Κρατώντας τα καλά της χρονιάς που φεύγει.

 

🏵️Κρατώντας τα καλά της χρονιάς
που φεύγει.🏵️
Κρατώντας τα καλά της χρονιάς που φεύγει, δεν αντιστεκομαστε στο χρόνο, μα μαθαίνουμε σιγά σιγά να συμφιλιωνόμαστε με αυτον.

Όχι σαν κάτι που μας αφαιρεί μέρες 

από τη ζωή μας ,

αλλά σαν μια σιωπηλή δύναμη 

που αποκαλύπτει

τι άξιζε να μείνει στο πέρασμα του.

Γιατί κάθε τέλος, όσο κι αν μοιάζει οριστικό,
κουβαλά μέσα του μια μορφή κατανόησης —
μια πρόσκληση να δούμε τον εαυτό μας πιο καθαρά.
Δεν κρατάμε τις μέρες που πέρασαν,
ούτε τις στιγμές που χάθηκαν χωρίς εξήγηση.
Αναγνωρίζουμε πως ό,τι άξιζε δεν ήταν πάντα εύκολο και πως ό,τι πόνεσε δεν ήταν μάταιο.

Δεν παίρνουμε μαζί μας τις απώλειες,
μα τη σοφία που άφησαν πίσω τους.
Δεν κρατάμε τις πληγές,
κρατάμε στη μνήμη την αντοχή μας.
Κρατάμε όσα μας μεταμόρφωσαν χωρίς θόρυβο:
μια λέξη που ειπώθηκε τη σωστή στιγμή,
μια σιωπή που μας έμαθε να ακούμε,
μια δυσκολία που δεν μας λύγισε,
αλλά μας έμαθε πού τελειώνουν τα όριά μας
και πού αρχίζει η δύναμή μας.

Καθώς η χρονιά αποσύρεται,
δεν ζητάμε απαντήσεις για όλα.
Μαθαίνουμε να ζούμε με τα ερωτήματα,
να τα αφήνουμε να ωριμάζουν μέσα μας
όπως οι σπόροι στο σκοτάδι της γης.
Γιατί δεν είναι όλα έτοιμα να ανθίσουν αμέσως·
κάποια χρειάζονται χρόνο, σιωπή, υπομονή, επιμονή και εμπιστοσύνη.

Κρατώντας τα καλά της χρονιάς που φεύγει,
δεν εξιδανικεύουμε το παρελθόν,
ούτε φοβόμαστε το άγνωστο που έρχεται.
Προχωρούμε πιο ήσυχοι,
με μια επίγνωση βαθιά και ταπεινή:
ότι κάθε βήμα, ακόμη και το πιο αβέβαιο,
μπορεί να γίνει πράξη ελπίδας
όταν γίνεται με επίγνωση, αλήθεια
και καρδιά.

Κι έτσι, προχωρούμε όχι πιο βέβαιοι,
αλλά πιο αληθινοί —

γνωρίζοντας πως το φως 
δεν έρχεται για να διώξει το σκοτάδι,
 αλλά για να μας μάθει να το διασχίζουμε

🌲Τα ίχνη που κράτησα🌲

Ο χρόνος δεν κυλά.
Ανασαίνει.
Ανοίγει κύκλους από φως και στάχτη,
κι εγώ στέκομαι στο κέντρο τους,
όχι για να τον νικήσω,
μα για να τον καταλάβω.

Κρατώ ό,τι άντεξε
μέσα στον θόρυβο των ημερών, 
ό,τι δεν έσπασε
όταν οι σιωπές βάρυναν
και το σκοτάδι έμαθε το όνομά μου.

Κρατώ τις νύχτες
που δεν μίλησαν πολύ,
μα μου έμαθαν
πως η καρδιά ξέρει τον δρόμο
ακόμη κι όταν όλα σωπαίνουν.

Κάποιο βλέμμα που στάθηκε 

απέναντί μου
σαν φως που δεν ζητά εξηγήσεις.
Μου ψιθύρισε:
"Είμαι εδώ… προχώρα".
Και τότε κατάλαβα
πως δεν είμαι μόνη
όσο συνεχίζω.

Κράτησα χαμόγελα
που έκρυψαν τον πόνο τους
για να χωρέσουν τον δικό μου.
Κράτησα ανθρώπους
που "έφυγαν" χωρίς να χαιρετήσουν,
μα άφησαν πίσω τους
ίχνη φωτεινά,
σαν μονοπάτια για να μη χαθώ.
Γιατί η απουσία,
όταν ειπωθεί με αλήθεια,
φωτίζει περισσότερο
απ’ την παρουσία

 που φοβάται να μείνει.

Κράτησα  ολους αυτούς που 

έμειναν…
όχι με θόρυβο,
μα με εκείνη τη σπάνια σιωπή
που αγκαλιάζει χωρίς να κρατά.

Έμαθα πως η αγάπη
δεν υψώνει φωνή·
στέκεται ήσυχη,
σαν φως στο παράθυρο του χρόνου,
και περιμένει
χωρίς να πληγώνει,
χωρίς να απαιτεί.

Κι αν κάτι κράτησα
απ’ όλη αυτή τη διαδρομή,
είναι πως δεν χρειάζεται
να φοβάμαι το σκοτάδι.
Γιατί το φως
δεν έρχεται πάντα να το νικήσει·
μερικές φορές
έρχεται απλώς
να μου κρατήσει το χέρι
καθώς περνώ μέσα του.

Κι έτσι προχωρώ —
όχι για να ξεφύγω,
μα για να θυμηθώ
ποια είμαι
όταν όλα σιωπούν.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου