Της γράμμα της μάνας

 

Μέσα στο μικρό το καπηλιό 
αρχίνησε το γλέντι, 

γυρνώ στην πίστα για να δω 
τον όμορφο λεβέντη!

Χορεύει πάλι μοναχός,
ο νους του ταξιδεύει
σε κάθε νότα μουσική 
το βήμα του θεριεύει.  

Στον κόρφο του φυλά
της μάνας του γράμμα,  
το βγάζει, το κοιτάζει 
 και πνίγεται στο κλάμα.

Λαχτάρησε τόσο πολύ 
σιμά της να ξαπλώσει, 
την ευωδιά της μέσα 
στην καρδιά να νιώσει.

Είναι βαρύ και άδικο, 
η φτώχια τον εβρήκε 
τον ανάγκασε και 
σ' ένα καράβι μπήκε.

Σ' αλαργινές θάλασσες 
κι ουρανούς πλανιέται, 
μέσα σε άγρια κύματα
μουσκίδι αποκοιμιέται.  

  
Πριν πάει στην ξενιτιά 
είχε πάρει την ευχή της,  
που του την έδωσε 
μες απ' την ψυχή της. 

Του 'λεγε μην φοβηθεί 
ό,τι η ζωή θα φέρει, 
θα στέκει δίπλα του, 
κρατώντας το χέρι.

 Στα λόγια της θέλει 
να'ναι πάντα πιστός  
κι η καρδιά του γεμάτη 
απ' του Θεού το φως .

Πέρασε τόσος καιρός 
που είναι μακριά της 
κι ας μην της μιλάει
ακούει την μιλιά της 
 

"Μην φοβηθείς σε
ό,τι η ζωή θα φέρει,  
όπου πας να λάμπεις
 σαν φωτεινό  αστέρι.

Τίμιος να'σαι πολύ
απ' τα άδικα ν' απέχεις 
Χριστό και Παναγιά, 
στην καρδιά να έχεις"

Της μάνας η ευχή 
είναι γιατρικό βοτάνι 
πίκρα και καημούς 
αυτή μόνο τα γιάνει.

Της μάνας η ευχή 
δίνει στη ψυχή γαλήνη
κακία, λάθη της ζωής 
αυτή μπορεί να σβήνει!