Αχ! Πόσο θα θελα να 'μουν πάλι παιδί
Πόσο μου λείπει της μάνας μου η στοργή
του μπαμπά η αγκαλιά, της γιαγιάς η ευχή!
Πόσο μου λείπουν οι φίλοι μου οι παιδικοί!
Πόσο θα θελα να γύριζα το χρόνο πίσω
φίλους από τα παλιά να συναντήσω
που πέζαμε ξέγνοιστα στην γειτονιά
με πόρτες ανοιχτές, δίχως κλειδιά !
Μεγάλωσα σαν παιδί σε πόλη ιστορική
το πρωινό μου ζάχαρη πάνω στο ψωμί
η σάκκα δανεική, παλιά, φθαρμένη
απ' την μαμά η ποδιά, ραμμένη.
Στο σχολειό ο δάσκαλος πάντα αυστηρός
σε σαματά έπεφτε βούρδουλας σωστός
χειροτεχνία, ξυλοτεχνία μαθήματα
αγαπημένα
με χρυσόσκονη τ' όνειρα πασπαλισμένα!
Μετά το Σχολειό παίζαμε έξω ολημερίς
ποτέ δεν μαζευόμασταν πολύ νωρίς
Κουτσό, κρυφτό, τυφλόμυγα, μήλα, βασιλιά,
φόβο στην καρδιά δεν είχαμε σταλιά!
Πόσο όμορφες ήταν εκείνες οι εποχές
σε ανθισμένους κάμπους κι αυλές
με γόνατα γεμάτα πάντα γρατζουνιές
το δάκρυ έπεφτε σε ανοιχτές αγκαλιές.
Τα βράδια για ύπνο με την μαμά αγκαλιά
τις Κυριακές στην εκκλησιά με τη γιαγιά
μεταλαβιά Σώμα και αίμα του Χριστού
να έχουμε υγεία, αγάπη και σωστό νου
Με πρότυπα Ιερά, περήφανη η καρδιά
Ζήτω το έθνος! Για της Ελλάδας τα
παιδιά!
που πάνω στις Πίνδου τα βουνά
το αίμα τους άφησαν για τη λευτεριά
Στις 25 Μάρτη γιορτάζαμε διπλή γιορτή
την Παναγιά υμνούσαμε με προσευχή,
τους ήρωες τιμούσαμε με γιορτή
στους δρόμους παρελαύναμε καμαρωτοί!
Τα χρόνια πίσω δεν γυρίζουν πια
γίναν ανάμνηση, μια νοσταλγία γλυκιά
μα θα θέλα να 'χα κείνη την αγνή ψυχή
πάντα χαρούμενη, χαμογελαστή !
ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ ΚΑΛΑΙΤΣΙΔΟΥ
