Υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη;

 

Σήμερα ζούμε σε μια  κοινωνία που, σιγά

 σιγά  εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε τις

 πραγματικές αξίες της ζωής. 

Έχουμε πάψει να εκτιμούμε όσα μας  δίνονται και συμπεριφερόμαστε  ψυχρά, χωρίς  σεβασμό στα αισθήματα των άλλων, χωρίς να θέλουμε να μάθουμε  τι σημαίνει να δίνεις αγάπη χωρίς να παίρνεις  !  Ανιδιοτελή! Άπειρη ! 

Πολλές φορές  βλέπω  γύρω μου ανθρώπους να  εκφράζουν  το  "σ' αγαπαώ " με πολύ ευκολία.

Να  πιπιλίζουν   σαν  καραμέλα στα χείλη τους μια τόσο σημαντική φράση, χωρίς να αισθαναισθάνονται το πραγματικό νόημά της!

Η δική μου η  αγάπη, απέναντι στους ανθρώπους μου,  τις περισσότερες φορές, δεν περιγραφόταν με λέξεις. Προσπαθούσα πάντα να την δείχνω, με πράξεις. Γιατί μετά από κάθε έκφραση αγάπης γαλήνευε και ηρεμούσε η ψυχή μου . 

Τι σημαίνει άραγε Ανιδιοτελή αγάπη : 
 ❤Να είσαι δίπλα στον άλλον σε κάθε του βήμα, και όχι να το βάζεις στα πόδια με την πρώτη στραβή!
 ❤Να αγαπάς τον άλλον στα καλύτερα του και  να δυναμώνει  ακόμη περισσότερο στα δύσκολα του! 
❤Να γνωρίζεις όλες του τις πλευρές, τα προτερήματα και τα ελαττώματα του, αλλά να μη θες να τον αλλάξεις! 
❤Να γνωρίζεις τις ικανότητες του και να του τις υπενθυμίζεις προκειμένου να μην το βάζει ποτέ κάτω! 
❤Να είσαι περήφανος και να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου!
❤Να κρατάς το χέρι του άλλου στη βροχή, να διασκεδάζετε στη θέα του ουρανίου τόξου και να επιβιώνετε μαζί ύστερα από κάθε καταιγίδα.
Γιατί όταν αγαπάς κάποιον, αληθινά, η κάθε ατέλεια πάνω του δεν αποτελεί πρόβλημα. 
Ερωτεύεσαι την ψυχή του, αγαπάς τα ελαττώματα του. 
Δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις, δεν φεύγεις στην πρώτη δυσκολία. Ειδικά, όταν η αγάπη σου για κάποιον είναι ανιδιοτελής!
Όμως εύλογο το ερώτημα αν υπάρχει "ανιδιοτελής αγάπη" άραγε;
Υπάρχει σήμερα εκείνος ο άνθρωπος που μπορεί να υπομένει χωρίς να παίρνει ανταπόδοση ;
Η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι είμαστε και θύτες και θύματα.
Μια σχέση μπορεί να εξελιχθεί όμορφα γεμάτη αγάπη,   όταν ο καθένας από τα μέλη της βοηθάει τον άλλον να ξεπεράσει τις προσωπικές του δυσκολίες με περίσσεια διάθεση για αυτοκριτική . Αλλιώς το κάθε μέλος αυτής της σχέσης θα αναλωθεί σε ένα ανούσιο αγώνα απόδειξης το ποσό ανιδιοτελής είναι η δική του η αγάπη από την αγάπη των άλλων μελών.
Σε ένα αγώνα όμως της απόδειξης  τελειότητας κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος, γιατί καμμία αγάπη δεν ειναι ανιδιοτελής και για να γίνει, θα πρέπει να υπάρχει αμοιβαία συνεισφορά από όλα τα μέλη για την ιδιοτέλεια της αγάπης. 

 Όμως η ζωή είναι τόσο παράξενη. 

 Φωτίζεται και σκοτεινιάζει. 

Λάμπει αλλά και σβήνει. 

Σαν τα αστέρια του ουρανού, που τον φωτίζουν το βράδυ και που όμως εξαφανίζονται όταν ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του.  

Ακόμα όμως και στη σκοτεινιά της υπάρχουν αιχμές φωτός, που κάπου θα τις δεις, αν ψάξεις.. να σου δείχνουν το δρόμο της αγάπης ! 

Ζήστε τη ζωή σας και παλέψτε για αυτήν.

Το ταξίδι της ζωής μου δεν ήταν πάντα ρόδινο, όπως σε πολλούς από εσάς.  
Πάλεψα πολύ  για να φτάσω εδώ που έφτασα. 

Σκόνταψα, έπεσα, μα ξανασηκώθηκα ..

Κάποιοι  μπορεί να με κακολογούν, όμως  υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που λένε για μένα,   ότι για όλους είχα πάντα έναν καλό  λόγο να πω και ότι δύσκολα  καταλάβαιναν πότε ήμουν  στενοχωρημένη. Πράγματι αυτό είναι αλήθεια,  γιατί είμαι καλοπροαίρετο άτομο και  προσπαθώ πάντα με  το χαμόγελό  μου  να κρύβω κάθε πίκρα. 

Με την πίστη μου στο Θεό,  που μου έδεινε θάρρος, δύναμη, υπερηφάνεια, πείσμα, γλίτωσα πολλές φορές από σοβαρές πληγές  που μάτωναν το σώμα και την ψυχή μου. Έτσι βγήκα νικήτρια  γεμάτη εμπειρία, γνώσεις και αισιοδοξία, μα προπαντός Αγάπη.

 Δεν έπαψα όμως  να εκφράζω την  επιθυμία μου να είμαι  πάλι παιδί, να βλέπω  τη ζωή με καθαρή ματιά, άσπιλη και αμόλυντη από ματαιοδοξία,  εγωισμούς και απογοητεύσεις.

Να βλέπω όλους γύρω μου  χαρούμενους κι ευτυχισμένους , όπως θέλουν να βλέπουν  τα παιδιά.

Αλήθεια πόσο όμορφη ήταν  η ζωή των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων τότε . Νιώθαμε ότι όλα ήταν εφικτά και προσπαθούσαμε να γράψουμε τη δική μας  ιστορία, γεμάτη όνειρα και φαντασία. Ζούσαμε πάντα στο σήμερα και το τώρα. Απολαμβάναμε ότι μας χάριζε  η στιγμή, παίζαμε  ξένοιαστα  και χαιρόμασταν κάθε λεπτό που περνούσε  σαν να ήταν το πιο ξεχωριστό της ζωής μας.

Η παιδική ηλικία είναι μια περίοδος που ο άνθρωπος δεν αυτοφυλακίζεται σε στρεβλές επιθυμίες και ψυχαναγκασμούς, αλλά κινείται με αυθορμητισμό και γνώμονα την καθαρή απόλαυση.

Κάθε ένας από εμάς, εύχεται ενδόμυχα να ήταν ένα παιδί. Αν θυμηθούμε για λίγο πώς ήταν τα παιδικά μας χρόνια ή σκεφτούμε πώς περνούν τη μέρα τους τα παιδιά μας θα δούμε ότι παρά τις μεγάλες διαφορές, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: η ζωή και η καθημερινότητα δεν είναι παρά μια διαρκής αφορμή για παιχνίδι, γέλιο και σκανταλιές. Οι υποχρεώσεις είναι από καμία έως λίγες και ο χρόνος που τους μένει για διασκέδαση, ψυχαγωγία και εξερεύνηση είναι άπλετος. 

Τα παιδικά χρόνια έχουν πολλά όνειρα όμως έχουν και αυταπάτες, που μπορεί να σ’ έκαναν να νιώθεις καλά, να ονειρεύεσαι και να χάνεσαι μέσα σε όμορφες ονειροπολήσεις. Πάντα όμως  θα τα κουβαλάς μέσα σου, θα τα αναζητάς ή ανεπιθύμητα θα σου θυμίζουν την παρουσία τους, κι εσύ θα πρέπει να παλέψεις για να μην καθορίζουν τη ζωή σου… για να μπορέσεις να διαμορφώσεις το σήμερα, όπως θέλεις και για να μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις όνειρα, που θα σου δίνουν κίνητρο για ζωή, που θα σε κρατούν σε εγρήγορση, ενώ θα συνεχίζεις να πιστεύεις ότι υπάρχουν ακόμη "όμορφοι" άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο.

 Κακά τα ψέματα, όταν μεγαλώνεις και ο χρόνος συρρικώνεται, μαζί του  συρρικώνονται και οι προσδοκίες σου, αλλά και το κουράγιο σου να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, αυτά που έκανες τότε που ήσουν παιδί .

Όσο όμως και να προσπαθώ   να νιώθω σαν παιδί , δεν είναι  καθόλου εύκολο να ξαναδώ τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού,  με την αισιοδοξία και την πίστη του στο αύριο που μόνο καλύτερο μπορεί να είναι.  

Έτσι το  μόνο που προσπαθώ κάθε μέρα είναι,  να είμαι όσο καλύτερη  μπορώ σε όλα. Σίγουρα δεν τα καταφέρνω. Οι μέρες μου, όπως συμβαίνει σε όλους άλλωστε είναι γελαστές  αλλά και νευριασμένες.
Υπάρχουν καλές μέρες που χαμογελώ, αλλά και δύσκολες μέρες που κλείνομαι στον εαυτό μου και για να  μην στενοχωρήσω τους γύρω μου, στενοχωρώ τον εαυτό μου. 
 Όμως  το μόνο σίγουρο είναι ότι Υπάρχω, Αναπνέω, Παλεύω, Ελπίζω, Συγχωρώ, Αγχώνομαι, Γελώ και προσπαθώ να Αγαπώ πολύ , όλο τον κόσμο, αλλά και εμένα  ..
Μια συμβουλή σας δίνω . 
Μην  απολογείστε σε κανέναν.
Ναι κάποιες παχύναμε και τα ρούχα μας δεν μας κάνουν..
ναι το στήθος μας  έπεσε και δεν είναι πλέον στητό..
ναι κάποιες φορές δεν μπορούμε να είμαστε καταπληκτικές σε όλα..
ναι βγάλαμε ρυτίδες..
ναι κάποιες φορές η φωνή μας είναι εκνευριστική..
ναι μπορεί να μην αισθανόμαστε το ίδιο ποθητές..
ναι δεν μας συμπαθούνε όλοι..
ναι δεν ειμαστε 1.80..
ναι κάποιες δεν έκαναν παιδιά..
ναι κάποιες έχασαν τη δουλειά τους..
ναι κάποιες χώρισαν..
ναι κάποιες έχασαν τους συζύγους τους..
ναι κάποιες απατήθηκαν...
Ε...και..τι έγινε...
Ζήστε  τη ζωή σας και παλέψτε για αυτήν..
Ας φτιάξετε  η καθεμία το δικό σας προφίλ,  με το ποια είστε και με το τι έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα και θα δείτε πως ο εαυτός σας αξίζει μια αγκαλιά.

 

Τα γενέθλιά μου

 

Μεγάλωσα πια..❤

Μεγάλωσα  και κατάλαβα ότι ο χρόνος, αυτός ο πλάστης και χαλαστής, είναι πολύτιμος  κι εγώ δεν έχω καιρό για χάσιμο. 

Μεγάλωσα κι αναγνωρίζω την αληθινή ομορφιά των απλών πραγμάτων, ευχαριστώντας τη ζωή για την κάθε μικρή στιγμή.

Μεγάλωσα και συνειδητοποίησα 

ότι η αδιαφορία είναι η πιο ευγενική  μορφή εκδίκησης χωρίς  να  χρειάζεται να σπαταλάω τα λόγια μου άσκοπα.

Μεγάλωσα πλέον και δεν σπαταλάω το χρόνο μου άσκοπα σε ανούσια πράγματα. 

Μεγάλωσα πια και δεν  θέλω  να  μου επιβάλλονται  άνθρωποι,  που για το χρήμα πουλούν στο διάολο την ψυχή τους .

Μεγάλωσα πια και αντέχω τον κάθε  πόνο που προκαλούν οι άνθρωποι.

Μεγάλωσα και έμαθα να ξεχωρίζω ότι όταν οι εχθροί μου, μου μιλούν με αγάπη, τότε  έρχονται  πισώπλατα, με καλά και  ακονισμένα τα μαχαίρια τους.

Μεγάλωσα και πόνεσα, με πόνεσε η ζωή,   μα έγινα ατσαλένια 

ώστε να με διαπερνούν τα ελάχιστα.

Μεγάλωσα πια και εκπαίδευσα το βλέμμα μου να προσπερνάει και να κοιτάει στο άπειρο μπροστά σε καθετί που του είναι μικρό και αδιάφορο.

Μεγάλωσα πια και δεν ανέχομαι, αυτούς όλους που το παίζουν μεγάλοι και «σπουδαίοι», προτιμώ να κάνω παρέα με τους μικρούς και τους «αδιάφορους».

Μεγαλώνω και συνειδητοποιώ πως ακόμα υπάρχουν αυτοί που φλυαρούν απερίσκεπτα, μα  υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που μπορεί να εινα λυπημένοι από μέσα τους, αλλά είναι χαλαροί και πραγματικοί, που δεν κλαίγονται στα δύσκολα  και  δείχνουν αυτό που αισθάνονται κάθε στιγμή.

Μεγάλωσα κι έμαθα πως την οικογένεια δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος..

Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν όταν η πόρτα σου κλείσει..

Μεγάλωσα πια και δίπλα μου θέλω ανθρώπους που να θυμίζουν παιδιά,  σαν εμένα .. 

Μεγάλωσα και το ταξίδι της ζωής μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδάμε στον ίδιο ρυθμό 

κι ας είμαστε φάλτσοι..

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο αληθινούς ανθρώπους. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που σκέφτονται στα αλήθεια αυτό που λένε..

Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους. 

 Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο. 

Έμαθα να αγαπώ τα αμοιβαία, και να αγαπώ ανθρώπους που με αγαπούν..

να νοιάζομαι όσους με νοιάζονται..

να ψάχνω όσους με ψάχνουν...

Με νοιάζει να μπορώ να σέβομαι εγώ τον εαυτό μου κι ας  μεγάλωσα ακόμα ένα χρόνο και δε πρόλαβα να κάνω όσα θα ήθελα το χρόνο που πέρασε.

Στα γενέθλια χαίρομαι γιατί είναι ευλογία το να μεγαλώνεις. Συγκεκριμένα, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.