ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ - ΚΑΛΑΪΤΣΙΔΟΥ: 2016

Tuesday, November 29, 2016

Στείλε μου γράμμα ...Send Me A Letter...: Γράμμα από τη Βέροια. Αποχαιρετώντας την πόλη (Βου...

Στείλε μου γράμμα ...Send Me A Letter...: Γράμμα από τη Βέροια. Αποχαιρετώντας την πόλη (Βου...: Πώς αποχαιρετάς μια πόλη; Το κυριότερο, πώς αποχαιρετάς την πόλη όπου πέρασες τα παιδικά σου χρόνια, μεγάλωσες και έζησες τα περισσότερα χ...

Friday, October 28, 2016

28η Οκτωβρίου 1940: Το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στην Ιταλία

28η Οκτωβρίου: Μία ημέρα, που γράφτηκε στην ιστορία για το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Μία ημέρα, που άραγε η νεολαία γνωρίζει τον πραγματικό λόγο που την εορτάζουμε;

Τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Η ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο ήταν αρνητική.

Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.

Ουσιαστικά, την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.

Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα το 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Κάθε χρόνο, αυτήν την μέρα πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η στρατιωτική παρέλαση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Ακόμα, πραγματοποιούνται επετειακές εκδηλώσεις και αφιερώματα μνήμης, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τότε τους στρατιώτες μας και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο.

Η καθιέρωση του εορτασμού της επετείου

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.

Έγιναν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.

Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.

Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν την επέμβαση των καραμπινιέρων.

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας).

Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.

Επίσημα για πρώτη φορά η επέτειος επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Το ιστορικό

Ηταν περίπου 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 όταν o Μουσολίνι απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Το τελεσίγραφο δόθηκε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά και μάλιστα στην οικία του στην Κηφισσιά , από τον Ιταλό Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

Ο πόλεμος

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατέκτησε, εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Η Βέμπο τραγουδά

Στίχοι: Γιώργος Θίσβιος
Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του
και τη σκούφια την ψηλή του,
μ' όλα τα φτερά,
και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει,
βρε, το φουκαρά!

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη
τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.

Αααααααααααααχ.

Ξεκινάει την άλλη μέρα,
μα και πάλι ακούει "Αέρα"
από τον τσολιά,
δρόμο παίρνει και δρομάκι
και πηδάει το ποταμάκι,
ξέρει τη δουλειά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά,
κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Αααααααααααααχ.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων
μεραρχίες πειναλέων
στο βουνό ψηλά,
για να βρουν τον διάβολό τους
κι ο στρατός μας αιχμαλώτους
τσούρμο κουβαλά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Και οι Κένταυροι οι καημένοι,
βρε τι τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι
πέφτουν στο νερό.

Αχ! Γκράτσι, να μη σε δω Γκράτσι,
γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Αααααααααααααχ.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους
κι από μας και τους συμμάχους
τρώνε τη κλωτσιά,
και χωρίς πολλές κουβέντες
μπήκαν Έλληνες λεβέντες
μεσ' τη Κορυτσά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Μέσα στ' Αργυρόκαστρο εμπήκε το χακί
και σημαία κυματίζει τώρα Ελληνική,
Αχ! Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο,
γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και 'πάθαν οι καημένοι
μεγάλη συμφορά,
κι η Ρώμη περιμένει
κι εκείνη τη σειρά.

Αααααααααααααχ.

28η Οκτωβρίου 1940

Μία ημέρα, που γράφτηκε στην ιστορία για το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Μία ημέρα, που άραγε η νεολαία γνωρίζει τον πραγματικό λόγο που την εορτάζουμε;

Τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Η καθιέρωση του εορτασμού της επετείου

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής.Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.

Το ιστορικό

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα,την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

Ο πόλεμος

Η Βέμπο τραγουδά

Στίχοι: Γιώργος Θίσβιος
Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη
τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.

Αααααααααααααχ.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά,
κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Αααααααααααααχ.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Και οι Κένταυροι οι καημένοι,
βρε τι τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι
πέφτουν στο νερό.

Αχ! Γκράτσι, να μη σε δω Γκράτσι,
γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Αααααααααααααχ.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Και 'πάθαν οι καημένοι
μεγάλη συμφορά,
κι η Ρώμη περιμένει
κι εκείνη τη σειρά.

Αααααααααααααχ.

Thursday, August 25, 2016

ΚΑΤΕ ΛΑΡΙΑΣ 1974-1976 ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Σήμερα θα κάνω ένα ταξίδι στο παρελθόν στα δικά μας φοιτητικά χρόνια, θα είναι λιγάκι συγκινητικό, τουλάχιστον για ‘μας, που θα θυμηθούμε όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε όντες φορητές.

Είθισται να λέγεται πως “τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα της ζωής σου”.

Πράγματι είναι μία από τις πιο όμορφες περιόδους στη ζωή ενός

νέου ανθρώπου και που αν μπορεί με ένα μαγικό ραβδάκι να γυρίσει το χρόνο πίσω και θα φωτίσει το μυαλό του με χιλιάδες αναμνήσεις .

Θα έδινα τα πάντα να γύριζα σε αυτά τα χρόνια ούτε άγχος, ούτε έννοιες μόνο χαρά και ανεμελιά. Η πιο ξένοιαστη, η πιο χαλαρή, η πιο ιδιαίτερη και αναμφισβήτητα η πιο γεμάτη περίοδος πλέον στη ζωή μας, είναι η περίοδος της φοιτητικής ζωής. Είναι τότε που όλα τα βιώνεις σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε πολύ μεγαλύτερη ένταση απ’ ότι μπορούσες ποτέ να αναλογιστείς. Η ζωή σου αλλάζει, ο κόσμος ανοίγεται μπροστά σου κι εσύ δεν έχεις παρά να τα εκμεταλλευτείς όλα στο μέγιστο βαθμό.

Στην αρχή ξεκινάς δειλά δειλά , με φόβο για τη νέα ζωή που αρχίζει, με ανησυχία για το τι ακολουθεί, με καχυποψία, με λίγη μοναξιά, με νοσταλγία για το σπίτι σου, για τους φίλους σου, με μια τάση φυγής. Σιγά σιγά έρχονται οι πρώτες γνωριμίες, οι πρώτοι καφέδες, οι πρώτες βόλτες και γενικά ξεκινάς να δοκιμάζεις πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις και ψάχνεις να βρεις τι σου ταιριάζει. Και σιγά σιγά ξεπερνάς τις όποιες ανησυχίες σου, ξεπετάγεσαι και ξεκινάς πλέον να κουμπώνεις με την παρέα σου, να βρίσκεις τα στέκια σου, να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και να ανακτάς τις ισορροπίες σου. Πλέον είσαι φοιτητής και προετοιμάζεις τη ζωή σου.

Ξέρεις ποιον θα περιμένεις σπίτι σου να αράξετε στον καναπέ, με ποιον θα μοιραστείς τις σκέψεις σου, τα προβλήματα σου, τον καφέ σου. Ξέρεις σε ποιο στέκι θα πας να ξεσκάσεις, να περάσεις όμορφα με τους ανθρώπους που θες και με τον τρόπο τον δικό σας, τον τρόπο της ‘’παρέας’’. Δεν έχεις γνωρίσει μόνο νέους ανθρώπους, έχεις γνωρίσει και τον εαυτό σου, τους στόχους σου, τις επιθυμίες σου και ξεκινάς να μιλάς δυνατά για όνειρα και προσδοκίες. Πέρα από αυτά είναι η στιγμή που έρχεσαι πιο κοντά με το αντικείμενο που σπουδάζεις και αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου στο μακρινό μέλλον κι αυτό σε γοητεύει και σε γεμίζει νέα κίνητρα.

Τέλος έρχεται το ‘’ΠΤΥΧΙΟ’’ και σε πιάνει μια κατάθλιψη, μια μελαγχολία .

O ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥ

ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ

Δυστυχώς έτσι είναι . Ένα κομμάτι σου σίγουρα μελαγχολεί για το όμορφο αυτό ταξίδι που φτάνει στο τέλος του, γι’ αυτά που θα αφήσεις πίσω, το σπίτι, τους ανθρώπους, τις

στιγμές, την πόλη που έχει γίνει πλέον και δική σου. ‘Ένα άλλο κομμάτι σου, όμως, συνειδητοποιεί ότι το πλήρωμα του χρόνου
ήρθε, ότι είσαι ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση των στόχων σου, μια ανάσα πριν να φτάσεις στον τελικό προορισμό των δύο αυτών ετών και τα όνειρα που είχες, πλέον γίνονται σχέδια και θα αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Τα συναισθήματα ανάμικτα, οι σκέψεις πολλές κι εσύ θες να ζήσεις κάθε στιγμή του με το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων.

ΤΣΑΓΑΚΗΣ
Ο ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕ ΛΑΡΙΣΑΣ

Και κάπως έτσι, κλείνει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ζωής σου εφοδιάζοντας σε με εμπειρίες, στιγμές, αναμνήσεις και νοσταλγία γι’ αυτά που πέρασαν. Παράλληλα, όμως, ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, με νέες προκλήσεις, δοκιμασίες και ευκαιρίες για σένα. Όμως φυλάξαμε μέσα στην καρδιά μας αυτά που ζήσαμε, τα όμορφα συναισθήματα αγάπης που νιώσαμε για την συγκάτοικό μας, τους φίλους μας τους καθηγητές μας, τα όμορφα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης που επιτέλους οι κόποι μας ανταμείφθηκαν και έτσι με εφόδια το πτυχίο και τις γνώσεις που αποκομίσαμε, ανοίξαμε τα φτερά μας για τους καινούργιους δρόμους που μας περίμεναν στην αγορά εργασίας. Σήμερα μπορώ να ομολογήσω ότι οι περισσότεροι από τους συμφοιτητές μου , όπως και εγώ είχαμε μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση. Οι περισσότεροι πήραμε και 2ο πτυχίο ΑΕΙ. Κάποιοι έγιναν καθηγητές ή υπάλληλοι του ΚΑΤΕ Λάρισας, άλλοι καθηγητές στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, ή υπάλληλοι Τραπεζών και Φορέων. Όλοι μας είχαμε ένα λαμπρό μέλλον εν σχέση με τους σημερινούς νέους μας πτυχιούχους,τα παιδιά μας που

ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΤΟΊΚΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΙΛΗΣ

αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία σε χώρες του εξωτερικού, αφού εδώ αδυνατούν να εργαστούν.

Πόσες και πόσες φορές ευχήθηκα – και εύχομαι ακόμα – να μπορούσα να γυρίσω στον Οκτώβριο του 1974 στη Λάρισα στα ΚΑΤΕ ΛΑΡΙΣΑΣ όταν από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Τι να πρωτοθυμηθούμε!!

Γέλια, δάκρυα, έρωτες, συγκάτοικοι, ευθύνες, ενοίκια (που ποτέ δεν έμπαιναν στην ώρα τους), ξενύχτια, πάρτι, αστυνομία στις 3 τα ξημερώματα να σου χτυπάει το κουδούνι, αποχαιρετισμοί, χαρτόκουτα και ένα εισιτήριο επιστροφής.

Τα δύο χρόνια που έζησα στη Λάρισα ήταν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Είχαμε μαζί με τη Γωγώ Ζέρβα και Βούλα Βυτινιώτου μία μικρή γκαρσονιέρα 3χ3 στην Πλατεία Ταχυδρομείου στο Κέντρο της Λάρισας.

Ναι εδώ σε αυτή την πολυκατοικία μέναμε

Η σχολή μας ήτανε στη οδό Παπακυριαζή και πηγαίναμε με τα πόδια.
Δεν θα ξεχάσω τους περιπάτους μας στο Πάρκο του Αλκαζάρ όπου απολαμβάναμε το καφέ μας
Σήμερα έχει αλλάξει μορφή . Στη μέση συντριβάνια και παρτέρια αποτελούν τα κύρια μοτίβα, σε σχέση με τον παλιό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Το πάρκο είναι κατάφυτο με δέντρα, η σκιά των οποίων καλύπτει τον επισκέπτη από το ζεστό ήλιο της πόλης. Είναι μια πραγματική όαση και χώρος αναψυχής, σε σχέση με παλιότερα χρόνια.

ΠΑΡΚΟ ΑΛΚΑΖΑΡ

ΦΡΟΥΡΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ

Μειναμε 1 χρόνο μαζί αλλά τη 2η χρονιά η Γωγώ και η Βούλα πήρανε μεταγραφή για Αθήνα γιατί ήταν η μία από ο Ναύπλιο και η άλλη από το Περιστέρι αντίστοιχα. Είμασταν πολύ αγαπημένες όσο μείναμε μαζί .
Το απόγευμα γινόταν ιερό προσκύνημα στο σπίτι μας γιατί τεμεκ λέγαμε το φλιτζάνι του καφέ. Το βραδάκι πηγαίναμε για φαγητό στον ΟΛΥΜΠΟ που ο ιδιοκτήτης του μας ετοίμαζε πατσά.

Τη 2η χρονιά άλλαξα σπίτι και έμενα κοντά στα γυμνάσια . Συγκατοικούσα με μια άλλη κοπέλα από τους μηχανολόγους Τη Διονυσία . Εκεί γνώρισα και το μεγάλο έρωτα της ζωής μου, τον άντρα μου .

Πόσο θα ήθελα να τα ξαναζήσω αλλά μόνο με τους ίδιους ανθρώπους και κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Θυμάστε τα κουπόνια που μας έδιναν για να φάμε ένα μήνα και τα τρώγαμε σε μια εβδομάδα.

Μήπως ξεχάσατε τις ολομερίδες που παραγγέλναμε στα εστιατόρια .

Θυμάστε τις εκδρομούλες μας στα ΧΆΝΙΑ , στο Βέρμιο, στην Αλεξανδρούπολη και τη μεγάλη μας εκδρομή στη Πελοπόννησο !!!

Μου λείπουν τα βράδια που μαζευόμασταν. στο διαμέρισμα του ενός και του άλλου φοιτητή μετά από την επιστροφή μας από τις πόλεις μας ή τα χωριά μας και τρώγαμε τα φαγητά που μαγείρευαν οι μανάδες μας μέσα σε μια νύχτα. Τα καφεδάκια μας στο Αλκαζαρ .

Τις ολομερίδες που παραγγέλναμε στα εστιατόρια . Τα

σουβλάκια του μπάρμπα_Θόδωρου που ένα παραγγέλναμε
και μας κερνούσε και άλλο , μας είχε σαν Παιδιά του.Το εστιατόριο ΟΛΥΜΠΟΣ το θυμάστε ; Το βερεσέ φαΐ που τρώγαμε

Θυμάστε τις εκδρομούλες μας στα ΧΆΝΙΑ , στο Βέρμιο, στην Αλεξανδρούπολη και τη μεγάλη μας εκδρομή στη Πελοπόννησο !!!
Μήπως ξεχάσαμε τα σκονάκια που κάναμε για να κλέψουμε στις εξετάσεις.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους καθηγητές μας κ.Γιαταγάννα , κ.Κούρκουλο, κ.Τσιογκα, κ. Φαναριώτη , Παπαοικονόμου, Χατζηπέτρου που μας αγκάλιασαν σαν δικά τους παιδιά τις πρώτες μέρες αφού πρώτη φορά φύγαμε από τα σπίτια μας. Μας προσέφεραν τις πολύτιμες γνώσεις τους τις εμπειρίες τους εξοπλίζοντας μας με τις ηθικές αξίες της ζωής οι άνθρωποι του κόσμου .Μεταξύ αυτών μπορεί να είναι η αγάπη , η καλοσύνη ,

η γενναιοδωρία η συγχωρητικότητα, η εντιμότητα, η ελευθερία, , ο σεβασμός για τη ζωή και η εγκράτεια. Συνεπώς, αυτές οι αξίες επηρέασαν τη μετέπειτα συμπεριφορά μας, τις προτεραιότητές μας, τις επιλογές μας και τις σχέσεις μας, καθώς και την ηθική καθοδηγία που δώσαμε στα παιδιά μας.

Παρότι, όμως, είναι τόσο σπουδαίες, οι ηθικές αξίες σήμερα βρίσκονται σε παρακμή.

Σήμερα σαν συνταξιούχος εκπαιδευτικός οικονομολόγος καταθέτω τις σκέψεις μου :

· «Η αγάπη είναι μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη. Η αγάπη δεν ζηλεύει, δεν κομπάζει, δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια, δεν συμπεριφέρεται άπρεπα, δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα, δεν εξάπτεται. Δεν κρατάει λογαριασμό για το κακό. Δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια. Ανέχεται τα πάντα, . . . υπομένει τα πάντα».

· «Υπάρχει περισσότερη ευτυχία στο να δίνει κανείς παρά στο να λαβαίνει» Πολλές φορές, ο καλύτερος τρόπος για να δίνουμε—και αυτός που φέρνει τη βαθύτερη ικανοποίηση—είναι να δίνουμε από τον εαυτό μας, προσφέροντας από το χρόνο και τις δυνάμεις μας

· «Αυτός που αγαπάει το ασήμι δεν θα χορτάσει ασήμι, ούτε θα χορτάσει εισόδημα αυτός που αγαπάει τον πλούτο. Και αυτό επίσης είναι ματαιότητα» «Ένα από τα πιο γλυκά αντισταθμίσματα της . . . ζωής είναι πως όταν προσπαθείς ειλικρινά να βοηθήσεις τον άλλον βοηθάς αναπόφευκτα και τον εαυτό σου».

· «Αυτός που θέλει να αγαπάει τη ζωή και να δει καλές ημέρες, ας συγκρατήσει . . . τα χείλη του από το να πουν λόγια απάτης».

· «o σεβασμός είναι ‘’ένας πετυχημένος συνδυασμός γλυκύτητας και αυστηρότητας, φόβου και αγάπης΄΄».

· «ότι η γνώση δεν σταματά ποτέ » Διαρκεί από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής του ανθρώπου. Απλώς, από κάποια στιγμή και μετά δεν γίνεται τόσο οργανωμένα όσο γινόταν στα σχολικά και ακαδημαϊκά χρόνια μας. Μετουσιώνεται σε ατομική πρωτοβουλία και ανάγκη και αποκτά διαφορετικούς ρυθμούς».

Με αυτά τα εφόδια συνεχίσαμε τη ζωή μας και πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς «πετύχαμε» στη ζωή μας στην εργασία μας και στην οικογένεια μας

Και λίγα λόγια για τα ΚΑΤΕ (ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ)

Τον Φεβρουάριο του 1974 αρχίζουν να λειτουργούν τα πρώτα ΚΑΤΕ σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά, Λάρισα, Πάτρα και Ηράκλειο Κρήτης, με συνολικό αριθμό σπουδαστών 2.569 .
Σήμερα οι περισσότεροι είναι επιτυχημένοι επιστήμονες στελέχη επιχειρήσεων ή οργανισμών στη χώρα μας, όπως γιατροί, νοσηλευτές στελέχη τραπεζών κτλ. Σημειώνεται ότι για την ίδρυση, την εγκατάσταση και τη λειτουργία των ΚΑΤΕ, η κυβέρνηση Παπαδόπουλου είχε συνάψει ένα μεγάλο δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα Επενδύσεων.
Εκείνη τη χαλεπή και ηρωική εποχή, είμαι σε θέση να μεταφέρω το κλίμα που αντιμετώπιζαν οι καθηγητές και εμείς σαν σπουδαστές, μέσα και έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας, τον κοινωνικό περίγυρο αλλά, δεδομένου ότι τα νέα εκπαιδευτικά ιδρύματα χαρακτηρίζονταν ως τα περιβόητα ΚΑΤΕ της χούντας.
Η επεξεργασία των αναλυτικών και ωρολογίων προγραμμάτων αποτέλεσε ευθύνη των πρώτων διδασκόντων κάθε ειδικότητας με τη συνεργασία εμπειρογνωμόνων της Διεθνούς Τράπεζας, που είχαν σταλεί στα πλαίσια της σύμβασης με τη τράπεζα.
Αξιοσημείωτος είναι ο ενθουσιασμός και η προσπάθεια που κατέβαλαν οι πρώτοι εκπαιδευτικοί για να επιτύχει ο θεσμός, κυρίως, διότι έβλεπαν τη θέλησή μας να φοιτήσουμε σε ιδρύματα με υψηλό επίπεδο σπουδών, γεγονός που ωθούσε όλους μας στο καλύτερο. Ιδιαίτερη ήταν η προσφορά των καθηγητών που προέρχονταν από πανεπιστημιακά εργαστήρια διότι η εμπειρία τους αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη. Όλα τα μέλη του εκπαιδευτικού προσωπικού χρειάστηκε να συγγράψουν σημειώσεις και βιβλία για τα μαθήματα που δίδασκαν.

Κατά το σπουδαστικό έτος 1976-77 τα ΚΑΤΕ μετονομάζονται σε ΚΑΤΕΕ (ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ).
Η μετονομασία αυτή δεν αναβαθμίζει τα ιδρύματα, τα διαβαθμίζει όμως ως ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφού, για πρώτη φορά, καθιερώνεται νομοθετικά ο όρος τριτοβάθμια εκπαίδευση στο εκπαιδευτικό ελληνικό σύστημα. Ταυτόχρονα με την ονομασία διευρύνονται οι ειδικότητες και αυξάνεται σημαντικά η χρηματοδότηση και ο αριθμός των εισαγομένων σπουδαστών στα διάφορα τμήματα.

Με τον ιδρυτικό Νόμο (1404/1983), τα ΤΕΙ είναι πλέον Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, αυτοδιοικούμενα, με εσωτερικό κανονισμό και διοικητική υποστήριξη από το νεοσυσταθέν Συμβούλιο Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΣΤΕ). Η καινοτομία για τα Ελληνικά δεδομένα της Ανώτατης Εκπαίδευσης είναι ότι στα ΤΕΙ εισάγεται η διαδικασία της συμμετοχής του κοινωνικού ελέγχου στις επιλογές και την ανάπτυξη.

Η δημοκρατική δομή και λειτουργία στη λήψη σοβαρών αποφάσεων όπως το Άσυλο, στις ακαδημαϊκές ελευθερίες, στις επιστημονικές αναζητήσεις ως και στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, εξασφαλίζονται με τη συμμετοχή όλων των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας δηλαδή εκπαιδευτικών, διοικητικών υπαλλήλων και σπουδαστών.

Τίτλοι τέλους για το ιστορικό ΤΕΙ Θεσσαλίας που πρωτοξεκίνησε ως ΚΑΤΕΕ Λάρισας από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μετεξελίχτηκε σε ΤΕΙ το 1983, με την ψήφιση του νομοσχεδίου Γαβρόγλου περί συνεργειών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τα δύο ΤΕΙ Στερεές εννοείται εννοείται εννοείται εννοείται εννοείται εννοείται και Θεσσαλίας.

Στα μηχανογραφικά την άνοιξη θα υπάρχουν οι νέες σχολές και τμήματα που θα προκύψουν από τη συγχώνευση των τριών Ανώτατων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της Κεντρικής Ελλάδας, σε ένα εγχείρημα που φέρει και την σφραγίδα του ΟΟΣΑ, με την πρότασή του για την κατάργηση των ΤΕΙ και τη δημιουργία Τεχνικών σχολών 2ετούς φοίτησης, στο αντικείμενο που αυτά υπηρετούσαν…

Το Τ.Ε.Ι. Λάρισας ιδρύθηκε το 1983 (Ν. 1404/83), όπως και όλα τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, όταν καταργήθηκαν τα μέχρι τότε λειτουργούντα Κέντρα Ανώτερης Τεχνικής & Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕΕ), και θεσπίσθηκε η βαθμίδα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στην οποία εντάχθηκαν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) και τα Τ.Ε.Ι.
To 2001 με το Ν. 2916/2001 τα Τ.Ε.Ι. εντάχθηκαν στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Με το ΦΕΚ 123/3-6-2013 μετονομάστηκε σε T.E.I. Θεσσαλίας.

ΕΔΩ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Τα φοιτητικά τα χρόνια ποτέ δεν γυρίζουν πίσω, και καλά κάνετε αν είστε σε αυτή τη φάση να πάρετε μια «γεύση» από τη συνάντηση στις 21-6-2014 που είχανε το Τμήμα Λογιστών στη Λάρισα στην οποία συμμετείχα και εγώ σαν συνοδός του άντρα μου .

Μπορεί κάποιοι να απουσίαζαν λόγω υποχρεώσεων ή να μην βρίσκονται κοντά μας και μας κοιτάνε από ψηλά . Τους λέμε ότι δεν τους ξεχάσαμε ποτέ και θα τους θυμόμαστε πάντα !!!

Καλή περιήγηση!!!!
Θα μας βρείτε επίσης και στη σελίδα του facebook ΚΑΤΕΕ ΛΑΡΙΣΑΣ 1974-1980!!!

Εύχομαι ο θεός να μας χαρίζει υγεία και ευτυχία και να συναντηθούμε και σίγουρα θα έχουμε πολλά να πούμε.