Εθελοντές καρδιάς

💢Εθελοντές της Καρδιάς💢

Για  πες μου, έχεις ακούσει το κάλεσμα της ψυχής ,  τον ψίθυρο που σε προσκαλεί να δώσεις τον χρόνο σου, την αγάπη σου, τα πάντα σε καποιον;
Να δώσεις  ένα χέρι όπου χρειάζεται βοήθεια;
Να πυροδοτήσεις μια φλόγα όπου η ελπίδα έχει υποχωρήσει;

Ένα χέρι βοήθειας, μια στοργική καρδιά,
αυτά είναι δώρα που μπορούμε να προσφέρουμε, μέσω της εθελοντικής εργασίας και να γεμίσουμε την καρδιά με αισιοδοξία, σε αυτούς  που την έχουν ανάγκη,  για να ελπίζουν ότι μπορούν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.

Να δίνεις σημαίνει να ανυψώνεις το ανάστημα της ψυχής σου.

Σημαίνει να γίνεσαι γέφυρα, να αφήνεις πίσω σου ίχνος φωτός.

Σημαίνει να πιστεύεις πως ο κόσμος μπορεί να ξαναγεννηθεί, κάθε φορά που μια καρδιά αγγίζει μιαν άλλη.

Ο Εθελοντισμός δεν είναι απλώς μια πράξη,

αλλά ένας τρόπος ύπαρξης.

Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ζωή δεν μας ανήκει μόνο για τον εαυτό μας,

αλλά ριζώνει μέσα σε μια κοινότητα,

σε έναν αόρατο ιστό από καρδιές που πάλλονται μαζί.

Ο εθελοντισμός δεν γνωρίζει όρια:

ούτε χρώμα, ούτε φυλή, ούτε ηλικία, ούτε σύνορα.

Καταργεί τις διακρίσεις,

επειδή αγγίζει την κοινή ουσία του ανθρώπου.

Εκεί, στο κέντρο της καρδιάς, ποτίζει την ψυχή,

και επιστρέφει πάλι στην καρδιά, πιο καθαρός, πιο φωτεινός στο νου, να μην υπάρχουν το "εγώ" και "εσύ", αλλά μόνο το "μαζί".

Γιατί δεν προσφέρουμε μονάχα κάτι στον άλλον·

αναγνωρίζουμε πως η ανθρώπινη ουσία

είναι να μοιράζεται, να ενώνεται, να ανασταίνεται μέσα από την αγάπη.

Ο Εθελοντισμός δεν ζητάει αντάλλαγμα, ούτε υπολογίζεται με το μέτρο της αγοράς, 

γιατί η προσφορά είναι φιλοσοφία ζωής.

Είναι πράξη άδολη,

μια υπέρβαση του εγώ που μας επιτρέπει να αγγίξουμε το Εμείς.

Γιατί η χαρά του να δίνεις είναι η μυστική ανταμοιβή,

ένα φως που μένει άσβεστο μέσα σου.

Η αγάπη, όταν προσφέρεται, δεν λιγοστεύει·

μεγαλώνει, ριζώνει, γίνεται συνήθεια,

και μεταμορφώνει τον τρόπο που κοιτάζουμε τον κόσμο.

σβήνει τα στερεότυπα, ακυρώνει τις προκαταλήψεις,

και κάνει τα όνειρα του άλλου να βρουν ρίζες και φτερά.

Στην καρδιά του εθελοντισμού κρύβεται ένα παράδοξο:

όσο περισσότερο δίνεις, τόσο πιο πλήρης γίνεσαι.

Η χαρά του άλλου επιστρέφει σαν καθρέφτισμα,

και ξυπνά μέσα σου τη βεβαιότητα

ότι η ζωή αποκτά νόημα μόνο όταν μοιράζεται.

Η πράξη της προσφοράς ανυψώνει το ανάστημα της ψυχής.

Εθελοντής δεν είναι απλώς αυτός που βοηθά·

είναι αυτός που επιλέγει να ζει με ανοιχτή καρδιά.

Που κάνει την αγάπη πράξη καθημερινή,

μια ήσυχη δύναμη που μεταμορφώνει τον κόσμο.

Κι έτσι, κάθε χειρονομία — όσο μικρή κι αν μοιάζει — γίνεται φως.

Και αυτό το φως δεν σβήνει ποτέ, κάνει τον κόσμο πιο φωτεινό και νέο,  γιατί έχει την πηγή του στην ίδια την ουσία του Ανθρώπου.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Το Πουλί και η Σιωπή της Καρδιάς

 

Το Πουλί και η Σιωπή της Καρδιάς

Ένα πουλί ταξίδευε αδιάκοπα χωρίς να αναπαύεται.
Πέρασε βουνά, ποτάμια, θάλασσες∙ γνώρισε τόπους ξένους και ουρανούς αμέτρητους.
Όμως όσο και  μακριά κι αν  πετούσε , μέσα του ένιωθε ένα μεγάλο  κενό.

«Γιατι δεν είμαι ευχαριστημένος; 

Ίσως χρειάζομαι μεγαλύτερες αποστάσεις», έλεγε.

Και κάθε μέρα σε κάθε νεα  πτήση  η καρδιά γινόταν πιο βαριά, κάθε ορίζοντας πιο αδιάφορος.

Μια μέρα, κουρασμένο, με βαριές τις φτερούγες στάθηκε σε έναν βράχο. 

Ησυχία απλωνόταν  γύρω του.
Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή άκουσε μια φωνή αχνή, σχεδόν ξεχασμένη:

«Αλήθεια που θέλεις να πας ;  Γιατί δεν είσαι χαρούμενος; 

Μήπως δεν είναι οι αποστάσεις που γεμίζουν την ψυχή σου ; Αλλά ο δρόμος που δείχνει η καρδιά.»

Ήταν η ίδια του η καρδιά που του μιλούσε.

Το πουλί σταμάτησε, έκλεισε τα μάτια του και συλλογίστκε  

Τόσα χρόνια πετούσε  και ποτέ δεν ρώτησε την καρδιά του. 

Δεν ήθελε άλλα ξένα μέρη· ήθελε να βρει έναν τόπο όπου θα τραγουδά και θα ανήκει.

Έτσι γύρισε πίσω, ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς , στα μέρη όπου ένιωθε του χτύπους της να χτυπούν δυνατά .

Κι όταν βρήκε ένα δέντρο, γεμάτο κλαδιά έτοιμα να το φιλοξενήσουν κάθησε πάνω στα κλαδιά .

 Εκεί κελάηδησε για πρώτη φορά με αληθινή χαρά , χωρίς φόβο και κατάλαβε ότι το αληθινό ταξίδι δεν μετριέται σε μίλια, αλλά σε βήματα συμφιλίωσης

 με την καρδιά

Δίδαγμα :

Η ζωή είναι ταξίδι — για κάποιους μεγάλο, για κάποιους μικρό.

Κι όμως, όταν συνειδητοποιήσεις ότι πέρασες στιγμές που δεν σε γέμισαν, ότι διέσχισες δρόμους χωρίς να γεμιζεις την καρδιά και χωρίς το προσωπικό σου νόημα, να ξέρεις πως ποτέ δεν είναι αργά.

Μπορείς να αλλάξεις πορεία. 

Να ακουμπήσεις τις επιλογές σου στην καρδιά. 

Να επιλέξεις τον δρόμο που αυτή σε οδηγεί.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Το Σημάδι του Θεού

💢Το Σημάδι του Θεού 💢

Μια ψυχή μόνη ,  κουρασμένη , πληγωμένη από την κακία του κόσμου ,  προσευχόταν πολλά  χρόνια και  ζητούσε από τον Θεό ένα σημάδι, έστω τόσο δα,  μια απάντηση μέσα στην έρημο της μοναξιάς. 

Κάθε βράδυ άνοιγε την καρδιά της σαν θυρίδα, με δάκρυα και φόβο και περίμενε.

Ώσπου μια μέρα, σαν να της απάντησε ο Θεός, η πόρτα της ζωής της άνοιξε. Μπήκε ένας άνθρωπος που έλαμπε ολόκληρος. με φως αβίαστο,  χωρίς μεγαλοστομίες. 

Έφερνε μαζί του αγάπη, τρυφερότητα· πλησίασε την ψυχή εκεί που κανείς δεν είχε τολμήσει να την  κοιτάξει,  χωρίς να φοβηθεί. Χάιδεψε τις πληγές της και φίλησε με σεβασμό  και καλοσύνη τα  πιο κρυφά και πληγωμένα μέρη της .

Σιγά σιγά, η ψυχή στάθηκε ξανά στα πόδια της. Ένιωσε πως μπορεί να ζήσει, να ελπίσει, να ανασάνει. Ένιωσε να βαδίζουν πλάι - πλάι  μαζί .με ένα ανθρωπο.

Μα τότε, γεμάτη τρόμο μήπως χάσει ξανά όσα βρήκε,  ξύπνησε ο φόβος, ο παλιός φύλακας. Αντί για ευγνωμοσύνη, ήρθε η  άμυνα. 

Άπλωσε τα χέρια και  τον έσπρωξε με βία , τον κλώτσησε και μάτωσε την ψυχή του, την αθωότητά του.

Κι όμως, δεν έπαψε να φέρει φως. Έμεινε για λίγο σιωπηλός,  χωρις να αντιδράσει και  δεν κράτησε μέσα του κακία.  Δεν επέτρεψε στις πληγές της ψυχής να φέρει κι άλλη πληγή . 

Γιατί ήξερε πως όποιος πονάει πολύ, δυσκολεύεται να δεχτεί αγάπη.

Όμως από εκεί και πέρα  τα βήματά του έγιναν πιο προσεκτικά. Άρχισε σιγα- σιγά  να απομακρύνεται από κοντά της. 

Η ψυχή, μόλις έμεινε μόνη πάλι, αισθάνθηκε την αλήθεια της απώλειας και τότε κατάλαβε πως πολλές φορές η σωτηρία δεν είναι κάποιο θαύμα με αστραπές, αλλά μια ζεστή αγκαλιά που περιμένει να την αποδεχτείς και να μοιραστείς κάθε σου συναίσθημα 

Μερικές φορές ο Θεός απαντά στις προσευχές μας όχι με θαύματα, αλλά με ανθρώπους. 

Μα η μεγαλύτερη δοκιμασία δεν είναι να λάβουμε το δώρο, αλλά να το αναγνωρίσουμε και να το κρατήσουμε χωρίς να το φοβηθούμε.

Αλλά όταν πετάς τα δώρα που στέλνει ο Θεός ,  ανθρώπους τρυφερούς  που σε αγάπησαν ανιδιοτελως , είναι σαν να πετάς τον ίδιο τον Θεό.

Γιατί  μια αγάπη που έρχεται  να σκεπάσει τους καημούς σου , είναι πολύτιμη και εύθραυστη. Όταν τη βρεις — έστω και μέσα στην αμηχανία σου — μην κάνεις το λάθος να τη διώξεις ,  κράτα την σφιχτά σαν πολύτιμο θησαυρό.

 Η απόρριψη μπορεί να μοιάζει ασφάλεια, αλλά συχνά είναι η πιο παγωμένη μοίρα.

Δεν χρειάζεται να φοβάται κανείς και να δοκιμάζει  αντοχές ανθρώπων, όταν μπορεί να επιβιώνει με  αγάπη και  τρυφερότητα. 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου