Λένε ότι οι ευχές και προσευχές εισακούγονται από το Κύριο, όταν βγαίνουν από την καρδιά.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ναι έτσι συμβαίνει. ,
Πριν 8 περίπου χρόνια, το 2016, ανταμώσαμε για πρώτη φορά μέσω του Facebook με την γλυκιά μου συμμαθήτρια Μαριάννα Λιουσα, η οποία διέμενε στη Βοστώνη μετά την αποφοίτησή μας το 1973 .
Μπορεί να μας χώρισε η χρονική απόσταση 5 δεκαετιών , μπορεί να μας χώρισε η χιλιομετρική απόσταση 10 000 χιλιομέτρων, αλλά ποτέ δεν μας χώρισε η αγάπη που νιώσαμε στην παιδική και εφηβική ηλικία μας.
Μπορεί να χαράξαμε διαφορετικούς δρόμους όταν ανοίξαμε τα φτερά μας να πετάξουμε στη ζωή , αλλά έμειναν ανεξίτηλα στην καρδιά τα συναισθήματα που νιώθαμε τότε σαν παιδιά .
Μετά την πρώτη μας διαδικτυακή επαφή μέσω messenger, όπως και τηλ. Μέσω viber , ευχηθηκαμε από καρδιάς κάποτε να μας αξιώσει ο Θεός να συναντηθούμε και να αγκαλιαστουμε.
Με παρότρυνε μάλιστα να βρω τρόπο να μιλάμε ομαδικώς και με άλλες συμμαθήτριες.
Έτσι δημιούργησα μια ομάδα αποφοίτων Γυμνασίων Βέροιας, μια ομάδα συμμαθητριων στο messenger. Και στο viber.
Πριν δύο μέρες με ρώτησε στο messenger, ποτέ θα κόψουμε την βασιλόπιτα. Έκπληκτη ρώτησα αν θα ήταν παρούσα και μου απάντησε θετικά και μου εξήγησε ότι θα είχε ένα σύντομο κι έκτακτο ταξίδι στην Ελλάδα για την ταφή της πεθεράς της στο χωριό της. Η οποία την αγαπούσε πολύ
Δεν ξέρω αν φταίει η πεθερά της που της έκανε το χατίρι για να μας δει κι έθεσε σαν τελευταία επιθυμία της , να ταφεί στα Άγια χώματα της πατρίδας της, ή ο Άγιος Αντώνιος πολιούχο της Βέροιας, που η γιορτή του ξημερώνει αύριο .
Τα χρονικά περιθώρια στενά, ,για ενημέρωση και τηλ επικοινωνία. Οπότε υπήρξε μόνο η ενημέρωση στο viber και στον καφεδάκι μας την Τετάρτη.
Έτσι σήμερα 16 Ιανουαρίου , παραμονή του Αγίου Αντωνίου, πολιούχου της ωραίας μας πόλης Βέροιας, η ευχή μας έγινε πραγματικότητα ,
Ανταμώσαμε με την Μαριάννα στην Ελιά 10. 30 , μετά από 50 χρόνια+ η τάξη του 1973 συμμαθητές και συμμαθήτριες των Γυμνασίων Βέροιας ,
Φυσικά η προέλευση μας μεγάλη , η χαρά και η συγκίνηση απερίγραπτη, οι αγκαλιές μας σφιχτές που κοβαν την ανάσα , όσο για τα δάκρυα μας, ατελείωτα που κυλούσαν στους ώμους .
Αυτό θα το διαπιστώσετε στο πλούσιο φωτογραφικό υλικό, όπου αποτυπώνονται τα συναισθήματα στα μάτια μας και τα χαμόγελα μας.
Μάλιστα 4 συμμαθήτριες μας έκαναν έκπληξη με την προσφορά βασιλόπιτας και κάποιων εδεσμάτων.
Οι τυχερές της χρονιάς η Βούλα και η Μαρία.
Καλή χρονιά και ευλογημένη να έχετε με υγεία και πολλές χαρές.
Το πρωινό μας με αυτό το αναπάντεχο αντάμωμα κύλησε γρήγορα με τις ατέλειωτες συζητήσεις για τα παλιά χρόνια, με γέλια χαρά μεγάλη.
Φυσικά θα κατέχει μια θέση στην καρδιά για να θυμόμαστε για πάντα
Δώσαμε πάλι υπόσχεση να ξανανταμωσουμε , αυτή τη φορά πιο γρήγορα γιατί έρχονται χειμώνες και δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα μας βρουν. . .
Κοπή βασιλόπιτας 16 Γενάρη 2025 , συμμαθητών συμμαθητριων τάξη 1973 ,
Ευχαριστώ που ήρθατε,
ένα καφέ να πιούμε
στο παρελθόν να έρθουμε ,
για το παρόν να πούμε!!
Την Μαριάννα απ' τα ξένα ,
να καλό υποδεχτούμε
να κόψουμε βασιλόπιτα
και να ευχηθούμε.
Εμείς εδώ δεν ήρθαμε,
να φάμε και να πιούμε
ήρθαμε ν’ ανταμώσουμε,
και να αγκαλιαστουμε...
Ούτε που είχαμε ποτέ,
στο μυαλό μας πρόνοια,
ότι θα ξανασμίξουμε
μετά πενήντα χρόνια.
Τα χρόνια τα μαθητικά
να ζήσουμε και πάλι
τις έγνοιες να διώξουμε,
μέσα από το κεφάλι.
Τα νιάτα μας πως πέρασαν;
Κρυφά από μας διαβήκαν..!
Με τον αγώνα της ζωής,
έγνοιες στο νου μας μπήκαν
και φτάσαμε στο σήμερα
χωρίς πολλά αστεία,
να τρέχουμε τη δεύτερη
πεντηκονταετία!
Μα όσο κυλούν τα χρόνια
η ελπίδα πάντα μένει
φωτίζει τις καρδιές
και συνεχώς πλαταίνει !
Τα νιάτα φίλες, φίλοι μου
με την ψυχή μετρούνται,
γι αυτό οι καρδιές σας
δεν πρέπει να λυπούνται .
για τα περίσσια τα κιλά,
τις κάποιες σας ρυτίδες,
Που άφησαν αποτύπωμα
του χρόνου οι σελίδες.
Η παιδική αγάπη αιώνια
πάντα θα μας ενώνει!
η καρδιά δυνατά χτυπά,
νοιώθει πως ξανανιώνει!
Εύχομαι με την καρδιά
ποτέ να μην χαθούμε
γιατί έρχονται γεράματα
με αγάπη ας τα χαρούμε !
Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
