Η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα

 

Στην άκρη μιας μικρής πόλης, εκεί όπου το φως του δειλινού απλωνόταν σαν λεπτό χρυσό πέπλο, ζούσε ένας ζωγράφος που συνήθιζε να ζωγραφίζει όχι αυτό που έβλεπαν τα μάτια, αλλά αυτό που ένιωθε η ψυχή. Οι πίνακές του μιλούσαν χαμηλόφωνα· έλεγαν ιστορίες χωρίς φωνή, μόνο με χρώματα, σκιά και σιωπή.

Ένα πρωινό,  έμεινε κλεισμένος στο εργαστήρι του για μέρες. Κανείς δεν άκουγε παρά μόνο τον απαλό ψίθυρο του πινέλου πάνω στο μουσαμά. Όταν τελικά άνοιξε τις πόρτες για την προσωπική του έκθεση, στο κέντρο της αίθουσας στεκόταν ο νέος του πίνακας. Και είχε τίτλο: «Η Πόρτα της Καρδιάς».

Ο πίνακας έδειχνε μια παλιά ξύλινη πόρτα, φωτισμένη από ένα αόρατο φως. Έμοιαζε σαν να σε καλούσε, σαν να σε ρωτούσε κάτι χωρίς λόγια. Οι επισκέπτες την κοίταζαν πολλή ώρα, νιώθοντας ένα απαλό σκίρτημα, σαν να άγγιζε κάτι μέσα τους.

Το χρώμα της ήταν πράσινο, μα όχι το πράσινο του καινούργιου—ήταν εκείνο το απαλό, ξεθωριασμένο, που μοιάζει να έχει λουστεί σε φως και μνήμες. 

Το ξύλο είχε σημάδια, μικρές ουλές του χρόνου, σαν εμπειρίες χαραγμένες πάνω σε δέρμα που έμαθε να αντέχει.

Στο κέντρο της πόρτας υπήρχε ένα άνοιγμα σε σχήμα καρδιάς.

Δεν ήταν ζωγραφισμένο.

Ήταν σκαλισμένο βαθιά, σαν να ήθελε κάποιος κάποτε να αφήσει μια υπόσχεση εκεί. Από αυτό το άνοιγμα, όταν η μέρα έγερνε, περνούσε μια αχτίδα φωτός και έλουζε το κατώφλι με μια γαλήνια λάμψη. Όσοι έβλεπαν αυτή την εικόνα, για λίγο σταματούσαν. Κανείς δεν ήξερε ακριβώς γιατί, μα ένιωθαν κάτι να μαλακώνει μέσα τους.

Τότε, ένας περαστικός πλησίασε τον ζωγράφο με απορία.

— Υπέροχη πόρτα, του είπε, μα παρατήρησα κάτι… Δεν έχει χερούλι. Είναι εσκεμμένο; Πώς ανοίγει;

Ο ζωγράφος χαμογέλασε σαν να άκουγε την ερώτηση που περίμενε.

— Ναι, απάντησε απαλά. Γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα.

Η φράση του έμεινε να αιωρείται στον αέρα σαν μια ευγενική υπενθύμιση. Μερικοί χαμογέλασαν σιωπηλά, άλλοι ένιωσαν το βλέμμα τους να μαλακώνει. Κάποιοι γύρισαν και κοίταξαν τον πίνακα ξανά, σαν ξαφνικά να είχαν βρει το κρυμμένο του νόημα.

Κανείς δεν μπόρεσε να την ξεχάσει εκείνη τη φράση.

Γιατί όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, είχαν σταθεί μπροστά σε μια πόρτα που λαχταρούσαν να ανοίξει — είτε τη δική τους, είτε κάποιου άλλου.

Και τότε κατάλαβαν.

Η καρδιά δεν υποκύπτει σε χτυπήματα, απαιτήσεις ή βιασύνη.

Ανοίγει όταν νιώσει ασφάλεια.

Όταν την πλησιάσουν με καλοσύνη.

Όταν κάποιος χτυπήσει όχι δυνατά, αλλά με σεβασμό, με υπομονή — και κυρίως αληθινά 

Κι έτσι, ο πίνακας δεν ήταν απλώς ένα έργο τέχνης.

Ήταν ένα μυστικό κλειδί, που ο καθένας κρατούσε φεύγοντας:

πριν ζητήσεις να μπει κάποιος στη ζωή κάποιου άλλου, μάθε πρώτα να ανοίγεις τη δική σου πόρτα από μέσα.

Η πόρτα ήταν ένας καθρέφτης της δικής τους καρδιάς.

Όσο την πλησιάζεις με βιασύνη, φόβο ή απαίτηση, μένει κλειστή.

Μα όταν πας κοντά της με απλότητα, αποδοχή, ζεστασιά… έστω και λίγο, έστω και διστακτικά…ανοίγει από μέσα.

Κι από τότε, όποιος περνούσε από εκεί,  άφηνε την καρδιά του να αναπνεύσει.

Γιατί κάποιες πόρτες—οι αληθινές—
δεν ανοίγουν για να χωρέσεις εσύ μέσα τους.
Ανοίγουν για να χωρέσει το φως μέσα σε σένα.

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου