Άστα να φύγουν - φως και σκιά

 Άστα να φύγουν!

Άστα να φύγουν όσα παλιά σε βαραίνουν,

την καρδιά σου βασανίζουν, υπονομεύουν.

Μην βάζεις κακές σκέψεις ξανά και ξανά

αν μίλησες εκείνη τη στιγμή πολύ σωστά.

Κακές σκέψεις σαν σκαλώνουν στο μυαλό

και γίνονται σκιά σε κάθε σου λεπτό,

μην τις κρατάς, δεν σου κάνουν καλό,

άφησέ τες, φύσα τις μακριά σαν καπνό.

Το φως ζητά να μπει ξανά στην ψυχή,

μα πώς να μπει αν η πόρτα μένει κλειστή;

Συγχώρεσε, λύσε κόμπους παλιούς,

για να γίνεις απ' τους ήσυχους νικητές, τους αληθινούς.

Δώσε χώρο στη χαρά και στο φως,

στο τώρα που σου φωνάζει: “μην το σκορπάς εντελώς .”

Ζήσε όπως θέλεις, μην κοιτάς πίσω πια—

η ελευθερία αρχίζει απ’ την καρδιά.

Κάθε βήμα που κάνεις στο φως, είναι αρχή,

μια υπόσχεση ζωής, μια σιωπηλή προσευχή.

Μην αφήνεις το παρελθόν να σε κρατά,

είναι πέτρα δεμένη σε φτερά που διψούν να πετάξουν ψηλά 

Κοίτα μπροστά — εκεί που ανοίγεται ουρανός,

εκεί που κάθε λάθος γίνεται σοφός οδηγός.

Δεν είσαι αυτό που έζησες, μα αυτό που διαλέγεις,

κι αν πέσεις, σηκώνεσαι — όσο αγαπάς, αντέχεις.

Μάθε ν’ ακούς τη φωνή που μέσα σου σωπαίνει,

εκείνη που ξέρει τι αξίζει και τι περιμένει.

Κι όταν η νύχτα σε σκεπάζει σιωπηλά,

θυμήσου: το σκοτάδι γεννά τα πιο δυνατά φτερά.

Και σαν ξημέρωμα μέσα σου γεννηθεί,

θα νιώσεις πως άξιζε η κάθε σου πληγή.

Γιατί μέσα απ’ αυτές άνθισες σιωπηλά,

κι έγιναν ρίζες, φτερά κι ουρανός η καρδιά.

Άστα να φύγουν, μην τα κρατάς πια,

δεν είσαι οι φόβοι, δεν είσαι η σκιά.

Είσαι φως, είσαι δύναμη, ψυχή καθαρή—

μια αγκαλιά που χωράει και το "χθες" και το "από ’δω και μπρος" μαζί.

Φως και Σκιά

Αφήνω  να φύγουν, όσα με βαραίνουν,

σκέψεις παλιές που με υπονομεύουν.

Αν μίλησα τότε, ίσως πολύ σωστά,

μα μένει η αμφιβολία  στην καρδιά. 

Κακές σκέψεις σαν σκαλώνουν στο μυαλό,

γίνονται σκιές, δεν μ’ αφήνουν να δω.

Μα δεν θα ζω σε φόβο και σιωπή,

θα σπάσω το σκοτάδι με δική μου φωνή.

Φως και σκιά, δυο κόσμοι μες στην ψυχή,

παλεύουνε σιωπηλά κάθε αυγή.

Μα διαλέγω φως, διαλέγω τη ζωή,

ό,τι κι αν χάθηκε, ξαναγεννιέται εκεί.

Δεν  κοιτάω πίσω στο άδικο  παρελθόν 

είμαι στο τώρα, σε αυτό που θέλω να ζω 

Συγχώρεσα, άφησα πίσω  ό,τι με κρατά,

κι έδιωξα σκέψεις κακές απ' την καρδιά 

Ήρθε η ώρα να πετάξω  ψηλά,

με φτερά απ’ τις πληγές και πίστη βαθιά 

Μέσα από σιωπή γεννιέται η φωνή—

το “είμαι εδώ” που λυτρώνει την ψυχή.

Φως και σκιά, δυο κόσμοι μες στην ψυχή,

παλεύουνε σιωπηλά κάθε αυγή.

Μα διαλέγω φως, διαλέγω τη ζωή,

ό,τι κι αν χάθηκε, ξαναγεννιέται εκεί.

Φως και σκιά… 

μα εγώ είμαι φως.

Κι αυτό μου αρκεί

.κι αυτό μου αρκεί 

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου