Αφιερωμένο στον μπαμπά μου Θωμά Λούκαρη, που έφυγε σε ηλικία 57 χρονών, στις 19 Ιούνη 1977, (από λαθος γραφτηκε 19 Μαΐου) , όταν εγώ ήμουν 21 ετών.
Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε στην Παλαιοκωμη Σερρών οι γονείς του Βασίλης και Ελένη με καταγωγή από το Δεσπηλιο Καστοριάς.και η αδελφή του η Σταυρούλα Σεκερτζη.
Ορφάνεψε σε ηλικία 3 ετών από πατέρα κι 8 ετών από μητέρα, η οποία είχε ξαναπαντρευτεί κι είχε αποκτήσει αλλά δύο παιδιά τον Κώστα και την Κατερίνα. . Όμως ο πατριός δεν μπορούσε να μεγαλώσει " ξένα παιδιά " την με θεία μου, 10 ετών την έστειλε σε ένα συγγενικό σπίτι της γιαγιάς Ελένης. Τον δε πατέρα μου εσωτερικό σε ένα ορφανοτροφείο κοντά στις Σέρρες,
με κατεύθυνση ζωικής και γεωργικης παραγωγής
Έχω ένα χειρόγραφο βιβλίο από τον ίδιο που το κρατώ σαν φυλαχτό.
🌹ΧΡΌΝΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΤΕΡΑ 🌹
Τι ευχές τώρα τάχα να σου πω
καλέ μου, γλυκιέ μου πατέρα
που δεν μπορώ πια να σε δώ
σαν πέταξες πουλί "εκεί πέρα".
Ψηλά κοιτάζω στον ουρανό
να δω πάλι την μορφή σου
στην αγκαλιά σου για να μπω,
να νιώσω την στοργή σου.
Ένιωθα για σένα περηφάνεια
για αυτά που 'χες κατορθώσει
ποτέ δεν σε λύγισε η ορφάνια
με την οποία είχες μεγαλώσει.
Μου έδωσες αγάπη και στοργή,
αυτήν, που ποτέ δεν είχες νιώσει
με 'μαθες ότι αγάπη δυνατή
θεριά μπορεί να ημερώσει.
Ήσουν για μένα παρηγοριά
στη θλίψη και στον πόνο
έχω το βιβλίο σου κληρονομιά
μου αρκεί, αυτό νά'χω μόνο.
Ήσουν συμπονετικός πολύ
φτωχό άνθρωπο λυπόσουν
είχες την παλάμη ανοιχτή
κι όταν έδινες χαιρόσουν.
Όλη τη ζωή ήσουν ένα παιδί
σ' άρεζαν οι πλάκες, τ' αστεία
γιατί το γέλιο πάντα δίνει ζωή
χωρίς αυτό, η ζωή δεν έχει αξία.
Αυτά κι άλλα τόσα πολλά
κρατώ μες στην καρδιά μου
τις συμβουλές σου έχω φυλαχτά
σημαία και κληρονομιά μου
ΧΡΌΝΙΑ ΑΙΩΝΙΑ , ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
κι ένα συγνώμη θα σου ζητήσω
από την καρδιά και το μυαλό
ποτέ, μα ποτέ, δεν θα σε σβήσω!
©Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
