🌳Tο δέντρου και o άνεμος 🌳
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια κοιλάδα γεμάτη πράσινο, ζούσε ένα μεγάλο δέντρο. Ψηλό, με δυνατές ρίζες και φύλλα που άστραφταν στον ήλιο.
Όλοι έβρισκαν σκιά και καταφύγιο κάτω από τα κλαδιά του.Τα πουλιά ανάμεσα στην πλούσια φυλλωσιά του πετούσαν χαρούμενα και έκτιζαν τις φωλιές τους
Ένας άνεμος περνούσε κάθε τόσο από εκεί , θαύμαζε το δέντρο και το φύλλωμα του .
Όμως του άρεσε να παίζει μαζί του, δοκιμάζοντας τη δύναμη του δέντρου.
Άλλοτε φύσαγε γλυκά, άλλοτε μαινόταν με ορμή, λυγίζοντας τα κλαδιά του.
"Δέντρο", του έλεγε, "πόσο αλήθεια θα αντέξεις, κάποτε σίγουρα θα πέσεις!"
Το Δέντρο έμενε σιωπηλό.
Έσκυβε λίγο, λύγιζε, μα δεν έσπαγε, κι ας πονούσαν οι ρίζες του . .
"Δεν έχω να σου αποδείξω τίποτα", ψιθύριζε μέσα του".
Ο άνεμος συνέχισε χρόνια ολόκληρα να το δοκιμάζει, ώσπου κουράστηκε.
Ένα βράδυ, ξάπλωσε να ξεκουραστεί και σκέφτηκε:
"Ίσως η δύναμη δεν είναι να λυγίζεις τους άλλους, αλλά να αντέχεις εσύ ο ίδιος τη σιωπή τους".
Έτσι, ο άνεμος αποφάσισε να μην παίζει άλλο μαζί του, να ησυχάσει και το δέντρο, χωρίς να έχει φωνάξει, χωρίς να έχει πολεμήσει, είχε κερδίσει.
👉 Η αληθινή δύναμη δεν χρειάζεται φωνές ούτε μάχες.
Είναι η σιωπή, η αντοχή και η ρίζα που ξέρει πού ανήκει.👈
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
