Ο Κήπος με τους Σταυρούς
Ήταν νύχτα όταν ο Νικόλας, εξαντλημένος από τις δοκιμασίες που τον ακολουθούσαν, ύψωσε το βλέμμα στον ουρανό.
«Δεν αντέχω άλλο, Κύριε», ψιθύρισε. «Ο σταυρός μου είναι βαρύς, πολύ πιο βαρύς απ’ όσο μπορώ να κουβαλήσω. Γιατί σε μένα τόσος πόνος; Γιατί τόση δυσκολία;»
Κουρασμένος αποκοιμήθηκε. Και τότε είδε ένα όνειρο.
Βρέθηκε σε έναν απέραντο κήπο, σιωπηλό αλλά γεμάτο φως. Όσο προχωρούσε, συνειδητοποιούσε ότι ολόκληρος ο κήπος ήταν γεμάτος σταυρούς. Άλλοι έστεκαν όρθιοι σαν δέντρα, άλλοι ήταν ακουμπισμένοι στο έδαφος. Μερικοί έλαμπαν, φτιαγμένοι από σπάνιο ξύλο, κι άλλοι έμοιαζαν φτωχικοί, δεμένοι πρόχειρα με αγκαθωτά κλαδιά.
Ξαφνικά, μια φωνή τον κάλεσε:
«Εδώ βρίσκονται οι σταυροί όλων των ανθρώπων. Διάλεξε όποιον θες, αν πιστεύεις πως ο δικός σου είναι αβάσταχτος.»
Ο Νικόλας πλησίασε έναν τεράστιο σταυρό με πολύτιμα σκαλίσματα. Τον σήκωσε με δυσκολία και αμέσως ένιωσε να τον πλακώνει, πιο βαρύς κι από βουνό. Τον άφησε γρήγορα.
Δοκίμασε έναν μικρότερο, φτιαγμένο από χοντρά αγκάθια. Μα το ξύλο τρυπούσε τις παλάμες του και κάθε βήμα γινόταν μαρτύριο.
Προχώρησε σε άλλον, πιο απλό. Μα κι αυτός είχε το δικό του αφόρητο βάρος, σαν να ήταν γεμάτος πέτρες αθέατες.
Έτσι περιπλανιόταν από σταυρό σε σταυρό, ώσπου βρήκε έναν μέτριο, ούτε πολύ λαμπερό ούτε πολύ φτωχικό. Τον σήκωσε διστακτικά. Κι ένιωσε πως του ταίριαζε· ήταν βαρύς, μα μπορούσε να τον αντέξει.
«Αυτόν θα κρατήσω», είπε με ανακούφιση.
Κι αμέσως άκουσε ξανά τη φωνή:
«Παιδί μου, αυτός ήταν ο δικός σου σταυρός από την αρχή.»
Ο Νικόλας έμεινε σιωπηλός. Τότε κατάλαβε πως ο καθένας κουβαλάει τον σταυρό που είναι φτιαγμένος για εκείνον· μπορεί να μοιάζει βαρύς, αλλά είναι το μέτρο μέσα από το οποίο μαθαίνει, δυναμώνει και πορεύεται.
Όταν ξύπνησε, τα μάτια του ήταν υγρά, αλλά η καρδιά του πιο ήρεμη. Δεν είχε πάψει να κουβαλά τον σταυρό του· είχε όμως πάψει να ζηλεύει τον σταυρό των άλλων.
Δίδαγμα:
Κάθε άνθρωπος κουβαλά τον δικό του σταυρό, μοναδικό και φτιαγμένο στα μέτρα του.
Μπορεί να μας φαίνεται βαρύς ή άδικος, όμως είναι εκείνος που μας δίνει τη δύναμη να μάθουμε, να αντέξουμε και να εξελιχθούμε. Αν κοιτάξουμε τους σταυρούς των άλλων, θα δούμε ότι κι αυτοί έχουν τα δικά τους βάσανα, αόρατα ή φανερά.
Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να ζηλεύουμε ούτε να συγκρίνουμε και προπάντων ας κάνουμε πράξη τα λόγια του Χριστού «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.»
«Όποιος θέλει να έρθει πίσω (να με ακολουθήσει), να απαρνηθεί τον εαυτό του, και να σηκώσει τον σταυρό του, και να με ακολουθήσει.»
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
