Παγκόσμια ημέρα Γιαγιάς σήμερα, μια γιορτή που, σε αντίθεση με άλλες οικογενειακές γιορτές, δεν προέρχεται από κάποια θρησκευτική, ιστορική ή άλλου είδους παράδοση, αλλά προέκυψε από εμπορικό τρικ.
Μια γιορτή που ξεκίνησε το 1987, από τη Γαλλία και τη μάρκα καφέ “Café Grand’Mère”, σε απλά ελληνικά δηλαδή, «ο καφές της Γιαγιάς». Το νήμα ξεκινά από μια διαφήμιση, που είχε σκοπό να προτρέψει τους καταναλωτές να φέρουν ως δώρο τον συγκεκριμένο καφέ, στα πλαίσια της 20ης επετείου της μάρκας, στις αγαπημένες μητρικές φιγούρες όλων μας.
🌹❤️Χρόνια πολλά σε αυτές τις γυναίκες
που ανέθρεψαν γενιές και γενιές ανθρώπων, αγόγγυστα καθώς καθημερινά δε σταματούν να προσφέρουν την ανιδιοτελή αγάπη τους με κάθε τρόπο.
Σάς αγαπάμε και σάς ευχαριστούμε για όλα!❤️🌹
Εγώ γνώρισα μόνο μια γιαγιά, τη γιαγιά μου Κλεοπάτρα Σίμου το γένος Ζαφάρα, μαμά της μητέρας μου, τη γιαγιά μου Ελένη Λούκαρη, του μπαμπά μου, την μαμά δεν την γνώρισα, αφού
" έφυγε " νωρίς πολύ νέα, αφήνοντας πίσω της 4 παιδιά ορφανά .
Η δική μας η γιαγιά Κλεοπάτρα ήταν η καλύτερη γιαγιά, η καλύτερη μαγείρισσα όλου του κόσμου, πολύ χρυσοχέρα κι αρχοντογυναίκα.
Ότι τρώγαμε από τα χεράκια της μοσχοβολουσε γιατί είχε απαραίτητο συστατικό την αγάπη της για μας.
Δεν μας χαλούσε πότε χατίρι να μαγειρέψει κάτι άλλο , αν το φαγητό δεν μας άρεζε. Και αν κάτι δεν το επέτρεπαν οι γονείς μας το έκανε αλλά πάντα έλεγε " μην το μάθει η μαμά κι ο μπαμπάς "
Δε θα ξεχάσω τις νόστιμες πίτες της κάθε Σάββατο, μια τυρόπιτα και μια σπανακόπιτα, για να τις φάμε την Κυριακή μετά την εκκλησία, ή να κεράσει τις γειτόνισσες που καλούσε στο σπίτι, με τον καφέ . Εάν περίσσευε ζυμάρι μας έκανε στο τηγάνι τιγανίτες με τυρί ή με ζάχαρη από πάνω .
Τι να πω για τα υπέροχα γλυκά του κουταλιού , πορτοκάλι, περγαμόντο, κεράσι, πάντα στο σπίτι και το πετιμέζι στο πήλινο, απαραίτητο , που είχε μέσα κολοκύθα, σταφύλια, κυδώνια .
Και το σπιτικό λικέρ από κράνια, που το πίναμε στις γιορτινές μέρες ή όταν πονούσε η κοιλίτσα μας σαν φάρμακο.
Όποιος ερχόταν στο σπίτι κάτι θα εύρισκε να τον κεράσει η να το φιλεψει και ποτέ δεν έφευγε με άδεια χέρια.
Κάθε βράδυ έπαιρνε το ρομάντζο, φορούσε τα στρογγυλά γυαλιά της στα καταγάλανα ματάκια της και μας διάβαζε παραμύθια .
Άλλες φορές εξιστορούσε εμπειρίες και ιστορίες της ζωής της και εμείς την ακούγαμε με κομμένη την ανάσα και κρεμομασταν από τα χείλη της.
Ακόμα νιώθω το χάδι στο κεφάλι μου, όταν ξάπλωνα στην ποδιά της να κοιμηθώ, τον τρόπο που μας τύλιγε με τις κουβέρτες γύρω από το κορμί μας λες και ήμασταν μωρά της κούνιας. Μπορεί να ήταν κουρασμένη αλλά δεν ξεχνούσε να μας τραγουδά το νανούρισμα.
Κάθε πρωί που συκωνόμασταν για να πάμε στο σχολείο, μας τάιζε την παπάρα, ψωμί με γάλα και συγχρόνως έπλεκε.
Γιατί ήταν πολύ χρυσοχέρα.
Έπλεκε με βελόνες απίθανα πλεκτά, μπλούζες φορέματα, σκουφιά, κασκόλ, τερλικια και με το βελονάκι φανταστικά σεμαιδακια τραπεζομάντηλα ακόμη και Κουβέρτες.
Από αυτήν έμαθα να πλέκω κι εγώ .
Κάθε Κυριακή μας έπαιρνε στην Εκκλησία και καθόμασταν στο στασίδι κάτω στα πόδια της. Εάν βρίσκαμε κάποια καρέκλα να καθήσουμε , μας έλεγε "αν έρθει κάποιος μεγάλος θα σηκωθείτε"
Θα μου μείνει ακόμη μες στην καρδιά η μυρωδιά της, μοσχοβολουσε σαν ανθισμένη πασχαλιά, αυτήν που είχαμε στην αυλή μας και τόσα άλλα λουλούδια, χρυσάνθεμα, τριαντάφυλλα , που τα περιποιόταν μόνη της . Μας έλεγε
" Να τα μιλάς κορη' μ τα λουλούδια , γιατί ετσι καταλαβαίνουν πως τα αγαπάς ".
Είναι τόσες πολλές οι στιγμές χαραγμένες στη μνήμη μας από τις γιαγιάδες και τόσα πολλά κοινά που μπορεί κανείς να γράψει για μια γιαγιά, αλλά ο καθένας έχει τα δικά του σημαντικά, σίγουρα στην καρδιά και τη μνήμη, για τη γιαγιά του.
Γιαγιά μου, εκεί στον ουρανό που είσαι ,
δείξε μου να αγαπώ όπως εσύ αγαπούσες,
να γίνομαι θυσία και προσφορά ολόκαρδη ,
όπως εσύ ήσουν για όλους.
Να βάζω στην άκρη το "εγώ" μου και να χορταίνω την ψυχή μου με το ολοπρόθυμο και ανιδιοτελές "δόσιμο"…
Καλή αντάμωση, αγαπημένη μου γιαγιά!
Ευγνώμων για όλα!
Μου λείπεις, κι όταν θα ξαναβρεθούμε θέλω στη ζεστή σου αγκαλιά να με τυλίξεις και πότε μην με αφήσεις !
Καλό παράδεισο να έχεις στην αγκαλιά του Χριστού και να μας προσέχεις…
🌹❤️Χρόνια αιώνια παραδεισένια μαμά μου, γιαγιά μου, μπαμπά μου και θεία μου Σταυρούλα..
Μας λείπετε πολύ! ❤️🌹
🙏Αιώνια η μνήμη σας σε κήπους Παραδείσου!🙏
Υ.Γ. Τις γιαγιάδες πρέπει να τις γιορτάζουμε κάθε μέρα , να αφιερώνουμε λίγο χρόνο, δείχνοντας την αγάπη μας, με ένα φιλί με μια αγκαλιά, με ένα τηλέφωνο ή με μια επίσκεψη ή χαρίζοντας κάτι δικό μας, μια δημιουργία μας που θα έχει το όνομα μας . Δεν θέλει ακριβά δώρα αγάπη και νοιάξιμο θέλει.
No comments:
Post a Comment