Γάζα - χώμα χωρίς πατρίδα
Γάζα,
σαν κουβέρτα ξεσκισμένη από αέρα και φωτιά,
σκεπάζεις κορμιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Παιδιά με μάτια ορθάνοιχτα,
βουβά , πεινασμένα δίχως γονείς
στους δρομους τελειώνουν
Στο σκοτάδι,
ένα τραγούδι κόβεται από βόμβα —
κι η λέξη "μαμά" μένει μετέωρη,
σαν σύννεφο δίχως ουρανό.
Δεν είναι πόλεμος.
Είναι σφαγή με πρόγραμμα,
είναι αριθμοί που δεν μετράνε ψυχές
μόνο στατιστικές.
Είναι γενοκτονία
με το στόμα βουβό των ισχυρών.
Μια πόρτα που πέφτει,
ένα σχολείο που γίνεται στάχτη,
ένα κορμί που δεν έχει πια όνομα —
γιατί ποιος θυμάται τους νεκρούς
όταν είναι τόσοι;
Μα το αίμα γράφει ιστορία,
όχι στις σελίδες
μα στους τοίχους που άντεξαν.
Γάζα,
μνήμη που δεν σβήνει,
τραύμα που γίνεται φλόγα,
φωνή που μεγαλώνει
με κάθε σιωπή του κόσμου
ήρθε όμως της ειρήνης
η ώρα μαζί να την σώσουν
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
