Στου νέου χρόνου το κατώφλι...Ευχές

 

Στου νέου  χρόνου το κατώφλι...Ευχές  
Ένας ακόμη χρόνος γέρνει σιωπηλά προς το τέλος
του.
Και μέσα στη σιωπή του, μας καλεί να σταθούμε
για λίγο…
Να κοιτάξουμε πίσω,
να θυμηθούμε όσα ζήσαμε,
όσα μας άγγιξαν, όσα μας άλλαξαν.

Χαρές και λύπες, φως και σκιά —
όλα πολύτιμα, όλα μοναδικά,
όπως μοναδική είναι κάθε χρονιά που περνά.
Αυτό που έχει σημασία
είναι να μάθεις να εκτιμάς όσα ήδη κρατάς
στα χέρια σου.
Τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν,
την υγεία σου, τη ζωή που αναπνέεις,
το σπίτι σου, την οικογένεια σου,
τη δουλειά που σου δίνει σκοπό,
τα μικρά και τα μεγάλα σου "έ χ ω "

Να ψιθυρίσεις ένα ε υ χ α ρ ι σ τ ώ
για όσα έζησες και όσα άντεξες.
Να χαρίσεις ένα σ’ α γ α π ώ
σε εκείνους που κάνουν την καρδιά σου
να νιώθει τόσα πολλά.

Να βρεις το θάρρος  να πεις
ένα σ υ γ γ ν ώ μ η,
εκεί που πόνεσες ή πλήγωσες,
έστω κι άθελά σου.
Μη φυλακίζεις τα συναισθήματά σου.
Άφησέ τα να ειπωθούν, να ανασάνουν,
να υπάρξουν.
Έχουν σημασία — για σένα, και για όσους
σε αγαπούν.
Και πάνω απ’ όλα…
να α γ α π ά ς  τ ο ν  ε α υ τ ό  σ ο υ.
Να τον φροντίζεις τρυφερά,
όπως θα φρόντιζες κάτι πολύτιμο.
Γιατί είναι ότι πολύτιμο έχεις.

.Για μένα, αυτός ο χρόνος ήταν
πολύ δημιουργικός.
Γέμισε με στιγμές που άνθισαν αθόρυβα,
με λέξεις, με  βλέμματα και συναντήσεις
που άφησαν αποτύπωμα.

Γνώρισα ν έ ο υ ς ανθρώπους —
ψυχές που στάθηκαν και στέκονται
δίπλα μου, όχι μόνο στις χαρές,
μα και στις σιωπές, στις δυσκολίες,
στις ρωγμές.
Και αυτό είναι δώρο σπάνιο.
Η παρουσία τους με γέμισε.
Μου θύμισε πως δεν χρειάζεται
να είσαι μόνος για να είσαι δυνατός.
Πως η δύναμη, πολλές φορές, γεννιέται
από το μοίρασμα,
από ένα "ε ί μ α ι  ε δ ώ ",
από μια αγκαλιά που δεν ζητά εξηγήσεις.

Αυτός ο χρόνος μου έμαθε
πως όταν ανοίγεις την καρδιά σου,
ο κόσμος — έστω και για λίγο —
γίνεται πιο φωτεινός.
Κι αυτή τη φωτεινότητα,
την ζεστασιά
θέλω να την κρατήσω,
να τη μεταφέρω απαλά
στον χρόνο που έρχεται,
ας τολμήσω να πω,   ακόμη
στα επόμενα χρόνια.

Κι έτσι, μέσα απ’ όλα όσα έζησα,
γεννήθηκε η ελπίδα.
Όχι η βιαστική, ούτε η θορυβώδης —
μα εκείνη η ήσυχη ελπίδα,
μια τόση δα φλόγα
που φωλιάζει μέσα σου
και σου ψιθυρίζει πως όλα μπορούν
να ανθίσουν ξανά.

Ελπίζω σε μέρες πιο φωτεινές,
σε ανθρώπινες σχέσεις
που δεν φοβούνται τον χρόνο
ούτε τις καταιγίδες του,
σε στιγμές που δεν περνούν απλώς —
σε στιγμές που σε ξυπνούν,
που σε καλούν να σταθείς
παρών, εξ ολοκλήρου.

Ελπίζω σε όσα έρχονται,
ακόμα κι αν δεν τα γνωρίζω,
ακόμα κι αν με δοκιμάζουν —
γιατί έμαθα πως η ζωή
ανταμείβει εκείνους
που τολμούν να νιώσουν
ό,τι γεμίζει την καρδιά
Να αγαπώ με θάρρος.
Να πέφτω και να σηκώνομαι.
Να προχωρώ με πίστη,
ακόμα κι όταν ο δρόμος σκοτεινιάζει.
Γιατί τα συναισθήματα
δεν είναι αδυναμία.
Είναι δύναμη.
Είναι ζωή και
γιατί έμαθα πως η ζωή
συχνά χαρίζει περισσότερα απ’ όσα
τολμάμε να ονειρευτούμε.

Και μαζί με την ελπίδα,
κατοικεί μέσα μου η ευγνωμοσύνη.
Για όσα μου δόθηκαν απλόχερα.
Για όσα με δίδαξαν μέσα από τη δυσκολία.
Για τις στιγμές που με λύγισαν,
αλλά δεν  έπεσα.

Νιώθω ευγνωμοσύνη
για τους ανθρώπους που έμειναν,
για εκείνους που ήρθαν την κατάλληλη στιγμή,
και ακόμη για όσους έφυγαν —
αφήνοντας πίσω τους ένα μάθημα,
ένα ίχνος φωτός.

Με αυτή την ελπίδα και αυτή
την ευγνωμοσύνη
κλείνω τον κύκλο αυτού του χρόνου.
Όχι με φόβο,
αλλά με ανοιχτή καρδιά.
Γιατί ό,τι έρχεται,
αξίζει να το υποδεχτώ με πίστη,
αγάπη
και εμπιστοσύνη στη ζωή.

Και έτσι, με ευγνωμοσύνη για όσα έχω
και εμπιστοσύνη σε όσα έρχονται,
συνεχίζω να  προχωρώ, με την καρδιά
χωρίς  φόβο, γεμάτη φως και ευγνωμοσύνη, αφήνοντας  με πιστη, τη ζωή να με οδηγήσει
εκεί όπου ανθίζει η ελπίδα.

Στου χρόνου το κατώφλι ευχές θα δώσω,
όχι βιαστικές, μα αληθινές.
Ευχές που αντέχουν στον χρόνο,
που δεν φοβούνται τις σκιές
και ξέρουν να γεννιούνται ξανά στο φως.

Ευχές για ανθρώπινες, αληθινές σχέσεις,
που δεν φοβούνται τον χρόνο
ούτε τις αλλαγές του.
Για στιγμές που αξίζει να τις ζεις αργά,
με παρουσία, με αλήθεια, με καρδιά.
Ευχές για δύναμη όταν λυγίζουμε,
για ελπίδα όταν όλα σωπαίνουν,
και για αγάπη που μας κρατά όρθιους.

Γιατί έμαθα πως η ζωή
συχνά χαρίζει περισσότερα
απ’ όσα τολμάμε να ονειρευτούμε.
Και έτσι, με την καρδιά ανοιχτή
και το βλέμμα στραμμένο στο φως,
αφήνομαι στη ζωή —
εμπιστευόμενη πως ό,τι έρχεται
έρχεται για να με οδηγήσει
λίγο πιο κοντά στον εαυτό μου.

🌹Χρόνια πολλά, γεμάτα φως και γαλήνη!
Ας είναι ο νέος χρόνος  για όλο τον κόσμο
μια ανοιχτή αγκαλιά, γεμάτη αγάπη, φως
δημιουργία, πίστη και ελπίδα. 🌹

Με αγάπη και ευγνωμοσύνη
σε όλους σας

Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Στου  χρόνου το κατώφλι

Κουπλέ 1
Στου  χρόνου το κατώφλι στέκομαι ξανά,

με τα όνειρα που δεν φοβήθηκα, να κρατά 
με όσα με πλήγωσαν και όσα έγιναν φτερά

Κρατώ μόνο όσα άντεξα κι ό,τι με αγαπά 

Προ-Ρεφρέν
Κοίταξα μέσα μου, χωρίς να φοβηθώ,
κι είδα πως η ζωή ζητά να την αγαπώ.

Ρεφρέν
Κι αν έρθουν μέρες δύσκολες, θα 'μαι εδώ,
με ανοιχτή καρδιά και φως να οδηγώ.
Στου χρόνου το κατώφλι ευχές θα πω,
πως ό,τι αγαπώ, ποτέ δεν το χάνω — το ζω.

Κουπλέ 2
Σε  στιγμές που δεν πρέπει να ξεχαστουν 
σε βλέμματα που μιλούν πριν ειπωθούν.
Σε σχέσεις  π' αντέχουν το χρόνο και κρατούν 
Σε ψυχές που ξέρουν αληθινά ν'  αγαπούν 

Προ-Ρεφρέν
Έμαθα πως η αγάπη τίποτα δεν ζητά,
μονάχα χώρο για να αναπνεύσει ξανά.

Ρεφρέν
Κι αν έρθουν μέρες δύσκολες, θα 'μαι εδώ,

με ανοιχτή καρδιά και φως να οδηγώ.
Στου χρόνου το κατώφλι ευχές θα πω,
πως ό,τι αγαπώ, ποτέ δεν το χάνω — το ζω.

Γέφυρα
Κι αν η ζωή με δοκιμάσει ξανά,
θα ξανασηκωθω, χωρίς να φοβηθώ.
Γιατί έμαθα πως μέσα απ’ την καρδιά
γεννιέται πάντα ένα νέο  «μπορώ».

Τελικό Ρεφρέν
Κι αν έρθουν μέρες δύσκολες, θα 'μαι εδώ,
με πίστη, με αγάπη, με φως ζωντανό.
Στου χρόνου το κατώφλι στέκομαι εγώ,
και ό,τι έρχεται πια… θα το υποδεχτώ 

© ΕΛΈΝΗ ΛΟΥΚΆΡΗ ΚΑΛΑΪΤΣΊΔΟΥ