ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΗ ΦΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 7η επέτειο του Αντάμωμα τις

 

Αφιέρωμα στη Φιλία

Για την 7η Επέτειο του Ανταμώματος

 στις 24 - 11-2018

Η φιλία μας δεν είναι απλώς μια ανάμνηση από τα παιδικά μας χρόνια.

Είναι ένα κομμάτι της ζωής μας που μεγάλωσε μαζί μας, που άνθισε μέσα από χαμόγελα, αγκαλιές, παιχνίδια, σχολικά μονοπάτια και ανιδιοτέλεια. Είναι ένας δεσμός που δοκιμάστηκε από τον χρόνο, από τις υποχρεώσεις, από τη ζωή που μας πήρε και μας έφερε πάλι κοντά – δυνατές, ώριμες, με ιστορίες χαραγμένες στα μάτια και αγάπη στην καρδιά.

Όσα ζήσαμε τότε, τα αθώα μας χρόνια, έγιναν θεμέλια που κράτησαν όρθια αυτή τη φιλία μέχρι σήμερα.

 Κι όταν οι δρόμοι μας χωρίστηκαν, η ζωή μάς επιφύλασσε το πιο όμορφο δώρο: να ξαναβρεθούμε, να ξαναπιαστούμε από το νήμα των αναμνήσεων και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Η πρώτη μας αντάμωση, πριν από επτά χρόνια, στις 24 Νοεμβρίου 2018, ήταν μια γιορτή ψυχής.

Μια στιγμή όπου το παρελθόν και το παρόν αγκαλιάστηκαν, όπου οι παιδικές μας φωνές ξανακούστηκαν μέσα από τα γέλια και τα δάκρυα συγκίνησης.

Αν και οι συνθήκες της πανδημίας μάς στέρησαν για τρία χρονιά το αντάμωμα, δεν κατάφεραν να σβήσουν την αγάπη, την έγνοια και τη ζεστασιά μεταξύ μας.

Οι συναντήσεις μας, οι εκδρομές, οι εκδηλώσεις, οι μικρές στιγμές που μοιραστήκαμε, έγιναν θησαυροί που κουβαλάμε μέσα μας. 

Τίποτα δεν χάθηκε.

Όλα ζουν μέσα σε κάθε ανάμνηση, κάθε χαμόγελο, κάθε αγκαλιά που δώσαμε όταν ξανασμίξαμε.

Σήμερα, μέσα από τις δυσκολίες, καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι το “μαζί”.

Η φιλία αυτή είναι το απαλό φως που μας συντροφεύει, ένα άγγιγμα καρδιάς που δεν ξεθωριάζει.

Μας θυμίζει ότι όσο κι αν αλλάξει ο κόσμος, όσο κι αν περάσουν τα χρόνια, υπάρχει κάτι που μένει πάντα ίδιο:

η αγνότητα των παιδικών μας χρόνων και η αλήθεια των ανθρώπων που αγαπήσαμε.

Σας ευγνωμονώ, όλες σας – κοντά ή μακριά, πάντα παρούσες.

Η στήριξή σας, η αγάπη σας, η αληθινή σας παρουσία είναι ευλογία στη ζωή μου.

Όταν μιλούν οι καρδιές, δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Μόνο μοίρασμα, καλοσύνη και φως.

❤️Ευχή από καρδιάς ❤️

Η Παναγία να μας χαρίζει υγεία, αγάπη, υπομονή και δύναμη.

Να ξανανταμώσουμε όλες, υγιείς, χαρούμενες, με το ίδιο χαμόγελο που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά.

🌹Χρόνια μας πολλά! 🌹

Χρόνια φωτεινά της φιλίας, 

της αγάπης, της μνήμης 🌹

Η φιλία 

Στο πέρασμα του χρόνου στα νταμάρια,

μια μικρή μακρόσυρτη μπαλάντα αντηχεί,

ονόματα, συνθήματα, γραμμένα σε ντουβάρια,

μια  θλίψη από τότε τη ζωή ν΄ ακολουθεί.

Ήμασταν τότε παιδούλες σαν τα κρίνα,

με όμορφες πολύχρωμες κορδέλες στα μαλλιά

κι αναπολούμε τώρα νοσταλγικά τα χρόνια εκείνα,

με χείλη σφιγμένα και μ΄αλλαγμένη τη μιλιά.

Η φιλία πάντα ο πιστός, ο άγγελός μας,

παράδερνε και μοίραζε στα ίσα το ψωμί,

πρώτα οι φίλοι και μετά ο εαυτός μας

και κάθε γέλιο φάνταζε σαν νάτανε γιορτή.

Ο χρόνος μάς παραμόνευε στου φεγγαριού το πλάι

και με νιφάδες βαμβακιού στόλιζε τα μαλλιά,

η αγάπη όμως παρέμεινε στην άκρη, να φυλάει,

μη και χαθεί η φιλία μας σε άγνωστη ξενιτιά.

Κι ο χρόνος ο αδίσταχτος  κάλεσε κάποια μέρα,

να ανταμώσουνε βουνά με χιόνια στις κορφές

να η Ελένη, η Σμαρώ, η Άννα και η Βέρα,

σαν κόρες του Ταϋγετου, σαν τ΄’Ολυμπου θεές.

Πιο κει παράστεκαν βουβές, με βουρκωμένα μάτια,

το Βαγγελιώ, το Δεσποινιώ, η Μαίρη κι η Φωφώ,

που κάποτε περπάταγαν  σε  νιότης μονοπάτια,

 με τσάντες και με μπλε ποδιές, σαν πήγαιναν σχολειό.

Ώρες μικρές νοσταλγικές, που γύρισαν το χρόνο,

που σαν αστραπή επέρασε απ΄τα παλιά θρανία,

 η αντάμωση όμως  έδιωξε της θύμισης τον πόνο

και γίνανε πάλι παιδιά η Μάρω κι η Σοφία.

Αγκαλιασμένες ας κλάψουμε από χαρά και πόνο,

γιατί η φιλία μας κράτησε μέχρι τα χρόνια αυτά

και ας πλέξουμε τα χέρια μας μ΄ανάθεμα στο χρόνο,

που πήρε μαζί του τις στιγμές, σαν ήμασταν παιδιά.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου