Παγκόσμια ημέρα των μεταναστών

Σήμερα 18 Δεκεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών

 Είναι μια ημέρα αφιερωμένη στους ανθρώπους που αφήνουν την πατρίδα τους αναζητώντας ασφάλεια, αξιοπρέπεια και ελπίδα. Μας υπενθυμίζει τη συμβολή των μεταναστών στις κοινωνίες, αλλά και την ανάγκη για σεβασμό των δικαιωμάτων, ενσυναίσθηση και ανθρώπινη αλληλεγγύη.

Μια ημέρα που μας θυμίζει ότι πίσω από κάθε μετακίνηση υπάρχει μια ανθρώπινη ιστορία: φόβος, απώλεια, αλλά και ελπίδα.

Οι μετανάστες δεν είναι αριθμοί∙ είναι άνθρωποι με όνειρα, δεξιότητες και δύναμη που εμπλουτίζουν τις κοινωνίες μας.

Ας επιλέγουμε τη συμπόνια αντί της προκατάληψης και την αλληλεγγύη αντί της αδιαφορίας.

Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση κατά μήκος ολοένα και πιο επικίνδυνων διαδρομών έχει τεράστιο ανθρώπινο κόστος. Πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει ένας άνθρωπος: μια μητέρα, ένας πατέρας, ένα παιδί.

Η μετανάστευση δεν είναι ξένη στην ελληνική ιστορία. Από τα κύματα εργατών της δεκαετίας του ’70 έως τη μαζική φυγή νέων στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αναζήτησαν αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής στο εξωτερικό. Από το 2010 έως το 2021, πάνω από 590.000 άτομα με ελληνική υπηκοότητα μετανάστευσαν, κυρίως νέοι και παραγωγικής ηλικίας, ενώ το μεταναστευτικό ισοζύγιο παρέμεινε αρνητικό.

Παρά τη μείωση της εκροής τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο συνεχίζεται, γεγονός που δείχνει ότι βαθύτερα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας εξακολουθούν να ωθούν τους ανθρώπους να φεύγουν. 

Η μετανάστευση δεν είναι απλώς στατιστική· είναι μια ανθρώπινη ιστορία που συνεχίζεται.

🏵️Εκεί που η γη τελειώνει 🏵️

Όταν η γη σου σε διώχνει

κι ο δρόμος σε καλεί,

δεν ψάχνεις πια πατρίδα

μονάχα μια ζωή.

Παίρνεις φως απ’ την καρδιά σου,

δυο ανάσες, μια ευχή,

 Ψάχνεις για κάποιο τόπο ,

 να σε καλοδεχτεί 

Δεν γράφτηκε σε χάρτη,

δεν έχει φωνή,

είναι τόπος  ανθρώπων

που ψάχνουν ζωή.

Κανένας δεν τον ξέρει,

κανείς δεν ρωτά,

μα όποιος έχει πόνο

εκεί  μόνο γυρνά.

Εκεί που η γη τελειώνει

κι αρχίζει ο ουρανός,

υπάρχει ένας τόπος μόνος

που δεν είναι κανενός.

Εκεί ζουν μες στ’ όνειρό τους

σιωπηλές ψυχές,

τις νύχτες που κρυώνουν

και νιώθουν μοναχές.

Εκεί που σβήνει η μνήμη

κι αρχίζει να ξεχνά 

αν βρεις μια αγκαλιά

γεννά "πατρίδα " ξανά.

Εκεί που η γη τελειώνει

κι αρχίζει ο ουρανός,

γεννιέται ένας άνθρωπος 

και τόπος ζωντανός 

Κανένας δεν τον ξέρει,

μα υπάρχει βαθιά,

σε μάτια που κοιτάζουν

χωρίς πατρίδα πια.