Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS

 

Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS τιμάται κάθε χρόνο την 1η Δεκεμβρίου. Καθιερώθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τα Ηνωμένα Έθνη το 1988, με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού για την πανδημία του HIV/AIDS, τη μνήμη των θυμάτων και την ενίσχυση των προσπαθειών για την πρόληψη, τη θεραπεία και την εξάλειψη του στίγματος και των διακρίσεων. 

Βασικοί στόχοι της ημέρας:

• Ενημέρωση και Πρόληψη: Προώθηση της γνώσης σχετικά με τους τρόπους μετάδοσης, τους τρόπους πρόληψης (όπως η χρήση προφυλακτικού) και τη σημασία του τακτικού ελέγχου.
• Καταπολέμηση του Στίγματος: Υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι που ζουν με HIV, με την κατάλληλη θεραπεία, μπορούν να έχουν μια απόλυτα φυσιολογική ζωή και προσδόκιμο επιβίωσης αντίστοιχο του γενικού πληθυσμού.
• Διεθνής Αλληλεγγύη: Κινητοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών φορέων για την προώθηση της ισότιμης πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και θεραπείας παγκοσμίως. 

Στην Ελλάδα, ο ΕΟΔΥ (Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας) διοργανώνει δράσεις ενημέρωσης και δωρεάν εξετάσεις HIV/AIDS με αφορμή την ημέρα αυτή, δίνοντας έμφαση στην πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση. 

Δεν υπαρχει ανίατη ασθένεια αλλά ανίατοι ασθενείς 

"ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ"

HIV/AIDS. 

Μια λέξη μικρή, σχεδόν ψιθυριστή, κι όμως φορτωμένη με βάρος που δύσκολα σηκώνει ο νους. Ένας ήχος που, όταν αγγίζει τα αυτιά μας, μοιάζει να σκίζει τον αέρα σαν προμήνυμα.

 Κουβαλά εικόνες μιας πραγματικότητας σκληρής, που ακόμη και σήμερα πολλοί προτιμούν να μην αντικρίζουν.

Ήταν το 1983 όταν το πρώτο περιστατικό εμφανίστηκε στη χώρα μας. 

Από τότε, ο χρόνος κύλησε σαν ποτάμι που αλλάζει συνεχώς κοίτη.

 Η επιστήμη προχώρησε θαρραλέα: νέες θεραπείες, πιο ήπια φάρμακα, δρόμοι που κάποτε φαίνονταν απροσπέλαστοι άνοιξαν.

 Το HIV έπαψε να είναι καταδίκη.

Έγινε μια χρόνια νόσος, μια καθημερινή μάχη που μπορεί να δοθεί με αξιοπρέπεια και ελπίδα.

Κι όμως, κάτι παραμένει πεισματικά ακίνητο.

 Ένα αόρατο τέρας, φτιαγμένο από φόβο, άγνοια και παλιά φαντάσματα που αρνούμαστε να εξορκίσουμε.

 Είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός—η σκιά που δεν κατάφερε να διαλύσει ούτε η πιο λαμπρή πρόοδος της ιατρικής.

 Γιατί, όσο κι αν θεραπεύουμε το σώμα, η κοινωνία συχνά ξεχνά να θεραπεύσει την καρδιά της.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Η Μπαλάντα του αφοβου φωτός 

Μικρή η λέξη — H I V/AIDS

μα κάνει τον αέρα βαρύ.

Ακούγεται σαν παλιός καημός,

μα ζει ακόμα  ο λυτρωμός.

Το  πρώτο  σημάδι, σαν  προβάλλει 

παντού  απλώνεται  σκοτάδι.

Μα ήρθε η γνώση, ήρθε η γιατρειά,

κι η νύχτα βρήκε την αυγή ξανά. 

Κι όμως η σκιά δεν έχει σβήσει,

έχει ριζώσει κι έχει φοβήσει 

Δεν είναι η αρρώστια που νικά,

μα η καρδιά που' ναι  κλειστή, βαριά.

Γι’ αυτό  κοίτα στο φως ξανά —

τραγούδα   να φύγει η σκιά 

η κοινωνία να δει πιο βαθιά 

η ελπίδα να μην σβήσει άλλο πια 

Το  πρώτο  σημάδι, σαν  προβάλλει 

παντού  απλώνεται   σκοτάδι.

Μα ήρθε η γνώση, ήρθε η γιατρειά,

κι η νύχτα βρήκε την αυγή ξανά.