Κάποτε, σε ένα έρημο λιβάδι, ζούσε ένας μικρός σπόρος. Κοιτούσε γύρω του και έβλεπε μόνο πέτρες, σκιά και ξηρασία.
«Πώς να μεγαλώσω εδώ;» σκεφτόταν, φοβισμένος.Μια μέρα, μια σταγόνα βροχής έπεσε πάνω του. Ο σπόρος τρόμαξε, αλλά αποφάσισε να πιστέψει στη ζωή. Σιγά σιγά άρχισε να σκάβει τη γη και να μεγαλώνει, παρ’ όλα τα εμπόδια: οι πέτρες τον εμπόδιζαν, οι άνεμοι τον κούραζαν, και οι ξηρές μέρες τον δοκίμαζαν.
Μα κάθε φορά που ένιωθε ότι δεν μπορούσε πια, θυμόταν τον ήλιο στον ουρανό και τα λόγια της βροχής: «Πίστεψε σε μένα, και θα δεις φως». Ο σπόρος κράτησε την πίστη του, κι όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, άνθισε σε ένα πανέμορφο λουλούδι, φωτεινό σαν ήλιος.
Οι περαστικοί που έβλεπαν το λουλούδι θαύμαζαν τη δύναμή του. Κανείς δεν ήξερε ότι η ομορφιά του είχε γεννηθεί μέσα από εμπόδια και αμφιβολίες, μόνο με την πίστη και την αισιοδοξία ενός μικρού σπόρου.
Δίδαγμα:
Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, η αισιοδοξία δεν είναι απλώς η προσδοκία ότι όλα θα πάνε καλά — είναι η πίστη, η ικανότητα να βλέπεις φως μες στο σκοτάδι , να κρατάς την καρδιά σου ζωντανή, για να μπορέσει να μετατρέψει τα πιο άγονα μέρη σε άνθηση με υπομονή και πίστη .
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
Από την συλλογή μου " Ψίθυροι ψυχής"
No comments:
Post a Comment