Οι χιλιάδες ήρωες που πολέμησαν τότε στον ελληνοιταλικό πόλεμο στην αντίσταση της Κατοχής και στον αγώνα για την απελευθέρωση έχουν κάποιο τρόπο αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πολλοί από αυτούς ήταν πρωταγωνιστές και χάρισαν τη ζωή τους στο ιδανικό της πατρίδας μένουν στη λήθη αφού οι μνήμες ανασύρουν μόνο τα ονόματα του Ιωάννη Μεταξά, του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, που κατέβασαν τη Ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη και μερικών άλλων.
Υπήρχαν όμως και εκείνοι οι αφανείς ήρωες που δεν δίστασαν να σηκώσουν το παράστημά τους και άφησαν τα κόκκαλά τους στα βουνά της Αλβανίας ή επέστρεψαν στην πατρίδα τους τραυματισμένοι.
Μια συγκινητική ιστορία από τον Σταύρο Παπαδόπουλο αφιερωμένη σε όλους αυτούς που δώσανε σώμα, ψυχή και αίμα στις χιονισμένες πλαγιές για την πατρίδα... στον θείο του που ένα μέλος του σώματος του έμεινε εκεί στην Πίνδο και στον πατέρα του...που πολέμησε και λαβώθηκε εκεί!!!
Κάποτε στο Τεπελένι εικοσάχρονα παιδιά...
έπαιζε ένα παλιό γραμμόφωνο
Κι οι αναμνήσεις ποτάμι ξεχύθηκαν στο μυαλό δάκρυσαν
τα μάτια ...
Χιόνιζε συνέχεια εκείνο το βράδυ. Το κρύο περνούσε ως το κόκκαλο
Όλοι οι φαντάροι γύρω από τις φωτιές που είχαν ανάψει από νωρίς.
Απέναντι τους η ανθρωποφάγος κορυφή του βουνού χαμένη μέσ΄ τα σύννεφα.
Χάσκουν τα στόματα από τα τσιμεντένια πολυβολεία ...πίσω τους οι Ιταλοί
Το πρωί ήρθε εντολή από το αρχηγείο να το καταλάβουμε!
Αδύνατον λέει ο ταγματάρχης δεν μπορώ να οδηγήσω τα παιδιά στην σφαγή. ..
Πως να ανεβάσεις 1000 παγωμένους στρατιώτες στην κάθετη κρυσταλλωμένη πλαγιά, εκεί που δεν γαντζώνει ούτε το σίδηρο και που τα πολυβόλα την γαζώνουν..
Αδύνατον! !!
Μόνο το βράδυ εθελοντές....
Εγώ παιδιά θα πάω. ..κι όποιος θέλει έρχεται
Είπε ο λοχίας, αν εμείς παγώνουμε αυτοί θα έχουν γίνει κούτσουρα. ..
Ο λοχίας ένας μελαχρινός μικρασιάτης μεγαλωμένος στην Θράκη παλικάρι σωστό. ..Το μοναχοπαίδι της φαμίλιας...
Έβγαλε από το χιτώνιο του την Παναγίτσα που του έδωσε η μάνα του πριν φύγει..
Για την πατρίδα μάνα φώναξε...
Ναι παιδί μου για την πατρίδα...αλλά να προσέχεις.....σε έχω ένα...
Και κύλισε ένα δάκρυ στα μάγουλα της
Ακολουθούν σαράντα πίσω τους ακολουθούν κι άλλοι..από τον λόχο...αλλά οι σαράντα μπροστάριδες χάθηκαν μεσ την χιονοθύελλα... φαντάσματα στο σκοτάδι...
Ανεβαίνουν. ..Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν. ..Δεν τους χτυπούν τα πολυβόλα, μα τους χτυπά η θύελλα
Τους ξυλιάζει τα πόδια, τους αχρηστεύει τα χέρια μέχρι και το δάκρυ τους παγώνει
Ανεβαίνουν κάθε τόσο χάνουν και κάποιον
Φτάνουν στην κορυφή σχεδόν οι μισοί...οι άλλοι μισοί μείναν στο παγωμένο χιόνι τα πόδια τα χέρια τους παγωμένα...κρυοπαγήματα!
Πιάνουν τους Ιταλούς στον ύπνο! !! Λίγοι οι Ιταλοί.. σαν τα παγωμένα πουλάκια τους πήρε ο ύπνος γύρω από την φωτιά...Οι υπόλοιποι κατέβηκαν στις γραμμές τους.. πολύ κρύο, δεν άντεχαν...
Οι Ιταλοί δεν είναι δειλοί πιάνονται στα χέρια
Τα δικά μας παιδιά με τους Ιταλούς Άλπινους κυλιούνται στο χιόνι παλεύουν με νύχια και με δόντια
Γλιστρούν και πέφτουν στις τρύπες στις παγωμένες χαράδρες
Στο τέλος θεριά σωστά νικούν οι Έλληνες
Καταλαμβάνουν την παγωμένη κορυφή
Υψώνουν την Ελληνική σημαία. ..
Πόσο αίμα όμως πόσα κορμιά έφαγε το θηρίο εκείνη την ματωμένη αυγή εκεί ψηλά στο Τεπελένι...
Πόσες αναμνήσεις θεέ μου...
Πόσοι φίλοι χάθηκαν σ εκείνο το χιονισμένο βουνό...
Εικοσάχρονα παιδιά τότε το αίμα τους έβραζε
Κάποτε στο Τεπελένι εικοσάχρονα παιδιά
σε μια ματωμένη χλαίνη ....
Έπαιζε ένα παλιό γραμμόφωνο
Κύλησε ένα δάκρυ στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του
Κοίταξε το ξύλινο πόδι του ανάμνηση από εκείνη την ματωμένη αυγή...
Τι έπαθες φίλε ρώτησε κάποιος
Και τι να πεις πως να καταλάβει ο κόσμος την πληγή που του άνοιξε το τραγούδι και οι αναμνήσεις...
Η παρέλαση συνεχιζόταν με εμβατήρια...πόσο ψεύτικα όμως...
Βγήκε μπροστά στους επίσημους πέταξε το μπαστούνι του έβγαλε στο μεϊντάνι το ξύλινο πόδι του το σήκωσε ψηλά και φώναξε με βραχνή τρεμάμενη φωνή...
Ποτέ πια πόλεμος ζήτω η Ελλάδα...
Τι κρίμα όμως το αίμα και τα κορμιά που δώσαμε τότε...
Τώρα οι Γερμανοί ξανά στην χώρα μας τι ντροπή!!!
Κλαίω μάνα πατρίδα κλαίω...φώναξε με βραχνή φωνή!!!
Ζήτω η 28 Οκτώβρη φώναξε για τους συντρόφους που πέθαναν που έδωσαν το αίμα το σώμα τους τα πόδια και τα χέρια τους που έμειναν μαζί με την ψυχή τους στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας...Πόγραδετς Σαραντάπορο...τι κρίμα...ποτέ πια πόλεμος!
Μην τον ακούτε φώναξε κάποιος μια οβίδα τον χτύπησε στο κεφάλι και στο πόδι... από τότε τρελάθηκε!!
Μαύρα τα δάκρυα του...
Άφησε με...
φώναξε στον αστυνόμο...
Ποιος είσαι τον ρώτησε...
Είμαι η Ελλάδα φώναξε...και του έδειξε το παράσημο του στο στήθος....
Έχω δώσει, το αίμα μου γι αυτήν εγώ και οι σύντροφοί μου...
Ο Κώστας ο Γιάννης.. ο Γιώργος άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί...ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ...ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!!!
Τον έσπρωξε...ο αστυνόμος να πάει στην άκρη παραπάτησε
στο Κομμένο του πόδι... Χειροκρότησε ο κόσμος φοβήθηκαν οι αρχές την φασαρία
Ψηλά το κεφάλι λοχία μην κολλάς του φώναξαν
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ!!!ΖΗΤΩ Η 28 του ΟΚΤΩΒΡΗ
Επανέλαβε το πλήθος!!!!
26 /10 / 20 Σταυρος "Valentino" Καληνύχτα!!!
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΕΧΥΣΑΝ ΚΑΘΕ ΡΥΝΙΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ !!. Γιατί σε αυτούς αξίζει !!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ
No comments:
Post a Comment