Μην αφήνετε τα ''πράγματα'' να λάμπουν πιο πολύ από εσάς!
Μην παίρνετε το καθάρισμα του σπιτιού τόσο σοβαρά!
Όταν έγινα σύζυγος, συνήθιζα να περνάω τις 24 ώρες της ημέρας βλέποντας τα πάντα να είναι καθαρά και σε περίπτωση που '′κάποιος έρθει να με επισκεφθεί ", αλλά μετά ανακάλυψα ότι όλοι είναι πολύ απασχολημένοι, ταξιδεύουν, διασκεδάζουν , δουλεύουν και ναι απολαμβάνουν τη ζωή!.
Κι αν ξαφνικά εμφανιστεί κάποιος δεν χρειάζεται να εξηγήσω την κατάσταση του σπιτιού μου σε κανέναν. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το τι κάνεις όλη μέρα, οι άνθρωποι απολαμβάνουν, και απολαμβάνουν τη ζωή.
Η ζωή είναι μικρή, απολαύστε την! Ξεσκόνισε... αν είναι απαραίτητο. Αλλά να έχεις χρόνο να ζωγραφίσεις μια εικόνα ή να γράψεις ένα ποίημα, να κάνεις μια βόλτα ή να επισκεφτείς έναν φίλο, να μαγειρέψεις ό, τι σου αρέσει, να ποτίσεις τα φυτά σου.... Δώσε ελεύθερο χρόνο στον εαυτό σου να πιει μια μπύρα, να κολυμπήσει στην παραλία ( ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας βιβλία και απολαμβάνοντας τη ζωή.
Ξεσκόνισε αν είναι απαραίτητο αλλά η ζωή συνεχίζεται έξω. Σκέψου ότι αυτή η μέρα δεν θα επιστρέψει ποτέ!
Ξεσκόνισε αν χρειαστεί αλλά μην ξεχνάς ότι θα γεράσεις και πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις τώρα δεν θα είναι τόσο εύκολο να τα κάνεις στα γεράματά σου.
Και όταν φύγεις, αφού φεύγουμε όλοι μια μέρα, σκόνη θα γίνεις κι εσύ!
Και κανείς δεν θα θυμάται αν το σπίτι σου ήταν καθαρό, αλλά θα θυμούνται τη φιλία σου, τη χαρά σου και όσα δίδαξες.
Όταν ένα "πρέπει" επισκιάζει το θέλω σου τι κάνεις; Όταν το "θέλω" σου υποχωρεί μπροστά στο πρέπει τι γίνεται;
Ένα μεγάλο δίλλημα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας !!!
«Να κάνω αυτό που θέλω ή αυτό που πρέπει;».
Θέλεις να φας ένα γλυκό, αλλά δεν πρέπει. Θα παχύνεις.
Θέλεις όμως να μιλήσεις με κάποιον που έχεις πολύ καιρό να δεις τι κάνει και βασανίζεσαι και το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι , έχεις όμως αξιοπρέπεια και εγωισμό και πράττεις ανάλογα.
Είσαι εσύ ανάμεσα σε δύο δρόμους. Το πρέπει και το θέλω. Ποιος δρόμος όμως είναι πιο ισχυρός;
“Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με πολλά πρέπει που έρχονται από την οικογένεια, την κοινωνία, τις αξίες που διατηρούμε αλλά και τις αξίες που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε και βάζουμε σαν στόχο στη ζωή μας. Ωστόσο, πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πρέπει που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας προκειμένου να στηρίξουμε την επιλογή μας, όπως για παράδειγμα: “θέλω να πετύχω επαγγελματικά, οπότε πρέπει να πειθαρχήσω για να ακολουθήσω τα στάδια που θα με οδηγήσουν στην επαγγελματική επιτυχία όπως εγώ την έχω ορίσει και την οραματίζομαι”
“Από την άλλη πλευρά τα θέλω είναι πολλές φορές είτε οι επιλογές μας είτε οι παρορμήσεις μας, που κάποιες φορές αυτές οι επιλογές μας έχουν κόστος. Αυτό συμβαίνει γιατί συχνά μαζί με κάθε επιλογή παίρνουμε κι ένα ρίσκο”
“ Τα θέλω είναι οι επιθυμίες μας, τα όνειρά μας και τα πάθη μας. Μας προσφέρουν χαρά, ικανοποίηση και ανακούφιση που τα καταφέραμε, που έρχονται από παρόρμηση και συχνά έχουν να κάνουν με την παρούσα στιγμή και δεν αξιολογείται το μετά. Ένα τέτοιο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η υπερκατανάλωση φαγητού που συχνά έρχεται να καλύψει κάποιο συναισθηματικό κενό κι αμέσως μετά να μετανιώνουμε και βαράμε το κεφάλι μας που δεν κάναμε αυτό που "έπρεπε"
Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε χρόνο και φροντίδα στον εαυτό μας και διευκολυνόμαστε στη διαχείριση της καθημερινότητας.
“Είναι σημαντικό να μπορούμε να λειτουργούμε με τα θέλω , για να τα απολαμβάνουμε όμως χρειάζεται να έχουμε αρχικά καλή σχέση με τον εαυτό μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν επιλέγεις απλώς αυτό που θέλεις, αλλά μπορείς και να το στηρίξεις. Όταν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας , τα συναισθήματά μας, τις ανάγκες μας και τις αδυναμίες μας. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε τους στόχους στα ΠΡΕΠΕΙ και τα ΘΕΛΩ μας, που προσδιορίζονται από την προσωπικότητά μας έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέσα από τα δικά μας βιώματα και τις δικές μας γνώσεις”.
Πριν λοιπόν κάνουμε το οτιδήποτε πρέπει να αναρωτιόμαστε : Θέλεις ή πρέπει; Θέλεις τώρα και μετά μπορεί να σου βγει σε κακό και να σε στεναχωρήσει ή θέλεις και θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα γενικότερα; Πρέπει γιατί θα βγει κάτι καλό ή πρέπει γιατί νιώθεις κάποιου είδους ανασφάλεια.
Είναι σημαντικό να λειτουργούμε ακολουθώντας τα θέλω μας. να παλεύουμε παραπάνω, κινούμε γη και ουρανό για να τα καταφέρουμε, γιατί θα είμαστε καλά με τον εαυτό μας. Ίσως να απογοητευτούμε στο τέλος, αλλά μέσα από βιώματα και εμπειρίες θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα του θέσουμε τα "πρέπει" και τα "θέλω" που ταιριάζουν με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας.
Αν είμαστε από εκείνους που ακολουθούμε τα πρέπει και μόνο, σίγουρα θα γνωρίζουμε καλά τι θα πει καταπίεση.
Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται “ζυγοστάθμιση”!
Κάνουμε αυτό που θέλουμε λοιπόν, γιατί μία ζωή την έχουμε, περιορίζοντας όμως τον αυθορμητισμό μας.
Μην ξεχνάμε ότι η υπερβολή δεν κάνει καλό σε τίποτα.
Ο δυνατός
πόνος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου δεν είναι φανερός, γιατί ζει μέσα
στα φύλλα της ψυχής και στα κομμάτια της καρδιάς που σπάζουν την ημέρα του
χαμού και δεν ενώνουν ξανά.
Πέρασε ένας
χρόνος ακριβώς που έφυγε η μανούλα μου.. έκλεισε
τα ματάκια της, στις 23-11-2019, στις 9.10 το βράδυ.. Λόγω της πανδημίας και του εγκλεισμού δεν μπορέσαμε να
αποδώσουμε στη μνήμη της το καθιερωμένο μνημόσυνο, αλλά το τρισάγιο το κάναμε
στο μνήμα της.
Δεν θα ξεχάσω τα χάδια της, το τρυφερό της άγγιγμα, το
χαμόγελό της. Μου λείπει το πρωινό της τηλέφωνο, που ρώταγε πώς είμαι˙ γιατί είμαι
δοτικός άνθρωπος και να της αγοράσω ότι ήθελε.
Δεν την αποχωρίστηκα, δεν την έχασα. Γιατί δεν έφυγε από κοντά μου.. Την μυρωδιά της ακόμα θυμάμαι, τους χορούς που μου μάθαινε, την αγάπη
για τη ζωή και τους ανθρώπους, τους μικροκαυγάδες μας. Τα όμορφα ταξίδια
στη μνήμη και την ιστορία του νου πάντα θα μου τη θυμίζουν.
Δεν θα ξεχάσω την προσφορά της στο μεγάλωμα του γιου
μου .
Δεν θα ξεχάσω τα γλυκά που έκανε, τα
μελομακάρονα, και τους ωραίους, κουραμπιέδες, τις πίτες, το σαραγλί.
Ετοίμαζε και το κοτόσουπα, για να φάμε το πρωί των Χριστουγέννων μετά την
εκκλησία, τους λαχανοντολμάδες, τις τρεις βασιλόπιτες την ημέρα της Πρωτοχρονιάς
..έκανε μία για τη καθεμιά μας. Τα ρούχα που μας έραβε γιατί ήθελε να μας
βλέπει πάντα καλοντυμένες. Ήταν πολύ "χρυσοχέρα".
Δεν
θα ξεχάσω τα όμορφα εργόχειρα που μας χάρισε και τα όμορφα πλεκτά της. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τίποτε από αυτά που μας
πρόσφερε απλόχερα και αυτά που μπορούσε να προσφέρει αλλά δεν πρόσφερε..
Αχ μανούλα μου
γλυκιά μου λείπεις…
Θέλω να μάθω, πού βρίσκεσαι, αν είσαι καλά, αν με
σκέφτεσαι, αν με αγαπάς ακόμα, αν με θυμάσαι … Σ’ αγαπάω πολύ μανούλα
μου και σου ζητώ συγνώμη για όλες τις φορές που σε
πίκρανα και σε στεναχώρησα, άνθρωπος είμαι κι εγώ, δεν είμαι
τέλεια.
Θα ήθελα να ξέρω αν μου έχεις συγχωρήσει τις
στιγμές όλες, που σε πίκρανα και σε
στεναχώρησα, όπως συγχώρεσα και εγώ τις δικές σου. Ειλικρινά μανούλα μου, δε το έκανα επίτηδες... και ποτέ
μα ποτέ δεν επηρέασε την αγάπη που σου είχα... κι έχω ακόμα. Είσαι η
πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ...
Αχ μανούλα μου
γλυκιά..
Θα σμίξουν κάποτε τα βήματά μας, θα ξοδέψουμε γέλια μαζί συνωμοτικά πάλι,
θα έχω το χέρι μου στον ώμο σου. Θα είμαστε μαζί σε πολλά πανηγύρια και
κάθε πρωί θα είναι μια αγαπημένη καλημέρα. Γιατί είσαι κοντά μου, γιατί έχεις πάντα μια στέγη στην καρδιά
μου.. Δίκαιη στη γαλήνη σου, με φράχτες από λουλούδια αγάπης, σίγουρη θέση σαν άστρο,
στον ουρανό της αγάπης μου..
Τις τελευταίες μέρες μου έλεγες ότι με
αγαπάς, μας αγαπάς όλους και μας ευχαριστούσες για ότι
κάναμε για σένα...
Σε αγαπάμε πολύ μαμά.. Μας λείπεις μαμά μου .. Να μου φιλάς κάθε μέρα το μπαμπά μου και πες
του.. ότι τον αγαπάμε πολύ και μας λείπει.. Ήθελες να σου λέμε το αγαπημένο σου
τραγούδι Άστα τα μαλάκια σου
ανακατεμένα¨. Σου το αφιερώνω μανούλα μου
γλυκιά! Ας είναι αιώνια η μνήμη
σου κι ας ζήσεις ανέμελα σε Παραδεισένιους τόπους...
Στους ξεχωριστούς ανθρώπους που αφήνουν να μοσχοβολήσει η ψυχή τους απο μια νέα ελπίδα...
Στη ζωή μας συναντούμε πολλούς ανθρώπους που νιώθουμε πολύ οικεία μαζί τους, από το πρώτο βλέμμα στην πρώτη χειραψία που όταν αγγίζεστε το χάδι είναι τόσο γνωστό, τόσο απαλό και γεμάτο που ανατριχιαζεις και ξυπνάνε αυτομάτως όλες οι αισθήσεις σου!
Σοκαρισμένη σκέφτεσαι μπα είναι υπερβολές της φαντασίας μου.. αλλά μετά από λίγο μαζί με αυτούς τους”σπάνιους” ανθρώπους, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι πραγματικότητα!
Όταν λοιπόν μας συμβαίνει αυτό κοιτάζουμε τον ουρανό και λέμε Θεέ μου σ’ευχαριστώ!
Σ’ευχαριστώ που έφερες ένα δώρο στην ζωή μου. Σ’ευχαριστώ που έφτιαξες αυτόν τον άνθρωπο τόσο ξεχωριστά”μοναδικό” έτσι ώστε να τον αναγνωρίσω μέσα στο πλήθος και αυτός εμένα και να σμίξουμε.
Να σμίξουν δυο φωτεινές ψυχές.
Να κουμπώσει. Να βρει το άλλο της ολόκληρο και να ολοκληρωθεί.
Να έχουμε υπομονή και πίστη.
Πίστη στο ανέλπιστο..
Να ζητάς και θα λάβεις. Κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνά είμαστε ευγνώμωνες για όλα όσα έχουμε. Αυτά τα απλά καθημερινά πραγματάκια, που όλοι μας έχουμε και θέλουμε περισσότερα.
Μην σταματήσεις όμως ποτέ να ζητάς. Να ζητάς από τον Θεό. Να ζητάς από το σύμπαν τα”δώρα σου”.
Να ζητάς αγάπη. Όμως να δίνεις και αγάπη. Όταν εσύ δίνεις τότε και μόνο θα πάρεις. Αυτό μην το ξεχνάς.
Έτσι να δίνεις και συ φώς στους φωτεινούς ανθρώπους για να λάμψουν πιο πολύ και μετά και κείνοι με την σειρά τους θα φωτίσουν και σένα!
Ο ένας θα συμπληρώνει τον άλλο!
Και όταν βρεις αυτούς τους τόσο σπάνιους ανθρώπους κρατα τους καλά! Κρατα τους με νύχια και με δόντια!
Όχι με χαλινάρια! Χωρίς πιέσεις! Γιατί αυτές οι ψυχές οι τόσο σπάνιες είναι και ελεύθερες!
Δαμάζουν τους ανέμους..
Εξάλλου αυτοί οι τόσο ξεχωριστοί άνθρωποι θα θέλουν να μείνουν μαζί σου για πάντα πριν καν το σκεφτείς..
Μια μοναδική και πραγματική φιλία που δεν άφησε ασυγκίνητο, σαν δημιουργία έμπνευσης, τον εκλεκτό και φίλτατο ποιητή , Νίκο Δημογκότση ,σε αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε, να αφιερώσει τους παρακάτω υπέροχους στίχους του και έστω διαδικτυακά να μας δώσει αυτή τη μοναδική χαρά!
Να φέρουμε στη μνήμη μας τις αξέχαστες αυτές στιγμές και να γεμίσει την καρδιά μας με υπέροχα τρυφερά συναισθήματα αγάπης, για να νιώσουμε ξανά παιδιά!
Ας αφεθούμε και ας ταξιδέψουμε με τους υπέροχους στίχους του ένα διαφορετικό αντάμωμα !!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΑ
Σε κήπους αχράντων Μυστηρίων,
τα παιδικά μας πρόσωπα,
βλέποντας ετούτα
της ωραίας ωριμότητας μας,
μας προσκάλεσαν μαζί τους ν΄ αγκαλιαστούμε...
να φιληθούμε... να θυμηθούμε...να γιορτάσουμε...
Κι εμείς,
παίρνοντας την αμαξοστοιχία των ονείρων,
στους κήπους φτάσαμε,
με την συγκίνηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο,
την αγάπη στο βλέμμα, την φιλία στην καρδιά...
Και μη έχοντας φρένο στη χαρά,
πήραμε τους δρόμους των αναμνήσεων,
και όλα θυμηθήκαμε τα θαυμαστά,
των παιδικών μας ψυχών...
Και υψώνοντας ποτήρια-όλα από κρύσταλλο-
ευχηθήκαμε των παιδιών,
που κάποτε υπήρξαμε,
ποτέ να μην μας εγκαταλείψουν,
ποτέ να μην τα εγκαταλείψουμε...
χαράζοντας τούτες τις υποσχέσεις,
με ανεξίτηλη υπογραφή,
πάνω στα φύλλα της καρδιάς...
Να παίρνουμε συχνά την αμαξοστοιχία
των ονείρων, και ν ανταμώνουμε,
με την βεβαιότητα,
ότι πάντα το παιδί μέσα μας, θα μας σώζει....
Νίκος Δημογκότσης
18 Νοεμβρίου 2020
Εκλεκτέ και Φίλτατε ποιητή μου Νίκο Δημογκότση,
Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας για το υπέροχο ποίημα που αφιέρωσες στην παιδική μας φιλία!
Θεωρώ ότι είναι μεγάλη τιμή για όλους εμάς που πιστέψαμε σε αυτήν και ακόμη πιο μεγάλη η συγκίνηση και η χαρά μας !
Οι υπέροχοι στίχοι σου, μας δίνουν δύναμη, ελπίδα, χαρά και αισιοδοξία να διαβούμε το ταξίδι της ζωής μας όσο μπορούμε πιο ευχάριστα .
Αποπνέουν βαθιά ανθρωπιά, αγάπη και συμπόνια, συναίσθημα, λυρισμό, ρομαντισμό και στοχασμό. Είναι γραμμένοι με την ιδιαίτερη, μαγευτική σου γραφή που μας συγκινεί, ταξιδεύει και γοητεύει σε ζηλευτά ταξίδια της ψυχής και του νου.
Τα λόγια μου φτωχά μπροστά στο πλούσιο ποιητικό και συγγραφικό σου έργο, γιατί έχεις αναγάγει την ποίηση σε τρόπο ζωής, αναψηλαφείς συνεχώς τις αιώνιες και ηθικές αξίες, τις μεταφυσικές συνισταμένες τους, τις προοπτικές τους, την περιρρέουσα πραγματικότητα μας εμπνέεις.Η ποιήσή σου παρηγορεί, προσδοκά, νουθετεί και υποδεικνύει το καλό και αγαθό των στιγμών, τη μαγεία των συναισθημάτων, της ψυχικής και συναισθηματικής ολοκλήρωσης.
Εύχομαι από καρδιάς οικογενειακή και προσωπική υγεία και γαλήνη στη ψυχή, όμορφες στιγμές και υπέροχες εμπνεύσεις!!
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες!
Οι παιδική αυτή φιλία μας θέλω να πιστεύω ότι θα έχει πάντα μια
ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Είναι αυτές που οι όμορφες αναμνήσεις μας, θα μας γεμίζουν την καρδιά μας με βαθιά συναισθήματα αγάπης και συγκίνησης .
Ο δεσμός που χτίσαμε μαζί, όταν ήμασταν παιδιά, είναι ίσως ο πιο ισχυρός από όλες τις φιλίες
που ακολούθησαν. Περάσαμε μαζί τα πιο αθώα μας χρόνια, τα χρόνια της
εφηβείας μας, τα πιο ανέμελα, τα χρόνια της ανιδιοτέλειας.
Ακόμη και αν κάποια στιγμή
χάσαμε την επαφή λόγω υποχρεώσεων, δουλειάς ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο
ξανασυναντηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια, μεσήλικες, συνταξιούχοι και με
εγγόνια και αυτή η επανασύνδεση, μας έφερε ακόμη πιο κοντά και
δημιουργήσαμε μια μοναδική φιλία.
Μια φιλία την οποία γιορτάσαμε με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, πριν δύο χρόνια, στις 24 Νοεμβρίου 2018 στο πρώτο μας αντάμωμα, που δυστυχώς φέτος λόγω της πανδημίας του ιού και του εγκλεισμού μας, δεν θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε .
Μια φιλία που μας έφερε να
νιώσουμε υπέροχες στιγμές, με τις συναντήσεις μας, τις εκδρομές μας και τις διάφορες εκδηλώσεις μας, οι οποίες σήμερα διαπιστώνουμε πόσο σημαντικές και πολύτιμες ήταν για όλους μας.
Αυτές τις μικρές και
όμορφες προσωπικές στιγμές που είχαμε στη ζωή μας, τόσο
πραγματικές όσο και αντιπροσωπευτικές, έχουν σήμερα εξαφανιστεί.
Κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει αυτή η ιστορία με τον ιό, όλοι
ελπίζουμε να νικηθεί γρήγορα και να βρούμε σύντομα όλοι την
καθημερινότητα μας και τη χαρά μας .
Ευγνωμονώ όλους εσάς που μπήκατε στη ζωή μου… το κάθε βλέμμα που αντίκρισα,
την κάθε λέξη που άκουσα, την κάθε λέξη που ψιθύρισα ..
Το κάθε χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπο μου… το κάθε δάκρυ που κύλισε …
την κάθε αγκαλιά που μοιράστηκα…
Ευγνωμονώ… που είστε κοντά μου και εσείς που είστε μακριά μου , αν και
σας νιώθω τόσο κοντά μου... Που με στηρίξατε με την παρουσία σας σε
κάθε μου στιγμή!!.
Μια παρουσία αληθινή, ζεστή, αυθεντική, ατόφια!!
Άλλωστε τι χρειάζονται όλα αυτά όταν μιλούν οι καρδιές… όταν δεν υπάρχει ανάγκη
να υποδείξεις, να αποδείξεις, να υπερισχύσεις αλλά
το μόνο σου μέλημα είναι να μοιραστείς… Εύχομαι σε εσάς..
Οι σκέψεις μας να έχουν την Αγνότητα των παιδικών μας χρόνων και
το φως της καρδιάς μας να λάμπει .
ΕΎΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ , ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ- ΟΛΕΣ ΠΑΛΙ ΥΓΙΕΙΣ .
Με μεγάλη λύπη φέτος δεν θα γιορτάσουμε αυτή την γιορτή της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου , λόγω της καραντίνας της πανδημίας, αλλά η μνήμη μας θα τους τιμήσει έστω και από το σπίτι, αφού η υγεία είναι το ύψιστο αγαθό της ανθρώπινης ζωής.
Λίγες
λέξεις από μένα που έζησα τα γεγονότα και αναπολώ τα χρόνια της αθωότητας, αφού ανήκω και εγώ στη γενιά του Πολυτεχνείου .
Σαράντα επτά χρόνια πέρασαν από τότε που ο χρόνος πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Το σιδερόφραχτο τανκ έπεσε πάνω στην πύλη του που την στόλιζαν τα παιδιά της εξέγερσης ." Ψωμί - Παιδεία- Ελευθερία ήταν στα χείλη όλων. Αυτή όμως η φράση εμεινε στη μεση και την πήρε ο αέρας και την μετέφερε σε όλη την Ελλάδα. Ήταν παιδιά εικοσάρηδες , άοπλα που ανήψωσαν το μποι τους μπροστά στα φρούρια της δικτατορίας.
Θυμόμαστε με βαθύ συναίσθημα την εξέγερση των φοιτητών
του Πολυτεχνείου, τη Νομική, αλλά και τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, τους τόπους
εξορίας και μαρτυρίου ανδρών και γυναικών, κάθε μέρος όπου άνθρωποι
φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, στη μάχη για την υπεράσπιση
πανανθρώπινων αξιών και ιδανικών.
Μια μέρα σαν αυτή, αποτίνουμε φόρο
τιμής σε κάθε πράξη αντίστασης, κάθε λάμψη μέσα στο σκοτάδι της επτάχρονης
δικτατορίας, κάθε προσπάθεια ανατροπής της επαίσχυντης τυραννίας.
Έχουμε
χρέος να θυμόμαστε, αλλά και υποχρέωση να συνεχίζουμε τον αγώνα. Ειδικά στις
μέρες μας, όπου διάφοροι νοσταλγοί της χούντας, ακροδεξιοί, ρατσιστές, θιασώτες
του αυταρχισμού αλλά και της αναθεώρησης της Ιστορίας, προβάλλουν
ξανά από το σκοτάδι του παρελθόντος κηρύσσοντας το μίσος τους για οτιδήποτε
προοδευτικό.
Ένας αγώνας που έγινε από τη γενιά του
Πολυτεχνείου δεν πήγε ποτέ χαμένος. Ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι ήταν μάταιος και
καταδικασμένος.
Δεν υπάρχει ανώφελος αγώνας.
Η θυσία των
αδικοχαμένων του Πολυτεχνείου όμως δεν πήγε χαμένη. Αποκαλύφθηκε το πραγματικό
πρόσωπο της δικτατορίας και των φασιστικών της μεθόδων που χρησιμοποίησε για να
καταστείλει την λαϊκή εξέγερση. Αν και
τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν σήμαιναν και το τέλος της δικτατορίας, άνοιξαν
παρ’ όλα αυτά το δρόμο για την κατάρρευσή της.
Η δικτατορία συντρίβεται υπό το βάρος του πραξικοπήματος στην
Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974 και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε στις 20
Ιουλίου, υλοποιώντας τα Νατοϊκά σχέδια και τις ιμπεριαλιστικές επιταγές.
Ο
καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε ουσιαστικά τη μνήμη των αγωνιστών
του Πολυτεχνείου, τη μνήμη όλων όσοι αντιστάθηκαν στη χούντα, είναι η
συνέχιση του αγώνα για μια καλύτερη ζωή, για Ελευθερία, Δημοκρατία,
κοινωνική Δικαιοσύνη.
"Λευτεριά και Ρωμιοσύνη είναι αδέλφια δίδυμα!"
Η δικιά μου ανάμνηση εκείνης της θλιβερής βραδιάς τότε στα νεανικά μου χρονια ..
Ημουν στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο 1973 και σπούδαζα στη Μεση Τεχνική Σχολή Εργοδηγών, μετά την αποφοίτησή μου από το Γυμνάσιο.
Μπαίνει η υπεύθυνη καθηγήτρια στην τάξη και μας ενημέρωσε με αυστηρό ύφος να φύγουμε και να πάμε κατευθείαν στα σπίτια μας. Η σχολή μας ήταν απέναντι από τη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης και βλέπαμε φοιτητές συγκεντρωμένους με πλακάτ και με μεγάλα πανό . Περιμένοντας στη στάση των αστικών όλο και πιο πολλοί είμασταν εκεί. Μερικά αστικά δεν σταματούσαν γιατί ήταν γεμάτα. Φοβούμενη ότι δεν θα βρω θέση, πήρα το δρόμο για το σπίτι που ήταν κοντά στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο με τα πόδια. Η σχολή του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης είναι κοντά στην έκθεση, οπότε περνώντας από εκεί είδα τους φοιτητές στα κάγκελα με πανό. Όταν έφτασα στο σπίτι των θείων μου, ο θείος μου είχε ανοιχτό το Ραδιόφωνο και άκουγαμε τις απεγνωσμένες φωνές ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.
..Ρίγος και δάκρυα ανεβλυζαν από τα μάτια μου . Με κομμενη την ανασσα ακούγαμε τις κραυγές των παιδιων. Και μετα σιωπή... Τι είχε γινει άραγε...
Την άλλη μέρα στην τηλεόραση έδειχνε το συμβάν σαν κάτι το συνηθισμένο και χωρίς πολλές λεπτομέρειες λόγω χούντας. Από καποιες εφημερίδες μάθαμε την αλήθεια .
Σήμερα νιώθω την ίδια συγκίνηση όπως και τότε, όσα χρόνια κι αν περάσουν η μνήμη μου μένει αναλλοίωτη στους ήρωες του Πολυτεχνείου μια γενιάς που ήθελε να αντισταθεί και να δώσει τη ζωή της για τη δημοκρατία.
" ΛΑΕ ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ
"
"ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ ΖΕΙ "
Αυτά ήταν το σύνθηματά μας τον
Νοέμβριο του 1974 στη Λάρισα, τότε σαν φοιτητές στα ΚΑΤΕ με πλακατ στο χέρι πραγματοποιήσαμε πορεία για να τιμήσουμε τους ήρωες του Πολυτεχνείου!!
ΠΟΡΕΙΑ ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 1974 ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ
Δεν σταματήσαμε όπως και εμείς σαν νέοι τότε, να αγωνιζόμαστε, έχοντας σαν φωτεινό φάρο τους αγωνιστέςτου Πολυτεχνείου, για τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, τα ιδανικά μας και τις ηθικές μας αξίες, για να απολαμβάνουν τις δικές μας κατακτήσεις οι μετέπειτα γενεές .
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ
Το Πολυτεχνείο θα ζει πάντα μέσα στην καρδιά μας !
Τιμή και δόξα στους ήρωες του Πολυτεχνείου και η θυσία τους παραμένει φωτεινός φάρος κι οδηγός κάθε δημοκρατικού αγώνα.
Το Πολυτεχνείο ζει, γιατί τα αιτήματά του είναι πάντα επίκαιρα.
Ο αγώνας για την ενδυνάμωση και την επέκταση της Δημοκρατίας, για τα δικαιώματα, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αξία δεν σταματά ποτέ.
Είναι στιγμές που η μνήμη, σαν απαλό φύσημα ανέμου, γυρίζει τον χρόνο πίσω και φωτίζει με θαλπωρή τις σελίδες της ζωής.
Κι εκεί, ανάμεσα σε γέλια, δάκρυα και όνειρα ανυποψίαστα, λάμπουν τα φοιτητικά χρόνια..
Εκείνα τα χρόνια που όλοι λένε πως είναι τα πιο όμορφα της ζωής και έχουν δίκιο.
Γιατί τότε η ζωή είχε μια γεύση αλλιώτικη, πιο καθαρή, πιο φωτεινή, πιο ανεξέλεγκτη.
Έμοιαζε σαν ένα παράθυρο που άνοιγε διάπλατα στον κόσμο, κι εμείς, σαν παιδιά ακόμη, τρέχαμε να χωρέσουμε όσα περισσότερα γινόταν στην αγκαλιά του χρόνου.
Στην αρχή, όλα ήταν καινούργια.
Λίγη αμηχανία, λίγος φόβος για το άγνωστο, μια νοσταλγία για το σπίτι που αφήσαμε πίσω και ένα μικρό ράγισμα στη καρδιά που δεν ήξερε ακόμη πώς να συνηθίσει τη μοναξιά.
Κι όμως, μέσα στις πρώτες βόλτες, στους πρώτους καφέδες, στα πρώτα χαμόγελα ανθρώπων που έμελλε να γίνουν οικογένεια, η ζωή απλωνόταν μπροστά μας σαν δρόμος γεμάτος ίχνη πορείας που περιμένουν πατημασιά για να γίνουν μονοπάτι.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Η Λάρισα έγινε σκηνικό νεανικής εξόρμησης
κι εμείς οι πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που δεν ξέραμε ότι θα νοσταλγήσουμε μια ζωή.
Οι φιλίες γεννήθηκαν αθόρυβα, όπως γεννιούνται όλα όσα κρατούν για πάντα.
Σπίτια μικρά, λιτά, μα γεμάτα από φωνές, τραγούδια, μυρωδιές από φαγητό και ιστορίες που ειπώθηκαν με το φως χαμηλωμένο – και έμειναν εκεί για να μας θυμίζουν πως κάποτε ανήκαμε ο ένας στον κόσμο του άλλου.
Οι μέρες περνούσαν σαν νερό, κι εμείς άλλαζαμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Και σιγά σιγά ξεπερνούσαμε τις όποιες ανησυχίες μας .
να κουμπώνουμε σαν παρέα σου, να βρίσκουμε τα στέκια μας για να ξεσκσσουμε , να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, τα προβλήματα μας, ακόμα και το φαγητό που μας έστελναν οι γονείς μας , που τελείωνε την ίδια μέρα της παραλαβής.
Μα το πιο βασικό ανακαλύπταμε τον εαυτό μας,
τις επιθυμίες μας, τα όνειρά μας και για πρώτη φορά τολμούσαμε να τα λέμε δυνατά.
Η πόλη μας αγκάλιασε κι εμείς την περπατήσαμε ως την πιο κρυφή της γωνιά.
Στο Αλκαζάρ πηγαίναμε σαν σε ιερό προσκύνημα,
για να μοιραστούμε καφέδες, εξομολογήσεις, υποσχέσεις που μοσχοβολούσαν μέλλον.
Οι βραδινοί περίπατοι, οι συζητήσεις ως το ξημέρωμα, τα φοιτητικά σπίτια, άλλοτε φωλιές αγάπης κι άλλοτε μικρά σύμπαντα αναρχίας,
έγιναν το σκηνικό μιας ανεμελιάς που δεν ξαναβρήκαμε με την ίδια ένταση.
Κι όπου υπήρχε γέλιο, υπήρχε και ζωή.
Τα εστιατόρια που μας τάιζαν βερεσέ,
οι μυρωδιές του πατσά στον “Όλυμπο”,
τα σουβλάκια του μπάρμπα-Θόδωρου, που μας φρόντιζε σαν να ήμασταν παιδιά του.
Οι εκδρομές που μοιάζουν σήμερα σαν ζωγραφιές πάνω σε κιτρινισμένο χαρτί: τα Χάνια, το Βέρμιο, η Αλεξανδρούπολη, η μεγάλη εξόρμηση στην Πελοπόννησο – κάθε διαδρομή κι ένα κομμάτι μας που έμαθε να ανοίγει δρόμο.
Κι ύστερα ήρθε το τέλος∙ το γλυκόπικρο.
Το πτυχίο.
Εκείνη η στιγμή που ενώ θα έπρεπε να χαμογελάμε, μέσα μας κάτι έσπαγε.
Γιατί κάθε τέλος, όσο λυτρωτικό κι αν είναι, κουβαλά και μια σκιά απώλειας.
Η πόλη που έγινε σπίτι έπρεπε να μείνει πίσω, μαζί με τα πρόσωπα που έγιναν οικογένεια χωρίς να μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα.
Κι όμως, η καρδιά εκείνη την ώρα μεγαλώνει,
γιατί καταλαβαίνει πως ο κόσμος είναι πια ανοιχτός, πως τα όνειρα παίρνουν μορφή και διεκδικούν θέση στην πραγματικότητα.
Όμως φυλάξαμε μέσα στην καρδιά μας όλα
αυτά που ζήσαμε, τα όμορφα συναισθήματα αγάπης για την συγκάτοικό μας, τους φίλους μας τους καθηγητές μας.
Και έτσι με εφόδια το πτυχίο και τις γνώσεις που αποκομίσαμε, ανοίξαμε τα φτερά μας για τους καινούργιους δρόμους που μας περίμεναν στην αγορά εργασίας.
Σήμερα μπορώ να ομολογήσω ότι οι περισσότεροι από τους συμφοιτητές μου , όπως και εγώ είχαμε μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση.
Οι περισσότεροι αποκτήσαμε και 2ο πτυχίο ΑΕΙ.
Κάποιοι έγιναν καθηγητές ή υπάλληλοι του ΚΑΤΕ Λάρισας, άλλοι καθηγητές στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, ή υπάλληλοι Τραπεζών και Φορέων.
Όλοι μας είχαμε ένα λαμπρό μέλλον εν σχέση με τους σημερινούς νέους μας πτυχιούχους,τα παιδιά μας που αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία σε χώρες του εξωτερικού, αφού εδώ αδυνατούν να εργαστούν.
Πόσες και πόσες φορές ευχήθηκα – και εύχομαι ακόμα – να μπορούσα να γυρίσω στον Οκτώβριο του 1974 στη Λάρισα στα ΚΑΤΕ ΛΑΡΙΣΑΣ όταν από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Τι να πρωτοθυμηθούμε!!
Γέλια, δάκρυα, έρωτες, συγκάτοικοι, ευθύνες, ενοίκια (που ποτέ δεν έμπαιναν στην ώρα τους), ξενύχτια, πάρτι, αστυνομία στις 3 τα ξημερώματα
να σου χτυπάει το κουδούνι, αποχαιρετισμοί, χαρτόκουτα και ένα εισιτήριο επιστροφής.
Η σχολή μας ήτανε στη οδό Παπακυριαζή και πηγαίναμε με τα πόδια.
Την πρώτη χρονιά μείναμε μαζί με τη Βουλα και τη Γωγώ αλλά τη δεύτερη χρονιά πήρανε μεταγραφή για Αθήνα γιατί η μία ήταν από ο Ναύπλιο και η άλλη από το Περιστέρι αντίστοιχα.
Είμασταν πολύ αγαπημένες όσο μείναμε μαζί .
Το απόγευμα γινόταν ιερό προσκύνημα στο σπίτι μας γιατί τεμεκ λέγαμε το φλιτζάνι του καφέ. Το βραδάκι πηγαίναμε για φαγητό στον ΟΛΥΜΠΟ που ο ιδιοκτήτης του μας ετοίμαζε πατσά.
Η παρέα μας , ο Ηλίας (σύζυγος) , ο Λάμπρος , ο Θωμάς , ο Αντώνης , ο Στέφανος, ο Θανάσης ,
Ο Κώστας η Ρένα η Μαρία , η Έφη, η Μάγδα, ο Χρήστος . Ο Δημήτρης, ο Μιχάλης
Εκεί γνώρισα και το μεγάλο έρωτα της ζωής μου, τον άντρα μου .
Τη δεύτερη χρονιά άλλαξα σπίτι και έμενα κοντά στα γυμνάσια . Συγκατοικούσα με μια άλλη κοπέλα από τους μηχανολόγους τη Διονυσία .
Θυμάμαι τα κουπόνια που μας έδιναν για να φάμε ένα μήνα και τα τρώγαμε σε μια εβδομάδα...
Μήπως ξέχασα τις ολιγομερίδες που παραγγέλναμε στα εστιατόρια και όλα τα πιάτα ήταν κοινά για όλους .
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους καθηγητές μας κ.Γιαταγάννα , κ.Κούρκουλο, κ.Τσιογκα, κ. Φαναριώτη , Παπαοικονόμου, Χατζηπέτρου που μας αγκάλιασαν σαν δικά τους παιδιά τις πρώτες μέρες αφού πρώτη φορά φύγαμε από τα σπίτια
Οι καθηγητές μας προσέφεραν τις πολύτιμες γνώσεις τους τις εμπειρίες τους εξοπλίζοντας μας με τις ηθικές αξίες της ζωής
Με αυτά τα εφόδια συνεχίσαμε τη ζωή μας και πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς «πετύχαμε» στη ζωή μας στην εργασία μας και στην οικογένεια μας.!!
Όταν η ζωή προχωρά, οι αναμνήσεις μένουν σαν μικρά φώτα να μας φωτίζουν στους σταθμούς της διαδρομής.
Οι αξίες που κουβαλήσαμε από εκείνα τα χρόνια δεν ήταν μονάχα στις γνώσεις των μαθημάτων, αλλά σε όσα μάθαμε σιωπηλά: στην καλοσύνη, στη γενναιοδωρία, στον σεβασμό, στην ειλικρίνεια, στη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης.
Μάθαμε πως η ευτυχία δεν βρίσκεται στο "έχω" αλλά στο "δίνω" .
Πως ό,τι μοιράζεσαι γίνεται διπλάσιο.
Πως η αλήθεια έχει βάρος, αλλά απελευθερώνει την ψυχή.
Πως η γνώση δεν τελειώνει με ένα πτυχίο – απλώς αλλάζει τόπο και μορφή, και γίνεται πλέον δική μας ευθύνη να τη συνεχίσουμε.
Και σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, οι στιγμές εκείνες λάμπουν σαν πολύτιμες πέτρες που φυλάξαμε σε μυστικό συρτάρι της καρδιάς.
Δεν ζητάμε να ξανάρθουν όπως τότε,
γιατί ξέρουμε πως τίποτα δεν επιστρέφει με την ίδια αθωότητα.
Μα αν είχαμε ένα μαγικό ραβδί, θα πηγαίναμε ξανά εκεί, στις ίδιες διαδρομές, με τους ίδιους ανθρώπους, να ζήσουμε τα ίδια πράγματα – όχι για να τα αλλάξουμε, αλλά για να τα ξαναγευτούμε
αυτά που ζήσαμε, έστω και λίγο.
Ίσως τελικά, η μεγαλύτερη γενναιότητα της ζωής είναι να συνεχίζεις, κρατώντας τρυφερά μέσα σου όσα πέρασαν.
Να ευγνωμονείς χωρίς να πονάς.
Να θυμάσαι χωρίς να φυλακίζεσαι στον χρόνο.
Γιατί ό,τι ζήσαμε, έγινε κομμάτι μας και μας οδήγησε ως εδώ.
Κι αν κάτι αξίζει να μείνει, είναι αυτό:
πως εκείνα τα χρόνια μάς έμαθαν
να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε,
να δίνουμε, να προχωράμε.
Και πως η ζωή, με όλη της την απλότητα, είναι όμορφη όταν τη μοιράζεσαι.
