Λατρεύω!

Θάλασσα  πλατιά, όταν σε  κοιτώ
σε χρυσαφί ακρογιάλι,  
 σαν όμορφη μούσα θαρρώ , 
γλυκό τραγούδι συ ψάλλεις .

Τα λουλούδια με την ομορφιά τους, 
που πάντα την Άνοιξη καλωσορίζουν,  
σαν θεϊκό βάλσαμο την ευωδιά τους, 
παντού με αγάπη την σκορπίζουν.

Ήλιε μου  λαμπερέ  κάθε Ανατολή 
 σαν φλόγα τη γη  ζεσταίνεις,
 με ελπίδα και όνειρα το νου φωτίζει
 και κάνει να λάμπει η ψυχή .

Το χρυσάφι φεγγάρι όταν το κοιτώ, 
πριν ο Μορφέας στην αγκαλιά με πάρει, 
 σε ολάνθιστο  περιβόλι  ετούτος θαρρώ,
 με γιασεμιά και νυχτολούλουδα με πάει. 

Τους παιδικούς φίλους από το σχολειό
 όταν  τα παλιά  χρόνια μου θυμίζουν,
  τις λύπες μαζί τους τις ξεχνώ, 
 και αγάπη την καρδιά γεμίζουν. 

Τα όμορφα πουλιά στον ουρανό 
 όταν αυτά χαρούμενα κελαηδούν,  
μέσα στις πυκνές φυλλωσιές, 
ψάχνουν  το ταίρι τους να βρούν.

Του ζυμωτού ψωμιού την μυρωδιά, 
όταν τα  πέτρινα χρόνια μας δίνανε, 
και γέμιζε γλύκα η  γειτονιά  
όταν νερό και ζάχαρη ραντίζανε. 

Αλλά από όλα αυτά τα παραπάνω,
Λατρεύω 
Της αγάπης την αναμμένη φλόγα,

 που στη ψυχή δίνει φτερά, 
το δάκρυ  κάνει χαμόγελο 
και η καρδιά χτυπά τρελά!