Ο Σπόρος και ο Χειμώνας
Σε μια γη σκεπασμένη από χιόνια, όλοι πίστευαν πως τίποτα δεν μπορούσε να ζήσει. Ο αέρας ήταν παγωμένος, τα δέντρα γυμνά, και οι άνθρωποι περίμεναν την άνοιξη με αγωνία.
Μα βαθιά μέσα στο χώμα, ένας μικρός σπόρος ψιθύριζε:
— «Φοβάμαι το σκοτάδι και το κρύο. Μήπως δεν αντέξω;»
Η γη τον αγκάλιασε τρυφερά και του απάντησε:
— «Μην ανησυχείς. Ο χειμώνας δεν ήρθε να σε καταστρέψει, αλλά να σε δυναμώσει. Σου φαίνεται σαν θάνατος, μα είναι προετοιμασία για ζωή».
Κι έτσι ο σπόρος έμεινε σιωπηλός. Δεν βιάστηκε. Περίμενε.
Οι μήνες πέρασαν, το χιόνι έλιωσε, ο ήλιος ζέστανε τη γη. Και τότε, εκεί που όλοι έβλεπαν μόνο παγωνιά, ένα μικρό πράσινο βλαστάρι ξεπρόβαλε.
Οι άνθρωποι θαύμασαν:
— «Πώς άντεξες;»
Κι εκείνος χαμογέλασε:
— «Δεν με έσωσε η δύναμή μου, αλλά η υπομονή μου. Ο χειμώνας δεν ήταν το τέλος μου, ήταν η αρχή της άνοιξής μου».
Δίδαγμα:
Οι δυσκολίες μοιάζουν με χειμώνες. Παγώνουν την ψυχή, αλλά κρύβουν μέσα τους τον σπόρο της άνοιξης. Όποιος αντέξει με πίστη και υπομονή, θα δει την ελπίδα να ανθίζει ξανά.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
