειρεύομαι ξανά όπως μπορώ.
Έναν ουρανό καταγάλανο, καθαρό—
μόνο αυτό ζητώ.
[Bridge]
Να φυτέψουμε όλοι μαζί
της ζωής μας το μικρό δεντρί,
να ριζώσει βαθιά στη γη
με αγάπη, πίστη, προσευχή.
Να γελάμε ξανά δυνατά,
να ’ναι η μέρα μας μια γιορτή,
με μάτια που λάμπουν καθαρά—
όπως αγαπάνε μόνο τα παιδιά.
[Τελικό Ρεφρέν]
Θέλω να ζήσω σαν παιδί, απ’ την αρχή…
Αν ονειρεύομαι ακόμη, ίσως αυτό σωθεί.
Κι έναν κόσμο να χτίσουμε απ’ την αρχή—
ειρηνικό, ανθρώπινο, όλοι μαζί.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
