Σιωπή που έπλεκε Ιστορίες

 Σιωπή που Έπλεκε Ιστορίες

Στην καρδιά ενός δάσους υπήρχε ένα ξέφωτο όπου οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να μιλούν. Όχι γιατί κάποιος το απαγόρευε, αλλά γιατί μόλις άνοιγαν το στόμα τους, οι ήχοι χάνονταν, σαν να τους ρουφούσε ο αέρας.

Μια μέρα, έφτασαν στο ξέφωτο τρεις ταξιδιώτες: η Έλενα, ο Μάνος και το μικρό τους αδελφάκι, ο Νίκος. Στην αρχή έμειναν άφωνοι, νιώθοντας αμήχανα. «Δεν θα καταλάβουμε τίποτα εδώ» ψιθύρισε η Έλενα. Ο Μάνος κοίταξε γύρω και είδε τα δέντρα να κουνιούνται σαν να χαιρετούσαν. Ο Νίκος, αντίθετα, άρχισε να παρατηρεί: τα πουλιά, τις σκιές των φύλλων στο χώμα, ακόμη και την ανάσα των άλλων.

Σιγά σιγά κατάλαβαν κάτι παράξενο: η σιωπή δεν ήταν άδεια. Αν άφηναν την προσοχή τους να ταξιδέψει, άκουγαν ιστορίες που μιλούσαν χωρίς λέξεις. Η αγάπη της Έλενας για τον αδελφό της φαινόταν στα βλέμματα, η ανησυχία του Μάνου για την ομάδα τους έβγαινε στις κινήσεις του, και ο Νίκος, με τα μικρά του χέρια, ζωγράφιζε σιωπηλά χαμόγελα στον αέρα.

Κάθισαν εκεί ώρες. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουν, το παιδί έγραψε στο χώμα με ένα κλαδί: «Η σιωπή σας με έμαθε περισσότερα από χίλιες φωνές». Και όλοι χαμογέλασαν, γιατί κατάλαβαν πως η σιωπή δεν ήταν ποτέ κενό. Ήταν ένας τόπος όπου οι ψυχές μιλούσαν χωρίς ήχο, πιο δυνατά από ποτέ.

Δίδαγμα: Η σιωπή δεν είναι αδυναμία ή κενό. Αν την ακούμε προσεκτικά, μπορεί να μας διδάξει όσα οι λέξεις δεν μπορούν — να μας φέρει πιο κοντά στους άλλους, να μας κάνει να καταλάβουμε τον εαυτό μας και να εκτιμήσουμε τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τις φωνές.

© Ελένη Λούκαρη-  Καλαϊτσίδου