Οι θεσπεσιοι θλιμμένοι ύμνοι της Μ. Παρασκευής μου θυμιζουν πάντα την παιδική μας αθωότητα.
Τότε που με το όμορφο ανοιξιάτικο φορεματάκι τα κορίτσια ή με το κοντοπαντέλονο τα αγόρια στριμωχνόμασταν, κρατώντας το βιβλιαράκι του «Επιτάφιου θρήνου», για το ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση να ψάλλουμε με σεβασμό και συγκίνηση, και με μια εξαίσια «φάλτσα» φωνή, μέσα στο κατανυκτικό αχνό φως των κεριών:
«Η ζωή πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς;… Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;…». Βαθιά τυπωμένη μέσα μου ακόμη η φωνή, θρηνητική κραυγή, του παπά
από την ωραία πύλη, τη φοβερή στιγμή της κορύφωσης του θείου πάθους: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…».
Και κένταγε τα σπλάχνα μας η λύπη, γιατί εξανθρωπίζαμε το Χριστό, τον κάναμε ολότελα δικό μας, πατέρα, μάνα, αδερφό, αγαπημένο φίλο, και ο καθένας κείνη τη στιγμή θρηνούσε μέσα του το δικό του εσταυρωμένο,
το δικό του ενταφιασμένο.
(Γι αυτό ποτέ μην κακολογείτε και μην περιφρονείτε κείνες τις ολόμαυρες γυναίκες με τα βαθουλωμένα από τη λύπη μάτια τους, όταν τις βλέπετε σκυφτές, με βιαστικό βήμα να
τρέχουν στους εσπερινούς και στα ψυχοσάββατα, γιατί τους
νεκρούς τους βιάζονται
να προλάβουν να θρηνήσουν).
Κι ύστερα τη Μ. Παρασκευή από νωρίς το πρωί κοριτσόπουλα κι αγόρια, παρέες παρέες, να τρέχουμε στους αγρούς να μαζέψουμε αγριολούλουδα για το στολισμό του Επιτάφιου με συνοδεία το θλιβερό ήχο της καμπάνας Και γύρω μας και μέσα μας η άνοιξη ανθισμένη, ανθισμένα και τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα.
Δεν είναι αναγκαίο να είναι κανείς θρήσκος για να νιώσει το μεγαλείο της λύπης του Μεγαλοβδόμαδου,
φτάνει να έχει ακόμα ανθρώπους
μέσα στην καρδιά του, ζωντανούς και νεκρούς,
να έχει μέσα του τους δικούς του Χριστούς.
Και να συνεχίζει να ανάβει το κεράκι του στην εκκλησία .
Δυστυχώς στις μέρες μας ο κόσμος έγινε απάνθρωπος, βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά, μιλάει μόνο με σήματα μες στη οχλαγωγία της ερημιάς, στις φαντασμαγορίες του τίποτε.
Μας ψέκασαν με αναισθητικό,
έτσι που αποξενωθήκαμε από τον
πόνο και γίναμε κραυγή έξω από τον πόνο. Απωλέσαμε τη θεσπέσια υμνωδία της λύπης, τη Μεγάλη Εβδομάδα μας.
Μα ό,τι κι αν δηλώνουμε σήμερα,
άθεοι ή αγνωστικιστές, από την Ορθοδοξία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Έχουμε μια στενή σχέση μαζί της, έχουν διαποτιστεί όλα τα
κύτταρά μας,
καθότι, ιδιαιτέρως στην παιδική μας ηλικία, ο ναός στο χωριό ή στη γειτονιά της πόλης υπήρξε και είναι ακόμα και σήμερα (τουλάχιστον στη μνήμη μας) σημείο αναφοράς
της ίδιας της ζωής μας..
Από το παιχνίδι στον αυλόγυρο της εκκλησίας στα βαφτίσια,
στους γάμους και στις κηδείες.
Αυτή την ημέρα μου έρχονται στο μυαλό οι γνωστοί στίχοι σε όλους
«Γιε μου, ποια Μοίρα στο ‘γραψε και ποια μου το ‘χει γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθια μου να ανάψει;…
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες επάνω…»
(Επιτάφιος, Γιάννης Ρίτσος).
Ποια απ’ τα παιδιά μας σήμερα, απ’ τους νέους μας, παρά την τόση πληροφόρηση, γνωρίζει το Ρωμανό
το Μελωδό, τον Ιωάννη το Δαμασκηνό;
Κι εμείς δε γνωρίζαμε τα ονόματα των μεγάλων υμνωδών, μα είμαστε τυχεροί, γιατί αξιωθήκαμε να κοινωνήσουμε και να βιώσουμε την ποιητική και μουσική λάμψη των ύμνων τους.
Ας είναι… έτσι ήρθαν τα πράγματα κι έτσι θα πάνε, αν δεν τα αλλάξουμε…
Τέλος Θα κλείσω και θα ευχηθώ Αγαπημένοι μου
Καλό βράδυ και γλυκό ξημέρωμα Μεγάλου Σαββάτου
με υγεία, με αγάπη και με την ελπίδα, ότι η Αυτοθυσία του Κυρίου να μας δείξει τον δρόμο
για έναν καλύτερο κόσμο με αλληλεγγύη,
ανθρωπιά και παγκόσμια ειρήνη.
Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση!"
με τους υπέροχους στίχους:
🌺Άκου τον ξάστερο ουρανό, πώς οι καμπάνες σιούνε.
Όπου καρδιά, χαρμόσυνες λαχτάρες απαντούνε.
Ανάστασ’ είναι σήμερα. Παιδιά, γυναίκες, γέροι
κόκκινο αυγό στην τσέπη τους, χρυσό κερί στο χέρι.
Όσ’ άστρα ναι στον ουρανό, τόσα στον κάμπο κρίνα.
Όλ’ έχουνε στην καθαρή ψυχήν Απρίλη μήνα.
Της εκκλησιάς φουντώσανε δάφνη πολλήν οι στύλοι.
Ειρήνη! Ειρήνη! Φιληθήτε οχτροί μαζί και φίλοι.
(απόσπασμα από το ποίημα «Γυναίκα», Κ. Βάρναλης).🌺
❤Επίσης εύχομαι από καρδιάς το μήνυμα της Ανάστασης που φωτίζει τον δρόμο της ελπίδας και της αισιοδοξίας να μας δυναμώσει με κουράγιο, πίστη και έμπνευση ώστε να χαράξουμε νέους δημιουργικούς δρόμους και με ανθρωπιά και ανιδιοτέλεια να συμπαρασταθούμε στον συνάνθρωπο μας.❤❤❤🙏🕯
