Στα καλντερίμια, του Ψυρρή
ρίχναν ζάρια οι παλιοί,
και στου Μπακάκου τα σκαλιά,
παίζανε τα βιολιά
Αχ, τα νιάτα τα παλιά,
μες στα φώτα τα θαμπά,
μια Αθήνα που γελούσε
και στα μάτια μας μιλούσε.
Στου Θησείου το παγκάκι,
πρώτο ραντεβουδάκι
και της αγάπης μυστικά,
σ’ έναν στίχο του Παλαμά
Αχ, τα νιάτα τα παλιά,
μες στα φώτα τα θαμπά,
μια Αθήνα που χορεύει
κι η καρδιά ποτέ δεν φεύγει.
Τώρα σβήσαν τα σοκάκια,
σαν τραγούδι απ' τα ράδια
μα η μνήμη. τα κρατάει
στης ψυχής τα βάθη πάει.
Αχ, τα νιάτα τα παλιά,
σαν σκιά. σε παλαιά,
στην Αθήνα την αγνή,
που γεννούσε τη ζωή.
