ΌΝΕΙΡΟ
Ονειρεύτηκα χθες βράδυ παπαρούνες, κόκκινες και λευκές
απλωμένες σε παρτέρι, μοιάζαν σα γυναίκες κόκκινες και λευκές
στολισμένες με λαμπερά αστέρια από τον ουρανό
χόρευαν γεμάτες νάζια και καμάρι ένα απίθανο χορό.
Και εκεί, δίπλα στον κήπο, είδα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να μιλά
με ένα μαύρο γρύλο να της να λέει, "Είσαι ο κοκκινολαίμης που τραγουδά;"
"Όχι! αυτό το πουλί κι εγώ αγαπιόμασταν πριν πολύ καιρό
αυτός ήταν ένας πρίγκιπας, μια πριγκίπισσα ήμουν κι εγώ"
"Μα χωρίσαμε από τότε γιατί ο κόσμος της επιστήμης μας έκανε κακό
προσπάθησε να μας ντύσει με άλλο ένδυμα διαφορετικό"
Και τότε το τριαντάφυλλο άφησε κάτω την κόκκινη φορεσιά
και στάθηκε μπροστά στα μάτια μου, με μαύρη φορεσιά
Σαν μια όμορφη νεράιδα, πριγκίπισσα με ένα μικροσκοπικό βιολί
κι ο γρύλος με την μακριά μύτη, υποκλινόταν σαν το βιολιτζή
πυργολαμπίδες ξετρυπώναν μια- μια από ένα δένδρο ξαφνικά
στέκαν πάνω στα λουλούδια με χάρη σε μεταξένια σειρά.
Ξάφνου είδα από μια μεγάλη οξιά ν' ανοίγει η μια πλευρά
να πετάγονται άνθρωποι σαν λουλούδια με λαμπερά φτερά,
που υποκλίνονταν μπροστά σε δυο θρόνους χρυσούς
το τριαντάφυλλο και τον κοκκινολαίμη
τους είδα κεί καθηστούς
Και μετά ξύπνησα δεν υπήρχε παρά μονάχα το φεγγάρι το χρυσό
στο δέντρο και στον κήπο τα λουλούδια είχαν ύπνο αγαθό
Το τριαντάφυλλο είχε φύγει, αλλά εκεί πάνω στο χώμα
ήταν σκορπισμένη μια κουκούλα με κόκκινο χρώμα.
Ο γρύλος πετούσε ανάμεσα στο φεγγάρι και τη χρυσή Αυγή
κελαηδούσε μια υπέροχη μελωδία με μαγική φωνή
θα ορκιζόμουν ότι όλο αυτό, ήταν κάτι που το ζούσα αληθινά
αν δεν έβλεπα μια ηλιαχτίδα να μου χρυσώνει τα μαλλιά
ΕΛΈΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ Helen Kalaitsidou
