Η Ειρήνη Χρυσοβαλάντου 28 Ιουλίου γιορτή

 

Γιορτινη καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι !
Χαρούμενη και ευλογημένη εβδομάδα
Σήμερα 28 Ιουλίου η εκκλησία μας τιμά την  Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου .
Είναι μία από τις πιο αγαπητές αγίες του λαού, ιδιαίτερα γνωστή για τα θαύματά της και τη χάρη της να ευλογεί άτεκνα ζευγάρια και να θεραπεύει αρρώστιες.

Η  Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου έζησε τον 9ο αιώνα και καταγόταν από την Καππαδοκία.
Προοριζόταν να γίνει σύζυγος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’, αλλά τελικά αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της στον Θεό.
Έγινε μοναχή στη Μονή Χρυσοβαλάντου στην Κωνσταντινούπολη, όπου και αργότερα αναδείχθηκε ηγουμένη.

Ήταν γνωστή για την αυστηρή άσκηση, την ταπείνωση και τα πολλά θαύματά της, ακόμα και εν ζωή.

Τα πιο γνωστά θαύματα της Αγίας:
Τα μήλα της Αγίας Ειρήνης:
Είναι γνωστή για το θαύμα με τα ευλογημένα μήλα που θεράπευσαν και ευλόγησαν γυναίκες που δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν.

Εξορκισμοί και θεραπείες:
Έδιωχνε δαιμόνια και θεράπευε ασθένειες με προσευχή και πίστη.

Για τη γιορτή της τελείται Θεία Λειτουργία και Παράκληση προς την Αγία.
Πολλοί πιστοί φέρνουν ή παίρνουν ευλογημένα μήλα στις εκκλησίες που φέρουν το όνομά της.

Είναι ημέρα προσευχής, ευχαριστίας και πίστης για τις γυναίκες που θέλουν να τεκνοποιήσουν.

🏵️Τα Μήλα της Χρυσοβαλάντου 🏵️

Στης Χρυσοβαλάντου τη Μόνη
μια μοναχή με προσευχή,
με δάκρυα γλυκά, καρτερεί
τον Θεό να την ευλογεί

Στα χέρια της, ταπεινά κρατά 
τρία μήλα ευλογημένα θεϊκά 
του Παραδείσου τα αγαθά
γεμάτα χάρη κι αγκαλιά 

Δεν είναι απλός καρπός απ' τη γη
μα δώρο Θεού κι ελπίδας πηγή.
Για μάνα που δεν έχει παιδί,
για  σώμα και  ψυχή που πονεί

Ευχή και μύρο τα ποτίζει,
με πίστη αγάπη τα γεμίζει.
Κι όποιος με δέος τα ζητεί,
στην καρδιά  φυτρώνει ζωή.

Γονιμοποιεί ελπίδες κρυφές,
θεραπεύει ψυχές αδειανές.
Σαν φως σε σκότος απαλό,
φέρει το θαύμα το αληθινό.

Στην Παναγιά και τον Χριστό,
πρεσβεύει η Αγία με φως λαμπρό.
Και ταπεινά μας οδηγεί
σε δρόμους σωστούς  με προσευχή.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου

Η Κοίμηση της Αγίας Άννης

 

Η Κοίμηση της Αγίας Άννης, της μητέρας της Παναγίας, εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 25 Ιουλίου κάθε έτους.

Τιμάται η εκδημία (κοίμηση) της Αγίας Άννης

Η Αγία Άννα ήταν η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Ιησού Χριστού.

 Μαζί με τον σύζυγό της, τον Άγιο Ιωακείμ, προσεύχονταν για χρόνια να αποκτήσουν παιδί, καθώς ήταν άτεκνοι. Ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και τους χάρισε την Παναγία

Η Εκκλησία τη θεωρεί προμήτορα του Χριστού και τη σέβεται ιδιαίτερα.

Δεν είναι δεσποτική ή θεομητορική εορτή, αλλά θεωρείται σημαντική .

Άλλες εορτές της Αγίας Άννης:

1. 9 Δεκεμβρίου – Σύλληψις της Αγίας Άννης (συλλήφθηκε η Παναγία).

2. 9 Σεπτεμβρίου – Σύναξη των Αγίων Ιωακείμ και Άννης, τιμώνται οι δύο γονείς της Θεοτόκου.

Έθιμα και παράδοση:

Σε πολλά χωριά της Ελλάδας, ειδικά στην Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Νάξο, η Αγία Άννα θεωρείται προστάτιδα της μητρότητας και βοηθός των γυναικών που επιθυμούν να τεκνοποιήσουν.

Υπάρχουν πολλά εξωκλήσια και μοναστήρια αφιερωμένα στην Αγία Άννα, όπως στη Σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιο Όρος.

🙏Στην Κοίμηση της Αγίας Άννης 🙏

Στης πίστης το φως, με γαλήνη γέρνει η Μάνα,
 του κόσμου η γιαγιά, η Αγία  Άννα 
που κράτησε τον καρπό ελπίδας παντοτινά 
την Κόρη , την Δέσποινα, την Παναγιά 

Για  χρόνια σε σιωπή με δάκρυ κι ευχή 
η προσευχή της ανέβαινε, ωδή αληθινή.
Κι ο Ουρανός εσπλαχνίσθη,  της χάρισε φως:
την Παρθένο Μαρία, του κόσμου το φως.

Σαν ρόδο που γέρνει, μα πνέει ευωδιά,
η Άννα κοιμάται με θεία σιγαλιά.
Δεν είν’ θάνατος τούτος, μα πέρασμα αγνό,
στη δόξα του Θεού της, πάνω  στον ουρανό.

Στο βλέφαρο κλείνει του κόσμου η θλίψη,
Πανσέληνος γίνεται, τη νύχτα φωτίζει,
μα ανοίγει με ουράνια χαρά η αυγή.
η Άννα φεύγει, μα παντοτινά θα ζει.

Τα χέρια της η ημέρα, γιομάτη χαρά κι  ευχές,
ευλογούν τον κόσμο με άγιες σκιές.
Της Παναγιάς το λίκνο, αυτή το έστρωσε,
με πίστη, με δάκρυ, με φως το σκέπασε.

Και τώρα αναβαίνει στου Ουρανού το λαμπρό,
στο πλάι των Δικαίων, των Αγίων χορό.
Γιορτάζει η Εκκλησία, ψυχή και καρδιά,
για της Άννας το πέρασμα στην αιώνια χαρά
---
Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα σε όσους γιορτάζουν σήμερα 
Η Αγία Άννα ας μεσιτευει  για την σωτηρία μας

Μαύρος Ιούλης στη Λεμεσό"

 

"Μαύρος Ιούλης στη Λεμεσό"

Ο Ιούλης, μήνας του ήλιου και της χαράς, ντύθηκε στα μαύρα φέτος στη Λεμεσό.

Η γη στέναξε, το δάσος έβγαλε την τελευταία του κραυγή. 

Φλόγες αχόρταγες, γεννημένες απ’ τον άνεμο και την αμέλεια, κατάπιαν δέντρα, ζώα, σπίτια, όνειρα. Ο ουρανός σκοτείνιασε όχι απ’ τη νύχτα, αλλά απ’ τον καπνό – βαρύς, πνιγηρός, σαν πένθος.

Στον Άγιο Αμβρόσιο, στο Κελλάκι, στα χωριά της Καλαβασού και πέρα, η φύση γονάτισε. Ελιές αιώνων έγιναν στάχτη. 

Πεύκα που έστεκαν περήφανα για δεκαετίες έλιωσαν μπροστά στα μάτια γερόντων που τα φύτεψαν με τα χέρια τους.

Άνθρωποι έτρεχαν με μάτια κόκκινα, όχι μόνο απ’ τον καπνό, αλλά κι απ’ τον πόνο.

 Πυροσβέστες, εθελοντές, γεωργοί και πατέρες πάλευαν πλάι-πλάι, με κουβάδες, μάνικες, και προσευχές. 

Η φωτιά δε διάλεγε στόχους — τα 'καιγε όλα, αδιακρίτως.

 Το μόνο που άφηνε πίσω της ήταν σιωπή, δάκρυ και στάχτη.

Και μέσα σ’ αυτό το μαύρο, ξεπρόβαλε κάτι φωτεινό: η ανθρωπιά.

Γυναίκες άνοιξαν σπίτια σε ξεσπιτωμένους. Νέοι κουβάλησαν νερό, φαγητό, κουβέρτες. Ιερείς στάθηκαν στην πρώτη γραμμή με σταυρό και ευχή. Μάνες προσεύχονταν στην Παναγία, ν’ αλλάξει ο άνεμος, ν’ έρθει βροχή, ν’ ακούσει το χώμα και να το σώσει.

Ο μαύρος Ιούλης θα μείνει στις μνήμες μας. 

Όχι μόνο για την καταστροφή. Αλλά και για τη δύναμη της ψυχής. Γιατί η Λεμεσός πονά, μα δε λυγίζει.

 Θα πρασινίσει ξανά, θα χτιστεί ξανά, θα τραγουδήσει ξανά.

Και η Παναγία, η μάνα όλων, ας σκύψει πάνω απ’ αυτή τη γη την πονεμένη και να τη σκεπάσει με το Ελεός Της.

🙏Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο για την Κύπρο εν μέσω Πυρκαγιών 🙏

Ὑπεραγία Θεοτόκε, Μητέρα του Ελέους,

Στρέψε το στοργικὸ Σου βλέμμα στη μαρτυρικὴ γη της Κύπρου.

Οι φλόγες κατακαίουν δάση, σπίτια και καρδιές,

και ο λαὸς Σου κράζει προς Σένα με πόνο και ελπίδα.

Σκέπασέ μας με τη Άγια Σου  Σκέπη , 

Κράτησε μακριὰ τη φωτιὰ, την  καταστροφή

 και τον θάνατο.

Σώσε τους πυροσβέστες και τους εθελοντές που παλεύουν μέρα και νύχτα.

Δώσε δύναμη στους κουρασμένους, παρηγοριά στους πληγέντες,

και ελπίδα στους απελπισμένους.

Παναγία μας,

Σὺ που έσωσες τα χωριά και τα βουνὰ στην ιστορία του γένους μας,

Σώσε και τώρα τα Άγια χώματα της Κύπρου απὸ την πύρινη λαίλαπα.

Δώσε βροχὴ ευλογίας,

να σβήσει το κακὸ και να αναγεννηθεί η φύση.

Φύλαξε τους γεωργοὺς, τους κτηνοτρόφους,

τους παπποὺδες που θρηνούν τα σπίτια τους,

τα παιδιά που τρομάζουν μπροστὰ στις φλόγες.

Γλύκανε την συμφορὰ και επανόρθωσε τις  πληγές της γης .

Ὑπέρμαχε Στρατηγέ,

Γίνε προστάτις της Κύπρου στην φλόγα του πόνου.

Ἐνίσχυσε την  ελπίδα, ενδυνάμωσε την αγάπη,

και φέρε ειρήνη στην φύση και στην καρδιὰ του λαού Σου.

 Αμήν 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

23 Ιουλίου ημέρα μνήμης για τις 102 ψυχές στο Μάτι

 23 Ιουλίου σήμερα , ημέρα μνήμης για τις 102 ψυχές που χάθηκαν στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι 

στις 23 Ιουλίου 2018

Μια μέρα μαύρη που  αποτελεί  ένα από τα πιο τραγικά κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

 Μέσα σε λίγες ώρες, η φωτιά σάρωσε έναν ολόκληρο οικισμό, αφήνοντας πίσω της νεκρούς, τραυματίες, κατεστραμμένα σπίτια και μια χώρα μουδιασμένη από τον πόνο, την οργή και την αδυναμία κατανόησης του απόλυτου χαμού.

😥Για τις 102 ψυχές του Μάτι 😥

Σ’ ένα απόγευμα που μύριζε καλοκαίρι,
ο άνεμος φύσηξε θάνατο,
και η γη έβγαλε κραυγή
μέσα απ’ τις φλόγες.

Οι Σπίθες έγιναν θηρία, κι έκαψαν 
δέντρα σπίτια 
και ανθρώπους – αγγέλους  που εγκλωβίστηκαν στα σπίτια τους,
που δεν πρόλαβαν να φτάσουν στη θάλασσα,
που κράτησαν τα παιδιά τους αγκαλιά 
μέχρι την τελευταία ανάσα,
που έψαχναν δρόμο διαφυγής μέσα σε ένα πύρινο λαβύρινθο.

Μια χώρα θρήνησε 
Για τις  μανάδες , τους πατεράδες,
τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Για τα παιδιά και για τους φίλους που 
δεν γύρισαν ποτέ.

Ο θρήνος δεν ήταν μόνο για το παρελθόν που χάθηκε, αλλά και για το παρόν που αποκαλύφθηκε γυμνό, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόληψη, χωρίς ευθύνη.

Για χέρια που κράτησαν άλλα χέρια,
μάτια που κοίταξαν ουρανό και φωτιά,
αγκαλιές που σφίχτηκαν
σαν τελευταία λέξη πριν τη σιωπή.

Για τα μικρά παιδιά που δεν πρόλαβαν
 να γεράσουν, γονείς που δεν πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν,
όνειρα που έλιωσαν
σαν κερί σε πυρακτωμένη γη.

Κι όμως, μέσα στη στάχτη,
κάτι σιγοκαίει ακόμα:
η μνήμη.
Η μνήμη που δεν καίγεται.

Για τις 102 ψυχές του Μάτι  ,
κάθε ανάσα μας, φόρος τιμής.
Κάθε καλοκαίρι, μια υπόσχεση

Να μην ξεχαστεί.
Να γίνει το όνομά τους φως μέσα απ’ το σκοτάδι.
Να μην επαναληφθεί.
Να γίνει η απώλειά τους σπόρος για αλλαγή.

Αιωνία τους η μνήμη.
Και μακάρι η σιωπή που άφησαν πίσω τους να γίνει κραυγή για όλους εμάς.
Να θυμόμαστε.
Να απαιτούμε.
Να προστατεύουμε τη ζωή!

15 Ιουλίου δεν ξεχνούμε

Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι.

Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Βλαδίμηρου .
🙏Βοήθεια μας 🙏
🌹Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα γεμάτα υγεία αγάπη και ευτυχία σε όλους τους εορτάζοντες. 🌹

15 Ιουλίου  1974  μαύρη  μέρα
Η Μνήμη μας  ματώνει

Μια ημερομηνία που χαράχτηκε βαθιά
στην καρδιά της Κύπρου.
Μια μέρα σκοτεινή, προδομένη,
που σκέπασε το νησί με οδύνη.

Αδέρφια στραφήκαν ενάντια σε αδέρφια.
Η Δημοκρατία καταλύθηκε.
Ο θρόνος της ελευθερίας ράγισε από χέρια που υποτίθεται φύλαγαν τον λαό.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος,
η νόμιμη φωνή της Κύπρου, κυνηγήθηκε.
Η Ελευθερία φυλακίστηκε.
Και η Ιστορία προειδοποίησε:
Όταν ο εχθρός γίνεται από μέσα,
τότε η πληγή είναι πιο βαθιά, πιο πικρή.

Η προδοσία άνοιξε τον δρόμο
για την τραγωδία.
Λίγες μέρες μετά, η εισβολή της Κύπρου.
Ο Αττίλας σπάει την πόρτα,
και το νησί δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.
Η δημοκρατία πληγώθηκε
και μαζί της ολόκληρη η Κύπρος.

Η Κύπρος έσκυψε το κεφάλι.
Όχι από ντροπή,αλλά από θλίψη και απώλεια.
Η Ιστορία χάραξε μια πληγή
στο κορμί του νησιού,που ακόμα αιμορραγεί,
που ακόμα πονά.
Από τη Λευκωσία μέχρι την Κερύνεια,
οι ψίθυροι των νεκρών ζητούν δικαίωση

Σήμερα στεκόμαστε με χρέος ιερό
όχι μόνο για να πενθήσουμε,
αλλά για να θυμηθούμε.
Για να φωνάξουμε σ’ όσους λησμονούν

Ποτέ ξανά αδέρφια να μην  στραφούν
ενάντια σε αδέρφια.
Ποτέ ξανά η πατρίδα μην  προδοθεί
από τα σπλάχνα της.
Η Κύπρος πλήρωσε βαρύ τίμημα.
Η Μνήμη μας  είναι καθήκον.
και η Ενότητα, υποχρέωση.

Και κάθε 15 Ιουλίου,
Υποσχόμαστε " Δεν ξεχνάμε "

Ποτέ την  15 Ιουλίου δεν ξεχνούμε

Στης 15 Ιουλίου, στης Κύπρου τη σιγή,
ξύπνησαν  κραυγές  προδομένες
Ήταν η μέρα που σκέπασε  το φως
με  σκότος και προσευχές  χαμένες .

Δεν ήρθε  κανείς ξένος με σπαθί,
δεν ήρθε τύραννος από πέρα.
Ήταν χέρι ελληνικό ,  αδελφικό,
που έγινε πληγή και μαύρη μέρα.

Και το νησί, σαν μάνα που πενθεί,
αγκάλιασε πολλά παιδιά χαμένα.
Με τ'  αίμα  τους γράφτηκε η σιωπή,
σε λόγια  ανείπωτα και ειπωμενα

Μες στους δρόμους η φωνή
του Μακαρίου παντοτινά σωπαίνει.
Κι η ελπίδα για την Κύπρο μας
σε στάχτη από φωτιές πεθαίνει.

Το νησί για πάντα  πενθεί διπλά –
για τους νεκρούς και για το ψέμα.
Για τον Αύγουστο που ερχόταν
με  ακόμη πιο βαρύ το αίμα.

Και τώρα, όσοι ζούμε, με χρέος
ιερό στεκόμαστε και πενθούμε.
Φωνάζουμε όλοι με δυνατή φωνή
"Ποτέ  την 15 Ιουλίου  δεν ξεχνούμε "

Γιατί η Ιστορία  που γράφεται
μ'  αίμα αφήνει πληγή αιώνια
στη Μνήμη δεν διαγράφεται
είναι σκιά που ζει  για χρόνια

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
@highlight

🏵️Η Κρήτη δεν είναι Αιγαίο – και το μεταναστευτικό αλλάζει πρόσωπο 🏵️

 

🏵️Η Κρήτη δεν είναι Αιγαίο –
και το μεταναστευτικό αλλάζει πρόσωπο 🏵️

Ακούγοντας τον κ. Πρωθυπουργό να λέει ότι "  η Ελλάδα δεν θα γίνει ξέφραγο αμπέλι " για το θέμα των μεταναστών  θα καταθέσω κάποιες προσωπικές απόψεις 

Το καλοκαίρι του 2025 σημαδεύεται από κάτι που, για τους περισσότερους Έλληνες, φάνταζε αδιανόητο

Η Κρήτη γίνεται νέο "πέρασμα"!

Η Κρήτη, η τουριστική βιτρίνα της χώρας,
η "απαραβίαστη" καρδιά του Νότου,
έγινε αιφνιδίως πύλη μεταναστευτικής
εισόδου.
Και όχι από τη γνωστή Ανατολή, αλλά από τη Λιβύη – μια περιοχή όπου η κρατική εξουσία
είναι σχεδόν φάντασμα και οι διακινητές λειτουργούν ανενόχλητοι.
Παρακάμπτουν το Αιγαίο (που είναι φραγμένο με φράχτες, drones, κέντρα κλειστού τύπου) και στέλνουν καραβιες απευθείας στη νότια Κρήτη.

Οι αφίξεις εκατοντάδων μεταναστών μέσα
σε λίγα 24ωρα έφεραν στο φως την πλήρη
απουσία σχεδίου, τις τοπικές κοινωνικές αντιδράσεις και την ευρωπαϊκή αφωνία.
Ο τρόμος της ανεξέλεγκτης εισροής
αναμειγνύεται με πραγματικά προβλήματα φιλοξενίας, ασφάλειας και κοινωνικής αντοχής.

Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα

Περισσότεροι από 1.200 άνθρωποι αποβιβάστηκαν στην Κρήτη σε τρεις ημέρες.
Τα εκθεσιακά κέντρα  , γήπεδα μετατράπηκαν πρόχειρα σε κέντρα φιλοξενίας.
Κανένας σχεδιασμός, κανένα στέγαστρο, καμία πρόβλεψη για υγειονομική κάλυψη.
Η τοπική κοινωνία, που βλέπει τον τουρισμό της να απειλείται, βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με το κράτος.
Και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει: δεν είναι ρατσισμός να ζητάς σχέδιο.

Οι ευθύνες

Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει
τα μάτια στην πιθανότητα να αλλάξουν οι μεταναστευτικές διαδρομές.
Επένδυσε όλα τα αποτρεπτικά της μέσα στον Έβρο και στα Δωδεκάνησα, αφήνοντας το νότιο μέτωπο χωρίς φύλαξη, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς πολιτική.

Τώρα, τρέχει να σβήσει φωτιές με πρόχειρες εντολές και μετακινήσεις, προκαλώντας περισσότερο χάος.
Και συγκεκριμένα η Βουλή ψήφισε να παγώσει για 3 μήνες (μέχρι Οκτώβριο 2025) τις αιτήσεις ασύλου για άτομα που εισέρχονται από Λιβύη προς Ελλάδα μέσω θαλάσσης.
Τι σημαίνει αυτό ;
Οι αφιχθέντες δεν μπορούν να ζητήσουν άσυλο, ακόμη κι αν είναι πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές.
Κρατούνται σε ειδικούς χώρους, με σκοπό την επαναπροώθησή τους πίσω στη Λιβύη (αν και αυτό είναι πολύπλοκο).
Οι αρχές τους κρατούν χωρίς επεξεργασία αιτήματος, κάτι που αποτελεί παραβίαση διεθνών συμβάσεων, όπως η Σύμβαση της Γενεύης (1951).

Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, για άλλη μια φορά, κάνει “τα στραβά μάτια” συμπεριφέρεται σαν παρατηρητής.
Δεν απαιτεί από τα κράτη-μέλη να μοιραστούν το βάρος, δεν πιέζει για επαναπροωθήσεις, και αφήνει τα σύνορα να "διαχειρίζονται" με τοπικούς αυτοσχεδιασμούς.

Το δίλημμα

Δεν υπάρχει εύκολη λύση.
Η ανθρωπιά είναι επιταγή, αλλά χωρίς δομές και όρια γίνεται παγίδα — και για τους μετανάστες και για τις κοινωνίες.
Η αποτροπή είναι απαραίτητη, αλλά χωρίς σεβασμό στα δικαιώματα, γίνεται απάνθρωπη.

Η Κρήτη δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε νέα Μοριά.
Ούτε όμως μπορεί να είναι "ιερό νησί" χωρίς καμία συμμετοχή στο βάρος που μοιράζεται όλη η χώρα. Το κράτος οφείλει να πει την αλήθεια:
είτε επιλέγουμε οργανωμένη, ελεγχόμενη φιλοξενία, είτε θα χάσουμε τον έλεγχο και την ψυχραιμία.
Αν δεν ελεγχθεί η ροή, ακροδεξιά ρητορική και τοπικές εξάρσεις βίας είναι πιθανές.

Η λύση

1. Άμεση δημιουργία μίας κλειστής, καλά οργανωμένης δομής υποδοχής στην Κρήτη — ούτε πρόχειρα κέντρα, ούτε μετακινήσεις-εξπρές.

2. Διπλωματική πίεση προς Λιβύη και Ε.Ε. για συμφωνία αποτροπής των αναχωρήσεων.

3. Ενημέρωση και διάλογος με τις τοπικές κοινωνίες, με εγγυήσεις για τουρισμό,
ασφάλεια και διαφάνεια.

4. Ρεαλιστική πολιτική ασύλου, που διαχωρίζει πρόσφυγες από παράτυπους οικονομικούς μετανάστες.

Η Κρήτη είναι σύμβολο, δεν είναι μόνο γεωγραφία. Αν δεν προστατευτεί και δεν ενταχθεί
σε ένα εθνικό σχέδιο, κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε το μεταναστευτικό από πρόβλημα διαχείρισης σε πυρήνα εθνικής κρίσης.

Αυτό δεν είναι παροδικό.
Αν δεν υπάρξει αποτροπή, η Κρήτη θα γίνει δεύτερος "Έβρος".

Η ώρα της αλήθειας έφτασε.

Η Ελλάδα μένει μόνη στη διαχείριση ,  όπως το 2015.
------

Στις ακτές της Κρήτης

Στις ακτές της Κρήτης φτάνουν την αυγή
με βάρκες γεμάτες ελπίδα και πλήγη,
μάτια που ψάχνουν ουρανό να μιλήσει
σε γλώσσα που ο πόνος ποτέ δεν γνωρίζει.

Ανέμους διαβαίνουν χωρίς να ρωτούν,
πατρίδες αφήνουν, μα δεν τις ξεχνούν,
η πόρτα κλειδώνει μ’ απόφαση ψυχρή,
κι η θάλασσα γίνεται παντοτινή  φυλακή.

Ελλάδα μου , καρδιά σταυρωμένη στη γη,
σε νιώθω σαν  καταφύγιο μα και πληγή.
Φόβος και δίκιο μπερδεύονται πάλι,
στο ιερό σου χώμα  που ο ήλιος  λάμπει . .

Μα αν φράξεις τον ήλιο, θα πάψεις να ζεις,
κι αν σβήσεις με λόγια τη δίψα  της ζωής
ο χρόνος θα γράψει με μελάνι βαρύ
"Δεν σώζεται έθνος αν χάνει ψυχή"

Ελλάδα μου  όμως ποτέ δεν ξεχνάς,
πώς κάποτε τα παιδιά σου φύγαν μακριά.
Μα τώρα κράτα  με πείσμα και φως,
τα σύνορα σου κεί που τ' άφησε ο Θεός

Μαζί με τον ήλιο και την ψυχή,
κράτα την τάξη, κράτα τη  γραμμή.
Και σ’ όποιον ζητήσει μ' αλήθεια να σωθεί
ας  βρει στη γη σου  πατρίδας φωνή,

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου

Άστα να φύγουν - φως και σκιά

 Άστα να φύγουν!

Άστα να φύγουν όσα παλιά σε βαραίνουν,

την καρδιά σου βασανίζουν, υπονομεύουν.

Μην βάζεις κακές σκέψεις ξανά και ξανά

αν μίλησες εκείνη τη στιγμή πολύ σωστά.

Κακές σκέψεις σαν σκαλώνουν στο μυαλό

και γίνονται σκιά σε κάθε σου λεπτό,

μην τις κρατάς, δεν σου κάνουν καλό,

άφησέ τες, φύσα τις μακριά σαν καπνό.

Το φως ζητά να μπει ξανά στην ψυχή,

μα πώς να μπει αν η πόρτα μένει κλειστή;

Συγχώρεσε, λύσε κόμπους παλιούς,

για να γίνεις απ' τους ήσυχους νικητές, τους αληθινούς.

Δώσε χώρο στη χαρά και στο φως,

στο τώρα που σου φωνάζει: “μην το σκορπάς εντελώς .”

Ζήσε όπως θέλεις, μην κοιτάς πίσω πια—

η ελευθερία αρχίζει απ’ την καρδιά.

Κάθε βήμα που κάνεις στο φως, είναι αρχή,

μια υπόσχεση ζωής, μια σιωπηλή προσευχή.

Μην αφήνεις το παρελθόν να σε κρατά,

είναι πέτρα δεμένη σε φτερά που διψούν να πετάξουν ψηλά 

Κοίτα μπροστά — εκεί που ανοίγεται ουρανός,

εκεί που κάθε λάθος γίνεται σοφός οδηγός.

Δεν είσαι αυτό που έζησες, μα αυτό που διαλέγεις,

κι αν πέσεις, σηκώνεσαι — όσο αγαπάς, αντέχεις.

Μάθε ν’ ακούς τη φωνή που μέσα σου σωπαίνει,

εκείνη που ξέρει τι αξίζει και τι περιμένει.

Κι όταν η νύχτα σε σκεπάζει σιωπηλά,

θυμήσου: το σκοτάδι γεννά τα πιο δυνατά φτερά.

Και σαν ξημέρωμα μέσα σου γεννηθεί,

θα νιώσεις πως άξιζε η κάθε σου πληγή.

Γιατί μέσα απ’ αυτές άνθισες σιωπηλά,

κι έγιναν ρίζες, φτερά κι ουρανός η καρδιά.

Άστα να φύγουν, μην τα κρατάς πια,

δεν είσαι οι φόβοι, δεν είσαι η σκιά.

Είσαι φως, είσαι δύναμη, ψυχή καθαρή—

μια αγκαλιά που χωράει και το "χθες" και το "από ’δω και μπρος" μαζί.

Φως και Σκιά

Αφήνω  να φύγουν, όσα με βαραίνουν,

σκέψεις παλιές που με υπονομεύουν.

Αν μίλησα τότε, ίσως πολύ σωστά,

μα μένει η αμφιβολία  στην καρδιά. 

Κακές σκέψεις σαν σκαλώνουν στο μυαλό,

γίνονται σκιές, δεν μ’ αφήνουν να δω.

Μα δεν θα ζω σε φόβο και σιωπή,

θα σπάσω το σκοτάδι με δική μου φωνή.

Φως και σκιά, δυο κόσμοι μες στην ψυχή,

παλεύουνε σιωπηλά κάθε αυγή.

Μα διαλέγω φως, διαλέγω τη ζωή,

ό,τι κι αν χάθηκε, ξαναγεννιέται εκεί.

Δεν  κοιτάω πίσω στο άδικο  παρελθόν 

είμαι στο τώρα, σε αυτό που θέλω να ζω 

Συγχώρεσα, άφησα πίσω  ό,τι με κρατά,

κι έδιωξα σκέψεις κακές απ' την καρδιά 

Ήρθε η ώρα να πετάξω  ψηλά,

με φτερά απ’ τις πληγές και πίστη βαθιά 

Μέσα από σιωπή γεννιέται η φωνή—

το “είμαι εδώ” που λυτρώνει την ψυχή.

Φως και σκιά, δυο κόσμοι μες στην ψυχή,

παλεύουνε σιωπηλά κάθε αυγή.

Μα διαλέγω φως, διαλέγω τη ζωή,

ό,τι κι αν χάθηκε, ξαναγεννιέται εκεί.

Φως και σκιά… 

μα εγώ είμαι φως.

Κι αυτό μου αρκεί

.κι αυτό μου αρκεί 

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου