Μετά τις Πανελλήνιες – Μια νέα αρχή - Ελλάδα μην διώχνεις τα παιδιά σου

 

Μετά τις Πανελλήνιες – Μια νέα αρχή

Οι μέρες αυτές είναι φορτισμένες. 

Οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς – ή και περισσότερο – συμπυκνώνονται σε έναν αριθμό,

 σε μια σχολή, σε ένα αποτέλεσμα. 

Για κάποιους μαθητές, η χαρά είναι ανείπωτη. 

Οι στόχοι επιτεύχθηκαν, τα όνειρα αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. 

Το χαμόγελο της επιτυχίας φωτίζει πρόσωπα και ζεσταίνει καρδιές.

Μα για κάποιους άλλους, τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που ήλπιζαν. 

Οι κόποι τους, οι ελπίδες τους, οι αγωνίες τους, δεν ανταμείφθηκαν με τον τρόπο που προσδοκούσαν. Και εκεί γεννιούνται σκέψεις δύσκολες. 

Η απόφαση να φύγουν για το εξωτερικό ωριμάζει για να αναζητήσουν εκεί τη σχολή που αγαπούν και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.

Και τότε αρχίζει μια άλλη δοκιμασία. 

Ο αποχωρισμός. 

Η βαλίτσα δεν χωρά μόνο ρούχα. 

Χωρά αγκαλιές που θα λείψουν, 

φωνές που θα σιγήσουν, βλέμματα που θα αναζητούνται πίσω από μια οθόνη. 

Οι γονείς, με περηφάνια αλλά και πόνο, βλέπουν τα παιδιά τους να ανοίγουν φτερά. 

Η καρδιά της μάνας σφίγγεται, του πατέρα δακρύζει, ακόμα κι αν προσπαθεί να το κρύψει. Γιατί το σπίτι θα είναι πιο άδειο – μα η ψυχή γεμάτη από αγάπη, πίστη και καμάρι.

Ας θυμόμαστε, όμως, πως καμία πορεία δεν είναι μονόδρομος. 

Κάθε αποτέλεσμα είναι μια αρχή – όχι ένα τέλος. Είτε με επιτυχία είτε με απογοήτευση, τα παιδιά μας ξεκινούν να χτίζουν τη ζωή τους. 

Με πίστη, με όνειρα και με τη βεβαιότητα πως

 πίσω τους, στην πατρίδα, υπάρχει πάντα μια οικογένεια που τα περιμένει, τα στηρίζει και τα αγαπά άνευ όρων.

Όμως εσύ Ελλάδα μου γιατί  διώχνεις τα παιδιά σου

Ελλάδα μου, όμορφη και πονεμένη, πατρίδα του ήλιου και του πολιτισμού, γιατί αφήνεις τα παιδιά σου να φεύγουν;

 Γιατί τα αναγκάζεις να ξεριζωθούν για να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να δημιουργήσουν;

Δεν φεύγουν γιατί δεν σε αγαπούν. Ίσα-ίσα. Σε κουβαλούν παντού στην καρδιά τους, στα λόγια τους, στις συνήθειες τους. Μα αναγκάζονται να σε αποχωριστούν για να ζήσουν το αύριο που εσύ δεν μπόρεσες – ή δεν θέλησες – να τους προσφέρεις.

Τα βλέπεις να φεύγουν γεμάτα όνειρα, με μάτια φωτεινά, μα και καρδιά βαριά. Σε αποχαιρετούν με μια υπόσχεση: πως θα γυρίσουν. Μα τα χρόνια περνούν, οι ρίζες αλλού φυτεύονται, και η επιστροφή γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Μη διώχνεις άλλο τα παιδιά σου, Ελλάδα. Δώσε τους λόγους να μείνουν. Δώσε τους ελπίδα, προοπτική, ασφάλεια. Επένδυσε στη γνώση τους, στην αξία τους, στο μέλλον τους.

Κράτησέ τα εδώ, στον τόπο που τα γέννησε, ανάμεσα σε ανθρώπους που τα αγαπούν. Μην τους κλείνεις την πόρτα, άνοιξέ τους δρόμους. Γιατί χωρίς τη νέα γενιά, ποια είναι η πατρίδα;

Τα παιδιά σου είναι το αύριο. 

Και το αύριο δεν πρέπει να μεταναστεύει.

Μια ευχή από καρδιάς σαν συνταξιούχος εκπαιδευτικός 

Αγαπημένα μου παιδιά,

Σήμερα που ένας κύκλος κλείνει και ένας άλλος ανοίγει, θέλω να σας ευχηθώ με όλη μου την καρδιά κάτι απλό αλλά βαθύ!

Να μην πάψετε ποτέ να ονειρεύεστε. Όπου κι αν σας βγάλει ο δρόμος – στην Ελλάδα ή μακριά της – να μείνετε πιστοί στον εαυτό σας, στις αξίες σας και σ’ αυτό που αγαπάτε. 

Να θυμάστε πως η πραγματική επιτυχία δεν μετριέται μόνο με βαθμούς ή τίτλους, αλλά με το πόσο γεμάτοι νιώθετε εσείς από τον δρόμο που επιλέξατε να ακολουθήσετε.

Μην φοβηθείτε την αποτυχία – είναι δασκάλα κι αυτή. Και μην ξεχάσετε ποτέ από πού ξεκινήσατε. Να σηκώνετε ψηλά το κεφάλι, όχι από αλαζονεία, αλλά από αξιοπρέπεια. 

Στον κόσμο που αλλάζει, εσείς να είστε το φως, η ελπίδα, η δύναμη.

Σας καμαρώνω, σας πιστεύω και σας αγαπώ όπως κάθε δάσκαλος αγαπά τα παιδιά του – όχι γιατί ήταν τέλεια, αλλά γιατί πάλεψαν, προχώρησαν και ωρίμασαν.

Καλή δύναμη και καλό ταξίδι στη ζωή. 

Εδώ θα είμαστε πάντα – να σας καμαρώνουμε, να σας περιμένουμε, να σας στηρίζουμε.

Με βαθιά συγκίνηση και αγάπη,

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Συνταξιούχος εκπαιδευτικός