Στην πορεία της ζωής μας, μπορεί να πληγώσουν συναισθηματικά άλλους ανθρώπους. Τότε η συνείδησή μας στην προσπάθειά της να διορθώσει την τόσο λυπηρή κατάσταση, αποζητά τη συγχώρεση από τον άνθρωπο που πλήγωσε ώστε να μπορέσει και η ίδια να λυτρωθεί.
Γράφοντας και διαβάζοντας διαρκώς για το πώς μπορούμε να συγχωρέσουμε τους άλλους, είναι σημαντικό να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη και να ζητάμε συγγνώμη όταν αυτό είναι απαραίτητο. Το να ζητάς συγγνώμη από πολλούς αντιμετωπίζεται ως μία ένδειξη αδυναμίας, αφού δείχνεις στον άλλο την τρωτή πλευρά σου. Αρκετοί μάλιστα τη χαρακτηρίζουν και ως μία μάταιη ενέργεια, αφού το κακό έχει γίνει και δε διορθώνεται.
Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτός που ζητάει συγγνώμη, έχει πράξει έναν σπουδαίο άθλο: έχει υπολογίσει περισσότερο εκείνη τη στιγμή έναν άλλο άνθρωπο και έχει νικήσει τον εγωισμό του. Δε διστάζει να ταπεινωθεί και δείξει την έμπρακτη μεταμέλειά του. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να φέρουμε το χρόνο πίσω ώστε να μην μπορούσαμε να προκαλέσουμε καθόλου τη συναισθηματική πληγή, με το να ζητήσουμε συγγνώμη δείχνουμε στον άλλο πως έχουμε μετανιώσει για αυτό που συνέβη και επιθυμούμε να διορθώσουμε το κακό.
Αν ο άλλος άνθρωπος δεν αποδεχτεί τη συγγνώμη, τότε αυτό αφορά τον ίδιο, εμείς καταβάλαμε την προσπάθεια και είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε. Και εκείνη τη στιγμή, αυτή η συνειδητοποίηση, μας βοηθάει να ωριμάσουμε περισσότερο πνευματικά και να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία.
Να ζητάμε συγγνώμη όταν σφάλουμε και έχουμε βλάψει πραγματικά κάποιον. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι αδυναμία, δεν είναι έλλειψη αυτοσεβασμού. Είναι δείγμα ενός γενναίου ανθρώπου που υπολογίζει περισσότερο έναν άνθρωπο από τον δικό του εγωισμό .
