Ο νεαρός αετός

Ο  Νεαρού Αετός

Σε μια κοιλάδα, περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά, ζούσε ένας νεαρός αετός. Από μικρός ένιωθε διαφορετικός∙ είχε τα πιο μεγάλα φτερά απ’ όλους, και πίστευε πως ήταν προορισμένος να πετάξει ψηλότερα από κάθε άλλον.

Μόλις μεγάλωσε λίγο, άρχισε να πετά πάνω από τα σύννεφα, κομπάζοντας για τη δύναμή του. Κανείς δεν μπορούσε να τον φτάσει. Τα άλλα πουλιά τον κοιτούσαν με θαυμασμό, μα κι εκείνος τους κοιτούσε με μια κρυφή περιφρόνηση.

Μια μέρα, καθώς πετούσε περήφανα πάνω από τα βουνά, σηκώθηκε δυνατός άνεμος. Ο αετός, βέβαιος για τη δύναμή του, δεν κούρνιασε σε βράχο ούτε κρύφτηκε σε σπηλιά. Αντίθετα, ύψωσε τα φτερά του και φώναξε:

— Εγώ είμαι γεννημένος για να νικήσω τις θύελλες!

Η καταιγίδα όμως τον τσάκισε. Τα φτερά του βάρυναν, κι έπεσε πληγωμένος σε μια χαράδρα. Εκεί, αδύναμος, αναγκάστηκε να μείνει στο έδαφος, δίπλα σε μικρά πουλιά που ποτέ δεν είχε προσέξει. Εκείνα, χωρίς να τον κοροϊδέψουν, του έφεραν σπόρους και νερό.

Ο νεαρός αετός έμεινε μέρες να γιατρεύεται, και μέσα του άρχισε να αλλάζει κάτι. Κατάλαβε πως η δύναμή του δεν σήμαινε τίποτα χωρίς ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη.

Όταν ξαναπέταξε, δεν ένιωσε την ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Πέταγε ψηλά, αλλά και χαμηλά, δίπλα στους άλλους. Κι η χαρά του δεν ήταν πια στο ύψος, αλλά στη συντροφιά.

---

Δίδαγμα:

Η ταπείνωση δεν μας μικραίνει∙ μας δίνει τη σοφία να χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας με αγάπη και σεβασμό.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου