Της αγροτιάς το κάλεσμα

 

Της αγροτιάς το κάλεσμα

Στων δρόμων τις γραμμές, εκεί που πάει ο άνεμος να σβήσει,
σηκώνεται η φωνή της γης που θέλει ν’ ακουστεί.
Της αγροτιάς το κάλεσμα, σκληρό κι αληθινό,
σαν χνώτο απ’ το πρωινό χωράφι
που παλεύει για να ζήσει.

Χέρια ροζιασμένα, ιδρωμένα,
μα με καρδιά που δεν λυγά.
Στήνουν μπλόκα στις αρτηρίες της χώρας,
όχι για να τη σταματήσουν —
μα για να την ξυπνήσουν.

Τα αιτήματα δεν είναι φωνές θυμού,
είναι ψίθυροι επιβίωσης.

Είναι τα στάχυα που λυγίζουν από βάρος,
οι τιμές που δεν φτάνουν,
οι υποσχέσεις που χάθηκαν στο χώμα,
οι κόποι μιας ζωής
που δεν χωρούν στο περιθώριο.
Δεν ζητούν πολλά —
μόνο να μπορούν να μείνουν στη γη τους.

Να μη σβήσει το χωριό,
να μη μείνει το χωράφι άδειο,
να μην αδειάσει το τραπέζι
από καρπούς που κάποτε ήταν δικοί μας.
Κι έτσι στέκονται στον δρόμο,
με τρακτέρ σαν φρούρια ελπίδας,
με βλέμμα που ούτε απειλεί ούτε φοβάται —
μονάχα διεκδικεί.

Γιατί ο άνθρωπος της γης
ξέρει πως ό,τι φυτεύει
θέλει χρόνο, θέλει κόπο, θέλει πίστη.
Και τώρα, ζητά απ’ όλους
να σταθούν για λίγο δίπλα του,
να καταλάβουν
πως χωρίς αυτόν
κανένας χειμώνας δεν περνά
και κανένα καλοκαίρι δεν ωριμάζει.

Η αγροτιά ζητά δικαιοσύνη·
όχι προνόμια.
Ζητά να συνεχίσει
να δίνει ζωή στη ζωή μας.
Κι όσο οι δρόμοι κλείνουν,
οι καρδιές ίσως ανοίγουν —
να δουν πως πίσω από τα μπλόκα
υπάρχει ένας λαός που παλεύει
για να μη χαθεί.