Η Διαδρομή της Καλοσύνης

Η "διαδρομή της καλοσύνης" περιγράφει πώς η   καλοσύνη μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις συναισθημάτων όπως   θλίψη , ευγένεια, πόνο,  ενσυναίσθηση ,  αλληλεγγύη, χαρά,  δημιουργώντας ένα ευρύτερο κύμα θετικών επιδράσεων στην κοινωνία 

Έξι ποιήματα για τη διαδρομή της Καλοσύνης   (βαρύτητα , απώλεια, προκατάληψη, συμπόνια,  ελπίδα και  φως)

1. Η Βαρύτητα της Καλοσύνης –το νόημα της καλοσύνης μέσα από την απώλεια.

2. Η Σκιά της Προκατάληψης – η γέννηση της σκληρότητας , σπάσιμο το τείχους της.

3. Ο Κήπος της Συμπόνιας – η μεταμόρφωση της  καλοσύνης σαν σπόρος που ανθίζει.

4. Το Ποτάμι της Ελπίδας – η δύναμη να συνεχίζεις όταν όλα δείχνουν χαμένα.

5. Η Σιωπή της Δύναμης – η εσωτερική αντοχή που δεν κραυγάζει αλλά στηρίζει.

6. Το Φως που Μένει – κλείσιμο, η καλοσύνη σαν φως που δεν σβήνει ποτέ.

Εισαγωγή
Η καλοσύνη δεν είναι δώρο τυχαίο·
είναι μια διαδρομή που περνά μέσα από απώλειες,
σκιές, και πληγές.
Μα καθώς προχωράς,
ανακαλύπτεις πως εκεί όπου σπάει η καρδιά
βλασταίνει η συμπόνια,
και εκεί όπου όλα μοιάζουν χαμένα
γεννιέται το φως που μένει.

-------

Α. Η Βαρύτητα της Καλοσύνης

Ι. Απώλεια

Σε τούτον τον κόσμο τον τραχύ,

πριν καταλάβεις τι είναι καλοσύνη

πρέπει να χάσεις πράγματα,

να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται

όπως το αλάτι σε νερό που αχνίζει.

Ό,τι φύλαξες, ό,τι μέτρησες δυνατά,

ό,τι κράτησες σφιχτά στα χέρια,

όλα πρέπει να χαθούν,

για να δεις το τοπίο της ερημιάς

μεταξύ των περιοχών της ευγένειας.

ΙΙ. Αντίκρισμα

Πριν μάθεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης

πρέπει να ταξιδέψεις εκεί,

όπου ένας άνθρωπος με κουρέλια

κείτεται στην άκρη του δρόμου.

Να τον δεις και να νιώσεις

πως θα μπορούσες να ήσουν εσύ,

εκείνη τη νύχτα που πορεύεσαι

μαζί με άλλα κουρασμένα βλέμματα,

πιστεύοντας πως ο δρόμος σου

ήταν ασφαλής.

ΙΙΙ. Γέφυρα

Και τότε αντιλαμβάνεσαι:

η ζωή αφήνει γυμνό τον ταξιδιώτη,

και μόνο μέσα από τις πληγές

γεννιέται η αληθινή γέφυρα.

Η καλοσύνη δεν είναι χάρισμα τυχαίο·

είναι η ανάσα που κρατά τον κόσμο όρθιο,

το χέρι που απλώνεται

και βρίσκει το άλλο χέρι,

σαν υπόσχεση ότι η ελπίδα

δεν θα σβήσει ποτέ.

---------

Β. Η Σκιά της Προκατάληψης

Ι. Το Τείχος

Υπάρχει μια σκιά που περπατά

πριν από τα βήματά μας.

Φτιάχνει τείχη από φόβο,

υψώνει σύνορα αόρατα

ανάμεσα σε βλέμματα που διψούν

για κατανόηση.

Η προκατάληψη σπέρνει σιωπές,

φυλακίζει τις καρδιές

σε στενούς διαδρόμους

όπου κανείς δεν ανασαίνει αληθινά.

ΙΙ. Το Πρόσωπο του Άλλου

Μα αν σταθείς λίγο,

αν κοιτάξεις βαθιά στο πρόσωπο του άλλου,

θα δεις πως οι ρυτίδες του

είναι χαρακιές της ίδιας αγωνίας.

Θα νιώσεις πως η φωνή του

κουβαλά την ίδια δίψα για αναγνώριση.

Κάθε «ξένος» είναι ένας καθρέφτης

που μας καλεί να θυμηθούμε

ότι όλοι κουβαλάμε τις ίδιες νύχτες,

την ίδια ανάγκη για φως.

ΙΙΙ. Η Ρωγμή

Κι όταν το τείχος ραγίσει,

δεν πέφτει με κρότο,

μα διαλύεται σιγά,

όπως το χιόνι που λιώνει

στην πρώτη ζεστασιά του ήλιου.

Μόνο τότε η σκιά μικραίνει

και οι άνθρωποι πλησιάζουν ξανά,

για να μάθουν ότι η ευγένεια

δεν γνωρίζει σύνορα,

ούτε χρώματα, ούτε γλώσσες·

γνωρίζει μονάχα καρδιές

που τολμούν να ανοιχτούν.

--------

Γ. Ο Κήπος της Συμπόνιας

Ι. Ο Σπόρος

Η συμπόνια δεν γεννιέται

σε γη εύφορη και ανέγγιχτη·

φυτρώνει σε χώμα σκληρό,

εκεί που κύλησαν δάκρυα,

εκεί που η απώλεια

έγινε λίπασμα σιωπηλό.

Κάθε πόνος είναι ένας σπόρος,

που περιμένει να σπάσει

για να βλαστήσει σε κάτι νέο.

ΙΙ. Η Άνθιση

Κι όταν ανοίξει το πρώτο φύλλο,

μοιάζει με χέρι απλωμένο·

όχι για να ζητήσει,

αλλά για να προσφέρει.

Ένα λουλούδι συμπόνιας

δεν ανθίζει για τον εαυτό του·

ανθίζει για να το δουν οι περαστικοί,

να νιώσουν για λίγο

ότι ο κόσμος είναι λιγότερο σκληρός.

ΙΙΙ. Ο Κήπος

Όταν πολλοί σπόροι βλαστήσουν,

οι μοναξιές ενώνονται,

και ο τόπος που ήταν έρημος

γίνεται κήπος ζωντανός.

Εκεί περπατάς

και ακούς το θρόισμα των φύλλων,

σαν ψίθυρο που σου θυμίζει

ότι η καλοσύνη είναι μνήμη ζωντανή,

μια μνήμη που αρνείται να χαθεί.

Δ. Το Ποτάμι της Ελπίδας

Ι. Η Πηγή

Η ελπίδα δεν ξεκινά

με βροντή ή με θρίαμβο·

γεννιέται αθόρυβα,

σαν μικρή πηγή

που στάζει μέσα στην πέτρα.

Μπορεί να μοιάζει ασήμαντη,

μα κρύβει μια δύναμη

που καμία ερημιά δεν μπορεί

να ξεδιψάσει πλήρως.

ΙΙ. Η Ροή

Το ποτάμι της ελπίδας

κυλάει μέσα από ρωγμές,

περνάει από βουνά σκοτεινά,

αγκαλιάζει πεδιάδες πληγωμένες.

Και όσο κυλά,

κουβαλά μαζί του ψίχουλα φωτός,

σπασμένα όνειρα

που ξανακολλούν σαν ψηφιδωτό

στην καρδιά του ταξιδιώτη.

ΙΙΙ. Η Θάλασσα

Όποιος το ακολουθήσει

θα φτάσει σε μια θάλασσα πλατιά,

όπου οι φόβοι διαλύονται

σαν αλάτι στο νερό.

Εκεί μαθαίνεις πως η ελπίδα

δεν είναι βεβαιότητα·

είναι κίνηση, είναι πορεία,

είναι η απόφαση να συνεχίζεις

όταν όλα γύρω σου

λένε να σταματήσεις.

--------

Ε. Η Σιωπή της Δύναμης

Ι. Το Βάθος

Η αληθινή δύναμη

δεν κατοικεί σε φωνές δυνατές

ούτε σε θορύβους που ζητούν αναγνώριση.

Κατοικεί βαθιά,

εκεί όπου η ψυχή

κρατάει την ανάσα της

και περιμένει την καταιγίδα να περάσει.

ΙΙ. Η Αντοχή

Υπάρχει μια σιωπή

που μοιάζει με πέτρα σταθερή.

Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα·

απλώς στέκει,

υπομένει,

και με την υπομονή της

σώζει ολόκληρους κόσμους.

ΙΙΙ. Η Φλόγα

Αυτή η σιωπή είναι φλόγα κρυφή,

δεν καίει για να φαίνεται,

αλλά για να θερμαίνει.

Κι όταν όλα γύρω γκρεμίζονται,

αυτή θυμίζει πως μέσα σου

υπάρχει μια άγκυρα

που κανένας άνεμος

δεν μπορεί να ξεριζώσει.

------

Στ. Το Φως που Μένει

Ι. Η Διάρκεια

Όλα περνούν:

οι καταιγίδες, οι απώλειες,

οι φόβοι που νόμιζες αιώνιοι.

Μα κάτι μένει,

σαν αχνή λάμψη

που δεν σβήνει ποτέ.

ΙΙ. Η Μνήμη

Το φως της καλοσύνης

δεν χάνεται με τον χρόνο·

ζει στη μνήμη κάθε πράξης

που άγγιξε έναν άλλον άνθρωπο.

Μια λέξη τρυφερή,

ένα βλέμμα που στάθηκε,

ένα χέρι που άνοιξε—

όλα αυτά γίνονται σπίθες

που περνούν από καρδιά σε καρδιά.

ΙΙΙ. Η Υπόσχεση

Και όταν το σκοτάδι

ξανακατεβαίνει στον κόσμο,

αυτές οι σπίθες

μαζεύονται και υψώνονται

σαν φάρος σιωπηλός.

Αυτό είναι το φως που μένει:

η βεβαιότητα ότι,

όσο υπάρχουν άνθρωποι

που τολμούν να είναι ευγενικοί,

ο κόσμος δεν θα χαθεί,

αλλά θα συνεχίζει να ανασαίνει

μες στη νύχτα.

--------

Επίλογος 

Ας είμαστε λοιπόν ευγενικοί, με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο, σκορπίζοντας συμπόνια,  φωτίζοντας κάθε μέρα.

Ας αγκαλιάσουμε τη δύναμη μέσα σας, 

ν' αφήσουμε  την καλοσύνη να ξεδιπλωθεί, 

σε πράξεις καλοσύνης, 

γιατί είναι ο καταλύτης

 που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, 

γεμίζοντας ελπίδα σε κάθε καρδιά.

Να θυμάσαι, φίλε μου, η καλοσύνη σου 

είναι μεγάλη, έχει τη δυνατότητα 

να θεραπεύει αλλά και να επεκταθεί.

Σε έναν κόσμο που συχνά είναι

 γεμάτος χάος και διχασμό,

 η καλοσύνη χρησιμεύει 

ως φάρος ελπίδας και ενότητας

 και οδηγεί σε ανθρώπινη σύνδεση 

και τότε θα δεις κάθε μέρα, 

τον  κόσμο να  μεταμορφώνεται 

στο καλύτερο.

Έτσι προσεγγίζοντας τους άλλους με ενσυναίσθηση και κατανόηση, σφυρηλατεις δεσμούς συμπόνιας 

που ξεπερνούν τα εμπόδια της γλώσσας, της  εθνικότητας και του  πολιτισμού.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου