Η προσφυγιά – ένας δρόμος γεμάτος απώλειες και ελπίδα - Παγκόσμια ημέρα Προσφυγιάς 20 Ιουνίου

 

Η προσφυγιά – ένας δρόμος γεμάτος απώλειες και ελπίδα

Η προσφυγιά είναι μία από τις πιο σκληρές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Είναι ο εξαναγκασμός να εγκαταλείψεις το σπίτι σου, τον τόπο που μεγάλωσες, τις ρίζες σου, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη.

 Πόλεμος, βία, φτώχεια, πολιτική καταπίεση ή φυσικές καταστροφές είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που οδηγούν χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά στον δρόμο της προσφυγιάς.

Ο πρόσφυγας δεν είναι ταξιδιώτης. Δεν φεύγει για περιπέτεια ή διακοπές. Κουβαλά στην ψυχή του τον φόβο, την απώλεια και την ελπίδα. Φεύγει με την καρδιά βαριά και τα μάτια στραμμένα σε έναν άγνωστο ορίζοντα, αναζητώντας ασφάλεια, δικαιοσύνη και μια νέα αρχή.

Η προσφυγιά, όμως, δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους πρόσφυγες. Είναι μια παγκόσμια υπόθεση. Μας καλεί όλους να δείξουμε κατανόηση, αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Πίσω από κάθε άνθρωπο που διασχίζει σύνορα με μια βαλίτσα στο χέρι, υπάρχει μια ιστορία, μια οικογένεια, ένα όνειρο για μια καλύτερη ζωή.

Η κοινωνία μας οφείλει να θυμάται ότι όλοι, κάποτε, θα μπορούσαμε να βρεθούμε στη θέση τους. Η ιστορία έχει δείξει πως η προσφυγιά δεν κάνει διακρίσεις. Η αγκαλιά μας πρέπει να είναι ανοιχτή και η στάση μας ανθρώπινη.

 Γιατί ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή είναι η βάση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

Η σιωπή των ξεριζωμένων"

Στις σκιές της αυγής, άνθρωποι χωρίς πατρίδα περπατούν.

Μάτια χαμηλωμένα, καρδιές φορτωμένες απώλεια και ελπίδα.

Η προσφυγιά δεν είναι επιλογή· είναι ανάγκη.

Κάθε βήμα, μια μνήμη. Κάθε ανάσα, μια προσευχή.

Ο δρόμος δεν έχει τέλος, μόνο προσμονή.

Για μια γωνιά γης που να τους ανήκει. Για ένα αύριο πιο ανθρώπινο.

Δεν ζητούν πολλά. Μονάχα μια θέση στον ήλιο.

Ας μην τους ξεχάσουμε. Ας γίνουμε φωνή σε όσους δεν έχουν πια λόγια

Ο δρόμος της προσφυγιάς 

 Ο δρόμος που ανοίγει μπροστά τους  σκληρός 
χωρίς πατρίδα, ένας σκοτεινός  ουρανός
Στα μάτια ζωγραφίζεται ο πόνος  κρυφός 
τη νύχτα στη ψυχή στενάζει  βουβός καημός

Πες μου, πού να βρουν  μια αγκαλιά;
Πού να σταθούν,  δίχως φωτιά;
Η προσφυγιά  δεν είναι μοίρα –
είναι φωνή  που ζητά ελπίδα.
Ας γίνουμε φως,  σ' αυτούς που πονάν,
σε τόπους που σβήνουν  και ξαναγεννάν.

Στις στάχτες  αφήνουν σπίτι,  ρίζες, ιστορίες,
στην καρδιάκ ρυβουν πόνου  ιστορικές πορείες.
Μιλούν τα δάκρυα,  χωρις φωνη,  οι λέξεις δεν χωρούν 
τα κύματα τη θάλασσας  τους πνίγουν  — χωρίς να τους λυπηθούν 

Η μάνα κρατάει σφιχτά   πάνω της  το παιδί,
Τα δάκρυα στάζουν βουβά.  με προσευχη
κι ελπίζει να δει μια  πρωινή αυγή  ζεστή.
σε ξένες πατρίδες,  σε αγνωστη γη 

Πες μου, πού να βρουν  μια αγκαλιά;
Πού να σταθούν,  δίχως φωτιά;
Η προσφυγιά δεν είναι  μοίρα –
είναι φωνή  που ζητά ελπίδα.
Ας γίνουμε φως,  σ' αυτούς που πονάν,
σε τόπους που σβήνουν  και ξαναγεννάν.

Στις λέξεις τους ζει  μονάχα  η σιωπή,
μα η ψυχή τραγουδά  με προσμονή τη ζωή.
Μην τους γυρίζεις  την πλάτη ξανά,
άνθρωποι είναι,  σαν εσένα, απλά.

Πες μου, πού να βρουν  μια αγκαλιά;
Πού να σταθούν,  δίχως φωτιά;
Αν είσαι φως,  μη φοβηθείς —
χτίσε γι’ αυτούς  έναν νέον Παράδεισο γης.
γίνε λιμάνι τους,  σε κόσμους  δίχως χάρτες,
κάθε  άνθρωπος  θέλει πατρίδα   με δικές του στράτες

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου