💢ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ💢
Της άρεσαν τα παραμύθια και ιστορίες, όταν ήταν μικρή.
Μάζευε κοχύλια σε παραλίες, χόρευε μέσα στη βροχή.
Μιλούσε στ' άστρα, έπλαθε όνειρα κάθε βραδιά
Λαχταρούσε το φως κι ανεμώνες σε βράχια τραχιά.
Να κεντάει με κλωστούλες χρυσές, στα μεταξωτά
καλημέρες αγάπης, πάνω σε τοίχους σε σπιτικά.
Να στολίζει με ροζ- λευκές κορδέλες τα μαλλιά της
σε πόρτες έρημες, κλειστές ν' ανοίγει την καρδιά της!
Της είπαν να προσέχει τον έρωτα, τα δάση, την σκοτεινιά
μα δεν της είπαν πώς να γλυτώνει τη λυσσασμένη ματιά
που κεντάει πόνο και φόβο σε μια αθώα καρδιά
γιατί λαχταράει μια βόλτα σε μια άφεγγη βραδιά.
Πώς, οι χαρακιές στην ψυχή της να σβηστούν
που αφήσανε κάποιοι, ενώ τα χείλη της
σιωπούν.
Πώς, να διακρίνει πίσω απ’ τα μαύρα γυαλιά,
τα μάτια που κρύβουν την άπονη τους καρδιά.
Πώς, σ' άκαρδες υπάρξεις, δώρα καρδιάς ν' αρνηθεί
και πώς ενοχές, για όλη τη ζωή να μην φορτωθεί
Γι’ αυτό τώρα τη βλέπεις, έρημη, μόνη να θρηνεί
το αεράκι της ζωής, που 'φύγε μια νύχτα σκοτεινή.
Μα, μια φωνή σκουπίζει το δάκρυ, της λέει τρυφερά
"Ξέρω ότι νιώθεις μόνη, τ' όνειρά σου δεν βγήκαν αληθινά
αλλά δεν είσαι μόνη, άφησε πίσω ό,τι σε πληγώνει
Κοίτα! Προχώρα! Η ζωή πάντα μ' αγάπη τελειώνει !
Helen Kalaitsidou
