Friday, May 31, 2024

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάε

 


❤️Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει ❤️

Καθόμαστε τα βράδια μπροστά από το φως ενός ονείρου, σκιτσάρουμε το μέλλον με μολύβι πάνω σε χαρτί – μια ευθεία γραμμή, χωρίς στροφές, χωρίς εμπόδια. 

Ο νους ταξιδεύει, πλέκει σενάρια, υφαίνει σχέδια με λεπτά νήματα ελπίδας. Θαρρείς πως η ζωή είναι χάρτης και ο άνθρωπος ο χαρτογράφος της.

Μα κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις και στα σχέδια, ακούγεται ένα γέλιο. 

Ήσυχο, σχεδόν ανεπαίσθητο – ένα γέλιο σοφό, γεμάτο κατανόηση.

 Είναι ο Θεός – ή ίσως η μοίρα, ή το σύμπαν – που χαμογελά με στοργή στη βεβαιότητα μας. 

Όχι για να μας χλευάσει, αλλά για να μας θυμίσει πως η ζωή είναι ποτάμι, όχι δρόμος.

 Δεν την περπατάς, σε παρασύρει.

Πόσες φορές δεν ονειρευτήκαμε κάτι, και η ζωή μας χάρισε κάτι εντελώς διαφορετικό – κι όμως, τελικά, πιο αληθινό, πιο δικό μας; 

Πόσες φορές δεν πέσαμε, για να σταθούμε πιο γερά; Δεν χάσαμε, για να μάθουμε να εκτιμούμε;

Ίσως, λοιπόν, δεν είναι η ήττα των σχεδίων αυτό το γέλιο του Θεού, αλλά η σοφία Του να μας διδάξει εμπιστοσύνη. 

Να μας δείξει ότι ακόμα και το απροσδόκητο μπορεί να ανθίσει μέσα μας σαν άνοιξη.

 Ότι η ομορφιά της ζωής δεν είναι το να συμβεί αυτό που θέλαμε, αλλά να αγαπήσουμε αυτό που συνέβη.

Γιατί ο άνθρωπος κάνει σχέδια με το μυαλό. 

Μα ο Θεός – ή η ζωή – γράφει την ιστορία με την καρδιά.

Αλλά ας μην ξεχνάμε 

" Ο Θεός πάντα έχει κάτι για μας, 
ένα κλειδί για κάθε πρόβλημα, 
ένα φως για κάθε σκιά, 
μια ανακούφιση για κάθε πόνο,
 και ένα σχέδιο για κάθε μέρα.."

Ο "Θεός καμιά φορά κλείνει την πόρτα για
κάποια πράγματα μέσα στην ζωή σου ώστε να
μην μπορείς να επιστρέψεις σ’ αυτά.

Ευχαρίστησε τον Θεό για της κλειστές πόρτες!"
Γνώρισε πως ο Θεός μπορεί να σε έχει
ευλογήσει περισσότερο απ’ ότι έχεις
αντιληφθεί.
Την στιγμή που είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις είναι
συνήθως η ώρα πριν από το θαύμα.
Μην εγκαταλείπεις!

Η φράση «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει» αποτελεί μια σοφή λαϊκή ρήση που εκφράζει την αβεβαιότητα της ζωής και την ανθρώπινη αδυναμία να ελέγξει το μέλλον. 

Παρά τις προσπάθειές μας να οργανώσουμε τη ζωή μας, να θέσουμε στόχους και να σχεδιάσουμε την πορεία μας, πολλές φορές τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά από ό,τι περιμέναμε.

Ο άνθρωπος, με τη λογική και τη φαντασία του, επιδιώκει να προγραμματίσει το μέλλον, να προβλέψει καταστάσεις και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο ασφάλειας. Αυτό δεν είναι κακό – αντιθέτως, δείχνει πρόνοια, υπευθυνότητα και φιλοδοξία. Ωστόσο, η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα: μια ξαφνική ασθένεια, μια οικονομική κρίση, μια απώλεια ή μια αναπάντεχη ευκαιρία μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.

Η φράση αυτή δεν μας καλεί να παραιτηθούμε από τα όνειρα ή τους στόχους μας. Μας υπενθυμίζει, όμως, την ανάγκη για ταπεινότητα. 

Δεν είμαστε απόλυτοι κυρίαρχοι της ζωής μας. Υπάρχουν παράγοντες έξω από τον έλεγχό μας, και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ευέλικτοι, ανοιχτοί στις αλλαγές και πρόθυμοι να προσαρμοστούμε.

Επιπλέον, η ρήση μπορεί να ερμηνευτεί και με πνευματικό τρόπο. Ο «Θεός» συμβολίζει μια ανώτερη δύναμη ή τη μοίρα, που πολλές φορές γνωρίζει τι είναι καλύτερο για μας, ακόμη κι αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή. Έτσι, οι ανατροπές στη ζωή μπορεί να μην είναι τυχαίες αλλά αναγκαίες για την προσωπική μας εξέλιξη.

Συμπερασματικά, το να κάνουμε σχέδια είναι φυσικό και χρήσιμο. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως η ζωή έχει τη δική της σοφία – και ότι πολλές φορές, αυτά που μας φαίνονται ως αποτυχίες, μπορεί να είναι οι απαρχές για κάτι πολύ καλύτερο.


© Ελένη Λούκαρη-  Καλαϊτσίδου

Thursday, May 30, 2024

❤Ανθρωπιά κι αναγνώριση .❤

 


❤Ανθρωπιά κι αναγνώριση .❤

🏵️Η Ανθρωπιά!
Η  ανθρωπιά  δεν είναι πράξη —
είναι ανάσα ψυχής,
είναι τρόπος να υπάρχεις,
να βαδίζεις στη ζωή με την καρδιά σου
ζεστή μπροστά.

Είναι η καλοσύνη που απλώνεται
σαν φως σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Είναι η αγάπη που δεν μετράει,
που δίνεται σιωπηλά,
χωρίς όρους και όρια.

Μέσα μας, όλοι κουβαλάμε ένα κενό —
όχι απουσίας πραγμάτων,
μα απουσίας νοήματος.
Και το νόημα γεννιέται,
όχι όταν γεμίζουμε εμείς,
αλλά όταν γεμίζουμε άλλους.

Όταν το χέρι μας απλώνεται
εκεί που υπάρχει ανάγκη,
όταν το βλέμμα μας σταματά
εκεί που οι άλλοι προσπερνούν.

🏵️Η αναγνώριση!
Η αναγνώριση δεν είναι βραβείο.
Είναι ένα "σε βλέπω",
ένα "δεν είσαι μόνος",
ένα "μαζί".

Μόνο τότε γινόμαστε
αληθινά άνθρωποι.
Όταν υπάρχουμε, όχι για να πάρουμε,
μα για να γίνουμε γέφυρες.
Γέφυρες αγάπης, ελπίδας
και φροντίδας.

Το χαμόγελο και το ευχαριστώ
όλων αυτών που βοηθάμε,
θα έπρεπε να είναι η αμοιβή μας

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα
από το να βλέπεις ανθρώπους
να χαμογελάνε,
αληθινά και πίσω από το χαμόγελό
τους, από το δάκρυ τους 
να κρύβεσαι εσύ!

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Wednesday, May 29, 2024

Η δύναμη της υπομονής

 


Η  Εκκλησία τιμά την μνήμη της Αγίας Υπομονής, στις 13 Μαρτη και 29 Μάη κατά κόσμον Ελένη Δραγάση – Παλαιολόγου, που ήταν κόρη του Σέρβου δεσπότη Κωνσταντίνου Δραγάση και σύζυγος του βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου. 

Ως αυτοκράτειρα, επέδειξε συνέπεια, δικαιοσύνη και μεγάλη υπομονή. 

Με τον σύζυγο της προσπάθησαν να βρουν τρόπους σωτηρίας του Βυζαντίου καθώς και συμμάχους για την αυτοκρατορία που ψυχορραγούσε. Η Ελένη Δραγάση απέδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση της θέσης της.

Ο βίος της Αγίας Υπομονής

Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει.

Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων:

 «Η Βασιλίς αυτή με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής.

Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον.

Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. 
Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της.
 Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. 
Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. 
Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»
ΠΗΓΗ: 
https://www.daddy-cool.gr/epikerotita/megali-giorti-tis-orthodoksias-simera-29-ma%CE%90ou-agia-ypomoni-i-aftokrateira-pou-egine-monachi-kai-prostatida-ton-ftochon.html
Βοήθεια μας! 
Την  Ευλογία και την Προστασία της 
να έχουμε όλοι 
Να μας χαρίζει υγεία δύναμη και υπομονή 
για να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες 
 καταστάσεις της ζωής μας
***************************

💢ΥΠΟΜΟΝΗ ! 💢
Όλοι θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες
σε μια συγκεκριμένη στιγμή 
της ζωής μας . 
Ακόμη και όταν πιστεύουμε ότι 
πρόκειται να συντριβούμε,
 ο καθένας μας έχει τεράστια δύναμη
 που μπορεί να μας οδηγήσει μπροστά 
Τ Η Ν.  Υ Π Ο Μ Ο Ν Ή 

❤️Η Δύναμη της Υπομονής ❤️
Η υπομονή…
θέλει δύναμη.
Απαιτεί συνέπεια,
ζητά πειθαρχία.
Φέρνει δάκρυα –
μα στο τέλος
σου χαρίζει τη γλύκα που περίμενες.

Αυτός που μας καθοδήγησε
μέσα στη μέρα,
θα είναι δίπλα μας και τη νύχτα.
Η κολώνα του σκότους
γίνεται συχνά πυλώνας φωτός.
Όσο κρατάμε την υπομονή,
όσο μένουμε σταθεροί με επιμονή,
πιστεύουμε πως υπάρχει ακόμα μέλλον.
Πως μπροστά μας απλώνεται
ο παράδεισος που ποθούμε.

Είτε περιμένουμε την αγάπη,
είτε την επόμενη επιτυχία,
ή απλώς το επόμενο κεφάλαιο της ζωής —
η υπομονή μας θυμίζει
πως τα όμορφα πράγματα
έρχονται σ’ εκείνους που ξέρουν να περιμένουν.

Ας πάρουμε λοιπόν μια βαθιά ανάσα.
Ας μείνουμε ήρεμοι.
Και ας αγκαλιάσουμε,
με καρδιά γαλήνια και πίστη δυνατή,
τη σιωπηλή, γενναία δύναμη
της υπομονής.
Γιατί η υπομονή
δεν είναι αδυναμία.
Είναι σιωπηλή πίστη,
είναι εμπιστοσύνη στο αόρατο,
είναι η τέχνη του να περιμένεις
με την καρδιά ανοιχτή
και τα χέρια έτοιμα να δεχτούν
ό,τι καλό έρχεται.

Κάθε αναμονή είναι μια δοκιμασία,
αλλά και μια ευλογία μεταμφιεσμένη.
Κάθε στιγμή σιωπής
είναι χώμα που προετοιμάζεται
να γεννήσει καρπούς.
Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα…
η στιγμή που τόσο λαχτάρησες,
θα καταλάβεις ότι άξιζε.
Ότι κάθε δάκρυ, κάθε λεπτό,
κάθε ανάσα υπομονής
ήταν σπόρος μιας εσωτερικής άνοιξης.

ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ ΚΑΛΑΪΤΣΊΔΟΥ

Tuesday, May 28, 2024

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης. 29 Μαΐου 1453:

 

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης 29 Μαΐου 1453: 

Στις 29 Μαΐου, στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά σε μια ημερομηνία που σημάδεψε βαθιά την ιστορία του Γένους μας. 
Την ημέρα εκείνη του 1453, η Κωνσταντινούπολη, η καρδιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Ορθόδοξου Ελληνισμού, έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων. 
Η Άλωση της Πόλης δεν σήμανε μόνο την πτώση μιας αυτοκρατορίας, αλλά και το τέλος μιας μακραίωνης πολιτισμικής, θρησκευτικής και πνευματικής εποχής.

Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε το στολίδι του Βυζαντίου: κοιτίδα πίστης, πνεύματος, και ελληνικής ταυτότητας. 
Για έντεκα αιώνες στεκόταν αγέρωχη, σύμβολο της Ρωμιοσύνης.
 Όμως, στις 29 Μαΐου του 1453, μετά από μακρά πολιορκία, ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε θριαμβευτικά στην Πόλη.
 Οι υπερασπιστές της, λίγοι μα γενναίοι, πολέμησαν με ηρωισμό υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, ο οποίος έπεσε μαχόμενος, μένοντας για πάντα στη συλλογική μας μνήμη ως ο τελευταίος Αυτοκράτορας.

Η Άλωση δεν έσβησε το φως της Πόλης. 
Αντίθετα, το μετέφερε στην ψυχή του ελληνισμού. 
Η Αγιά Σοφιά σίγησε, μα η Ρωμιοσύνη ύψωσε τη φωνή της σε κάθε γωνιά του κόσμου,  σε θρύλους, τραγούδια, προσευχές. 
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ψιθυρίσματα αυτής της ελπίδας ήταν και παραμένει:
"Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι".…

❤️Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι❤️

Πάλι με χρόνια και καιρούς, το φως θα ξανάρθει πίσω,
εκεί που η Πόλη ράγισε, θα χτίσουμε ελπίδας   τοίχο 
Με προσευχή και θύμηση, με δάκρυ και με γνώση,
η Ρωμιοσύνη δεν μπορεί κανείς να την προδώσει.

Δεν είναι πέτρες και ναοί, μα είναι η ψυχή μας όλη,
που ακουμπά σε κάθε γης παλμό, μα ζει μες στην Πόλη.
Κι αν πέρασαν αιώνες πια, κι αν πέρασαν τα χρόνια,
Η φράση μες στις φλέβες μας αντηχεί  αιώνια 

Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι
η ιστορία δε σβήνεται, όσο η καρδιά μας ανασανει 
Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι
Πίστη - Πολιτισμό - ταυτότητα ποτέ δεν ξεχνάμε ! 




Λόγια που κράτησαν ζωντανό το όραμα της Πόλης – όχι μόνο ως γης, αλλά ως σύμβολο της πίστης, της συνέχειας και της ψυχής του Γένους.
 Λόγια ποτισμένα με δάκρυ και φως, 
που ταξίδεψαν από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, κρατώντας άσβεστη τη φλόγα της Ρωμιοσύνης. 
Ήταν η φράση-καταφύγιο μετά την Άλωση, 
όταν η καρδιά του Γένους χτυπούσε πληγωμένη,
 μα δεν σταματούσε να ελπίζει.
Δεν είναι κάλεσμα πολέμου. 
Είναι ψίθυρος καρδιάς. 
Είναι ο ελληνικός τρόπος να λέει πως τίποτα δεν χάνεται, όσο δεν ξεχνιέται.
Δεν ήταν μόνο η Πόλη που χάθηκε, ήταν ένα ολόκληρο σύμπαν πίστης, πολιτισμού και ταυτότητας.
 Μα η μνήμη δεν παραδόθηκε.
 Έγινε τραγούδι, προσευχή και θρύλος. 
Και το όραμα της επιστροφής, είτε κυριολεκτικά είτε πνευματικά, έγινε σύμβολο αντοχής και εθνικής συνέχειας.

Η 29η Μαΐου δεν είναι μόνο μέρα πένθους. 
Είναι μέρα μνήμης, αφύπνισης και ευθύνης. 
Για να γνωρίζουμε, να σεβόμαστε και να συνεχίζουμε.
 Για να κρατούμε το φως της Πόλης άσβεστο στις καρδιές μας, στη γλώσσα μας, στην ιστορική μας συνείδηση.
Το θρυλικό "Η Πόλις εάλω" ακούστηκε σαν κεραυνός σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. 
Από τότε, η ημέρα αυτή αποτελεί σημείο
 αναφοράς στη συλλογική μνήμη του
 ελληνισμού , ημέρα πένθους, μα και πίστης 
στο φως του γένους που δεν σβήνει.

Η Πόλις Εάλω. Αλλά η Ρωμιοσύνη ζει.
 Και ελπίζει. Και συνεχίζει . 


😥Η Πόλις Εάλω 😥

Η Πόλη εστέκει φρούριο, στο φως της χαραυγής 
κι οι καμπάνες θρήνησαν, στα βάθη κάθε γης 
Τείχη ψηλά κι απάτητα, μα η μοίρα ήταν βαριά,
κι ο Μωάμεθ πλησίαζε με δύναμη  φονικά.

Ο Κωνσταντίνος στάθηκε, με σπαθί και προσευχή,
στης Πόλης την αιώνια και άγια την ψυχή.
Δεν παραδίνω τίποτα, φώναξε με βροντερή φωνή 
κι έγινε φλόγα η καρδιά, φωτιά στη κάθε γη.

Η Πόλις εάλω, είπανε, κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,
μα στου λαού τη μνήμη της, το φως αντανακλάει 
Γιατί μια Πόλη ζωντανή, στις φλέβες μας κυλά,
και η Ρωμιοσύνη ξέρει Ποτέ της να μην  ξεχνά! 

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου 


Monday, May 27, 2024

Γρηγόρης Λαμπράκης – Το φως δεν σβήνει

 


Γρηγόρης Λαμπράκης – Το φως δεν σβήνει


27 Μαΐου: Ημέρα Μνήμης Γρηγόρη Λαμπράκη

Στις 27 Μαΐου 1963 έφυγε από τη ζωή ο Γρηγόρης Λαμπράκης, μια εμβληματική φυσιογνωμία της νεότερης ελληνικής ιστορίας. 
Γιατρός, βουλευτής, καθηγητής πανεπιστημίου, πρωταθλητής στίβου και ακτιβιστής, ο Λαμπράκης αφιέρωσε τη ζωή του στον άνθρωπο, στην ειρήνη, στη δικαιοσύνη και στη δημοκρατία, 
μια εποχή πολιτικής έντασης και διχασμού.

Τη μοιραία νύχτα της 22ας Μαΐου 1963, μετά από ομιλία του σε εκδήλωση ειρήνης στη Θεσσαλονίκη, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Πέντε ημέρες αργότερα, στις 27 Μαΐου, υπέκυψε στα τραύματά του, προκαλώντας βαθύ συγκλονισμό στην κοινή γνώμη της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Ο θάνατός του δεν έσβησε τη φωνή του. Αντιθέτως, έγινε σύμβολο αντίστασης και ελπίδας. Το σύνθημα "ΖΕΙ", που γράφτηκε και φωνάχτηκε από χιλιάδες στόματα σε δρόμους και πλατείες, δεν ήταν μόνο ένας ύστατος φόρος τιμής. Ήταν μια δήλωση πως οι ιδέες δεν δολοφονούνται.

Η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη δεν τιμάται μόνο κάθε χρόνο.
 Τιμάται κάθε φορά που κάποιος μάχεται ειρηνικά για το δίκαιο. 
Κάθε φορά που η αλήθεια και η δημοκρατία ορθώνουν ανάστημα.
 Γιατί ο Λαμπράκης ζει – στους αγώνες, στις συνειδήσεις, στην ιστορία του λαού μας και το όραμα του είναι ζωντανό μες στην καρδιά για μια καλύτερη κοινωνία 


Στη Μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη
Το φως δεν σβήνει

Με λόγο καθαρό και με βήμα σταθερό,
για την ειρήνη βγήκε ο γιατρός κι αδερφός.
Δεν κράτησε σπαθί, μόνο κλωνάρι από ελιά,
κι όρθωσε ανάστημα σε κάθε συμφορά.

Χτυπήθηκε στο φως, μα έμεινε ψηλά,
στη μνήμη των λαών, στης ελπίδας τα φτερά.
Ο θάνατός του φλόγα, το αίμα του κραυγή,
σε δρόμους και πλατείες, ακόμα αντηχεί.

Στων νέων τις καρδιές, σπέρνει ακόμα ζωή,
με την αλήθεια όπλο η  πίστη του οδηγεί 
Για όσους δεν σκύβουνε, για όσους προχωρούν,
ήθος και ιδανικά του για αιώνες θα μιλούν 

Λαμπράκης! Όχι λέξη, μα σύμβολο ζωής,
στους νέους που ελπίζουν, στους λαούς της γης.
Όσο η δικαιοσύνη παλεύει, αργεί να φανεί,
ο Λαμπράκης πάντα θα ζει κι αναπνέει μαζί

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Wednesday, May 22, 2024

Καλημέρα χαρούμενη ευλογημένη μέρα!



 Καλημέρα σου λέω με μια αγκαλιά
Η ζωή ξεκινάει με γλυκιά ματιά
Ο ήλιος γελάει μες στη γειτονιά
Όλα μοιάζουν σαν όνειρα ζωντανά
Καλημέρα χαρούμενη ευλογημένη μέρα
Μες στην καρδιά μου αγάπη σαν αστέρι φέγγει πέρα
Κάθε λεπτό γεμάτο φως και προσμονή
Ας ζήσουμε τη μέρα σαν γιορτή

Στο τραπέζι καφές και μια προσευχή
Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι εδώ στη γη
Οι φίλοι γελάνε η ζωή μας καλεί
Σαν να χορεύει ο κόσμος σε μια στιγμή

Η φύση τραγουδάει με χρώματα παντού
Ο άνεμος χορεύει σε ρυθμούς του ουρανού
Ας πιάσουμε τα χέρια όλοι μια φωνή
Μαζί να φτιάξουμε την πιο όμορφη ζωή

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Monday, May 20, 2024

Σεβασμός- θαυμασμός



💗Σεβασμός- θαυμασμός - Ίχνη ψυχής 💗

 Αυτά τα δύο συναισθήματα πάνε συνήθως  πακέτο.

Ο θαυμασμός και ο σεβασμός είναι δύο συναισθήματα που δείχνουν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. 

Ο θαυμασμός γεννιέται όταν αντικρίζουμε κάτι όμορφο, σπουδαίο ή ξεχωριστό —
 ένα έργο τέχνης, μια πράξη καλοσύνης, έναν άνθρωπο με αξίες. 
Δεν βασίζεται στη ζήλια, αλλά στην 
αναγνώριση και στην εκτίμηση.
Ο σεβασμός, από την άλλη, είναι θεμέλιο 
για κάθε υγιή σχέση. Δείχνει ότι αναγνωρίζουμε 
την αξία του άλλου, τη διαφορετικότητά του 
και τα δικαιώματά του. 
Χωρίς σεβασμό, η κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί.
 Είναι η βάση της δικαιοσύνης, της ευγένειας και της αρμονικής συμβίωσης.
Όταν ο θαυμασμός συνοδεύεται από σεβασμό, 
τότε γεννιέται η αληθινή εκτίμηση, 
 ένα αίσθημα βαθύ και ουσιαστικό, που μας 
οδηγεί στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Άλλωστε όποιον θαυμάζουμε, τον σεβόμαστε κιόλας.
Στη ζωή συναντούμε πολλούς ανθρώπους, 
κάποιοι θα σταθούν δίπλα μας για μια ζωή 
κι άλλοι όχι.  
Όλα όμως οφείλονται από την συμπεριφορά 
τη δική μας και τη δική τους.
Τον σεβασμό τον εμπνέεις, δεν τον απαιτείς.
Το ίδιο ισχύει και για τον θαυμασμό, που αν το εμπνεύσεις σε κάποιον δε σβήνει δεν  ξεχνιέται ποτέ, σε ανεβάζει στα μάτια του και σε βοηθά 
να κερδίσεις τον σεβασμό του. 
 
Από μακριά…
να λάμπεις σαν φεγγάρι 
σε νύχτα σιωπηλή,
να σε θαυμάζουν όχι για το φως,
μα για τη γαλήνη που σκορπάς.

Από κοντά…
να σε σέβονται — όχι για τα λόγια σου 
μα για τις σιωπές σου που μιλούν
με αλήθεια, με πράξεις, με καρδιά.

Και όταν φύγεις…
να μην αδειάζει απλώς ο τόπος,
να σε θυμούνται —
όχι γιατί ήσουν τέλειος,
αλλά γιατί άφησες πίσω σου
 την αγάπη, το φως, 
τις  πράξεις σου, την σιγή σου 
Την ψυχή σου γεμάτη 
σεμνότητα και αλήθεια.
και να γεμίζει η μνήμη,
με ίχνη ψυχής,
με άρωμα ψιθύρων
που άγγιξαν ανθρώπους
και έμειναν...

🌹Ίχνη Ψυχής 🌹
Από μακριά, σαν φως να λάμπεις, 
να ταξιδεύεις με βλέμμα που σιωπά 
Να σε κοιτούν, να μη σε φτάνουν,
μα η ψυχή τους πάντα να σε κρατά.

Κι όταν κοντά σ’ εσένα φτάσουν,
να βρουν φως, γαλήνη στη σιγή 
Όχι με λόγια, μα με το βλέμμα,
να σέβονται ό,τι δεν λέει η φωνή.

Κι όταν φύγεις, να μη σβήσεις,
σαν σκιά μέσα  στη βροχή…
Να ’χεις αφήσει πίσω ίχνη,
μιαν αγκαλιά, μια προσευχή.

Να σε θυμούνται σαν τραγούδι
που γλυκά τους συντροφεύει,
σαν αλήθεια που δεν χάνεται
όσο κι αν  ο καιρός να φεύγει 

Δεν θέλει δύναμη η ψυχή,
μονάχα αλήθεια και σιγή…
Κι ο κόσμος όλος σε θυμάται
αν τον αγγίξεις με την ψυχή..

Ελένη Λούκαρη -Καλαϊτσίδου 
©