Οι «Αδελφές Ψυχές» δεν χρειάζεται να είναι ερωτικές.
Είναι δύο ψυχές που καταλαβαίνουν
η μία την άλλη βαθιά, με φιλία, τρυφερότητα
και αμοιβαία κατανόηση.
Μοιράζονται σιωπές, σκέψεις και στιγμές,
χωρίς να χρειάζονται λόγια ή αναγνώριση.
Η σύνδεσή τους είναι αιώνια, ανεξήγητη και αόρατη —
μια φιλία που ζει πέρα από χρόνο και χώρο.
------
Η Ελένη συνήθιζε να περπατά κάθε απόγευμα στο παλιό πάρκο.
Μια μέρα είδε μια γυναίκα, την Μαρία καθισμένη μόνη στο παγκάκι, να διαβάζει ένα βιβλίο.
Τα δέντρα γύρω τους έριχναν απαλά τις σκιές τους, και ο ήλιος έπεφτε σαν χρυσή βροχή πάνω στις σελίδες.
Δειλά, δειλά, η Ελένη κάθισε δίπλα της και τη ρώτησε για την ιστορία του βιβλίου. Η Μαρία χαμογέλασε και άρχισε να της μιλά για τους ήρωες και τα συναισθήματα που της είχαν αφήσει.
Η Ελένη, με φωνή σχεδόν ψίθυρο, εξομολογήθηκε ότι αγαπά πολύ τα βιβλία από μικρή και την ποίηση. Αυτό ήταν αρκετό. Μια μικρή, ζεστή σπίθα άναψε ανάμεσά τους.
Έτσι, δειλά-δειλά, άνοιξε η κουβέντα.
Οι λέξεις τους έμοιαζαν να χορεύουν, σαν να είχαν πάντα μια κρυφή συμφωνία να βρουν η μία την άλλη στις σιωπές, στα χαμόγελα, στις κοινές σκέψεις.
Εκείνη η πρώτη συνάντηση έγινε η αρχή μιας φιλίας που θα έμενε αόρατη αλλά αδιάσπαστη, σαν νήμα που ενώνει δύο ψυχές.
Κάθε φορά που έκανε τον περίπατο της στο πάρκο κι έφτανε στο παγκάκι, η Μαρία ήταν ήδη εκεί, με το χαμόγελο που φαινόταν να φωτίζει ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν χρειαζόταν να μιλήσουν.
Οι καρδιές τους καταλάβαιναν η μία την άλλη.
Πριν προλάβει η μία να πει τη σκέψη της, η άλλη την είχε ήδη εκφράσει στα μάτια της — σαν να μοιράζονταν την ίδια καρδιά, τον ίδιο ήλιο, την ίδια ανάσα.
Χωρίς λόγια, χωρίς καθυστέρηση, ήξεραν τι σκεφτόταν η μία για την άλλη.
Καθώς η Μαρία σηκωνόταν για να ταΐσει τα πουλιά η Ελένη έβγαζε τους σπόρους από την τσάντα της και της τα έδινε .
Μικρά θαύματα της καθημερινότητας, ένα άγγιγμα του χεριού, ένα χαμόγελο — και κάθε στιγμή έπλεκε το νήμα που τις ένωνε.
Κάποια μέρα, η Ελένη ένιωσε βαριά τη θλίψη μιας δύσκολης στιγμής. Η Μαρία έπιασε το χέρι της απαλά και είπε μόνο:
-«Είμαι εδώ, όπως πάντα. Μαζί θα το περάσουμε »
Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Η φιλία τους ήταν πέρα από λέξεις, πέρα από χρόνο, πέρα από κάθε αρρώστια και θλίψη .
Κάθε μέρα, κάθε σιωπηλή στιγμή, κάθε χαμόγελο, έφτιαχνε ένα νήμα αόρατο αλλά δυνατό, που τις ένωνε σαν αδελφές ψυχές.
Και καθώς ο ήλιος έδυε πίσω από τα δέντρα, οι δυο τους μαζί, περπατώντας προς τα σπίτια τους , ήσυχες και γεμάτες γνώση έλεγαν και οι δύο μαζί:
- Στο επανιδείν! Αύριο πάλι! Σαν τραγούδι που ψιθύριζε ο άνεμος.
Μια μέρα, η Μαρία δεν εμφανίστηκε στο καθορισμένο τους ραντεβού. Η Ελένη ένιωσε ένα κενό στην καρδιά της..
Κάτι της έλεγε μέσα της , ότι κάτι συνέβη στην Μαρία και αποφάσισε να την καλέσει στο τηλέφωνο.
Η συζήτηση ήταν σύντομη.
Τα λόγια της Μαρίας ήταν μπερδεμένα, ασαφή,
σαν να προσπαθούσαν να βρουν τη σωστή διαδρομή μέσα στον νου της.
Η Ελένη κατάλαβε ότι έπρεπε να τη δει από κοντά και αποφάσισε να πάει στο σπίτι της.
Μόλις η Ελένη μπήκε, η όψη της Μαρίας την τάραξε. Τα μάτια της ήταν θολά, το βλέμμα χαμένο, και στο πλευρό της ήταν ένας γιατρός και η κόρη της. Της εξήγησαν ότι ένα μικρό εγκεφαλικό προκάλεσε προσωρινή αμνησία και ότι η Μαρία χρειαζόταν χρόνο και φροντίδα.
Όμως, μόλις η Μαρία είδε την Ελένη, άνοιξε τα χέρια της να την αγκαλιάσει. Τα μάτια της έλαμψαν, και μέσα στο χαμόγελό της φάνηκε όλη η αγάπη που ένιωθε — ακόμα και αν τα λόγια της ήταν μπερδεμένα, η καρδιά της γνώριζε.
Ο γιατρός συνέστησε να συνεχίσουν τις συναντήσεις τους, γιατί η παρουσία της Ελένης είχε θετική επίδραση στην υγεία της Μαρίας.
Και έτσι οι συναντήσεις συνεχίστηκαν όπως πριν, πάντα με την Ελένη να συνοδεύει τη Μαρία με υπομονή, τρυφερότητα και αγάπη.
Κάθε μέρα, κάθε σιωπηλή ματιά, κάθε άγγιγμα των χεριών τους θύμιζε ότι η φιλία και η ψυχική σύνδεση μπορούν να φωτίζουν ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές.
Μερικές φιλίες
είναι πέρα από λέξεις.
Ζουν στα μικρά θαύματα
της καθημερινότητας,
στα χέρια που κρατιούνται σιωπηλά,
στις καρδιές
που καταλαβαίνουν η μία την άλλη.
Είτε είναι κοντά
είτε μακριά,
σκέφτονται το ίδιο πράγμα
χωρίς να το πουν.
Και όπου κι αν πάνε,
η σύνδεση παραμένει —
αιώνια, ανεξήγητη,
σαν τραγούδι
που ψιθυρίζει ο άνεμος.
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
