Δε γράφονται τα ποιήματα σ’ ένα χαρτί

 

Δε γράφονται τα ποιήματα σ’ ένα χαρτί
ξεθάβονται με μια αξίνα τα μεσάνυχτα
αφήνοντας κι από ‘να λάκκο"
του Χρήστου Λάσκαρη

Δεν γράφονται τα ποιήματα σε ένα χαρτί
έρχονται σαν ψίθυροι, σαν μυστική πνοή
σαν πνεύματα που φέρνουν
θυμίαμα από μνήμη και πληγή.

Ο ποιητής δεν είναι κύριος τους·
είναι ο μεσολαβητής της νύχτας,
η καρδιά του  είναι ο χώρος
όπου αναπαύονται οι λέξεις.

Κάθε στίχος έχει φύλακα,
και κάθε λέξη όρκο.
Όποιος σκάψει δίχως σεβασμό
θα βρει φωνές που δεν αντέχει,
ουλές που δεν κλείνουν.

Μα αν η καρδιά του είναι ήσυχη
κι η σιωπή του καθαρή,
τότε θ’ αναδυθεί απ’ το χώμα
το ποίημα που περίμενε
να ξαναγεννηθεί στο φως.

Και τότε η αξίνα θα μείνει σιωπηλή,
σαν ιερό εργαλείο που ολοκλήρωσε
το καθήκον του,
και η νύχτα θα ξαναγίνει καθρέφτης
της μυστικής σοφίας των λέξεων.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου