Καλωσόρισες, Νοέμβρη, με φως μισοσβηστό,
με βήματα στα φύλλα κι ουρανό θολό.
Μυρίζει η γη ταξίδι, το δάσος αναπνέει,
κι η καρδιά θυμάται ό,τι αγαπά και φταίει.
Κι αν ο ήλιος χάνεται πίσω απ’ τη βροχή,
μια σπίθα μένει μέσα μας, μικρή μα δυνατή.
Νοέμβρη, φίλε ήσυχε, μην φύγεις βιαστικά,
κρατάς του χρόνου το φιλί, τη νύχτα τη γλυκιά.
Τα σύννεφα περνάνε σαν σκέψεις στο μυαλό,
κι η πόλη ανασαίνει σε ρυθμό παλιό.
Στων δρόμων τη σιωπή σου, γεννιέται μουσική,
σαν ανάμνηση που λιώνει μες στη βροχή.
Κι αν ο ήλιος χάνεται πίσω απ’ τη βροχή,
μια σπίθα μένει μέσα μας, μικρή μα δυνατή.
Νοέμβρη, φίλε ήσυχε, μην φεύγεις βιαστικά,
κρατάς του χρόνου το φιλί, τη νύχτα τη γλυκιά.
Και κάθε δάκρυ γίνεται σταγόνα της ζωής,
που ποτίζει τα όνειρα μιας νέας αρχής…
Κι αν ο ήλιος χάνεται πίσω απ’ τη βροχή,
μια σπίθα μένει μέσα μας, μικρή μα δυνατή.
Νοέμβρη, μείνε λίγο — κι άσε τη σιωπή,
να γίνει αγκαλιά, να γίνει προσευχή.
