Δεν είσαι μόνος

 Δεν είσαι μόνος

Δεν είσαι Μ ό ν ο ς.

Ακόμη κι όταν η σιωπή γύρω σου 

γίνεται βαριά, σαν νύχτα χωρίς άστρα,

κάποια καρδιά χτυπά στον ίδιο ρυθμό

 με τη δική σου.

Δεν είσαι Μ ό ν ος.

Μπορεί να περπατάς σε άδειους δρόμους,

μα πίσω από κάθε πόρτα

, πίσω από κάθε βλέμμα

υπάρχει μια ιστορία που θα μπορούσε

 να συναντήσει τη δική σου.

Όταν λυγίζεις,

όταν οι σκέψεις σου μοιάζουν θάλασσα φουρτουνιασμένη,

θυμήσου: πάντα υπάρχει

 ένα χέρι να πιαστείς, 

ακόμη κι αν δεν το βλέπεις αμέσως.

Δεν είσαι Μ ό ν ο ς.

Οι άνθρωποι που αγάπησες, 

οι στιγμές που σε έπλασαν,

στέκονται δίπλα σου σαν άγρυπνοι φύλακες.

Το φως που χάρισες στον κόσμο

επιστρέφει σε σένα, αργά ή γρήγορα, 

με άλλες μορφές.

Και όταν έρθει η μέρα που θα μιλήσεις,

που θα ανοίξεις την καρδιά σου

 σαν παράθυρο στον ήλιο,

θα καταλάβεις πως κι άλλοι είχαν 

τις ίδιες πληγές,

τις ίδιες νυχτερινές προσευχές.

Δεν είσαι Μ ό ν ο ς.

Είμαστε φτιαγμένοι για να συναντιόμαστε,

για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον

μέχρι να ξαναβρούμε το φως.

Κράτα αυτό το ψίθυρο μέσα σου,

σαν φανάρι σε σκοτάδι:

κάποιος, κάπου, σε νιώθει.

Κάποιος, κάπου, σ’ ευχαριστεί

 που αντέχεις.

Και Μ α ζ ί 

μπορούμε να κάνουμε τη νύχτα

λιγότερο σκοτεινή.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου