ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΆ ΧΡΟΝΙΑ !

 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΆ ΧΡΟΝΙΑ !

Είναι στιγμές που η μνήμη, σαν απαλό φύσημα ανέμου, γυρίζει τον χρόνο πίσω και φωτίζει με θαλπωρή τις σελίδες της ζωής.
Κι εκεί, ανάμεσα σε γέλια, δάκρυα και όνειρα ανυποψίαστα, λάμπουν τα φοιτητικά χρόνια..

Εκείνα τα χρόνια που όλοι λένε πως είναι τα πιο όμορφα της ζωής και έχουν δίκιο.
Γιατί τότε η ζωή είχε μια γεύση αλλιώτικη, πιο καθαρή, πιο φωτεινή, πιο ανεξέλεγκτη.
Έμοιαζε σαν ένα παράθυρο που άνοιγε διάπλατα στον κόσμο, κι εμείς, σαν παιδιά ακόμη, τρέχαμε να χωρέσουμε όσα περισσότερα γινόταν στην αγκαλιά του χρόνου.

Στην αρχή, όλα ήταν καινούργια.
Λίγη αμηχανία, λίγος φόβος για το άγνωστο, μια νοσταλγία για το σπίτι που αφήσαμε πίσω και ένα μικρό ράγισμα στη καρδιά που δεν ήξερε ακόμη πώς να συνηθίσει τη μοναξιά.
Κι όμως, μέσα στις πρώτες βόλτες, στους πρώτους καφέδες, στα πρώτα χαμόγελα ανθρώπων που έμελλε να γίνουν οικογένεια, η ζωή απλωνόταν μπροστά μας σαν δρόμος γεμάτος ίχνη πορείας που περιμένουν πατημασιά για να γίνουν μονοπάτι.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Η Λάρισα έγινε σκηνικό νεανικής εξόρμησης
κι εμείς οι πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που δεν ξέραμε ότι θα νοσταλγήσουμε μια ζωή.
Οι φιλίες γεννήθηκαν αθόρυβα, όπως γεννιούνται όλα όσα κρατούν για πάντα.
Σπίτια μικρά, λιτά, μα γεμάτα από φωνές, τραγούδια, μυρωδιές από φαγητό και ιστορίες που ειπώθηκαν με το φως χαμηλωμένο – και έμειναν εκεί για να μας θυμίζουν πως κάποτε ανήκαμε ο ένας στον κόσμο του άλλου.

Οι μέρες περνούσαν σαν νερό, κι εμείς άλλαζαμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Και σιγά σιγά ξεπερνούσαμε  τις όποιες ανησυχίες μας .
να κουμπώνουμε σαν  παρέα σου, να βρίσκουμε τα στέκια μας για να ξεσκσσουμε , να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, τα προβλήματα μας, ακόμα και το φαγητό που μας έστελναν οι γονείς μας , που τελείωνε την ίδια μέρα της παραλαβής.
Μα το πιο βασικό ανακαλύπταμε τον εαυτό μας,
τις επιθυμίες μας, τα όνειρά μας και για πρώτη φορά τολμούσαμε να τα λέμε δυνατά.

Η πόλη μας αγκάλιασε κι εμείς την περπατήσαμε ως την πιο κρυφή της γωνιά.
Στο Αλκαζάρ πηγαίναμε σαν σε ιερό προσκύνημα,
για να μοιραστούμε καφέδες, εξομολογήσεις, υποσχέσεις που μοσχοβολούσαν μέλλον.
Οι βραδινοί περίπατοι, οι συζητήσεις ως το ξημέρωμα, τα φοιτητικά σπίτια,  άλλοτε φωλιές αγάπης κι άλλοτε μικρά σύμπαντα αναρχίας,
έγιναν το σκηνικό μιας ανεμελιάς που δεν ξαναβρήκαμε με την ίδια ένταση.

Κι όπου υπήρχε γέλιο, υπήρχε και ζωή.
Τα εστιατόρια που μας τάιζαν βερεσέ,
οι μυρωδιές του πατσά στον “Όλυμπο”,
τα σουβλάκια του μπάρμπα-Θόδωρου, που μας φρόντιζε σαν να ήμασταν παιδιά του.
Οι εκδρομές που μοιάζουν σήμερα σαν ζωγραφιές πάνω σε κιτρινισμένο χαρτί: τα Χάνια, το Βέρμιο, η Αλεξανδρούπολη, η μεγάλη εξόρμηση στην Πελοπόννησο – κάθε διαδρομή κι ένα κομμάτι μας που έμαθε να ανοίγει δρόμο.

Κι ύστερα ήρθε το τέλος∙ το γλυκόπικρο.
Το πτυχίο.
Εκείνη η στιγμή που ενώ θα έπρεπε να χαμογελάμε, μέσα μας κάτι έσπαγε.
Γιατί κάθε τέλος, όσο λυτρωτικό κι αν είναι, κουβαλά και μια σκιά απώλειας.
Η πόλη που έγινε σπίτι έπρεπε να μείνει πίσω, μαζί με τα πρόσωπα που έγιναν οικογένεια χωρίς να μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα.
Κι όμως, η καρδιά εκείνη την ώρα μεγαλώνει,
γιατί καταλαβαίνει πως ο κόσμος είναι πια ανοιχτός, πως τα όνειρα παίρνουν μορφή και διεκδικούν θέση στην πραγματικότητα.

Όμως φυλάξαμε μέσα στην καρδιά μας όλα
αυτά που ζήσαμε, τα όμορφα συναισθήματα αγάπης  για την συγκάτοικό μας, τους φίλους μας  τους καθηγητές μας.

Και έτσι με εφόδια το πτυχίο και τις γνώσεις που αποκομίσαμε, ανοίξαμε τα φτερά μας για τους καινούργιους δρόμους που μας περίμεναν στην αγορά εργασίας.
Σήμερα μπορώ να ομολογήσω ότι οι περισσότεροι από τους συμφοιτητές μου , όπως και εγώ είχαμε μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση.
Οι περισσότεροι αποκτήσαμε και 2ο  πτυχίο ΑΕΙ. 
Κάποιοι έγιναν καθηγητές  ή υπάλληλοι του  ΚΑΤΕ Λάρισας, άλλοι καθηγητές στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, ή υπάλληλοι Τραπεζών και Φορέων.

Όλοι μας είχαμε ένα λαμπρό μέλλον εν σχέση με τους σημερινούς νέους μας πτυχιούχους,τα παιδιά μας    που αναγκάζονται  να αναζητήσουν εργασία σε χώρες του εξωτερικού, αφού εδώ αδυνατούν να εργαστούν.

Πόσες και πόσες φορές ευχήθηκα – και εύχομαι ακόμα – να μπορούσα να γυρίσω στον Οκτώβριο του 1974 στη Λάρισα στα ΚΑΤΕ ΛΑΡΙΣΑΣ  όταν από εκεί  ξεκίνησαν όλα.

Τι να πρωτοθυμηθούμε!!

Γέλια, δάκρυα, έρωτες, συγκάτοικοι, ευθύνες,  ενοίκια (που ποτέ δεν έμπαιναν στην ώρα τους), ξενύχτια, πάρτι, αστυνομία στις 3 τα ξημερώματα
να σου χτυπάει το κουδούνι, αποχαιρετισμοί, χαρτόκουτα και ένα εισιτήριο επιστροφής.

Η σχολή μας ήτανε στη οδό Παπακυριαζή και πηγαίναμε με τα πόδια.
Την πρώτη χρονιά μείναμε μαζί  με τη Βουλα και τη Γωγώ αλλά τη δεύτερη χρονιά    πήρανε μεταγραφή για Αθήνα γιατί η μία ήταν  από ο Ναύπλιο και η άλλη από το Περιστέρι αντίστοιχα.
Είμασταν πολύ αγαπημένες όσο μείναμε μαζί .
Το απόγευμα γινόταν ιερό προσκύνημα στο σπίτι μας γιατί τεμεκ λέγαμε το φλιτζάνι του καφέ. Το βραδάκι πηγαίναμε για φαγητό στον ΟΛΥΜΠΟ που ο ιδιοκτήτης του μας ετοίμαζε πατσά.
Η παρέα μας , ο Ηλίας (σύζυγος) , ο Λάμπρος , ο Θωμάς , ο Αντώνης , ο Στέφανος, ο Θανάσης ,
Ο Κώστας η Ρένα η Μαρία , η Έφη, η Μάγδα, ο Χρήστος . Ο Δημήτρης, ο Μιχάλης
Εκεί γνώρισα και το μεγάλο έρωτα της ζωής μου, τον άντρα μου .
Τη δεύτερη  χρονιά άλλαξα σπίτι και έμενα κοντά στα γυμνάσια . Συγκατοικούσα με μια άλλη κοπέλα από τους μηχανολόγους τη Διονυσία .

Θυμάμαι τα κουπόνια που μας έδιναν για να φάμε ένα μήνα και τα τρώγαμε σε μια εβδομάδα...
Μήπως ξέχασα τις ολιγομερίδες που παραγγέλναμε στα εστιατόρια  και όλα τα πιάτα ήταν κοινά για όλους .

  Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους καθηγητές μας κ.Γιαταγάννα , κ.Κούρκουλο, κ.Τσιογκα, κ. Φαναριώτη , Παπαοικονόμου, Χατζηπέτρου που μας  αγκάλιασαν σαν δικά τους παιδιά τις πρώτες μέρες αφού πρώτη φορά φύγαμε από τα σπίτια
Οι καθηγητές μας προσέφεραν τις πολύτιμες γνώσεις τους τις εμπειρίες τους εξοπλίζοντας μας με τις ηθικές αξίες της ζωής

Με αυτά τα εφόδια  συνεχίσαμε  τη ζωή μας και πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς  «πετύχαμε»  στη ζωή μας στην εργασία μας και στην οικογένεια μας.!!
Όταν η ζωή προχωρά, οι αναμνήσεις μένουν σαν μικρά φώτα να μας φωτίζουν στους σταθμούς της διαδρομής.
Οι αξίες που κουβαλήσαμε από εκείνα τα χρόνια δεν ήταν μονάχα στις γνώσεις των μαθημάτων, αλλά σε όσα μάθαμε σιωπηλά: στην καλοσύνη, στη γενναιοδωρία, στον σεβασμό, στην ειλικρίνεια, στη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης.
Μάθαμε πως η ευτυχία δεν βρίσκεται στο "έχω" αλλά στο "δίνω" .
Πως ό,τι μοιράζεσαι γίνεται διπλάσιο.
Πως η αλήθεια έχει βάρος, αλλά απελευθερώνει την ψυχή.
Πως η γνώση δεν τελειώνει με ένα πτυχίο – απλώς αλλάζει τόπο και μορφή, και γίνεται πλέον δική μας ευθύνη να τη συνεχίσουμε.

Και σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, οι στιγμές εκείνες λάμπουν σαν πολύτιμες πέτρες που φυλάξαμε σε μυστικό συρτάρι της καρδιάς.
Δεν ζητάμε να ξανάρθουν όπως τότε,
γιατί ξέρουμε πως τίποτα δεν επιστρέφει με την ίδια αθωότητα.
Μα αν είχαμε ένα μαγικό ραβδί, θα πηγαίναμε ξανά εκεί, στις ίδιες διαδρομές, με τους ίδιους ανθρώπους, να ζήσουμε τα ίδια πράγματα – όχι για να τα αλλάξουμε, αλλά για να τα ξαναγευτούμε
αυτά που ζήσαμε, έστω και λίγο.

Ίσως τελικά, η μεγαλύτερη γενναιότητα της ζωής είναι να συνεχίζεις, κρατώντας τρυφερά μέσα σου όσα πέρασαν.
Να ευγνωμονείς χωρίς να πονάς.
Να θυμάσαι χωρίς να φυλακίζεσαι στον χρόνο.
Γιατί ό,τι ζήσαμε, έγινε κομμάτι μας και μας οδήγησε ως εδώ.

Κι αν κάτι αξίζει να μείνει, είναι αυτό:
πως εκείνα τα χρόνια μάς έμαθαν
να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε,
να δίνουμε, να προχωράμε.
Και πως η ζωή, με όλη της την απλότητα, είναι όμορφη όταν τη μοιράζεσαι.

©ΕΛΕΝΗ ΛΟΎΚΑΡΗ- ΚΑΛΑΙΤΣΪΔΟΥ