Στην Ειρήνη της Γάζας
Στης Γάζας τη σιωπή ηχεί κραυγή,
που δεν τη σβήνει ο χρόνος, μήτε η βροχή.
Παιδιά στα ερείπια, με φλόγες στα μάτια,
σε γη ματωμένη γεμάτη κομμάτια.
Στου ονείρου το βήμα, βαριά τα δεσμά,
κοιμούνται με δάκρυα στης μάνας τα φτερά
Ο ήλιος δεν βγαίνει, το φως παγιδεύει,
κι η ελπίδα σε τάφους λευκούς περιπλέει.
Γεννιέται το δίκιο σε μαύρη σιγή,
στα στόματα κλείνεται κάθε ευχή.
Μα ο πόνος τραγούδι γίνεται, φλόγα,
κι ανθίζει στους δρόμους το αίμα σαν ρόδα.
Γάζα, δεν είσαι μονάχα μια πληγή
είσαι φωνή που γεμίζει όλη τη γη.
Και αν σε θάβουν με σίδερο, φόβο,
δες κουβαλάς δενδρι ειρήνης στον ώμο.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
