Το αντάμωμα συμμαθητών - συμμαθητριών μετά 50 χρόνια στις 22 Οκτωβρη 2023
Πενήντα χρόνια μετά, ξαναβρεθήκαμε μετά από πρωτοβουλία του κάποιων συμμαθητών και συμμαθητριών .
Πρωτεργάτης ο Τρανιδης ο Μιχάλης που είχε αναλάβει το βάρος του καλέσματος .
Τα πρόσωπα είχαν αλλάξει, μα τα βλέμματα ήταν τα ίδια . Εκείνα τα ζωντανά μάτια των μαθητικών μας χρόνων, που κρύβουν ιστορίες, αγωνίες, χαρές, όνειρα.
Το αντάμωμα μας δεν ήταν απλώς μια επιστροφή στο παρελθόν.
Ήταν ένα ταξίδι στον χρόνο, μια γιορτή μνήμης και αγάπης.
Ξανασυστηθηκαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε πρόσωπα και στιγμές που άφησαν το αποτύπωμά τους μέσα μας. Μέσα σε εκείνη τη μέρα , ο χρόνος έπαψε να μετρά.
Γίναμε ξανά εκείνη η τάξη, οι φίλοι, οι συμμαθητές, τα παιδιά που κοιτούσαν μπροστά με ελπίδα.
Κι αν κάποιοι από εμάς δεν πρόλαβαν να έρθουν,ή αν κάποιοι έφυγαν για πάντα, νιώθουμε πως ήταν κι αυτοί παρόντες , σε κάθε βλέμμα, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο που γεννήθηκε εκείνη τη μέρα.
❤️🌹Για τον Μιχάλη ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΙΔΗΣ 🌹❤️
Ο Μιχάλης , αυτός ο γλυκός συμμαθητής μας , ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που έδωσαν ζωή σε αυτό το αντάμωμα
Με το χιούμορ του, τη ζεστασιά και την καλοσύνη του, έκανε τον καθένα μας να νιώθει πως τίποτα δεν είχε αλλάξει από τα μαθητικά μας χρόνια.
Ήταν ψυχή της οργάνωσης της τελευταίας μας συνάντησης, κι ίσως γι’ αυτό σήμερα η απουσία του μοιάζει πιο έντονη.
Τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη , για όσα πρόσφερε, για το φως που άφησε πίσω του και για εκείνη τη βαθιά αίσθηση συντροφικότητας που δεν σβήνει ποτέ.
❤️🌹Για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες που έφυγαν❤️🌹
Πέρασε μισός αιώνας από τότε που αφήσαμε τα θρανία κι όμως οι μορφές όλων μας μένουν χαραγμένες στην καρδιά. Κάποιοι δεν είναι πια μαζί μας, μα στις φωτογραφίες, στις αναμνήσεις, στα αστεία και στις ιστορίες που ξαναλέμε, είναι πάντα εκεί.
Κρατάμε τη θύμησή τους σαν πολύτιμο κομμάτι της κοινής μας πορείας .
Μιας πορείας που ξεκίνησε με νιάτα και όνειρα,και συνεχίζεται τώρα με αγάπη, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Γιατί το αντάμωμα δεν είναι μόνο συνάντηση είναι αγάπη μνήμη βαθιά μέσα στις ψυχές .
🧢Της τάξης μου το αντάμωμα🧢 1η Στροφή Μισός αιώνας πέρασε, σαν όνειρο, σαν χτες, κι εμείς ξαναβρεθήκαμε, παλιοί συμμαθητές. Τα χρόνια μάς αλάφρωσαν, μας έμαθαν πολλά, μα μέσα μας το γέλιο μας, παιδί είναι ξανά.
Ρεφρέν Να 'μαστε πάλι εδώ, στον ίδιο ουρανό, με μάτια που θυμούνται με βλέμμα φωτεινό. Ό,τι κι αν φέρνει ο καιρός, η φλόγα δε σβήνει — της νιότης η παρέα, για πάντα θα μείνει
2η Στροφή Τα πρώτα μας τα όνειρα, σε θρανία κρυφά, κι η κιμωλία έγραφε του κόσμου τα γραπτά. Αλλού μας πήγε η μοίρα μας, αλλού ο καημός, μα να που ξαναβρίσκεται ο κύκλος ο παλιός.
Ρεφρέν Να 'μαστε πάλι εδώ, στον ίδιο ουρανό, με μάτια που θυμούνται με βλέμμα φωτεινό. Ό,τι κι αν φέρνει ο καιρός, η φλόγα δε σβήνει — της νιότης η παρέα, για πάντα θα μείνει
Γέφυρα Στο άλμπουμ της ζωής μας, σελίδες γυριστές, γράφουν τα γέλια, τα «θυμάσαι;», τις χαρές. Και μια αγκαλιά μάς δένει, βαθιά κι αληθινά, πως όσα αγαπήσαμε, μένουν στην καρδιά .
Τελικό Ρεφρέν Να 'μαστε πάλι εδώ, κι ας πέρασαν πολλά, μα η καρδιά μας ξέρει πιο πολύ ν' αγαπά Μισός αιώνας κύλησε, μα μοιάζει μια στιγμή — της τάξης το αντάμωμα, για πάντα θα ζει
Φιλοσοφικά, το κείμενο τονίζει ότι το εγώ είναι πηγή πλάνης και ότι η αυθεντική ύπαρξη απαιτεί ταπεινότητα, επίγνωση και αποδοχή της φθαρτότητας.
Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται στην κατοχή ή στην ανύψωση του εγώ, αλλά στην πληρότητα της συνείδησης και στην εσωτερική ελευθερία.
Συνοπτική Ανάλυση
Το απόσπασμα εξετάζει τη σχέση του ανθρώπου με το εγώ και την πλάνη της αυτοαναφορικότητας.
Ο "πύργος από καθρέφτες " συμβολίζει τις ψευδαισθήσεις του εγώ, που νομίζει πως ανυψώνεται προς τον ουρανό, αλλά στην ουσία χτίζει μόνο εικόνες του εαυτού του.
Η φράση "κάθε του βήμα αντηχεί το ίδιο κενό" δείχνει την εσωτερική απομόνωση και το υπαρξιακό κενό που δημιουργεί η προσκόλληση στο εγώ.
Παράλληλα, η εικόνα της ζωής που "γλιστρά σαν άμμος" υπογραμμίζει τη μάταιη προσπάθεια ελέγχου της ύπαρξης: όσο περισσότερο προσπαθεί να κατακτήσει τη ζωή, τόσο τη χάνει.
Εκτενής ανάλυση
Εικόνες και σύμβολα
1. "Το εγώ χτίζει πύργους από καθρέφτες"
Οι πύργοι συμβολίζουν την επιθυμία για ανύψωση, δύναμη, ασφάλεια και υπεροχή.
Οι καθρέφτες όμως δηλώνουν ματαιότητα και αυτοαναφορικότητα: το εγώ δεν χτίζει πάνω σε πραγματικότητα, αλλά πάνω σε αντανακλάσεις του εαυτού του.
👉 Συνεπώς, το μεγαλείο του είναι ψευδαίσθηση.
2. "Νομίζει πως αγγίζει τον ουρανό"
Ο ουρανός εδώ συμβολίζει την τελείωση, τη λύτρωση ή τη θέωση.
Η λέξη νομίζει δείχνει ότι πρόκειται για αυταπάτη: η ψευδαίσθηση μεγαλείου δεν οδηγεί σε πνευματική άνοδο.
3. "Μα κάθε του βήμα αντηχεί το ίδιο κενό"
Το κενό είναι η εσωτερική φτώχεια του ανθρώπου που ζει μόνο για το εγώ.
Η αντήχηση δείχνει πως η φωνή του εγώ επιστρέφει πίσω σε αυτόν, χωρίς αληθινή επικοινωνία ή δημιουργία.
4. "Όσο σφίγγει τη ζωή στα χέρια του, τόσο του γλιστρά σαν άμμος"
Μια δυνατή εικόνα για τη ματαιότητα του ελέγχου: όσο προσπαθούμε να κατέχουμε ή να ελέγξουμε τη ζωή, τόσο την χάνουμε.
Η άμμος συμβολίζει το ρευστό, το φευγαλέο, το άπιαστο της ύπαρξης.
🔹 Φιλοσοφική διάσταση
Το ποίημα αγγίζει τον πυρήνα πολλών φιλοσοφικών και πνευματικών παραδόσεων:
Βουδισμός / Ανατολική σκέψη: το εγώ είναι πηγή πλάνης και οδύνης.
Χριστιανικός μυστικισμός: μόνο όταν το εγώ ταπεινωθεί, ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θείο.
Υπαρξισμός: η αναζήτηση νοήματος μέσω της αυταπάτης της ισχύος οδηγεί στην υπαρξιακή κενότητα.
🔹 Ύφος και τόνος
Το ύφος είναι λυρικό, συμβολικό και στοχαστικό.
Οι εικόνες (καθρέφτες, ουρανός, άμμος) δίνουν αισθητική δύναμη στο φιλοσοφικό μήνυμα.
Ο τόνος είναι μελαγχολικός, αλλά όχι απελπισμένος — περισσότερο προειδοποιητικός, σαν φωνή εσωτερικής σοφίας.
🔹 Κεντρικό νόημα
Η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας του εγώ οδηγεί σε πτώση και εσωτερικό κενό.
Η ζωή δεν κατακτιέται με τον έλεγχο, αλλά βιώνεται με ταπεινότητα, επίγνωση και ανοιχτή καρδιά.
Το εγώ είναι πηγή πλάνης
Το απόσπασμα εκφράζει μια στοχαστική αλήθεια για την ανθρώπινη ύπαρξη με το " εγώ" να αποτελεί την πρωταρχική πλάνη του ανθρώπου.
Μέσα από το εγώ, ο άνθρωπος επιδιώκει να οικοδομήσει μια ψευδή αυτονομία, να δημιουργήσει μια εικόνα δύναμης, ανωτερότητας και ασφάλειας. Όμως, όπως δείχνει η μεταφορά των «πύργων από καθρέφτες», αυτή η οικοδόμηση δεν έχει πραγματική υπόσταση· είναι αντανάκλαση του ίδιου του εαυτού, όχι επαφή με την ουσία της ύπαρξης.
Στην υπαρξιστική φιλοσοφία, το εγώ συνδέεται με την αποξένωση. Ο άνθρωπος που ταυτίζεται με την εικόνα του, χάνει την αυθεντική του ύπαρξη, ζει "προς τα έξω", μέσα σε ρόλους, προσδοκίες και φαντασιακές κατασκευές.
Ο Sartre θα έλεγε πως ζει «en-soi», μέσα στην ψευδαίσθηση της πληρότητας, αποφεύγοντας την ελευθερία και την ευθύνη της ύπαρξής του. Αντί να βιώνει το είναι του, το προβάλλει στους καθρέφτες του εγώ.
Η φράση «κάθε του βήμα αντηχεί το ίδιο κενό» εκφράζει το υπαρξιακό κενό που συνοδεύει την αυτοαναφορική συνείδηση. Ο ήχος της αντήχησης δηλώνει πως ο άνθρωπος ακούει μόνο τον εαυτό του — εγκλωβισμένος σε έναν εσωτερικό μονόλογο χωρίς αληθινό διάλογο με τον κόσμο ή τους άλλους. Το "κενό" εδώ δεν είναι απλώς απουσία νοήματος, αλλά αντανάκλαση της αποκοπής από το Είναι.
Στο τέλος, η εικόνα της ζωής που «γλιστρά σαν "άμμος" αποτυπώνει τη ματαιότητα της κατοχής. Όσο περισσότερο προσπαθεί ο άνθρωπος να κρατήσει, να ελέγξει, να ασφαλίσει τη ζωή, τόσο την χάνει.
Αυτό θυμίζει τη ρήση του Λάο Τσε: «Όποιος θέλει να κυβερνήσει τη ζωή, τη χάνει». Η ύπαρξη δεν ανήκει στο εγώ, είναι ροή και μόνο μέσα στην ταπεινότητα και την επίγνωση μπορεί να βιωθεί αυθεντικά.
✴️ Συμπέρασμα
Η φιλοσοφική ουσία του αποσπάσματος είναι ότι το εγώ αποτελεί πλάνη που γεννά κενότητα. Ο δρόμος προς την αλήθεια δεν βρίσκεται στην ύψωση του εαυτού, αλλά στην υπέρβαση του εγώ, στη σιωπή, στην αυτογνωσία και στη συμφιλίωση με το πεπερασμένο.
Η αυθεντική ύπαρξη αρχίζει εκεί όπου καταρρέουν οι καθρέφτες.
Η υπερεκτίμηση του εγώ είναι σαν καθρέφτης που έχει ξεχάσει πως ο ρόλος του είναι να αντανακλά — όχι να λάμπει από μόνος του.
Το εγώ με το στέμμα
Το εγώ φόρεσε στέμμα Ήταν φτιαγμένο από φως που δεν του ανήκε — μα το πίστεψε. Περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους και κάθε βλέμμα που το θαύμαζε το έκανε να ψηλώνει λίγο ακόμη. Όσο πιο πολύ ήταν το ύψος, τόσο πιο μικρή γινόταν η καρδιά του.
Μα μια μέρα ο άνεμος φύσηξε. Το στέμμα έπεσε στο χώμα, κι ο καθρέφτης ράγισε. Τότε το εγώ κοίταξε μέσα του κι αντί για μεγαλείο, είδε κάτι μικρό, εύθραυστο, αληθινό.
Κι εκεί — χωρίς στέμμα, χωρίς φως δανεικό — γνώρισε για πρώτη φορά την ομορφιά της απλότητας.
✍️Το στέμμα μου ✍️
Φόρεσα στο κεφάλι, στέμμα από φως κι είπα " όλος ο κόσμος να στέκει σκυφτός" Μα κάθε μου βήμα σκορπούσε ηχώ, κι ο άνεμος γέλαγε, με χαμόγελο πονηρό
Ω, καθρέφτη, καθρεφτάκι δείξε μου ξανά, τί είμαι στ’ αλήθεια, χωρίς τη φωτιά. Όταν σβήνει το φως μου, μένει σιωπή, κι εκεί βρίσκω εμένα, μικρό παιδί.
Κοίταξε γύρω μου, δεν βλέπω θεούς, μόνο σκιές με ώμους σκυφτούς
Το στέμμα μου πέφτει, μα πριν χαθεί, θέλω τον ήλιο να βρει μες στη γη
Δεν είμαι φως, μα καθρέφτης φωτός , σκιά κι ανάσα που ρίχνει ο ουρανός Όσο κι αν μικραίνω, θέλω να ζήσω και σ' ό,τι αληθινό το φως μου να ρίχνω
Η ιστορία "Η Αντανάκλαση του Καθρέφτη"
μας θυμίζει ότι η αληθινή αλλαγή δεν γεννιέται από την εικόνα που βλέπουμε στον καθρέφτη, ούτε από τα λόγια που λέμε στον εαυτό μας.
Η μεταμόρφωση έρχεται όταν κοιτάμε τα μάτια εκείνων που αδικήσαμε, όταν τολμάμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη.
❤️Η Αντανάκλαση του Καθρέφτη ❤️
Σ’ ένα χωριό που άγγιζε τη σιωπή των λόφων, ζούσε ένας νεαρός ονόματι Μένιος . Ήταν άνθρωπος ευγενικός στα λόγια, αλλά βιαστικός στις κρίσεις του.
Κάθε πρωί στεκόταν μπροστά σ’ έναν μεγάλο καθρέφτη που φύλαγε στο σπίτι του, και συνήθιζε να λέει με αυτοπεποίθηση:
— "Είμαι καλός. Δεν έχω τίποτα να διορθώσω."
Ο καθρέφτης τού επέστρεφε πάντα την ίδια εικόνα· ήρεμη, σταθερή, δίχως ρωγμές.
Ο Μένιος πίστευε πως αυτό ήταν η αλήθεια.
Μα μια μέρα, ύστερα από έναν θυμό που ξέφυγε απ’ την καρδιά του, είπε λόγια σκληρά στον φίλο του, τον Λύσανδρο , λόγια που βάρυναν τον αέρα και σκίασαν τη φιλία τους.
Το ίδιο βράδυ, στάθηκε πάλι μπροστά στον καθρέφτη.
— "Έκανα λάθος," ψιθύρισε.
Όμως ο καθρέφτης έμεινε σιωπηλός.
Το πρόσωπό του έδειχνε το ίδιο.
Ούτε θλίψη, ούτε ντροπή, ούτε τύψη.
Μόνο αντανάκλαση, χωρίς ψυχή.
Οι μέρες κύλησαν, κι η ενοχή φώλιασε μέσα του
σαν πέτρα.
Ως που ένα δειλινό, ενώ ο ήλιος έγερνε πίσω απ’ τα κυπαρίσσια, ο Μένιος ένιωσε πως δεν είχε ανάγκη να δει τον εαυτό του , αλλά να τον συναντήσει. Πήρε τον δρόμο για το σπίτι του Λύσανδρου και στάθηκε μπροστά του.
— "Συγχώρεσέ με, " είπε απλά.
"Έμαθα πως η συγγνώμη δεν λέγεται μπροστά σε γυαλί, αλλά σε μια καρδιά."
Ο Λύσανδρος δεν μίλησε· μονάχα χαμογέλασε ελαφρά.
Και τότε, μέσα στα μάτια του, ο Μένιος είδε κάτι που κανένας καθρέφτης δεν του είχε δείξει ποτέ: την αλήθεια του ίδιου του εαυτού του.
Από εκείνη τη μέρα, ο καθρέφτης στο σπίτι του έμεινε σκεπασμένος με ένα λευκό πανί.
Γιατί ο Μένιος είχε μάθει πως η αληθινή αλλαγή δεν κατοικεί στο είδωλο,
αλλά στην ταπεινότητα της συγγνώμης και στο φως της καρδιάς.
Μέσα από τα βήματα του Μένιου, μαθαίνουμε πως η ειλικρίνεια, η ταπεινότητα και η αγάπη για τους άλλους είναι τα πραγματικά μέσα για να αλλάξουμε — και ότι η συγγνώμη δεν είναι αδυναμία, αλλά η γέφυρα προς την εσωτερική ελευθερία και την αληθινή ειρήνη.
🌠Ησυχία των Ονείρων 🌠 "Όταν οι επιθυμίες σου αρχίζουν να εκπληρώνονται λιγοστεύουν και τα όνειρα. Εκτίμησε όσα κέρδισες και επιθύμησε κάτι σημαντικότερο."
Όταν οι επιθυμίες σου αρχίσουν να πραγματοποιούνται, τα όνειρα φαίνονται να λιγοστεύουν. Ίσως γιατί η ψυχή, όταν αρχίζει να αποκτά ό,τι ποθούσε, ξεχνά για λίγο την ίδια της τη φύση — τη δίψα για αναζήτηση, το άνοιγμα προς το άγνωστο.
Μα η πληρότητα δεν είναι ο τερματισμός της επιθυμίας· είναι η μεταμόρφωσή της. Όταν μάθεις να εκτιμάς όσα έχεις κερδίσει, τότε γεννιέται μέσα σου μια άλλη μορφή πόθου πιο ήσυχη, πιο ώριμη.
Δεν ζητά πια να αποκτήσει, αλλά να κατανοήσει. Δεν στρέφεται προς τα έξω, αλλά προς τα μέσα. Κι εκεί, ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη και την επίγνωση, αρχίζει το πιο σπάνιο ταξίδι: το ταξίδι προς το ουσιώδες. Εκτίμησε όσα κέρδισες και επιθύμησε κάτι σημαντικότερο. Η αληθινή πληρότητα δεν βρίσκεται στην κατοχή, αλλά στην επίγνωση.
🌠Η ησυχία των ονείρων μου 🌠
Η ησυχία των ονείρων μου 🌠
Όταν οι πόθοι μου βρήκαν μορφή, σώπασε λίγο μέσα μου το παιδί. Κι είδα στα μάτια του κόσμου τη γαλήνη, μα και μια σιωπή που όλα τα κρίνει.
Η ησυχία των ονείρων με καλεί, εκεί που σβήνει το "θέλω" κι αρχίζει η ψυχή. Δεν ζητώ πια να φτάσω ψηλά, μονάχα να νιώσω πως είμαι καλά.
Μέτρησα χρόνια, χαρές και πληγές, όλα μαθήματα, όλα στιγμές. Κι όταν τη νύχτα πάω να κοιμηθώ μαθαίνω να αντλώ φως απ’ το κενό.
Ίσως τα όνειρα ποτέ να μην τελειώνουν αλλάζουν φτερά με μεταμορφώνουν Κι εκεί που νόμιζα πως όλα σωπαίνουν, γεννιούνται ελπίδες που δεν πεθαίνουν.
Η 17η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας (International Day for the Eradication of Poverty).
🔹 Ιστορικό:
Η ημέρα αυτή θεσπίστηκε το 1992 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας ειρηνικής συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1987 στην Πλατεία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Παρίσι. Εκεί, χιλιάδες άνθρωποι δήλωσαν ότι η φτώχεια είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι πρέπει να καταπολεμηθεί συλλογικά.
🔹 Σκοπός:
Η ημέρα αυτή υπενθυμίζει ότι:
Η φτώχεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά αποτέλεσμα κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών επιλογών.
Όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται αξιοπρεπή ζωή, εκπαίδευση, υγεία, στέγη και εργασία.
Η εξάλειψη της φτώχειας συνδέεται άμεσα με τη δικαιοσύνη, τη βιώσιμη ανάπτυξη και την ισότητα.
Το θέμα για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Φτώχειας 2025 είναι:
«Τερματισμός της κοινωνικής και θεσμικής κακομεταχείρισης — διασφάλιση σεβασμού και αποτελεσματικής στήριξης για τις οικογένειες»
Το θέμα για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Φτώχειας 2025 είναι:
«Τερματισμός της κοινωνικής και θεσμικής κακομεταχείρισης — διασφάλιση σεβασμού και αποτελεσματικής στήριξης για τις οικογένειες»
Τι σημαίνει
Ο ΟΗΕ εστιάζει φέτος όχι μόνο στη φτώχεια ως έλλειψη χρημάτων, αλλά στη φτώχεια ως συνέπεια κοινωνικών αδικιών και ανισοτήτων μέσα στους θεσμούς.
Δηλαδή, η φτώχεια δεν είναι μόνο οικονομική· είναι και κοινωνική, πολιτισμική και θεσμική.
Το μήνυμα τονίζει τρία βασικά σημεία:
1. Κοινωνική κακομεταχείριση:
Αναφέρεται σε ανθρώπους ή ομάδες που περιθωριοποιούνται, στιγματίζονται ή αντιμετωπίζονται με προκατάληψη — π.χ. άνεργοι, μονογονεϊκές οικογένειες, άτομα με αναπηρία, πρόσφυγες, Ρομά, ηλικιωμένοι.
2. Θεσμική κακομεταχείριση:
Όταν οι ίδιοι οι θεσμοί (όπως υπηρεσίες πρόνοιας, εκπαίδευσης, υγείας) δεν λειτουργούν ισότιμα ή αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους.
Π.χ. καθυστερήσεις επιδομάτων, ανεπαρκής πρόσβαση σε φάρμακα ή στέγη.
3. Στήριξη των οικογενειών:
Η φτώχεια συχνά διαλύει οικογενειακούς δεσμούς. Ο ΟΗΕ ζητά πολιτικές που να στηρίζουν τους γονείς, να προστατεύουν τα παιδιά και να προσφέρουν πραγματικές ευκαιρίες — εκπαίδευση, εργασία, στέγαση, ψυχική στήριξη
🕊️ Εφαρμογή στην πράξη
Η εφαρμογή αυτού του οράματος διαφέρει ανά χώρα:
Στην Ελλάδα, υπάρχουν προγράμματα όπως το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, επιδόματα στέγασης και οικογένειας, προγράμματα κοινωνικής επανένταξης και σίτισης.
Ωστόσο, η γραφειοκρατία, η έλλειψη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και οι ανισότητες στην πρόσβαση δείχνουν ότι η θεσμική δικαιοσύνη δεν εφαρμόζεται πάντα πλήρως.
Σε διεθνές επίπεδο, οργανισμοί όπως η UNICEF, η UNDP και οι ΜΚΟ πιέζουν για πιο δίκαια συστήματα, συμμετοχή των φτωχών στη λήψη αποφάσεων και προγράμματα βιώσιμης ανάπτυξης.
Η ημέρα αυτή δεν είναι απλώς υπενθύμιση της ανάγκης να βοηθήσουμε τους φτωχούς· είναι έκκληση να αλλάξουμε τον τρόπο που οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν τη φτώχεια — με σεβασμό, ενσυναίσθηση και ισότητα.
🌏Η Σιωπή της Γης»🌍
Στις γειτονιές του κόσμου, εκεί όπου το φως διστάζει να σταθεί, οι άνθρωποι μαζεύουν τις μέρες τους σαν ψίχουλα ελπίδας.
Ένα παιδί κρατάει σφιχτά το χέρι της μάνας του, όχι από φόβο, μα για να μη χαθεί η ζεστασιά του κόσμου.
Η φτώχεια δεν είναι απλώς άδεια πορτοφόλια·είναι οι κλειστές πόρτες, τα βλέμματα που αποστρέφονται,
οι θεσμοί που ξεχνούν πως πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει μια καρδιά που χτυπά, ένα όνειρο που ζητά να ανθίσει.
Μα η αξιοπρέπεια δεν ζητιανεύει — στέκει όρθια.
Ανθίζει μέσα στο χώμα της δοκιμασίας, όπως το στάχυ που επιμένει να υψώνεται, παρ’ όλη τη δίψα του καλοκαιριού.
Ας γίνει λοιπόν η 17η Οκτωβρίου μια υπόσχεση:να μην αφήσουμε κανέναν μόνο στο περιθώριο της ανάγκης· να αγκαλιάσουμε ξανά τον άνθρωπο ως οικογένεια — όχι από φιλανθρωπία, μα από δικαιοσύνη.
Γιατί κάθε ψίθυρος σεβασμού, κάθε πράξη κατανόησης, είναι ένα βήμα πιο κοντά στη γη που ονειρεύεται να μην πεινά κανείς.
🧢Στις γειτονιές του κόσμου»🧢
Στις γειτονιές του κόσμου, δυο μάτια θλιμμένα,
στο δρόμο περπατάν
με ρούχα ξεσκισμένα, Η μέρα του μικραίνει, μα η ψυχή του μένει, να ψάχνει μια αγκαλιά
μέχρι η αυγή να φέξει
Ρεφρέν: Μα η ελπίδα δεν πεθαίνει, μοιάζει φλόγα μες στη σιωπή, κάθε χέρι που απλώνει γράφει αγάπης προσευχή.
Κι αν ο άνεμος τα πάρει όλα, κι η νύχτα φέρει παγωνιά, ο άνθρωπος φωτίζει ακόμα — μες στη φτώχεια, τη καρδιά.
Δεύτερη στροφή: Στους δρόμους οι οικογένειες, σφιχτά τα όνειρα κρατούν κι ας σβήνουν τα φανάρια, στην άκρη του καιρού.
Μα όσο υπάρχει χέρι, να δίνει φως και ψωμί, θα ζει η ανθρωπιά παντού
και μια αγάπη δυνατή
Ρεφρέν (επανάληψη): Μα η ελπίδα δεν πεθαίνει, μοιάζει φλόγα μες στη σιωπή, κάθε χέρι που απλώνεται, γράφει αγάπης προσευχή...
Σήμερα τιμούμε ένα από τα πιο ιερά σύμβολα του τόπου μας — την ελληνική σημαία.
Την σημαία που κυματίζει περήφανη κάτω από το γαλάζιο φως του ουρανού μας,την σημαία που μας ενώνει, που μας θυμίζει ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε.
Το γαλάζιο της θυμίζει τη θάλασσα που αγκαλιάζει την πατρίδα μας, το λευκό της συμβολίζει την αγνότητα, την ειρήνη και την καθαρότητα της ψυχής του ελληνικού λαού.
Και στο γαλάζιο τετράγωνο, ο λευκός σταυρός λάμπει ως σημάδι πίστης, ελπίδας και δύναμης —
της δύναμης που κράτησε ζωντανό το έθνος μέσα στους αιώνες.
Οι εννέα λωρίδες της σημαίας μας ψιθυρίζουν τις συλλαβές του όρκου των προγόνων μας:
«Ελευθερία ή Θάνατος».
Κάθε φορά που ο άνεμος την αγγίζει, είναι σαν να ξυπνούν οι φωνές εκείνων που αγωνίστηκαν,
για να μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, να μαθαίνουμε, να ονειρευόμαστε.
Στις μέρες μας, η ελληνική σημαία είναι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ύφασμα.
Είναι φάρος ενότητας και αξιοπρέπειας,
είναι το σύμβολο μιας Ελλάδας που πορεύεται με πίστη, ελπίδα και φως.
Μας θυμίζει πως όπου κι αν βρισκόμαστε,
η ψυχή μας έχει πάντα τα χρώματά της — γαλάζιο και λευκό.
Ας την κρατούμε ψηλά,
όχι μόνο στα χέρια μας, αλλά και μέσα στην καρδιά μας.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας Αγρότισσας (ή Μάνας Αγρότισσας) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Οκτωβρίου, όπως σήμερα. 🌾
Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) το 1995, με σκοπό να αναγνωριστεί ο καθοριστικός ρόλος των γυναικών στην αγροτική παραγωγή, στην επισιτιστική ασφάλεια και στη διατήρηση της υπαίθρου ζωντανής
Η Παγκόσμια Ημέρα της Μάνας Αγρότισσας:
Αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη φροντίδα του φυσικού περιβάλλοντος.
Υπενθυμίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν: έλλειψη ίσης αμοιβής, περιορισμένη πρόσβαση σε πόρους, εκπαίδευση και τεχνολογία.
Τιμά τη μάνα της υπαίθρου, που εργάζεται αδιάκοπα στα χωράφια και στο σπίτι, κρατώντας ζωντανές τις αξίες, την οικογένεια και την τοπική παράδοση.
> «Σήμερα τιμούμε τη μάνα αγρότισσα — τη γυναίκα του μόχθου και της γης , της υπομονής και της δημιουργίας.
Με τα χέρια της θρέφει τη γη και με την καρδιά της θρέφει τον κόσμο.
Χωρίς εκείνη, η ύπαιθρος δεν θα ’χε ψυχή.» ❤️
❤️Μάνα του μόχθου και της γης ❤️
Στης γης τα χέρια φύτρωσε, κι εκεί ριζώνει η δύναμή της,
μες στο χωράφι και στο φως, ανθίζει η υπομονή της.
Ξυπνά πριν βγει ο ήλιος της, μ’ ένα τραγούδι απ’ την καρδιά,
κι ο ιδρώτας γίνεται νερό, που ποτίζει τη σοδειά.
Στον άνεμο δεν σκύβει, μόνο λυγά σαν το στάχυ,
κρατά στα χέρια χώμα, ψωμί, ζωή κι αγάπη.
Μάνα του μόχθου και της γης, φύλακας κάθε ρίζας,
στην κάθε αυγή, στην κάθε σπορά, γράφεις ιστορίες ελπίδας.
Κι όταν το δείλι απλώνεται, κι ο ήλιος γέρνει πέρα,
στ’ αγκάλια σου ανασαίνει ο κόσμος — κι η γη ξαποσταίνει μέρα.
Η ζωή, πολλές φορές, μας παρασύρει σε ένα ταξίδι όπου μοιάζουμε απλοί επιβάτες. Και άλλες φορές, αποφασίζει να σταματήσει ξαφνικά — στη μέση του πουθενά.
Όταν συμβεί αυτό, έχουμε μια επιλογή. Μπορούμε να γκρινιάζουμε, να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε για τη μοίρα μας. Ή μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο, να κοιτάξουμε γύρω μας, να εξερευνήσουμε, και ύστερα να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με νέα μάτια.
Η υπομονή δεν είναι απλώς αρετή — είναι δύναμη. Μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα, μα προϋποθέτει μια μικρή, αλλά ουσιαστική, αλλαγή μέσα μας. Γιατί, στο τέλος, η υπομονή είναι πραγματικά χρυσός.
🏵️Ο Σταθμός της Υπομονής 🏵️
Η ζωή του Άρη έμοιαζε με ατελείωτο ταξίδι με τρένο.
Καθόταν στο παράθυρο και έβλεπε το τοπίο να αλλάζει γρήγορα. Βουνά, πόλεις, φώτα, πρόσωπα,
όλα περνούσαν χωρίς να προλαβαίνει να τα ζήσει.
Μια μέρα, το τρένο σταμάτησε απότομα στη μέση του πουθενά.
Ο μηχανοδηγός ανακοίνωσε πως δε γνώριζε πότε θα συνεχίσουν.
Οι επιβάτες αναστατώθηκαν. Άλλοι φώναζαν, άλλοι παραπονιούνταν, άλλοι χτυπούσαν νευρικά το πόδι τους.
Ο Άρης ένιωσε τον ίδιο εκνευρισμό να τον κυριεύει.
Ώσπου, από το απέναντι κάθισμα, μια ηλικιωμένη γυναίκα του χαμογέλασε.
«Αντί να θυμώνεις, παιδί μου, βγες να δεις πού βρίσκεσαι», του είπε.
Κι εκείνος, διστακτικά, την άκουσε.
Βγήκε έξω.
Το μέρος ήταν ήσυχο, με ένα μικρό λιβάδι γεμάτο αγριολούλουδα και έναν καθαρό ουρανό που δεν είχε προσέξει ποτέ.
Ένιωσε για πρώτη φορά μετά από καιρό γαλήνη.
Όταν το τρένο ξεκίνησε ξανά, ο Άρης γύρισε στη θέση του διαφορετικός.
Κατάλαβε πως η ζωή δεν είναι μόνο προορισμοί και ταχύτητα.
Κάποτε χρειάζεται να σταματήσεις, να περιμένεις, να δεις, να καταλάβεις.
Και τότε ανακάλυψε αυτό που του είχε πει η γυναίκα πριν εξαφανιστεί στο πλήθος:
«Η υπομονή είναι ο σταθμός όπου η ψυχή ξεκουράζεται πριν συνεχίσει το ταξίδι της
Ο Σταθμός της Υπομονής
(Στροφή 1)
Στης ζωής το τρένο μπήκα δίχως στάσεις, και φως,
τα τοπία τρέχαν γύρω, κι εγώ ήμουν σιωπηλός
Κάποια μέρα το φρένο, σταματά στη μοναξιά,
κι η σιωπή μου ψιθυρίζει, "μείνε λίγο, δες ξανά".
(Ρεφρέν)
Στον σταθμό της υπομονής,
έμαθα πώς να σωπαίνω,
να μην ψάχνω τη γραμμή,
μόνο ήσυχα να περιμένω .
Στον σταθμό της υπομονής,
είδα φως μες στο κενό,
κι η ζωή μού είπε ήσυχα,
"περίμενε, είμαι εδώ".
(Στροφή 2)
Οι φωνές των επιβατών, στο βαγόνι, σαν αγερας
"φύγε, μη σταθείς, δεν υπάρχει λόγος σ’ όνειρα" μου λέγαν
Μα εγώ βγήκα κι είδα ήλιο, πάνω απ’ τα βουνά,
κι ένιωσα το χρόνο φίλο, όχι βάρος στην καρδιά.
(Ρεφρέν)
Στον σταθμό της υπομονής,
έμαθα πώς να σωπαίνω,
να μην ψάχνω τη γραμμή,
μόνο ήσυχα να περιμένω
Στον σταθμό της υπομονής,
είδα φως μες στο κενό,
κι η ζωή μού είπε ήσυχα,
"περίμενε, είμαι εδώ".
(Γέφυρα)
Κι αν ξανασταματήσει, το ταξίδι μου ξανά,
θα χαμογελάσω και θα πω " βοηθά Παναγιά".
Γιατί έμαθα να βλέπω, την ομορφιά στη σιωπή,
κι η καρδιά να ταξιδεύει, δίχως να βιάζεται στη ζωή
Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Εκείνη την ημέρα, η Ελλάδα είπε το ιστορικό «ΟΧΙ» στις δυνάμεις του Άξονα και αρνήθηκε να παραδοθεί.
Γεγονότα
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης Εμανουέλε Γκράτσι επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στο σπίτι του στην Κηφισιά. Εκεί του επέδωσε ένα τελεσίγραφο εκ μέρους του Μπενίτο Μουσολίνι, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε να επιτρέψει την είσοδο των ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα για να καταλάβουν στρατηγικά σημεία.
Ο Μεταξάς απάντησε με τη φράση «Alors, c’est la guerre» («Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»), δηλώνοντας ουσιαστικά «ΟΧΙ» στην παράδοση της Ελλάδας.
Λίγες ώρες αργότερα, οι ιταλικές δυνάμεις εισέβαλαν από την Αλβανία, και ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος ξεκίνησε. Παρά την αριθμητική υπεροχή του εχθρού, οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν με γενναιότητα και κατάφεραν να απωθήσουν τους Ιταλούς μέσα στο αλβανικό έδαφος, γράφοντας μία από τις πιο ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Η σημασία του «ΟΧΙ»:
Συμβολίζει την αντίσταση στην καταπίεση και την υπεράσπιση της ελευθερίας.
Έγινε παγκόσμιο σύμβολο θάρρους και αξιοπρέπειας, καθώς η μικρή Ελλάδα αντιστάθηκε σε μια μεγάλη δύναμη.
Εορτάζεται κάθε χρόνο ως Εθνική Επέτειος, με παρελάσεις, εορτές και καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία των ηρώων.
Το Μήνυμα της ημέρας:
Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο ανάμνηση ενός πολέμου, αλλά μια υπενθύμιση του πόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία και της δύναμης που έχει ένας λαός όταν είναι ενωμένος απέναντι σε κάθε απειλή.
Η συμβολική σημασία του «ΟΧΙ»
της 28ης Οκτωβρίου 1940
Το " ΟΧΙ" ξεπερνά τα όρια ενός ιστορικού γεγονότος. Δεν είναι απλώς μια λέξη ή μια πολιτική απόφαση· είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας, αξιοπρέπειας και ενότητας.
✦ 1. Σύμβολο Ελευθερίας
Το «ΟΧΙ» εκφράζει την άρνηση της υποταγής και την πίστη στην ελευθερία. Η Ελλάδα προτίμησε να πολεμήσει παρά να παραδώσει τη γη της και την ανεξαρτησία της. Δείχνει ότι η ελευθερία είναι πολύτιμη και αξίζει κάθε θυσία.
✦ 2. Σύμβολο Θάρρους και Αντίστασης
Η απόφαση να αντισταθεί ένας μικρός λαός απέναντι σε μια υπερδύναμη είναι πράξη θάρρους και ηθικής δύναμης. Το «ΟΧΙ» δηλώνει ότι η αξιοπρέπεια και η τιμή δεν μετριούνται με στρατούς και όπλα, αλλά με το φρόνημα και τη θέληση των ανθρώπων.
✦ 3. Σύμβολο Ενότητας
Εκείνη την ημέρα, οι Έλληνες ενώθηκαν σαν ένας άνθρωπος. Πλούσιοι και φτωχοί, άντρες και γυναίκες, στρατιώτες και άμαχοι στάθηκαν δίπλα-δίπλα για τον κοινό σκοπό. Το «ΟΧΙ» δείχνει τη δύναμη της συλλογικής θέλησης ενός λαού που υπερασπίζεται τις αξίες του.
✦ 4. Σύμβολο Ελπίδας
Μέσα στα σκοτάδια του πολέμου, το ελληνικό «ΟΧΙ» έγινε φως ελπίδας για όλους τους λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στον φασισμό. Έδειξε ότι το δίκαιο μπορεί να σταθεί απέναντι στην αδικία, όσο ισχυρή κι αν φαίνεται.
✦ 5. Διαχρονικό Μήνυμα
Το «ΟΧΙ» δεν ανήκει μόνο στο 1940.
Είναι ένα διαχρονικό μήνυμα που μας καλεί να λέμε «όχι» σε κάθε μορφή βίας, καταπίεσης, αδικίας ή απανθρωπιάς. Μας θυμίζει ότι η ελευθερία, η ειρήνη και η δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένες· πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε καθημερινά.
16 Οκτωβρίου 1912 — Η Μέρα που η Βέροια ανάσανε Ελεύθερη
Η πόλη γιορτάζει την επέτειο της απελευθέρωσής της από τον οθωμανικό ζυγό
Σαν σήμερα, στις 16 Οκτωβρίου 1912, η Βέροια άνοιξε μια νέα, φωτεινή σελίδα στην ιστορία της. Ύστερα από σχεδόν πέντε αιώνες σκλαβιάς, η πόλη υποδέχθηκε με δάκρυα χαράς τον ελληνικό στρατό, που έφερε την ελευθερία στα χώματά της.
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα προέλαυναν νικηφόρα στη Μακεδονία.
Η Ι Μεραρχία, με επικεφαλής τον στρατηγό Κωνσταντίνο Καλλάρη, έφτασε στη Βέροια και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον λαό. Οι οθωμανικές δυνάμεις αποχώρησαν χωρίς αντίσταση, και η παράδοση της πόλης πραγματοποιήθηκε ειρηνικά.
Η είδηση της απελευθέρωσης απλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την περιοχή. Οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα, τα σπίτια στολίστηκαν με ελληνικές σημαίες και οι δρόμοι γέμισαν φωνές, τραγούδια και δάκρυα συγκίνησης.
Από τότε, κάθε 16 Οκτωβρίου, η Βέροια θυμάται και τιμά τους αγωνιστές της ελευθερίας. Με δοξολογίες, παρελάσεις και εκδηλώσεις μνήμης, οι κάτοικοι αποδίδουν φόρο τιμής σε εκείνους που χάραξαν τον δρόμο της ιστορίας.
Η απελευθέρωση της Βέροιας δεν είναι απλώς ένα γεγονός του παρελθόντος· είναι ζωντανό σύμβολο ενότητας, ελπίδας και εθνικής αξιοπρέπειας.
🌅Βέροια του ήλιου θυγατέρα🌅
Στης ιστορίας την αυγή, 16 Οκτώβρη μέρα,
η Βέροια ξυπνά μ' ανάσα λευτεριάς κι αέρα.
Οι καμπάνες αντηχούν χαρμόσυνα, ζεστά
κι ο Όλυμπος από ψηλά δακρύζει με χαρά.
Περήφανοι οι στρατιώτες, μ' άρματα και ψυχή, περνούν τον Τριπόταμο, περήφανα με ορμή Σε πόρτες και παραθύρια σημαίες υψωμένες, κι οι καρδιές των Βεροιωτών, σαν ήλιοι, αναμμένες.
Χρόνια σκλαβιάς και σιωπής, κείτονται στο χώμα πια, κάθε πέτρα της Μπαρμπούτας, ψιθυρίζει «Λευτεριά» Η Παναγιά χαμογελά από το εικονοστάσι, κι ο κόσμος με δάκρυα, το «Χαίρε, ω Χαίρε» ψάλλει.
Τούτη η ένδοξη μέρα, μέσα στους αιώνες , φως, στέκει σημάδι λυτρωμού, ένας όρκος ιερός.
Βέροια, πόλη όμορφη, του ήλιου θυγατέρα,
στις φλέβες σου κυλά Ιερό, Μακεδόνων αίμα
Τούτη η ένδοξη μέρα μέσα στους αιώνες φως, στέκει σημάδι λυτρωμού, ένας όρκος ιερός.
Στην καρδιά του φθινοπώρου, όταν τα φύλλα παίρνουν το χρώμα της μνήμης, η Βέροια ανασαίνει ξανά ελεύθερη. Ο ήλιος ανατέλλει αλλιώς εκείνη τη μέρα — όχι μόνο πάνω απ’ τα βουνά, μα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα
κι αναγγέλλουν την επιστροφή
της αξιοπρέπειας. Κι οι δρόμοι, που κάποτε ποτίστηκαν με φόβο, γεμίζουν βήματα παιδιών και τραγούδια.
Η πόλη ντύνεται στα χρώματα της ελευθερίας. Λευκό, σαν την ελπίδα που ποτέ δεν πέθανε, Γαλάζιο, σαν τον ουρανό που ξανά έγινε δικός της.
Στις αυλές, οι γιαγιάδες διηγούνται πώς το πρωί εκείνο, του Οκτώβρη, οι καρδιές χτυπούσαν σαν τύμπανα χαράς. Κι οι προσευχές των αιώνων ανέβαιναν μαζί με τον καπνό των κεριών, ευχαριστώντας την Παναγία που η γη άντεξε.
Γιατί η ελευθερία δεν είναι δώρο, είναι ανάσα, είναι ρίζα, είναι όνειρο που κρατά. Κι η Βέροια, η αρχόντισσα του Βερμίου, η λεβεντομάνα την 16η του Οκτώβρη ξαναβρήκε τη φωνή της και μας καλεί να την γιορτάσουμε με δόξα και τιμή !
Χρόνια πολλά Και Λευτερα Βέροια
❤️Βέροια λεβεντομανα❤️
Βέροια μου ξακουστή, πόλη μου λεβεντομάνα! Στης λευτεριάς τα χνάρια πας, περήφανη όπως πάντα-
Πέρασαν μέσα απ’ τα στενά οι Έλληνες λεβέντες, σείστηκαν τα τείχη απ’ τις χαρές σώπασαν οι μιναρέδες !
Ζήτω, ζήτω, η Βέροια! Ζήτω η ελευθερία! Δεκαέξ’ Οκτώβρη λάμπει φως, στην ένδοξη Μακεδονία !
Ήρθαν οι στρατιώτες μας, με ψυχή και με ανδρεία! η πόλη άναψε κεριά σε κάθε εκκλησία
Σημαίες σκίζουν τον αγέρα, τραγούδια αντηχούνε κι απ’ του Τριπόταμου τα νερά, ευχές ξεσπούν και ζούνε!
Ζήτω, ζήτω, η Βέροια! Ζήτω η ελευθερία ! Δεκάξ’ Οκτώβρη λάμπει φως, στην ένδοξη Μακεδονία!
Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι ! Χαρούμενη κι ευλογημένη εβδομάδα με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές γεμάτες αγάπη , κατανόηση που θα μείνουν πάντα στην καρδιά
🌅Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες 🌅
Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες, μα μόνο τέλειες στιγμές που φωτίζουν το πέρασμά μας. Ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια ανάσα ελπίδας. Κρατούν λίγο κι όμως, γεμίζουν μια ολόκληρη ζωή.
Η ζωή δεν μετριέται σε τέλειες μέρες, αλλά σε στιγμές που αγγίζουν την ψυχή. Ό,τι είναι αληθινό, δεν κρατά για πάντα , μα μένει για πάντα μέσα μας.
Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες. Μόνο στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε αληθινά. Κι αυτές αξίζουν περισσότερο απ’ ό,τι νομίζουμε.
Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες, μα μόνο τέλειες στιγμές κι όμως, πόσο εύκολα τις σκιάζουμε…
Με μια μικρή αφορμή, γεννιούνται παρεξηγήσεις, λόγια που ειπώθηκαν αλλιώς, σιωπές που παρεξηγήθηκαν. Ξεχνάμε πως πίσω απ’ όλα υπάρχει η ίδια ανάγκη σε όλους να αγαπηθούμε, να κατανοηθούμε, να νιώσουμε. Αν μαθαίναμε να ακούμε με την καρδιά, ίσως οι στιγμές να κρατούσαν λίγο περισσότερο.
🏵️Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες 🏵️
Κάθε μέρα μοιάζει ίδια στο φως της αυγής μα σκιές γεννιούνται με μικρές αφορμές Δεν υπάρχουν οι τέλειες μέρες ζωής Μόνο στιγμές που ανάβουν σαν κρυφές φωτιές
Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες μα μόνο τέλειες στιγμές όταν γελάς όταν ξεχνάς πως ο χρόνος μας πονά Μια ματιά μόνο φτάνει να σβήσεις τις σκιές και η χαρά να ξεχειλίζει απ' τις καρδιές
Περπατώ στους δρόμους με τα μάτια κλειστά Ψάχνω κάτι που δεν ξέρω αν ποτέ θα βρω Η ζωή μας χάνεται σαν άμμος στα νερά Μα οι στιγμές μας είναι όλα όσα κρατώ
Δεν υπάρχουν τέλειες μέρες μα μόνο τέλειες στιγμές Όταν γελάς όταν ξεχνάς πως ο χρόνος μας πονά Μια ματιά μόνο φτάνει να σβήσει τις σκιές Μόνο στιγμές ζούμε εδώ που η καρδιά χτυπά
Κι αν ο χρόνος τρέχει σαν αεράκι δυνατό θα κρατήσω τις στιγμές πάντα σαν θησαυρό Όσα ζήσαμε μαζί μας φτάνουν για να πω πως στις μικρές στιγμές κρύβεται φως λαμπερό
μα είναι καθαρή σαν το νερό που κυλά στο ποτάμι μετά τη βροχή.
Δεν κρατώ λογαριασμό από ψεύτικες υποσχέσεις,
ούτε φοβάμαι τη σιωπή.
Προτιμώ ένα βλέμμα που πονά,
παρά ένα ψέμα που γλυκαίνει.
Είμαι άνθρωπος ευθύς.
Μπορεί να σκοντάψω στις ίδιες μου τις λέξεις,
μα δε θα πατήσω ποτέ πάνω στους άλλους για να φτάσω πιο ψηλά.
Η αξιοπρέπεια είναι ο χάρτης μου,
η συνείδηση η πυξίδα μου.
Δεν μετρώ την αξία μου με τα μάτια των άλλων,
ούτε αλλάζω χρώμα για να ταιριάξω στο πλήθος.
Κρατώ το φως μου, μικρό ή μεγάλο,
και προχωρώ.
Ναι, είμαι άνθρωπος ευθύς και ειλικρινής
Κι αν καμιά φορά η αλήθεια μου πληγώσει,
ζητώ συγγνώμη, μα όχι μετάνοια.
Γιατί η ευθύτητα δεν είναι σκληρότητα·
είναι σεβασμός,
πρώτα προς τον εαυτό μου ,
κι ύστερα προς τον κόσμο.
Είμαι άνθρωπος ευθύς
Είμαι άνθρωπος ευθύς Μιλάω καθαρά Τις λέξεις μου τις νιώθω Δεν κρύβω τη ματιά Στην καρδιά μου αλήθεια Στα χέρια μου φωτιά Ο,τιπω το εννοώ. Δεν έχω μυστικά
Είμαι άνθρωπος ευθύς Ειλικρινής Κι αν πέφτω μες στα λάθη Στέκομαι ορθώς Η ζωή με δοκιμάζει Μα μένω σταθερός
Δεν μιλώ για να αρέσω ούτε για να κρυφτώ Το μονοπάτι που βαδίζω εγώ το κρατώ Ό,τι βλέπεις είναι αλήθεια Ό,τι νιώθω είναι φως Είμαι άνθρωπος δυνατός
Η καρδιά μου δεν χωράει ψέμα στη ζωή Ό,τι έχω να σου δώσω, είναι ότι έχω εγώ Είμαι άνθρωπος ευθύς Πάντα αληθινός
Είμαι άνθρωπος ευθύς Ειλικρινής Κι αν πέφτω μες στα λάθη στέκομαι ορθώς Η ζωή με δοκιμάζει μα μένω σταθερός
Το «ν’ αγαπάς τον εαυτό σου» είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες, αλλά και πιο ουσιαστικές φράσεις που υπάρχουν.
Δεν σημαίνει να γίνεσαι εγωκεντρικός ή να βάζεις τους άλλους στην άκρη· σημαίνει να στέκεσαι με καλοσύνη και αλήθεια απέναντι σε αυτό που είσαι.
Μπορούμε να το δούμε σε πολλά επίπεδα:
💫 1. Να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να τον αποδέχεσαι
Να βλέπεις τα κομμάτια σου — όμορφα και δύσκολα — χωρίς να τα κρίνεις.
Να λες «ναι, αυτό είμαι» και να μην προσποιείσαι για να σε αποδεχτούν.
Η αποδοχή δεν σημαίνει παραίτηση· σημαίνει ότι ξεκινάς από την αλήθεια σου, όχι από την απόρριψή της.
🌧️ 2. Να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να του δίνεις χώρο να πληγώνεται και να θεραπεύεται
Να μην τον πιέζεις να είναι πάντα δυνατός ή χαρούμενος.
Να του επιτρέπεις να ξεκουράζεται, να λυπάται, να κάνει λάθη.
Η αυτοαγάπη είναι πράξη φροντίδας, όχι τελειότητας.
🌱 3. Να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να τον καλλιεργείς
Να μαθαίνεις, να εξελίσσεσαι, να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Δεν είναι στασιμότητα — είναι ένα ήρεμο «ναι» στη ζωή, όπως κι αν έρχεται.
☀️ 4. Να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να του φέρεσαι όπως θα φερόσουν σε κάποιον που αγαπάς
Να του μιλάς με καλοσύνη, να τον συγχωρείς, να τον ενθαρρύνεις.
Αν δεν μπορείς να είσαι φίλος με τον εαυτό σου, δύσκολα θα αγαπήσεις αληθινά και τους άλλους.
💖 5. Τελικά, να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να θυμάσαι ποιος είσαι
Κάτω από τις ενοχές, τους φόβους και τα «πρέπει» υπάρχει κάτι καθαρό και φωτεινό μέσα σου.
Η αγάπη προς τον εαυτό είναι ο δρόμος πίσω σ’ αυτό το φως.
«Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου»
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου — όχι από ματαιοδοξία, μα από ευγνωμοσύνη.
Γιατί μέσα σου κατοικεί ό,τι πιο αληθινό έχεις: η φλόγα που άντεξε, που έπεσε και σηκώθηκε ξανά.
Ν’ αγαπάς τις πληγές σου, γιατί εκεί βλάστησαν οι ρίζες της κατανόησης. Κάθε πόνος που άντεξες σε έκανε πιο απαλό προς τους άλλους, πιο ζεστό προς τον κόσμο.
Ν’ αγαπάς τα λάθη σου, γιατί είναι τα σκαλοπάτια της σοφίας. Είναι εκείνα που σε μαθαίνουν ταπεινότητα, υπομονή, συμπόνια.
Ν’ αγαπάς τα όνειρά σου, γιατί χωρίς αυτά η ψυχή στερεύει. Είναι οι μικρές σπίθες που φωτίζουν τον δρόμο όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν.
Ν’ αγαπάς τη σιωπή σου, γιατί μέσα της ακούς τη δική σου αλήθεια, τη φωνή που δεν ψεύδεται, δεν κραυγάζει — μόνο σε καθοδηγεί.
Και πάνω απ’ όλα, ν’ αγαπάς τον εαυτό σου όπως η μάνα το παιδί της: με στοργή, με συγχώρεση, με αφοσίωση.
Γιατί μόνο τότε μπορείς αληθινά να αγαπήσεις και τον κόσμο· να τον δεις όχι σαν πεδίο μάχης, αλλά σαν κήπο που ανθίζει από μέσα σου.
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου κάθε μέρα λίγο περισσότερο —
σαν μια πράξη φροντίδας,
σαν μια υπόσχεση ειρήνης,
σαν μια προσευχή χωρίς λόγια.
❤️Ν' αγαπάς τον εαυτό σου ❤️
Ν' αγαπάς τον εαυτό σου, σαν του ήλιου το πρώτο φως που σκορπά σκιές της νύχτας και γεννιέται η μέρα. εμπρός
Ν' αγαπάς τις πληγές σου, όπως η γη τη βροχή αγαπά που τρυπά το ξερό της δέρμα και το κάνει να ανθίζει ξανά.
Ν' αγαπάς τα λάθη σου, σαν των κυμάτων τον αφρό γιατι εκείνα σε σμίλεψαν, σε έκανε δυνατό, σοφό.
Ν' αγαπάς τα όνειρά σου, όπως το φεγγάρι τη νυχτιά γιατί χωρίς αυτά, η ψυχή θα σιωπά , δεν θα τραγουδά
Ν' αγαπάς τη σιωπή σου, σαν της θάλασσας το μπλε βαθύ γιατί μέσα της βρίσκεις την αλήθεια την πηγή.
Ν' αγαπάς τον εαυτό σου Σαν της μάνας το χάδι τρυφερό γιατί ' κείνο θα γιατρέψει Ένα δάκρυ και πόνο φριχτό
Ν' αγαπάς τον εαυτό σου, όπως η καρδιά τον παλμό, γιατί έτσι μόνο θα μάθεις ν' αγαπάς τον κόσμο αυτό.
Ν' αγαπάς τον εαυτό σου κάθε μέρα και πιο πολύ να έχεις την υγεία σου και να 'χεις ηρεμία ψυχική
Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι χαρούμενο και ευλογημένο Σαββατοκύριακο με υγεία αγάπη, χαμόγελα και χαρούμενες στιγμές σε υπέροχες διαδρομές
❤️Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου»❤️
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου δεν σημαίνει να τον υψώνεις πάνω απ’ όλους·
Σημαίνει να τον αγαπας όχι από ματαιοδοξία, μα από ευγνωμοσύνη.και να τον αγκαλιάζεις όπως είναι.
Εύθραυστο, ατελές, μα ζωντανό.
Γιατί μέσα σου κατοικεί ό,τι πιο αληθινό έχεις..
Μια φλόγα που άντεξε, που έπεσε και σηκώθηκε ξανά.
Ν’ αγαπάς τις πληγές του, γιατί εκεί βλάστησαν οι ρίζες της κατανόησης. Κάθε πόνος που άντεξες τον έκανε πιο απαλό προς τους άλλους, πιο ζεστό προς τον κόσμο.
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου είναι να του μιλάς με καλοσύνη, όπως θα μιλούσες σε ένα παιδί που φοβήθηκε και γύρισε να βρει παρηγοριά.
Είναι να του δίνεις άδεια να κάνει λάθη,να πέφτει και να ξανασηκώνεται χωρίς κατηγόριες.
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να σέβεσαι τη σιωπή του, να ακούς τη φωνή που ψιθυρίζει κάτω από τον θόρυβο του κόσμου: «είμαι εδώ, αξίζω, ακόμη κι όταν δεν λάμπω».
Σημαίνει να μην τον προδίδεις για να χωρέσεις, να μην τον μικραίνεις για να σε αγαπήσουν,να μη ζητάς από αυτόν περισσότερα απ’ όσα μπορεί να δώσει σήμερα.
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου είναι να του χαρίζεις χρόνο,να τον ξεκουράζεις, να τον τρέφεις με όνειρα,να του θυμίζεις πως δεν χρειάζεται να είναι τέλειος.
Μόνο αληθινός!
Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου κάθε μέρα λίγο περισσότερο —
Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου και έχει ως σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας γύρω από τα ζητήματα ψυχικής υγείας, την καταπολέμηση του στίγματος και την προώθηση της ψυχολογικής ευημερίας για όλους.
🌍 Λίγα λόγια για την ημέρα:
Θεσπίστηκε το 1992 από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας (World Federation for Mental Health).
Κάθε χρόνο έχει ένα συγκεκριμένο θέμα, που εστιάζει σε διαφορετικές πτυχές της ψυχικής υγείας (π.χ. πρόσβαση στις υπηρεσίες, ψυχική υγεία των νέων, επιπτώσεις της εργασίας, κοινωνική απομόνωση κ.ά.).
Υποστηρίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), ο οποίος διοργανώνει δράσεις και εκστρατείες ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο.
💬 Στόχοι της ημέρας:
👉Να αναγνωριστεί η ψυχική υγεία ως αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής υγείας.
👉Να ενισχυθεί η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη προς όσους αντιμετωπίζουν ψυχικές δυσκολίες.
👉Να προωθηθεί η πρόληψη, η θεραπεία και η αποδοχή.
💚 Μήνυμα της ημέρας:
Δεν υπάρχει υγεία χωρίς ψυχική υγεία.»
Η φροντίδα του νου, των συναισθημάτων και των σχέσεών μας είναι εξίσου σημαντική με τη φροντίδα του σώματος
Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα καλά
Όλοι έχουμε στιγμές φόβου, άγχους, μοναξιάς.
Ας μάθουμε να ακούμε χωρίς να κρίνουμε,
να μιλάμε χωρίς ντροπή,
να στηρίζουμε χωρίς να ρωτάμε "γιατί".
Η ψυχική υγεία αφορά όλους μας.δεν είναι πολυτέλεια — είναι προτεραιότητα.
Κάνε χώρο για το φως μέσα σου
💚Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας💚
Σκέψου πως όλα στη ζωή αρχίζουν με την ψυχική υγεία.
Κι έτσι, σε κάθε δυσκολία που σου φέρνει η ζωή,
με ηρεμία ψυχής να κρατάς πάντα ισορροπία —
κι η καρδούλα σου θα νιώθει ζωντανή.
Να μιλάς σε ανθρώπους που ηρεμούν την ψυχή σου.
Προσπάθησε να την προστατεύεις με κάθε τρόπο που μπορείς.
Μην την αφήνεις να τη θρηνούν, οι αντιξοότητες της ζωής
ψάχνοντας γωνιά να κρυφτεί στα βάθη της γης.
Κάνε την Ψυχή σου χαρούμενη, για να νιώθει πάντα υγιής.
Μην την πονάς, απέναντι στους άλλους μην την αδικείς
Πρόσφερέ της χαρές και μικρές απολαύσεις όσο μπορείς .
κι έτσι μόνο θα νιώθεις αληθινά ευτυχής. 💫
Απόψε 7 Οκτωβρίου 2025 θα συμβεί
η πανσέληνος της συγκομιδής
Η πανσέληνος θα είναι υπερπανσέληνος,
δηλαδή η Σελήνη θα βρίσκεται κοντά στο πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της προς τη Γη, κάνοντάς την να φαίνεται πιο μεγάλη και φωτεινή. .
Το φεγγάρι θα βρίσκεται στο ζώδιο του Κριού κατά την πανσέληνο.
Στην Ελλάδα και γενικότερα, αναμένεται να είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά φεγγάρια της χρονιάς, λόγω της ιδιότητας του “υπερπανσέληνου”.
Με βάση αστρολογικές εκτιμήσεις:
Η πανσέληνος στις 7 Οκτωβρίου τοποθετείται
στο ζώδιο του Κριού.
Αναφέρεται ότι θα φέρει "δυνατές ενέργειες", ενώ για κάποια ζώδια η επίδρασή της θα είναι πιο ήπια ή θετική.
Γενικότερα, θεωρείται ότι τα μεταβλητά ζώδια (Δίδυμοι, Παρθένοι, Τοξότες και Ιχθύες) τείνουν να αισθάνονται πιο έντονα τις επιδράσεις μιας πανσελήνου.
Και τώρα ερχόμαστε στις προβλέψεις, για όσους τις πιστεύουν και καθότι Λέων θα αναφέρω προβλέψεις για όλα τα λιοντάρια φιλαράκια μου , που δεν είναι και λίγα .
🌕 Πανσέληνος στον Κριό – 7 Οκτωβρίου 2025
✨ Πρόβλεψη για Λέοντα (23 Ιουλίου – 22 Αυγούστου) το ζώδιο μου
Η πανσέληνος αυτή είναι φωτιά μέσα στη φωτιά.
Ο Κριός και ο Λέων είναι και οι δύο ζώδια της φωτιάς, 🔥 οπότε το φεγγάρι αυτό φέρνει δυναμισμό, πάθος και ξεκαθαρίσματα στο Λέοντα
Αγαπημένε/η μου φίλε/ η Λέοντα
δες τι θα σου φέρει αυτή η πανσέληνος
👉Αναγέννηση στόχων:
Μπορεί να νιώσεις έντονη επιθυμία να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο — ένα σχέδιο, μια δημιουργική ιδέα, ή ακόμα και ένα ταξίδι που αναβάλλεις καιρό.
👉Θάρρος και ανεξαρτησία:
Το φεγγάρι του Κριού σε ενθαρρύνει να ακολουθήσεις το ένστικτό σου και να αφήσεις πίσω καταστάσεις που σε περιορίζουν.
👉Ερωτική ένταση:
Αν υπάρχει άτομο που σε ενδιαφέρει, η περίοδος αυτή μπορεί να πυροδοτήσει έντονη χημεία ή να οδηγήσει σε αποκαλύψεις.
👉Ξεκαθάρισμα σχέσεων:
Θα έχεις την ανάγκη να εκφράσεις την αλήθεια σου, χωρίς φόβο.
Πρόσεξε μόνο την παρορμητικότητα.
🔥" Η φωτιά σου δεν χρειάζεται έγκριση· χρειάζεται κατεύθυνση."
Χρησιμοποίησε την ενέργεια της πανσελήνου για να επανασυνδεθείς με το πάθος και τον σκοπό σου.
Είναι εξαιρετική στιγμή για να δηλώσεις
ξεκάθαρα τι θέλεις
και να κάνεις το πρώτο βήμα.
Είναι ιδανική στιγμή:
να γιορτάσεις τις επιτυχίες σου,
να απελευθερωθείς από φόβους
ή προσδοκίες των άλλων,
και να ανανεώσεις την πίστη σου
στις δυνάμεις σου"🔥
Και ένα αφιέρωμα στον Λέοντα
για την Πανσέληνο της Συγκομιδής
🏵️Το Φως που Θερίζει 🏵️
Στην καρδιά του φθινοπώρου
όταν όλος ο κόσμος ανασαίνει βαριά
από τους καρπούς του,
στης γης τον ύπνο απλώνεται φως,
ένα φεγγάρι ανέβαινε αργά και
θερίζει όνειρα.
Ήταν η νύχτα της Συγκομιδής.
Ένας Λέων έστεκε μοναχός,
στην άκρη του χρυσοκόκκινου
αγρού της ψυχής του να συλογιεται.
Έσπειρε θάρρος,
έσπειρε σιωπή,
εσπειρε δημιουργία ,
έσπειρε την πίστη πως η καρδιά
ξέρει πού φυσά ο άνεμος.
Κάποιοι σπόροι άνθισαν
σε χρυσά μονοπάτια,
άλλοι χάθηκαν κάτω
από το βάρος του χρόνου,
περιμένοντας την ώρα τους.
Ό,τι έσπειρε με αγάπη, άνθισε·
ό,τι έσπειρε από φόβο, μαράθηκε·
κι όμως, όλα τον δίδαξαν κάτι
για το φως του, που ακόμα
λαμπυρίζει στα μάτια του.
Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό
και ψιθύρισε:
" Δεν χρειάζομαι πια να λάμπω
για να με δουν.
Λάμπω γιατί υπάρχω."
Η Σελήνη τότε τον αγγίξε απαλά·
του ψιθυρίζει πως η συγκομιδή
δεν είναι μόνο οι καρποί —
είναι και η γνώση του
τι αξίζει να μείνει
και τι να φύγει
.Τότε ο Λέων χαμογέλασε
Το φως του δεν ζητά χειροκρότημα,
ούτε βλέμματα.
Καίει ήσυχα,
όπως η σπίθα που θυμάται
από πού γεννήθηκε.
Κι εκεί, κάτω από το φως
του Φεγγαριού της συγκομιδής,
ο Λέων δεν θέριζε μόνο καρπούς·
θέριζε τη γνώση του εαυτού του,
το πιο χρυσό απ’ όλα τα φεγγάρια.
Και τότε,
μες στο χρυσοπόρφυρο φως,
ψιθυρίζει ένα "ευχαριστώ"
στο θεό, στη γη,
στη φωτιά,
στη σιωπή και στο χρόνο.
Γιατί όλα όσα πήρε
ήταν μαθήματα·
κι όλα όσα έχασε,
ήταν δρόμοι που οδηγούσαν
στη γνώση του εαυτού του.
Δεν είναι μόχθος μόνο η δουλειά
είναι ανάσα, είναι φως στα χέρια.
Στο σφυγμό της χτίζεται ο κόσμος,
στις παλάμες γεννιέται η ελπίδα.
Κάθε κόμπος ιδρώτα, ένας στίχος ζωής,
κάθε εργάτης, ποιητής της αυγής.
Δεν ζητά πλούτη, μονάχα σεβασμό·
να στέκεται όρθιος, με το βλέμμα καθαρό.
Να 'χει ψωμί, μα κι ένα χαμόγελο,
να 'χει ασφάλεια, μα κι αξιοπρέπεια.
Γιατί χωρίς αυτά,
καμιά εργασία δεν είναι ελευθερία.
Κι όταν ο ήλιος δύει στο τέλος της βάρδιας,
ας θυμόμαστε όλοι το ιερό της νόημα:
πως κάθε δουλειά,
είναι ύμνος στην αξία του ανθρώπου.
🏵️Σκοπός της ημέρας:🏵️
Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε από τη Διεθνή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ITUC) το 2008, με στόχο να υπενθυμίσει τη σημασία της αξιοπρεπούς εργασίας για όλους, δηλαδή μιας εργασίας που:
προσφέρει δίκαιες αποδοχές,
ασφαλείς συνθήκες,
σεβασμό στα δικαιώματα των εργαζομένων,
και ίσες ευκαιρίες χωρίς διακρίσεις.
⚖️ Τι σημαίνει “αξιοπρεπής εργασία”:
Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ILO), αξιοπρεπής εργασία είναι εκείνη που επιτρέπει σε κάθε άνθρωπο να ζει με σεβασμό, ελευθερία και ασφάλεια, να συμμετέχει στην κοινωνία και να έχει προοπτική εξέλιξης.
🌍 Μήνυμα της ημέρας:
Η αξιοπρέπεια στην εργασία δεν είναι προνόμιο, αλλά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Είναι απαραίτητη για τη δικαιοσύνη,
τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή.
💢Συνθήματα των τελευταίων ετών:
👉Αξιοπρεπής εργασία για όλους
👉Καμία εργασία χωρίς δικαιώματα
👉Δίκαιη μετάβαση – Κλίμα και δικαιώματα
μαζί.
Σήμερα, θυμόμαστε πως κάθε άνθρωπος αξίζει να εργάζεται σε συνθήκες δικαιοσύνης, ασφάλειας και σεβασμού.
Η αξιοπρεπής εργασία σημαίνει
δίκαιη αμοιβή, ίσες ευκαιρίες,
κοινωνική προστασία
δυνατότητα να ζεις με ελπίδα
και αυτοεκτίμηση.
και φωνή για όλους.
Ας υπερασπιστούμε ένα εργασιακό περιβάλλον που σέβεται τον άνθρωπο και αναγνωρίζει την αξία του κάθε επαγγέλματος.
Γιατί η εργασία χωρίς αξιοπρέπεια, δεν είναι πρόοδος.
«Η ζωή δεν χαρίζεται — κατακτάται βήμα το βήμα,
μέσα από τον ιδρώτα, την υπομονή και την ελπίδα.»
Η ζωή μας είναι ένας συνεχής ανήφορος.
Ένα πάλεμα αδιάκοπο.
Μόλις φτάσουμε στο πρώτο ξέφωτο, η ανάβαση ξεκινά ξανά.
Μέσα σ’ αυτή τη διαρκή προσπάθεια κρύβεται όλη η γοητεία και το νόημα της ύπαρξης.
Δυσκολίες, περιπέτειες, αποτυχίες, πεσίματα και βουλιάγματα∙
μα πάντα ακολουθούν νέοι αγώνες, νέα παλέματα, νέα οράματα και στόχοι.
Από τη γέννησή μας ως την αναχώρησή μας απ’ τον κόσμο της φθοράς,
είμαστε «καταδικασμένοι» να παλεύουμε.
Να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε, να αποκτούμε δεξιότητες και σοφία.
Οι γονείς μας είναι εκείνοι που πρώτοι μας δείχνουν τον δρόμο:
μας προσφέρουν ασφάλεια, μας εξασφαλίζουν τα βασικά,
μας στηρίζουν, μας συμβουλεύουν, μας ανοίγουν δρόμους.
Μας μαθαίνουν ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας,
να γνωρίζουμε τις ρίζες μας και να ονειρευόμαστε.
Μας ενθαρρύνουν να αγωνιστούμε για τα όνειρά μας,
όποιες δυσκολίες κι αν βρούμε μπροστά μας.
🌹 Αν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες, δεν θα υπήρχε αγώνας.
🌹 Αν δεν υπήρχε αγώνας, δεν θα υπήρχε σκοπός στη ζωή.
🌹 Αν δεν υπήρχε σκοπός, δεν θα γνωρίζαμε τη χαρά της νίκης.
🌹 Αν δεν υπήρχε η χαρά της νίκης, δεν θα υπήρχε το έπαθλο.
🌹 Αν δεν υπήρχε το έπαθλο, δεν θα υπήρχε ο αγώνας.
🌹 Αν δεν υπήρχε αγώνας, δεν θα υπήρχε ζωή.
🌹 Κι αν δεν υπήρχε ζωή, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος.
Κι όμως, ο άνθρωπος υπάρχει.
Ζει, κινείται, αγωνίζεται μέσα στην καθημερινότητά του,
με τις δυσκολίες και τις χαρές του.
Όλα είναι δικά του, προσωπικά,
κι εκείνος τα διαχειρίζεται ελεύθερα, με ευθύνη και επιλογή.
Ας κρατήσουμε στη σκέψη μας τούτο:
ο αγώνας και οι δυσκολίες του είναι δικά μας.
Μας ανήκουν. Είναι ο κόπος και ο ιδρώτας μας.
Μην αφήνουμε την απελπισία να τα ακυρώνει.
Χρειάζεται υπομονή — κι η υπομονή γεννιέται μονάχα στη στιγμή της δοκιμασίας.
Γιατί στη χαρά δεν κάνουμε υπομονή∙ στη χαρά δινόμαστε.
Σµίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! Κι ότι σ' απόµεινε ακόµη στη ζωή σου, Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναµη µεσ' το κορµί σου µένει, Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωµένη. Θέµελα βάλε τώρα πιο βαθειά, Ο πόλεµος να µη µπορεί να τα γκρεµίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησµονήσει; Θα θυµηθούνε κάποτε κι αυτοί Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, Υποµονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι ...
Σήμερα 4 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων.
Γιορτάζεται κάθε χρόνο για να τιμήσει όλα τα ζώα του πλανήτη - άγρια, κατοικίδια και αγροτικά . Μα και να υπενθυμίσει τη σημασία της προστασίας, ευζωίας και σεβασμού προς κάθε μορφή ζωής.
Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή είναι η ημέρα μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης (1181–1226), ο οποίος θεωρείται προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος.
👉 Οι στόχοι της ημέρας:
Να προωθήσει την ευαισθητοποίηση για τα δικαιώματα των ζώων.
Να ενθαρρύνει ανθρώπινες συμπεριφορές απέναντί τους.
Να αναδείξει τη σημασία της συμβίωσης ανθρώπου και φύσης.
-----
🏵️Η Μέρα που τα Ζώα Μίλησαν 🏵️
(μια ιστορία για τη φωνή που έχουμε όλοι μέσα μας)
Στο δάσος του Ήλιου ζούσαν πολλά ζώα, ο Λύκος, η Κουκουβάγια, το Ελάφι, η Χελώνα και ένα μικρό Σπουργίτι. Κάθε χρόνο, την τέταρτη μέρα του Οκτωβρίου γιόρταζαν τη «Μέρα της Σιωπής» — γιατί έτσι πίστευαν πως τιμούσαν τη φύση.
Μα φέτος, κάτι άλλαξε.
Το μικρό Σπουργίτι τιτίβισε δειλά: — «Γιατί να σωπαίνουμε; Αντί να μένουμε σιωπηλοί, δε θα έπρεπε να μιλάμε για όλα όσα μας πονάνε;»
Τα άλλα ζώα το κοίταξαν έκπληκτα. Ο Λύκος γρύλισε: — «Κανείς δε μας ακούει, μικρό μου. Οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι.»
Η Κουκουβάγια όμως άνοιξε τα φτερά της και είπε σοφά: — «Ίσως δεν χρειάζεται να φωνάξουμε. Αρκεί να δείξουμε πώς ζούμε, πώς αγαπάμε, πώς πονάμε.»
Και τότε όλα τα ζώα αποφάσισαν να κάνουν κάτι διαφορετικό: Το Ελάφι καθάρισε το ποτάμι από τα σκουπίδια. Η Χελώνα δίδαξε στα μικρά ζώα να φυτεύουν δέντρα. Ο Λύκος μοιράστηκε το φαγητό του με έναν τραυματισμένο σκύλο που είχε χαθεί από την πόλη. Και το μικρό Σπουργίτι πέταξε πάνω απ’ το δάσος, κελαηδώντας χαρούμενα.
Την επόμενη μέρα, άνθρωποι που περνούσαν από εκεί είδαν το δάσος πιο όμορφο, πιο ζωντανό από ποτέ. Και για πρώτη φορά, άκουσαν το τραγούδι του Σπουργιτιού και ένιωσαν ότι τα ζώα είχαν πράγματι μια φωνή.
Από τότε, κάθε 4 Οκτωβρίου, άνθρωποι και ζώα θυμούνται την ίδια αλήθεια: 👉 Η Γη είναι σπίτι για όλους και κάθε φωνή αξίζει να ακούγεται!
