Ο Επίλογος της μέρας, υπόσχεση ελπίδας
Κάθε μέρα κλείνει σαν ένα βιβλίο που αφήνουμε στο κομοδίνο∙ γεμάτο λέξεις, στιγμές και ανάσες που μόνο εμείς γνωρίζουμε πώς ακριβώς γράφτηκαν. Κι όταν η νύχτα απλώνει το πέπλο της, δεν φέρνει μόνο σιωπή∙ φέρνει μια απαλή συμφιλίωση με ό,τι έζησε η καρδιά.
Το χθες γίνεται ανάμνηση, ένα αχνό αποτύπωμα που μας θυμίζει ποιοι ήμασταν και ποιοι θέλουμε να γίνουμε. Και το αύριο, ακόμη αχειροποίητο, στέκεται σαν υπόσχεση — μια ανοιχτή πόρτα που περιμένει τη δική μας θέληση για να γεμίσει με φως.
Έτσι, στη γλυκιά αγκαλιά της νύχτας, η μέρα τελειώνει αλλά η ελπίδα αρχίζει.
Και μέσα σε αυτή τη λεπτή ισορροπία, γεννιέται κάθε φορά η δύναμη να συνεχίσουμε.
