Σταγόνες διάφανες τη στέγη μας τρυπάνε
τραγούδι αγάπης με τον τσίγκο αρχινούν
μαθαίνουν και στα πουλιά πώς ν αγαπάνε
και πάλι στη φωλιά ξαναγυρνούν.
Κι η βλογημένη η βροχή από τα νέφη
που πέφτει σα δάκρυ στους έρημους αγρούς
με μια ερωτική δροσιά κρυφά μας γνέφει
και απαλύνει τους αφόρητους καημούς.
Ρίξε βροχή νερό στο πέρασμά σου
για να γλυκάνει το κατάρμυρο το ρέμα
χάδι να γίνει το βρεγμένο αγγιγμά σου
να παρασύρεις κάθε μίσος, κάθε ψέμα.
Κι έπειτα να ψάξουμε να βρούμε υπόστεγο
μικρό
μέχρι να πάψει κι η βροχή τη δύναμή της.
Ας καεί και κάποια αστραπή από θυμό
που αψηφήσαμε και οι δύο τη δύναμή της.
Ρίξε στη θάλασσα λιγάκι απ το νερό σου,
που μ΄ ικεσίες σου ζητάει λυτρωμό,
και χάρισε κάτι στα στοιχειά απ΄τον καημό σου
και στα ρυάκια, που δεν έχουν γυρισμό.
