Άκουσέ με ..
Σε κάθε διαδρομή της ζωής μας, υπάρχουν στιγμές που η ψυχή βαραίνει. Στιγμές που ο άνθρωπος δεν ζητά απαντήσεις, αλλά μια αγκαλιά. Δεν έχει ανάγκη από συμβουλές, αλλά από παρουσία. Είναι τότε που το πιο ανθρώπινο πράγμα που μπορούμε να προσφέρουμε, δεν είναι οι λύσεις, αλλά η κατανόηση.
Ο άνθρωπος έχει μια φυσική ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματά του. Είτε αυτά είναι χαρά, είτε λύπη, είτε θυμός, το μοίρασμα είναι τρόπος αποφόρτισης και σύνδεσης.
Όταν κάποιος ανοίγεται, τις περισσότερες φορές δεν ζητά λύση.
Ζητά να τον ακούσεις.
Ζητά να του επιτρέψεις να νιώσει,
χωρίς να τον διορθώσεις.
Ωστόσο, ως φίλοι ή αγαπημένα πρόσωπα, συχνά πέφτουμε στην παγίδα να δώσουμε συμβουλές.
Να προσπαθήσουμε να "φτιάξουμε" τον άλλο, να του πούμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση του.
Η πρόθεσή μας είναι αγνή, θέλουμε να βοηθήσουμε. Όμως, η βοήθεια δεν είναι πάντα η άμεση λύση. Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι εκεί.
Να ακούς χωρίς να διακόπτεις.
Να αφήνεις τον άλλο να είναι, να νιώθει, να ξεσπάσει.
Η υποστήριξη δεν βρίσκεται πάντα στις λέξεις, αλλά στην παρουσία. Ένα βλέμμα που δείχνει "σε καταλαβαίνω", ένα ήσυχο "είμαι εδώ" αρκεί για να κάνει τον άλλον να νιώσει ασφαλής.
Μέσα από αυτή την αποδοχή, μπορεί μόνος του να αρχίσει να βλέπει πιο καθαρά.
Να επεξεργαστεί τα συναισθήματά του και, ίσως, να οδηγηθεί τελικά σε μια λύση — τη δική του λύση.
Δεν χρειάζεται να είμαστε ήρωες για να βοηθήσουμε έναν φίλο.
Αρκεί να είμαστε άνθρωποι. Να ακούμε με κατανόηση, χωρίς να βιαζόμαστε να διορθώσουμε. Γιατί καμιά φορά, η πιο ουσιαστική βοήθεια είναι να δείξεις σε κάποιον ότι δεν είναι μόνος!
Και αυτό, αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε συμβουλή!
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
