Οι χιλιάδες ήρωες που πολέμησαν τότε στον ελληνοιταλικό πόλεμο στην αντίσταση της Κατοχής και στον αγώνα για την απελευθέρωση έχουν κάποιο τρόπο αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πολλοί από αυτούς ήταν πρωταγωνιστές και χάρισαν τη ζωή τους στο ιδανικό της πατρίδας μένουν στη λήθη αφού οι μνήμες ανασύρουν μόνο τα ονόματα του Ιωάννη Μεταξά, του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, που κατέβασαν τη Ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη και μερικών άλλων.
Υπήρχαν όμως και εκείνοι οι αφανείς ήρωες που δεν δίστασαν να σηκώσουν το παράστημά τους και άφησαν τα κόκκαλά τους στα βουνά της Αλβανίας ή επέστρεψαν στην πατρίδα τους τραυματισμένοι.
Μια συγκινητική ιστορία από τον Σταύρο Παπαδόπουλο αφιερωμένη σε όλους αυτούς που δώσανε σώμα, ψυχή και αίμα στις χιονισμένες πλαγιές για την πατρίδα... στον θείο του που ένα μέλος του σώματος του έμεινε εκεί στην Πίνδο και στον πατέρα του...που πολέμησε και λαβώθηκε εκεί!!!
Κάποτε στο Τεπελένι εικοσάχρονα παιδιά...
έπαιζε ένα παλιό γραμμόφωνο
Κι οι αναμνήσεις ποτάμι ξεχύθηκαν στο μυαλό δάκρυσαν
τα μάτια ...
Χιόνιζε συνέχεια εκείνο το βράδυ. Το κρύο περνούσε ως το κόκκαλο
Όλοι οι φαντάροι γύρω από τις φωτιές που είχαν ανάψει από νωρίς.
Απέναντι τους η ανθρωποφάγος κορυφή του βουνού χαμένη μέσ΄ τα σύννεφα.
Χάσκουν τα στόματα από τα τσιμεντένια πολυβολεία ...πίσω τους οι Ιταλοί
Το πρωί ήρθε εντολή από το αρχηγείο να το καταλάβουμε!
Αδύνατον λέει ο ταγματάρχης δεν μπορώ να οδηγήσω τα παιδιά στην σφαγή. ..
Πως να ανεβάσεις 1000 παγωμένους στρατιώτες στην κάθετη κρυσταλλωμένη πλαγιά, εκεί που δεν γαντζώνει ούτε το σίδηρο και που τα πολυβόλα την γαζώνουν..
Αδύνατον! !!
Μόνο το βράδυ εθελοντές....
Εγώ παιδιά θα πάω. ..κι όποιος θέλει έρχεται
Είπε ο λοχίας, αν εμείς παγώνουμε αυτοί θα έχουν γίνει κούτσουρα. ..
Ο λοχίας ένας μελαχρινός μικρασιάτης μεγαλωμένος στην Θράκη παλικάρι σωστό. ..
Το μοναχοπαίδι της φαμίλιας...
Έβγαλε από το χιτώνιο του την Παναγίτσα που του έδωσε η μάνα του πριν φύγει..
Για την πατρίδα μάνα φώναξε...
Ναι παιδί μου για την πατρίδα...αλλά να προσέχεις.....σε έχω ένα...
Και κύλισε ένα δάκρυ στα μάγουλα της
Ακολουθούν σαράντα πίσω τους ακολουθούν κι άλλοι..από τον λόχο...αλλά οι σαράντα μπροστάριδες χάθηκαν μεσ την χιονοθύελλα... φαντάσματα στο σκοτάδι...
Ανεβαίνουν. ..Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν. ..Δεν τους χτυπούν τα πολυβόλα, μα τους χτυπά η θύελλα
Τους ξυλιάζει τα πόδια, τους αχρηστεύει τα χέρια μέχρι και το δάκρυ τους παγώνει
Ανεβαίνουν κάθε τόσο χάνουν και κάποιον
Φτάνουν στην κορυφή σχεδόν οι μισοί...οι άλλοι μισοί μείναν στο παγωμένο χιόνι τα πόδια τα χέρια τους παγωμένα...κρυοπαγήματα!
Πιάνουν τους Ιταλούς στον ύπνο! !! Λίγοι οι Ιταλοί.. σαν τα παγωμένα πουλάκια τους πήρε ο ύπνος γύρω από την φωτιά...Οι υπόλοιποι κατέβηκαν στις γραμμές τους.. πολύ κρύο, δεν άντεχαν...
Οι Ιταλοί δεν είναι δειλοί πιάνονται στα χέρια
Τα δικά μας παιδιά με τους Ιταλούς Άλπινους κυλιούνται στο χιόνι παλεύουν με νύχια και με δόντια
Γλιστρούν και πέφτουν στις τρύπες στις παγωμένες χαράδρες
Στο τέλος θεριά σωστά νικούν οι Έλληνες
Καταλαμβάνουν την παγωμένη κορυφή
Υψώνουν την Ελληνική σημαία. ..
Πόσο αίμα όμως πόσα κορμιά έφαγε το θηρίο εκείνη την ματωμένη αυγή εκεί ψηλά στο Τεπελένι...
Πόσες αναμνήσεις θεέ μου...
Πόσοι φίλοι χάθηκαν σ εκείνο το χιονισμένο βουνό...
Εικοσάχρονα παιδιά τότε το αίμα τους έβραζε
Κάποτε στο Τεπελένι εικοσάχρονα παιδιά
σε μια ματωμένη χλαίνη ....
Έπαιζε ένα παλιό γραμμόφωνο
Κύλησε ένα δάκρυ στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του
Κοίταξε το ξύλινο πόδι του ανάμνηση από εκείνη την ματωμένη αυγή...
Τι έπαθες φίλε ρώτησε κάποιος
Και τι να πεις πως να καταλάβει ο κόσμος την πληγή που του άνοιξε το τραγούδι και οι αναμνήσεις...
Η παρέλαση συνεχιζόταν με εμβατήρια...πόσο ψεύτικα όμως...
Βγήκε μπροστά στους επίσημους πέταξε το μπαστούνι του έβγαλε στο μεϊντάνι το ξύλινο πόδι του το σήκωσε ψηλά και φώναξε με βραχνή τρεμάμενη φωνή...
Ποτέ πια πόλεμος ζήτω η Ελλάδα...
Τι κρίμα όμως το αίμα και τα κορμιά που δώσαμε τότε...
Τώρα οι Γερμανοί ξανά στην χώρα μας τι ντροπή!!!
Κλαίω μάνα πατρίδα κλαίω...φώναξε με βραχνή φωνή!!!
Ζήτω η 28 Οκτώβρη φώναξε για τους συντρόφους που πέθαναν που έδωσαν το αίμα το σώμα τους τα πόδια και τα χέρια τους που έμειναν μαζί με την ψυχή τους στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας...Πόγραδετς Σαραντάπορο...τι κρίμα...ποτέ πια πόλεμος!
Μην τον ακούτε φώναξε κάποιος μια οβίδα τον χτύπησε στο κεφάλι και στο πόδι... από τότε τρελάθηκε!!
Μαύρα τα δάκρυα του...
Άφησε με...
φώναξε στον αστυνόμο...
Ποιος είσαι τον ρώτησε...
Είμαι η Ελλάδα φώναξε...και του έδειξε το παράσημο του στο στήθος....
Έχω δώσει, το αίμα μου γι αυτήν εγώ και οι σύντροφοί μου...
Ο Κώστας ο Γιάννης.. ο Γιώργος άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί...ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ...ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!!!
Τον έσπρωξε...ο αστυνόμος να πάει στην άκρη παραπάτησε
στο Κομμένο του πόδι... Χειροκρότησε ο κόσμος φοβήθηκαν οι αρχές την φασαρία
Ψηλά το κεφάλι λοχία μην κολλάς του φώναξαν
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ!!!ΖΗΤΩ Η 28 του ΟΚΤΩΒΡΗ
Επανέλαβε το πλήθος!!!!
26 /10 / 20 Σταυρος "Valentino" Καληνύχτα!!!
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΕΧΥΣΑΝ ΚΑΘΕ ΡΥΝΙΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ !!. Γιατί σε αυτούς αξίζει !!
Ένα υπέροχο ποίημα της αγαπημένης μου φίλης ποιήτριας Όλγα Μακροπούλου από το προσωπικό της προφίλ στο Facebook, η οποία με τόσο ευαισθσία εκφράζει τα όμορφα συναισθήματά της για την παλιά Αθήνα .
Με τους υπέροχους στίχους μας ταξιδεύει και μας μαγεύει.
Θερμά συγχαρητήρια γλυκιά μου φίλη αγαπημένη.
Ας αφεθούμε στους στίχους!!
Ω.! Αθήνα μου παλιά
με τις τόσες ομορφιές σου,
με τα στενά και τις
ανηφοριές σου.
Στις γλάστρες ο βασιλικός
και της γαζίας οι περίφημες
η μυρωδιές σου.
Στους δρόμους κατηφορίζανε
τα μόνιππα και της λατέρνας
η γλυκειά η μελωδία.
Απλωνότανε παντού σ' ολες
της παλιές όμορφες
γειτονιές σου.
Το κοκκινέλι και η ρετσίνα σου
στα ταβερνάκια τα αλλοτινά σου.
Ω.! Αθήνα αλησμόνητη παλιά
με τις τόσες ομορφιές σου
με τα στενά και τις ανηφοριές σου
στις γλάστρες ο βασιλικός
και τις Γαζίας οι περίφημες
οι μυρωδιές σου.
ΟΛΓΑ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η Όλγα Μακροπούλου ποιήτρια γεννήθηκε στη Λήμνο και η καταγωγή της είναι από τη Σύμη .
Από μικρή ηλικία της άρεσε η λογοτεχνία και η ποίηση .
Οι δάσκαλοί της διέκριναν ένα ξεχωριστό ταλέντο που είχε στην απαγγελία και έχει απαγγείλει πολλά ποιήματα σε όλα της τα σχολικά χρόνια
Η Όλγα έχει εκδώσει τρεις συλλογές ποιημάτων
1. Μήνυμα λευτεριάς
2.Ποιήματα
3. Ειρήνη στη Γη
Οι υπέροχοι στίχοι της και τα ποιήματά της, κρύβουν μέσα τους, ένα συναίσθημα ευαίσθητης ψυχής που μας μαγεύει και μας ταξιδεύει σε ένα αιθέριο σύμπαν, για να συναντήσουμε τους ευαίσθητους συνειρμούς της, στολισμένους με όμορφες εικόνες τρυφερού έρωτα και ύμνους τρυφερής αγάπης ξεχειλισμένες με την ομορφιά της φύσης , και πολύ συχνά μας με ποιήματά της μας υπενθυμίζει τα εθνικά ιδεώδη, ξέχειλη από την υπέρμετρη αγάπη της στην Πατρίδα .
Επίσης πέντε ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στο βιβλίο Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020.
Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια λογοτεχνικά και είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Εύχομαι ολόψυχα στην εκλεκτή μου φίλη Όλγα Μακροπούλου ποιήτρια , οι ποιητικές της δημιουργίες έχουν καλές διαδρομές .
Εύχομαι η μούσα της να στέκεται πάντα στο πλευρό της και να δημιουργεί υπέροχα ποιήματα.
Εύχομαι ολόψυχα αγαπημένη μου φίλη " γλυκιά σαν ζάχαρη να είναι η ζωή σου και περιβόλι ολάνθιστο να είναι η ψυχή σου" .
Και η δεύτερη να καλωσορίσεις ...τη νέα σου μέρα .. τα υπόλοιπα... κάντα με όποια σειρά θέλεις..ή μην τα κάνεις και καθόλου ...
Στη ζωή μας έρχονται και μέρες δύσκολες, που σε πιάνει το παράπονο, μια θλίψη που σου τρώει τα σωθικά, γιατί άλλα θέλεις και άλλα κάνεις, που άλλα θέλεις να πεις, άλλα λες και άλλα καταλαβαίνουν οι άλλοι, που άλλα πίστευες ότι θα αντέξεις.
Είναι αυτές οι στιγμές που απλά κάθεσαι ήσυχος στον καναπέ του σπιτιού σου, που θες να φωνάξεις δυνατά, που νομίζεις ότι σου φταίνε όλα και όλοι, αλλά αυτός που σου φταίει μόνο είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Τότε τι κάνεις ;
Τον βάζεις απέναντί σου, του θυμώνεις στην αρχή , τον μαλώνεις και αφού του σκουπίσεις τα δάκρυα, να του μιλήσεις μ’ αγάπη, να του χτενίσεις τα ανακατεμένα μαλλιά, να τον αγκαλιάσεις, να του δώσεις ένα μεγάλο φιλί και να τον συγχαρείς για όσα έκανε αλλά κυρίως για όσα μπόρεσε ή για όσα δεν μπόρεσε ή δεν φοβήθηκε να κάνει.
Τότε θα δεις να σου χαμογελά ο άλλος σου εαυτός, αυτός που μέχρι τώρα σε κατέκρινε γιατί τον αποδέχεσαι, τον συγχωρείς για να προχωρήσετε και πάλι μαζί συμφιλιωμένοι.
Αυτός που μέχρι τώρα σου μιλούσε μόνο για τις αποτυχίες και για τους φόβους σου.
Αυτός που όλα λάθος τα μετρούσε.
Αυτός που πίστευες πως δεν θ’ αλλάξει ποτέ ή δεν θα αντέξει στα δύσκολα κι όμως τώρα στέκεται απέναντί σου γεμάτος κατανόηση και σου χαμογελά.
Χαμογέλασέ του κι εσύ.
Χαμογέλασέ του για να ξέρει πως κατάλαβες...
Χαμογέλασέ του γιατί το αξίζει... Χαμογέλασέ του γιατί έτσι θα μείνει για πάντα δίπλα σου...
Χαμογέλασέ του για όλες τις φορές που τον πρόδωσες...
Τέλος χαμογέλασε γιατί είναι το μόνο όπλο που διαθέτεις απέναντι σε όλα τα δύσκολα, τα παράξενα, τα στραβά, τα σκληρά και τα ταπεινωτικά σου συναισθήματα που προσπαθούν να σε καταπιούν...
Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει
" το γέλιο είναι ο ήλιος που απομακρύνει το χειμώνα από το ανθρώπινο πρόσωπο» και ναι, καμιά φορά αυτό το πρόσωπο τυχαίνει να είσαι εσύ…
Ένα μικρό αφιέρωμα στη γλυκιά μου συμμαθήτρια και φίλη για την έκδοση του πνευματικού της πονήματος "Το Καροτσάκι στον Αλιάκμονα" .
Είναι το πρώτο συγγραφικό δημιούργημα της Λένας Δημητριάδου, της δικής μας Λένας, της γλυκιάς μας συμμαθήτριας που μετά από 43 χρόνια βρεθήκαμε μέσα από τη σελίδα " Παλιές φωτογραφίες της Βέροιας " του κοινωνικού δικτύου του Facebook , με μια φωτογραφία που ανέβασε από τα εφηβικά της χρόνια και μετά να σφιχτοαγκαλιαζόμαστε με δάκρυα στα μάτια εκεί στον " Πολυχώρο Ελιας στο 1ο αντάμωμα των συμμαθητριών, τον Νοέμβριο του 2018 .
Αγαπημένη μου γλυκιά συμμαθήτρια και φίλη Λένα,
Στο υπέροχο βιβλίο σου νοσταλγείς εκείνα τα παιδικά σου χρόνια που μεγάλωσες στη Βέροια, με ένα βαθύ συναίσθημα ψυχής και αγάπης για την πόλη μας και των παιδικών σου αναμνήσεων που ήταν βαθιά χαραγμένες μέσα στην καρδιά σου .
Ας αφεθούμε λοιπόν λίγο στην ιστορία του οπισθόφυλλου.
Ένα κορίτσι μεγαλώνει ανέμελα στη Βέροια του 1960, ώσπου μια μετάθεση κι ένας ξαφνικός θάνατος την απομακρύνουν βίαια από την πόλη, ανατρέποντας τα πάντα στη ζωή της.
35 χρόνια μετά, ένα συνέδριο Μαθηματικών γίνεται αφορμή να επιστρέψει. Μέσα από τις περιπλανήσεις της στην αγαπημένη πόλη, ξαναζεί όμορφες και κωμικές καταστάσεις, ανησυχίες κι όνειρα, σκοτεινές πλευρές και τραγικά γεγονότα.
Το «Καροτσάκι στον Αλιάκμονα», πέρα από τον αυτοβιογραφικό του χαρακτήρα, είναι στην πραγματικότητα ένα νοσταλγικό ταξίδι στη δεκαετία του 1960, όπως αυτή βιώθηκε στην ελληνική επαρχία και όχι μόνο.
Μέσα από τα μάτια των παιδικών και των πρώτων εφηβικών χρόνων της ηρωίδας, ξετυλίγεται μια ολόκληρη εποχή.
Τα κερασάκια στα αυτιά των κοριτσιών, η μουσική στο πικάπ, τα μίνι και τα παντελόνια καμπάνα, η μαγεία της μεγάλης οθόνης, τα ανοικτά σπίτια, οι πολυκατοικίες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, η πολυτέλεια του τηλεφώνου, η εισβολή των ηλεκτρικών ειδών στο νοικοκυριό, οι τιμωρίες του δάσκαλου, τα παιδιά μεταναστών που μεγαλώνουν με τους παππούδες, τα πολιτικά φρονήματα, η δικτατορία. Όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα, σημαντικά κι ασήμαντα, που έκαναν ωστόσο αυτή τη δεκαετία να ξεχωρίζει.
Γλυκιά μου συμμαθήτρια και φίλη το όνειρό σου επιτέλους έγινε πραγματικότητα.
Εύχομαι από καρδιάς αυτό το υπέροχο βιβλίο να είναι καλοτάξιδο και καλοδιάβαστο , που την επιτυχία του τη θεωρώ βέβαιη .
Εύχομαι να κάνει μια όμορφη διαδρομή, όπως όμορφα ήταν και τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια.
Κι ας μην το ξέραμε τότε.
Θερμά συγχαρητήρια Γλυκιά μου !! Καλή επιτυχία!!
Το "Καροτσάκι στον Αλιάκμονα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία.
Θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία του εκδότη. Επίσης στον Ιανό και στο Public. Στη Βέροια στα
Ένα μικρό αφιέρωμα στον εκλεκτό ποιητή Ζαϊκίδη Κώστα που μέσα από την προσωπική σελίδα του Facebook μοιράζεται τα ποιήματά του και τα βαθιά του συναισθήματα αγάπης στο Θεό , στον άνθρωπο , στην αγάπη και στον έρωτα.
Υπέροχοι στίχοι σου , εκλεκτέ ποιητή μου, Ζαϊκίδη Κώστα η έκκληση για ένα δάκρυ, μια μετάνοια, που με τόσο ευαισθησία εκφράζεις, από εκείνους τους ανθρώπους που έφεραν την κοινωνία ολόκληρη την ανθρωπότητα σε αυτό το χάλι, που έκαναν τη ψυχή να κατρακυλά, αλλά και ένα δάκρυ που θα δροσίζει τις πονεμένες και ανεμοδαρμένες καρδιές!
Ένα δάκρυ από έναν άνθρωπο υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας όπως έλεγε ο ποιητής Ρίτσος.
Ας αφεθούμε στους υπέροχους στίχους του!!
ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΌ ΔΑΚΡΥ
Μόνο αυτό.
Ένα πράγμα ζηλεύω απ’ τους αμαρτωλούς.
Τους απόκληρους της κοινωνίας, τους «τελειωμένους»
της φαρισαϊκής μας αποτίμησης.
Το στερνό τους δάκρυ.
Μόνο αυτό.
Ένα δάκρυ κρυστάλλινο που τα διαμάντια ωχριούν μπροστά του
σαν γυάλινα απομεινάρια ενός κόσμου που καταρρέει και διαλύεται.
Ένα δάκρυ καυτό, καθάριο, λυτρωτικό,
απόσταγμα ψυχής ταλανισμένης.
Ένα δάκρυ απόλυτης συντριβής και μετανοίας.
Ένα δάκρυ που μπορεί να σβήσει κατάστιχα ζωής και
πύρινες κολάσεις.
Ένα δάκρυ που μπορεί να παραβιάσει λειαίνοντας σκουριασμένες
κλειδαριές και να ληστέψει παραδείσους με ένα μνήσθητι.
Ένα δάκρυ που μπορεί να βιάζει σωτηρίες
και άλλοτε να κατακαίει αμαρτωλούς βίους
και άλλοτε να δροσίζει καραβάνια σε ερημικές αμμοθύελλες.
Ένα τέτοιο δάκρυ ψάχνω, αμαρτωλό, με επίγνωση και συντριβή
σμιλεμένο ως ιδανικό εφόδιο για το καθ’ ομοίωσιν.
Μόνο αυτό.
Zaikidis Kostas
Σε Ευχαριστούμε πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας!
Θερμά συγχαρητήρια και για τη πρώτη σου ποιητική μου συλλογή " ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ" την οποία με πολλή αγάπη και μεράκι ετοίμασες .
Σου εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να είναι καλοτάξιδη και καλοδιάβαστη η ποιητική σου συλλογή από το αγοραστικό κοινό !! Καλή επιτυχία !!
Αγαπητοί φίλοι μου, όποιος επιθυμεί να γίνει κοινωνός του πρώτου πνευματικού πονήματος του Κώστα Ζαϊκίδη , μπορεί να μήνυμα στο στο email: ifestos36@gmail.com.
ή μήνυμα στο messenger του κοινωνικού δικτύου Facebook
Σε
μια αδιάφορη κοινωνία που ζούμε σήμερα, όπου κυριαρχεί η κακία, η ζήλια, η φτώχια και όχι
η καλοσύνη θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή σε
κάποιους ανθρώπους που κάνουν την κάθε μας στιγμή
ομορφότερη.
Είναι οι
καλοί άνθρωποι που σκέφτονται μόνο με την καρδιά τους και όχι με
το μυαλό τους. Δεν περιμένουν για ότι κάνουν κάποιο αντάλλαγμα. Διδάσκουν τον εαυτό
τους να τρέχει και να καλύπτει τη διαφορά με τους άλλους σε έναν κόσμο που δεν
περιμένει κανέναν.
Αν είναι άγνωστοι Θα
βάλεις τα δυνατά σου για να μπουν στη ζωή σου με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αν απ’
την άλλη, αν είναι δικοί σου θα κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις ακριβώς στη
θέση στην οποία βρίσκονται.
Να μην κάνουν ρούπι μακριά σου.
Δεν πασχίζουν να φανούν καλοί γιατί είναι αυθεντικοί. Δεν ξέρουν τι θα πει
δόλος ούτε τρέφονται απ’ το κράξιμο σε οτιδήποτε κινείται. Δεν υποβιβάζουν και
δεν υποτιμούν κανέναν, κι αυτό όχι λόγω καλών τρόπων ούτε επειδή θέλουν να τα
‘χουν καλά με όλους. Η αιτία είναι πολύ πιο απλή: αυτό τους βγαίνει.
Απ’ την πρώτη στιγμή που θα τους κοιτάξεις, απ’ τη λάμψη στα μάτια τους και τη ζεστασιά στο χαμόγελό τους, καταλαβαίνεις
ότι στη ψυχή τους δεν υπάρχει κακία
ή φθόνος, παρά μόνο ευγένεια. Είναι
αυθόρμητοι, χωρίς να κάνουν την παραμικρή, δεύτερη σκέψη, θα σε
βοηθήσουν.
Είναι σαν μια χαραμάδα φωτός που διαλύει το σκοτάδι. Είναι εκεί
για να σου υπενθυμίζουν πως έχεις δίκιο που πιστεύεις στην ύπαρξη αυτών των
ατόμων.
Να σου κρατήσουν το χέρι όταν το χρειαζόσουν κι ας σε είδαν για πρώτη
φορά πέντε λεπτά νωρίτερα. Δε γύρισαν το κεφάλι αδιάφορα, αλλά έτρεξαν να
βοηθήσουν. Μ’ όποιον τρόπο μπορούσαν. Και δίνουν. Πολλά και παντού. Όχι
μόνο σ’ εκείνους που αγαπάνε.
Αφήνουν στην άκρη τον εγωισμό τους πού και πού και προσπαθούν
να βρίσκουν πάντα την θετική πλευρά.Δεν έχουν τίποτα και (ειδικά) κανέναν για δεδομένο. Νιώθουν περήφανοι για όσα έχουν καταφέρει, αλλά δεν
προσπαθούν να φανούν σημαντικότεροι από τους άλλους.
Κι αν τύχει να πετύχεις κάποιον, δεν τον ξεχνάς ποτέ. Θυμάσαι, έστω μετά
από χρόνια, και την παραμικρή λεπτομέρεια του προσώπου του.
Σε βοήθησαν να μεταφέρεις τις βαλίτσες σου όταν έβλεπαν πως κόντευες να
πέσεις κάτω απ’ το βάρος ή έκαναν χώρο στην ομπρέλα τους την ημέρα που πετούσε
καρέκλες κι εσύ είχες ξεχάσει τη δική σου, ή όταν έπεσες κάτω και δεν μπορούσες
να σηκωθείς. Ναι, είναι αυτά τα τόσο μικρά και παράλληλα σημαντικά πράγματα που
σ’ αγγίζουν.
Η θετική τους ενέργεια μεταδίδεται, αυτομάτως, σ’ όποιον βρίσκεται κοντά
τους. Είναι ικανοί να σε κάνουν ν’ αλλάξεις πολλά μέσα σου.
Σου αλλάζουν τη διάθεση και χρωματίζουν κάθε γκρίζα πτυχή της ζωής σου απλά
και μόνο μ’ ένα χαμόγελο -το οποίο ξέρεις πως σίγουρα είναι αληθινό- , ένα
αστείο ή μία καλημέρα. Ταυτόχρονα, είναι κι ειλικρινείς, αλλά η διαφορά είναι
πως η ειλικρίνειά τους δεν πληγώνει, μόνο εκτιμάται. Κι αυτό επειδή έχουν βρει
τον τρόπο να δρουν, μονίμως, καλοπροαίρετα.
Όλα αυτά τους κάνουν ερωτεύσιμους. Γοητεύουν με το βάθος και την καθαρότητα
της ψυχής τους, αφοπλίζουν με τις ματιές τους, ζεσταίνουν με τα λόγια τους. Η
καλοσύνη τους είναι το δυνατό σημείο τους. Το πλεονέκτημά τους που κανένα άλλο
δεν το ξεπερνάει. Αυτή η αύρα που κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί.
Οι καλοί άνθρωποι κάνουν την κάθε στιγμή πιο όμορφη, πιο γεμάτη. Βγάζουν
απ’ τον καθένα τον καλύτερο του εαυτό. Κι όσο συνηθισμένο και ν’ ακουστεί,
μπορούν κι αλλάζουν τον κόσμο. Να τον κάνουν καλύτερο. Μέρα με τη μέρα.
Ξέρουν να μοιράζονται... ...ακόμα κι αν δεν έχουν πολλά.
Συχνά όμως πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, το καταλαβαίνουν βέβαια κάποια
στιγμή και πληγώνονται βαθιά γι’ αυτό, όμως δε μπορούν να αλλάξουν γιατί πιστεύουν πως εκεί έξω πρέπει να
υπάρχουν ακόμα άτομα που να εκτιμούν, να
αγαπούν, να νοιάζονται!
Όταν
αισθανθούν την αδικία, απομακρύνονται… χωρίς πολλά λόγια, αντιδικίες και
εξηγήσεις! Όπως
καλοσυνάτα μπήκαν στη ζωή σου, έτσι θα αποχωρήσουν από αυτή! Αθόρυβα!
Γι’
αυτό αν έχεις την τύχη να συναντήσεις κάποτε έναν τέτοιο άνθρωπο, μην κάνεις το
λάθος και τον χάσεις από τη ζωή σου!
Το
μόνο το οποίο χρειάζεται είναι να προσέξεις την συμπεριφορά σου.
Η ευτυχία λένε βρίσκεται σε μοναδικές στιγμές
που δίνουν ζωντάνια στην καθημερινότητα σου. Μια απόδραση στην εξοχή σου δίνει τη δυνατότητα να απολαύσεις τη φύση καθώς οι αλλαγές που συμβαίνουν σε αυτήν την εποχή
του φθινοπώρου, είναι εντυπωσιακές. Από
το πράσινο της άνοιξης και του καλοκαιριού, από τα ανθισμένα λιβάδια και τα
καταπράσινα δάση, η φύση μεταμορφώνεται και ειδικά στην Ελλάδα γίνεται μαγική. Χαιρόμαστε τα κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα , που σπέρνουν οι οξιές , οι βελανιδιές , οι καστανιές και τα πλατάνια στα δάση του βουνού. Οι απρόσμενες γνωριμίες τόπων όπως Στρουμφοχώρια και αποκαλύψεις Θεού και ανθρώπων δίνουν χρώμα στη ζωή μας!
Υπάρχουν στην Ελλάδα μας πολλοί όμορφοι προορισμοί, που τώρα το φθινόπωρο , έχουν μια παράξενη γοητεία που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού και μια απόδραση σε αυτούς θα ήταν δώρο θεού .
Μια απρόσμενη εκδρομή για να αποδράσεις απο τη καθημερινότητά σου και μια βόλτα στην εξοχή είναι μια θαυμάσια διέξοδος από το άγχος που μας προκάλεσε
ο κορονωιός! Καθαρός αέρας , πράσινο της φύσης και ηρεμία!
Έτσι
και εμείς μια παρέα συμμαθητριών χωρίς ιδιαίτερο προγραμματισμό, μια απόφαση στιγμής στο καφέ της Τετάρτης που μας πέρασε, αποφασίσαμε να κάνουμε μια υπέροχη εκδρομή στις
λίμνες Πρέσπες Καστοριάς και στην όμορφη Καστοριά και να στολίσουμε τη ζωή μας με υπέροχες εικόνες γαλήνηςηρεμίας και ξεγνοιασιάςστις 11 Οκτωβρίου 2020 με το Τουριστικό
Γραφείο Achileas tours Αλατσίδου Έλενα
Το ραντεβού στην Ελιά το πρωί στις 7.00
της Κυριακής . Μια ηλιόλουστη μέρα, με την ανατολή να την απολαμβάνεις
μέσα στο λεωφορείο με καλή παρέα και θετική ενέργεια, είναι ότι το καλύτερο να
σε προδιαθέτει για χαρούμενη διάθεση.
H πρώτη μας στάση Ιερά μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μκρόκαστρο. Σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής φορούσαμε μάσκες , λόγω covid- 19 όπως επίσης ήταν υποχρεωτική η μάσκα μέσα στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας , την οποία παρακολουθήσαμε.
Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μικρόκαστρο Σιατίστης, στη Δυτική Μακεδονία χτίστηκε στα μέσα περίπου του 18ου αιώνος. Διαδραμάτισε έντονο θρησκευτικό, εθνικό και κοινωνικό ρόλο, τόσο κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και του απελευθερωτικού αγώνα, όσο και σε όλες τις επόμενες ιστορικές εξελίξεις της περιοχής συνεισφέροντας πνευματική, υλική και πρακτική στήριξη.
Από το έτος 1993 λειτουργεί ως Ιερά Γυναικεία Μονή και σύμφωνα με τα Τυπικά του Ορθόδοξου Ανατολικού Μοναχισμού.
Η καθημερινή βέβαια ζωή των Μοναχών, όπως είναι
φυσικό, τους φέρνει απαραίτητα σε μια άμεση σχέση με το φυσικό περιβάλλον. Ο
ζωτικός χώρος λειτουργίας τους είναι η απέραντη αγκαλιά του φυτικού βασιλείου.
Οι Μοναχές ζώντας μακριά από τους θορύβους του κόσμου, πέρα από τα πνευματικά
τους καθήκοντα, στρέφουν το ενδιαφέρον τους στη μελέτη και έρευνα των φυτών,
των βοτάνων, των φρούτων και των προϊόντων της γης. Τα γεωργικά και κηπευτικά
προϊόντα και βότανα αποτελούν μέρος της βασικής διατροφής τους, αφού οι Μοναχοί
είναι κυρίως φυτοφάγοι, και η εγκράτεια και η περιορισμένη κατανάλωση τροφών
αποτελεί κανόνα ζωή.
Γαληνεύεις κυριολεκτικά!!! Το μοναστήρι είναι διατηρημένο σε πολύ καλή
κατάστασης και ο αύλειος χώρος εξαιρετικά περιποιημένος και φροντισμένος. Πόση ομορφιά και γαλήνη !!!
Μοναδική τοποθεσία για να την
αποθανατίσεις με το φωτογραφικό σου φακό.
Υπάρχει χώρος για στάθμευση, αγορά αναμνηστικών και καφετέρια. Μια
ξεχωριστή βυζαντινή εκκλησία από τις πολλές που διαθέτει η Καστοριά.
Αξίζει να την επισκεφθείτε!!!
Η επόμενη στάση μας οι λίμνες
Πρέσπες πουβρίσκονται
Βορειοδυτικά σύνορα της
Ελλάδας με την Αλβανία και την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας
βρίσκονται οι λίμνες των πελεκάνων και των ερωδιών, των σπηλαίων, των
ασκηταριών και των βυζαντινών μνημείων, των μικρών ψαράδικων χωριών…
Πρόκειται για δύο λίμνες γλυκού νερού, τη Μικρή και τη
Μεγάλη Πρέσπα, που συνθέτουν έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους στη
νοτιοανατολική Ευρώπη.
Η περιοχή, αν και μικρή σε έκταση, συγκεντρώνει πάρα
πολλές και σπάνιες μορφές υδρόβιας ζωής.
Κι αυτό την κάνει να ξεχωρίζει.
Εδώ βρίσκει καταφύγιο μία από τις μεγαλύτερες αποικίες
αργυροπελεκάνων και ροδοπελεκάνων στον κόσμο, με πληθυσμό περίπου 1200 και 500
ζευγάρια αντίστοιχα. Συνοπτικά έχουν καταγραφεί 272 είδη πουλιών, 143 από τα
οποία φωλιάζουν στην περιοχή.
Στα νερά των Πρεσπών ζουν 23 είδη ψαριών, εκ των
οποίων τα 9 είναι ενδημικά, δηλαδή απαντώνται μόνο στις λίμνες και σε κάποια
ποτάμια γύρω από αυτές και πουθενά άλλου στον κόσμο.
Λόγω της περιορισμένης γεωγραφικής τους εξάπλωσης τα
περισσότερα είδη είναι προστατευόμενα.
Ο ενδημισμός της ιχθυοπανίδας των Πρεσπών οφείλεται
στην παλαιότητα των λιμνών. Οι Πρέσπες μαζί με τη λίμνη Οχρίδα είναι οι
παλαιότερες λίμνες της Ευρώπης, με ηλικία μεγαλύτερη των 5,5 εκατομμυρίων ετών!
Η περιοχή των Πρεσπών έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως
κέντρο βιοποικιλότητας και προσελκύει το ενδιαφέρον επιστημόνων, ερευνητών και
φυσιολατρών από όλο τον κόσμο, όλες τις εποχές του χρόνου.
Πλούσια είναι και η χλωρίδα. Καταγράφονται πάνω από
2.000 είδη φυτών σε 49 διαφορετικούς τύπους οικοτόπων, από τους οποίους 7
θεωρούνται τύποι οικοτόπων προτεραιότητας.
Το ψάρεμα στις λίμνες απαγορεύεται κατά την περίοδο
της αναπαραγωγής των ψαριών σε ετήσια βάση (Απρίλιος- Ιούνιος).
Από τους
σημαντικότερους υδροβιότοπους της Ευρώπης, οι Πρέσπες θεωρούνται ως ο επίγειος
παράδεισος των μεταναστευτικών πουλιών και όχι μόνο. Εκατοντάδες είδη, πολλά
μάλιστα υπό εξαφάνιση, φωλιάζουν και αναπαράγονται εδώ, ανάμεσα στα οποία
ξεχωρίζουν οι αργυροπελεκάνοι, οι κορμοράνοι και
οι ερωδιοί. Εφοδιαστείτε με το δικό σας κατάλληλο εξοπλισμό
για παρατήρηση ή επισκεφθείτε το Παρατηρητήριο όπου μέλη
της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας θα σας δώσουν πολύτιμες
πληροφορίες για τα πουλιά και θα σας δανείσουν το τηλεσκόπιό τους για να τα
παρατηρήσετε.
Δεν παραλείψαμε να διασχίσουμε τη πλωτή γέφυρα που οδηγεί στο νησάκι του Αγίου Αχιλλείου στη Μικρή Πρέσπα, προκειμένου να θαυμάσουμε . τα ερείπια της ομώνυμης τρίκλιτης βασιλικής εκκλησίας που χρονολογείται από το 10ο αιώνα μ.Χ. Μοναδική εμπειρία αποτελεί και μια γνωριμία με τα πολλά ασκηταριά αλλά και τις βραχογραφίες στον όρμο των Ψαράδων και τις όχθες της Μεγάλης Πρέσπας.
Η γοητεία που ασκούν οι δίδυμες λίμνες είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, καθώς στις υδάτινες επιφάνειές τους καθρεπτίζονται οι δασωμένες πλαγιές των γύρω βουνών και το μοναδικό φυσικό τοπίο.
Πραγματικά το τοπίο μας συνεπήρε ! Η ομορφιά της φύσης σε όλο της το μεγαλείο !!
Εδώ ο χρόνος έχει
άλλο ρυθμό. Ξεχνάς την πίεση και το άγχος της καθημερινότητας και ακολουθείς
ήρεμους ρυθμούς στην απόλυτη σιγαλιά, που διακόπτεται μόνο από από τις φωνές
των ζώων και των πουλιών. Αφήνεσαι.
Ερημωμένοι οικισμοί,
εξαιρετικές γεύσεις και μυρωδιές.
Προσπαθείς να
συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι. Λατρεύεις να βλέπεις και να ακούς, ενώ όλες οι
εποχές του χρόνου περνούν από το οπτικό σου πεδίο.
Προσπαθείς να
συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι. Λατρεύεις να βλέπεις και να ακούς, ενώ όλες οι
εποχές του χρόνου περνούν από το οπτικό σου πεδίο.
Περπατώντας τη θρυλική πεζογέφυρα
των 650 μέτρων και αφού θαυμάσεις, αγναντέψεις, δεις ξεχασμένες ξύλινες βάρκες
και βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, φτάνεις στο μικροσκοπικό κατοικημένο νησάκι
Άγιος Αχίλλειος.
Στο συγκεκριμένο σημείο
αφουγκράζεσαι τον φυσικό πλούτο και αισθάνεσαι τη γαλήνη που σου προσφέρει
αφειδώς το τοπίο. Αδειάζεις και γεμίζεις ταυτόχρονα.
Πήραμε τον πρωινό μας μαζί με καφέ και
τοπικά γλυκά κουταλιού στον Άγιο
Αχίλλειο, σε ένα καλαίσθητο ξενώνα-καφέ- εστιατόριο
που λέγεται " Άγιος Αχίλλειος " Εκεί θαυμάσαμε τον
εσωτερικό του χώρο
με την art διακόσμησή του , βγάζοντας
φωτογραφίες Η τοπική κουζίνα λειτουργεί όλο το χρόνο.
Ο περιβάλλον χώρος του επίσης όμορφος καταπράσινος με φόντο
τη λίμνη Μ. Πρέσπα, προσδίδει μια υπέροχη αίσθηση
θαυμασμού .
Το τέλος της
περιήγησής μας στις λίμνες ήταν ο παραδοσιακός οικισμός των Ψαράδων που αποτελεί μία από τις φιλόξενες στάσεις για να
δοκιμάσει κάποιος ένα πεντανόστιμο γριβάδι, τις ξακουστές πιπεριές
Φλωρίνης και προπάντων τα φασόλια γίγαντες, συνοδεία
ντόπιου τσίπουρου.
Εδώ οι άνθρωποι θα σου πουν ότι γεννήθηκαν στις βάρκες. Το ψάρεμα και η λίμνη είναι η ζωή τους. Διηγούνται ιστορίες από τα παλιά, από τον Εμφύλιο, και σε ξεναγούν στα ασκηταριά.
«Ερημίτες μιας άλλης εποχής ήρθαν εδώ να κατοικήσουν, μακριά από τον κόσμο» θα σου πουν. Το βλέμμα ξεχνιέται στον ορίζοντα, χαζεύεις με τις ώρες την πλούσια χλωρίδα και πανίδα, ενώ απολαμβάνεις τη μοναδικής αξίας βιοποικιλότητα του τόπου. Δεν χάσαμε
λοιπόν την ευκαιρία να απολαύσουμε μια μοναδική ρομαντική βαρκάδα στα νερά της
Μεγάλης Πρέσπας χρησιμοποιώντας τις «πλάβες», τις χαρακτηριστικές ξύλινες
βάρκες της περιοχής. Ο Βαρκάρης μάλιστα μας υπέδειξε και σπηλιές όπου
βρίσκονται μικρά ερημητήρια και που βρίσκονται τα σύνορα με την Αλβανία και Σκόπια.
Ερημητήριο της Παναγίας Ελεούσας (αρχές 15ου αιων.) Είναι το μεγαλύτερο ερημητήριο, που
πρόσφερε στέγη στο μεγαλύτερο αριθμό μοναχών. Οι νωπογραφίες στο εσωτερικό του
είναι ένα ιδιαίτερο παράδειγμα της ζωγραφικής που αναπτύχθηκε σε αυτή τη γωνιά
της Μεγάλης Πρέσπας.
Ερημητήριο
της Μεταμόρφωσης (13ος αιων.) Φεύγοντας από τους Ψαράδες με βάρκα για την
Παναγία Ελεούσα, περνάμε από ένα μικρό τμήμα της όχθης με ένα κόλπο όπου
ορθώνεται το ερημητήριο της Μεταμόρφωσης, προστατευμένο από τους βράχους.
Ερημητήριο
της Μικρής Ανάληψης (15ος αιων.) Το δεύτερο ερημητήριο που συναντάμε κατά μήκος
της όχθης μετά από τις νωπογραφίες στους βράχους είναι αυτό της Μικρής
Ανάληψης. Βρίσκεται ψηλά σε μια κοιλότητα του βράχου αλλά η πρόσβαση είναι
δύσκολη.
Το
δεύτερο ερημητήριο που συναντάμε κατά μήκος της όχθης μετά από τις νωπογραφίες
στους βράχους είναι αυτό της Μικρής Ανάληψης. Βρίσκεται ψηλά σε μια κοιλότητα
του βράχου αλλά η πρόσβαση είναι δύσκολη.
Πολλές ψαροταβέρνες σε καλωσορίζουν για να γευτείς τις νοστιμιές της περιοχής .
Και όταν στις Πρέσπες μιλούν για ψάρι, εννοούν το γριβάδι. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ψάρι που ζει στις λίμνες και έχει μεγάλη εμπορική αξία για τους ψαράδες. Εισήχθη στις δύο λίμνες κατά τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή εποχή. Το σούρουπο είναι η πιο ωραία ώρα για να εκτιμήσεις αυτό τον ακριτικό παράδεισο. Εδώ, όπως θα σου πουν οι ντόπιοι, «η φύση ευχαριστιέται με την απλότητα».
Μετά ακολούθησε γεύμα σε μια όμορφη ένα όμορφο εστιατόριο -ξενώνας" η Συντροφιά " με τους απίθανους μεζέδες που συμπλήρωσε η όμορφη θέα της λίμνης και ένα λιβάδι με βουβάλια.
Με λίγο κρασάκι και με καλή παρέα λένε ανοίγουν οι καρδιές και μιλάνε και στολίζουν με το γέλιο και χαρά τα πρόσωπα και τη ψυχή μας . Έτσι ακριβώς . Μας εντυπωσίασε η άριστη εξυπηρέτηση του ιδιοκτήτη , το ταχύτατο service , οι τεράστιες μερίδες , όλα τα πιάτα γευστικότατα , το δε γριβάδι θεσπέσιο. Ο φόντος της λίμνης από το εστιατόριο μιας ηλιόλουστης ημέρας είχε σαν αποτέλεσμα να ομορφύνει ακόμη περισσότερο την μέρα μας και να τη γεμίσει ψυχική ηρεμία .
Η τελευταία μας επίσκεψη η Λίμνη Καστοριάςγεμάτη πάπιες!
Η Λίμνη Ορεστιάδα ή, λίμνη της Καστοριάς βρίσκεται στην βορειοδυτική
Ελλάδα στο μέσο της οποίας "δίκην νησίδος" είναι χτισμένη
η Καστοριά. Βρίσκεται σε υψόμετρο 630 μ. πάνω από την επιφάνεια της
θάλασσας, έχει 28 τετ. χλμ., λεκάνη απορροής 253 τετ. χλμ. και
είναι η ενδεκάτη σε μέγεθος λίμνη στην Ελλάδα. Το βάθος της κυμαίνεται από
1,4-12 μέτρα και η μέση θερμοκρασία είναι 22 βαθμοί Κελσίου. Η λίμνη έχει
πολλές εισροές νερού από τα δυτικά και μια εκροή στον ποταμό Αλιάκμονα. Σε
παλαιότερη εποχή η λίμνη περιέβαλλε εξ ολοκλήρου το βραχόβουνο που σχημάτιζε
έτσι μια νησίδα. Το μήκος των ακτών της είναι περίπου 30 χιλιόμετρα και ο όγκος
των νερών 100.000.000 κυβικά μέτρα. Χαρακτηριστικό της λίμνης είναι ότι παγώνει
για περίπου δεκαπέντε μέρες το χρόνο. Παλιότερα δε, ο πάγος ήταν τόσο παχύς που
από πάνω περνούσαν κάρα φορτωμένα.
Η λίμνη διαθέτει πλούσια ορνιθοπανίδα καθώς στην περιοχή συναντώνται
περισσότερα από 200 είδη πουλιών. Επίσης είναι ιδιαίτερα πλούσια σε ιχθυοπανίδα
και θεωρείται η δεύτερη πλουσιότερη λίμνη σε αλιέυματα της Ελλάδας. Η λίμνη
αποτελεί ψαρότοπο με συνηθέστερα είδη το γριβάδι, τις τούρνες,
τις πλατίκες, τους γουλιανούς, τα γλήνια, τις πέρκες, τις πεταλούδες,
τους χρύσκους και τα τσιρόνια.
Τι
να πρωτοθαυμάσει κανείς! Την όμορφη πόλη που το είδωλό της αντανακλάται στο
νερό της λίμνης δημιουργώντας πάντα ένα θαυμάσιο θέαμα, τα χρωματιστά καράβια
της που είναι αραγμένα στα ατάραχα νερά της λίμνης, τα υπέροχα καστοριανά
αρχοντικά της, τις πάμπολλες βυζαντινές εκκλησίες, τον μαγευτικό δρόμο με τα
πλατάνια πλάι στη λίμνη; Όλα αυτά και πολλά άλλα ο κάθε επισκέπτης θα τα
νοιώσει, θα τα βιώσει και θα φύγει από την πόλη γεμάτος με τις καλύτερες
ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Εκεί σε μια όμορφη καφετέρια απολαύσαμε τον καφέ μας ακούγοντας
τις φωνές τους να μας καλούν φιλικά.
Η επιστροφή μας για τη Βέροια ακόμη πιο όμορφη και διασκεδαστική
αφού μέσα στο λεωφορείο με τραγούδι και χορό κλείσαμε την υπέροχη αυτή εκδρομή.
Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν. Έτσι
τελείωσε και η εκδρομή μας.
Περάσαμε πραγματικά
Ευχαριστούμε πολύ την Έλενα Αλατσίδου για την άψογη
και υπέροχη συμπεριφορά της και για την
όμορφη εκδρομή που μας χάρισε που πιστεύω όλοι μας την απολαύσαμε !!!
Επίσης ευχαριστούμε και τους οδηγούς για την υπέροχη οδική τους συμπεριφορά και την ευγένειά τους σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας και ευχόμαστε καλά ταξίδια!
Εύχομαι σε όλους τους συμμετέχοντες και εκδρομείς να είμαστε γεροί και να απολαμβάνουμε τέτοιες εκδρομές παρέα!!
Και η ζωή κυλά. Κι εσύ
κυλιέσαι μαζί της και πολύ το χαίρεσαι!!
Ένα Ταξίδι είναι
η ζωή κι όταν το ένα τελειώνει, αρχίζει αμέσως το επόμενο...
Αλλά είναι και κάτι φορές
που πολύ το διασκεδάζεις. Κι αυτές είναι που μετράνε...
Και το καλύτερο ταξίδι
είναι πάντα το επόμενο!
Γιατί δεν ξέρεις τι θα
φέρει!
Ξέρεις μόνο ότι θα έχεις
νέες εικόνες, νέους ανθρώπους, νέες εμπειρίες !!!
